บทนำ

"เฮ้ย ไอ้ธารพรุ่งนี้มีส่งรายงานนะเว้ย" ธาราพยักหน้าให้กับเพื่อนที่ตะโกนบอก   เขาชื่อ ธารา อายุ 21 ปี เป็นนักศึกษาเอกวิชาภาษาจีน  ธาราเป็นคนชื่นชอบภาษาจีนและนิยายจีนอย่างมาก นอกจากเรียนแล้วเวลาว่างเขาก็จะทุ่มเทกับการอ่านนิยายชีวิตของเขาวนลูปอยู่อย่างนี้ไม่มีอะเรียนเปลี่ยน  จนกระทั่ง

เอี๊ยดดด!!

โครม!!!

"กรี๊ด มีคนโดนรถชน"

"มีคนโดนรถชนรีบโทรเรียกรถพยาบาลเร็ว"

"ดูท่าแล้วไม่น่ารอด"

"น่าสงสารจังยังเป็นนักศึกษาอยู่เลย"

"อึก" ร่างของธาราเต็มไปด้วยเหลือดนอดแผ่หลาอยู่ตรงฟุตบาทเมื่อมีรถยนต์คันหนึ่งเสียหลักมาพุ่งชน   ธารารู้สึกมึนงงร่างการปวดหนึบก็สติจะดับวูบไป

"ที่นี่ที่ไหน" ธารากวาดสายตารอบๆเห็นแต่เพียงความมืดมิด

"นี่เราตายแล้วเหรอ ฮึก" ความรู้สึกเศร้าตีตื้นขึ้นมาในอก เขายังมีความฝัน ยังมีสิ่งที่อย่างทำ ทำไมโชคชะตาถึงได้ใจร้ายนัก 

"โอ๊ย!" ร่างของธาราทรุดลงกับพื้นมือกุมหัวด้วยอาการเจ็บปวด ภาพเหตุการณ์มากมายหลั่งไหลเข้ามาก่อนสติจะดับวูบไป

"อึก!" ธาราสลึมสลือลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดศีรษะ

"เฟินหนิงเจ้าฟื้นแล้ว!" ธารามองชายตรงหน้าที่พูดกับเขาอย่างดีใจก็รู้สึกสงสารนัก  ใช่ ธารารู้แล้วว่าในตอนนี้เขามาเกิดใหม่ในโลกยุคจีนโบราณที่มีผู้ชายท้องได้ โดยผู้ชายท้องได้จะเรียกว่า เกอ   ซึ่งเป็นเพศชายแต่รูปร่างบอบบางงดงามเยี่ยงเพศหญิง  ส่วนสาเหตุที่ธาราสงสารคนตรงหน้าน่ะหรือ เพราะเหตุการณ์ที่เขาได้เห็นอย่างไรล่ะ   

ร่างที่ธารามาเกิดใหม่นั้นมีนามว่า หลี่เฟินหนิง  เป็นเพศเกอ บิดามารดานั้นเสียชีวิตเดิมทีอาศัยอยู่ที่บ้านเก่าของบิดากับผู้มีศักดิ์เป็นย่านามว่า ซูฮวา  และลุงกับป้าสะใภ้ นามว่า หลี่เหลียนเจี๋ย และนางไป๋ฮวา ซึ่งมี 2 คน บุตรชายมีนามว่า หลี่อู๋เจี๋ย บุตรสาวมีนามว่า หลี่เจี่ยอิง  เดิมทีบ้านเก่าหลี่เฟินหนิงนั้นไม่ชอบนางเป็นอย่างมากจึงใช้งานสารพัด ครั้นเมื่อกี่เดือนบ้านสกุลหลี่เงินไม่พอสำหรับส่งหลี่อู๋เจี๋ยเข้าสำนักศึกษา นางไป๋ฮวากับสามีและบุตรจึงวางแผนจัดฉากโดยการเรียก หวังลี่หมิง ชายอัปลักษณ์ในหมู่บ้านมาดื่มสุราแล้วแอบใส่ยาปลุกกำหนัดให้ทั้งสองได้เสียกันโดยผู้มาพบทั้งสองนอนด้วยกันคือนางซูฮวาผู้เป็นย่า เดิมทีนางซูฮวาก็ไม่ชอบหลานเกอคนนี้อยู่ด้วยเมื่อเห็นเช่นนั้นก็ทั้งด่าทอและทุบตี  จนนางไป๋ฮวาเสนอให้แต่งหลี่เฟินหนิงออกไปโดยเรียกค่าสินสอดเป็นเงิน 5 ตำลึงเงินกับข้าวอีก 2 กระสอบ  ซึ่งถือว่ามากโขสำหรับชาวบ้านทั่วไป  เมื่อถึงวันที่หลี่เฟินหนิงแต่งออกไปความโหดร้ายก็ไม่จบแค่นี้เมื่อนางซูฮวาให้ผู้นำหมู่บ้านมาทำหนังสือตัดขาด โดยระบุว่าต่อไปนี้หลี่เฟินหนิงไม่เกี่ยวข้องอันใดกับสกุลหลี่  จะยากดีมีจนหรือจะทุกข์จะสุขก็ไม่ต้องมาเกี่ยวข้องกัน  ผู้นำหมู่บ้านพยายามเกลี้ยกล่อมให้นางผู้เฒ่าหลี่ไตร่ตรองอีกทีแต่ก็ไม่เป็นผลสุดท้ายทั้งสองจึงได้หนังสือตัดขาดมาคนละฉบับ   หลี่เฟินหนิงนั้นเกลียดสามีตนเป็นอย่างมากเพราะอีกฝ่ายมีหน้าตาอัปลักษณ์และทำให้ตนถูกญาติผู้น้องเยาะเย้ยว่าหาสามีทั้งทีแต่กลับหาดีได้เท่านี้ ได้สามีทั้งอัปลักษณ์ทั้งจน อีกทั้งยังทำให้ตนถูกตัดขาดจากตระกูล  หลี่เฟินหนิงโยนความผิดทั้งหมดให้แก่หวังลี่หมิงผู้เป็นสามี จึงเอาแต่ด่าทอสามีทุกวัน จนท้ายที่สุดก็ทนความอัปยศไม่ไหวตัดสินใจโดดน้ำหวังฆ่าตัวตายแต่หวังลี่หมิงมาพบเข้าจึงช่วยชีวิตไว้ได้ทัน  ไม่สิ  ไม่ทันเพราะหลี่เฟินหนิงคนเก่าได้ตายไปแล้ว

"หนิงเอ๋อร์ เจ้าเป็นอันใดหรือไม่" หวังลี่หมิงเอ่ยถามภรรยา  แม้้อีกฝ่ายจะเอาแต่เกลียดชังด่าทอตนแต่เขาก็เข้าใจ ผู้ใดจะมาอยากแต่งงานกับคนที่ทั้งอัปลักษณ์และยากจน

"อะ เอ่อ ข้าไม่เป็นอันใดขอรับ" หลี่เฟินหนิงตอบผู้เป็นสามีอย่างขัดเขิน รอยปานสีดำบนใบหน้าด้านขวาไม่ได้ทำให้หวังลี่หมิงดูดีน้อยลงเลย ในสายตาของหลี่เฟินหนิงหรือก็คือธาราในตอนนี้แล้วมันดูมีเสน่ห์อย่างน่าประหลาด

"เจ้าไม่อันใดก็ดีแล้ว  ข้าขอโทษนะที่ทำให้เจ้าลำบากข้าสัญญาว่าจะพยายามหาของป่าล่าสัตว์ไปขายให้เจ้าสุขสบายขึ้น เจ้าได้โปรดอดทนสู้ไปกับข้าได้หรือไม่" หวังลี่หมิงเอ่ยอ้อนวอนภรรยาแม้จะแปลกใจอยู่บ้างที่หลี่เฟินหนิงไม่ด่าทอตน เขาเป็นบุรุษตัวคนเดียวญาติพี่น้องก็ตัดขาดเนื่องจากเขามีหน้าตาอัปลักษณ์ หลี่เฟินหนิงจึงเป็นครอบครัวเดียวของเขา

"ท่านพี่ ท่านไม่จำเป็นต้องลำบากขนาดนั้น" หลี่เฟินหนิงรู้สึกสงสารคนตรงหน้าจับใจ แม้ว่าจะถูกหลี่เฟินหนิงคนเก่าด่าทอมากแค่ไหนอีกฝ่ายก็ไม่เคยโกรธเคียง

"จะ เจ้าเรียกข้าว่าเยี่ยงไรนะ" หวังลี่หมิงถามด้วยความตกใจ

"ท่านพี่อย่างไรเล่า  เราสองคนเป็นสามีภรรยากันควรเรียกแบบนี้ มิดีหรือ" หลี่เฟินหนิงตอบผู้เป็นสามีด้วยรอยยิ้ม

"ดี ดียิ่งนัก ข้าดีใจที่เจ้ายอมรับข้า" หวังลี่หมิงตอบด้วยความดีใจ ในที่สุดเขาก็ถูกยอมรับจากใครสักคน

"ท่านพี่ ท่านบอกว่าท่านเข้าป่าหาของป่าและล่าสัตว์หรือ" หลี่เฟินหนิงเอ่ยถาม

"ใช่ มิใช่ว่าเจ้ารู้อยู่แล้วหรือ" หวังลี่หมิงถามอย่างสงสัย

"อะ เอ่อ เพราะข้าจมน้ำเลยทำให้หลงๆลืมๆไปบ้าง ท่านพี่โปรดอภัย" หลี่เฟินหนิงตอบอย่างตะกุกตะกัก

"พี่ไม่โทษเจ้า เจ้าคงอับอายมากที่ต้องมาแต่งงานกับคนอัปลักษณ์เช่นนี้" หวังลี่หมิงเอ่ยด้วยความเศร้าสร้อย

"ท่านพี่อย่าเศร้าไป ตอนนั้นเป็นเพราะข้ามัวแต่เศร้าเสียใจที่ถูกไล่ออกจากตระกูลจึงไม่ได้มองเห็นความดีของท่านพี่" หลี่เฟินหนิงเอ่ยปลอบผู้เป็นสามี

"ต่อไปนี้ข้าจะช่วยท่านพี่หาเงินเอง" หลี่เฟินหนิงพูดด้วยรอยยิ้ม

"เจ้าไม่ต้องลำบาก" หวังลี่หมิงรีบเอ่ยปฏิเสธทันที

"ข้ามิได้ลำบาก ท่านพี่เราเป็นสามีภรรยากันช่วยกันทำมาหากินนั้นถูกต้องแล้ว" หลี่เฟินหนิงบอกกับผู้เป็นสามี  ยังไงเขาก็ไม่ยอมหรอก

"ถ้าเจ้ายืนกรานเช่นนั้นก็ตามใจ แต่อย่าทำจนตัวเจ้าต้องเหนื่อยเข้าใจหรือไม่" หวังลี่หมิงยอมตามใจภรรยา ยอมให้หลี่เฟินหนิงช่วยทำงานดีกว่าให้กลับไปเกลียดตน

"ขอรับท่านพี่" 

"เจ้าหิวแล้วหรือไม่ เดี๋ยวพี่จะไปทำอาหารให้เจ้ากิน" หวังลี่หมิงเอ่ยถามภรรยาเพราะตอนนี้ปลายยามเซินแล้ว

"อะ เอ่อ ข้าทำเองดีกว่าขอรับ"  หลี่เฟินหนิงตอบกลับ เพราะหวังลี่หมิงทำอาหารรสชาติแย่มากน่ะสิ จึงทำให้หลี่เฟินหนิงคนเก่าด่าอยู่หลายครั้ง แต่จะว่าไปหลี่เฟินหนิงคนเก่าก็ไม่ได้ทำอาหารอร่อยนะ แค่พอกินได้

"แต่เจ้ายังป่วยอยู่" หวังลี่หมิงรีบเอ่ยขัด

"ข้ามิเป็นอันใดแล้วขอรับ ถ้าท่านไม่ให้ข้าทำข้าจะไม่พูดกับท่านพี่อีก" หลี่เฟินหนิงเอ่ยขู่ ส่วนหวังลี่หมิงเมื่อได้ยินภรรยาพูดดังนั้นก็ไม่กล้าขัดทันที

หลี่เฟินหนิงเดินเข้ามาในครัวก็พบไข่ไก่และผักที่ถูกเก็บมาไว้ นึกขึ้นได้ว่าในความทรงจำหลี่เฟินหนิงคนเก่านั้นทั้งสองมักได้กินแต่่ผักกับไข่ ส่วนเนื้อสัตว์นั้นมีราคาแพงมาก  ไม่ใช่แค่ครอบครัวของหวังลี่หมิงที่ไม่ได้กินเนื้อสัตว์ แต่แทบทุกคนในหมู่บ้านแถบนี้เนื่องจากเนื้อสัตว์มีราคาแพง บ้านที่มีเงินหน่อยก็จะซื้อไก่ที่ราคาถูกกว่าเนื้อหมูอยู่มากแทน ส่วนปลาชาวบ้านไม่ค่อยนิยมกันกันเพราะมันคาวมาก  สำหรับหลี่เฟินหนิงคนใหม่คนว่าคงจะทำไม่เป็นกันมากกว่า  หลี่เฟินหนิงสำรวจดูห้องครัวก่อนจะตัดสินใจหุงข้าวกินกับไข่ต้ม ผักลวก และน้ำพริก ถึงนี่จะเป็นโลกยุคจีนโบราณแต่เขาก็เป็นคนไทยนะเฟ้ย ข้าวน้ำพริกผักต้มนี่มันอร่อยสุดๆนะว่าไม่ได้

หลี่เฟินหนิงนำพริกสด หัวหอม กระเทียมไปคั่วจนสุกจากนั้นจึงนำมาตำ เครื่องปรุงรสมีไม่มากเขาจึงใส่แค่เกลือลงไป ตำทุกอย่างให้เข้ากันจนละเอียดจากนั้นตักใส่ถ้วยดินเผาขนาดเล็กรอไว้

หลี่เฟินหนิงลงมือต้มไข่เสร็จแล้วจึงลวกผัก ใส่เกลือเล็กน้อยระหว่างลวก พอทุกอย่างเสร็จข้าวก็สุกพอดี เมื่อทุกอย่างเสร็จแล้วจึงเดินไปเรียกหวังลี่หมิง

"นี่คืออันใดหรือหนิงเอ๋อร์" หวังลี่หมิงเอ่ยถามภรรยาเมื่อเห็นอาหารที่ไม่เคยเห็นอยู่ในถ้วยขนาดเล็ก

"สิ่งนี้เรียกว่าน้ำพริกขอรับ นำมากินกับข้าวร้อนและไข่ต้ม ผักต้มรสชาติดีนัก เดี๋ยวข้าจะกินให้ท่านดู" หลี่เฟินหนิงตอบพร้อมกับสาธิตการกินให้ดู หวังลี่หมิงเห็นดังนั้นจึงทำตาม

"รสชาติดียิ่งนัก!" หวังลี่หมิงเอ่ยอย่างตื่นเต้น  น้ำพริกนี่มีรสชาติเผ็ดและเค็มนิดหน่อยกินกับผักต้มไข่ต้มและข้าวร้อนๆนี่เข้ากันยิ่งนัก  ปกติหวังลี่หมิงได้กินแต่ผัดผัดหรือผักต้มกับข้าวเปล่ารสชาติจืดชืด

"พรุ่งนี้ท่านพี่จะเข้าป่าหรือไม่ขอรับ" หลี่เฟินหนิงเอ่ยถามเขาเองก็อยากเข้าไปดูในป่าด้วย

"อืม พี่ว่าจะเข้าไปล่าสัตว์มาขายเสียหน่อย" หวังลี่หมิงตอบตอนนี้ที่บ้านของเขาเหลือเงินไม่ถึงร้อยอีแปะ

"ข้าขอไปด้วยได้หรือไม่ขอรับ" 

"ไม่ได้! ในป่าอันตรายพี่ให้เจ้าไปไม่ได้" หวังลี่หมิงเอ่ยปฏิเสธเสียงแข็ง

"ท่านพี่ขอข้าไปด้วยเถอะ ข้าสัญญาว่าจะไม่เป็นภาระท่าน" หลี่เฟินหนิงยังคงไม่ละความพยายาม

"พี่ไม่ได้มองเจ้าว่าเป็นภาระเพียงแต่ในป่านั้นเต็มไปด้วยอันตรายและสัตว์ดุร้าย พี่กลัวว่าเจ็าจะได้รับบาดเจ็บ" หวังลี่หมิงบอกกับภรรยาเสียงอ่อน

"ท่านพี่ข้าสัญญาว่าจะระวังตัว เห็นเยี่ยงนี้ข้าวิ่งเร็วนักนะขอรับ  ให้ข้าไปด้วยเถอะน้า" หลี่เฟินหนิงขอร้องสามีด้วยน้ำเสียงออดอ้อน

"เฮ้อ ก็ได้แต่เจ้าต้องรับปากว่าจะเชื่อฟังพี่" หวังลี่หมิงเอ่ยกับภรรยาอย่างอ่อนใจ

"ข้ารับปากขอรับ" จากนั้นสองสามีภรรยาก็กินข้าวด้วยกันอย่างมีความสุขอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน