บทที่ 1

ยามเหม่า (05:00-06:59) สองสามีภรรยาตื่นขึ้นมาเตรียมตัวเข้าป่าทั้งสองถือตระกร้าขึ้นสะพายหลังคนละอัน

"อย่าอยู่ห่างจากข้า เจ้าอย่าลืม" หวังลี่หมิงเอ่ยย้ำกับภรรยาอีกครั้ง

"ขอรับ ข้าจะไม่อยู่ห่างท่านแม้แต่ก้าวเดียว" หลี่เฟินหนิงพยักหน้ารับสามี  

สองสามีเดินทางเข้าป่า โดนเข้าไปลึกหน่อยเขตป่าบริเวณนี้ไม่มีชาวบ้านเข้ามาเพราะค่อนข้างลึกและอันตราย  ในหมู่บ้านที่ทั้งสองอาศัยอยู่ไม่มีคนล่าสัตว์ส่วนมากไปทำงานรับจ้างมากกว่าส่วนหวังลี่หมิงนั้นมักจะเข้ามาล่าสัตว์ออกไปขายที่เหลาอาหารไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากรับจ้างเพียงแต่ไม่มีใครจ้างเพียงเพราะเขามีหน้าตาอัปลักษณ์  ไอ้คนพวกนี้ช่างมีทัศนคติติดลบนัก หลี่เฟินหนิงได้แต่คิดในใจ

ระหว่างเดินสองสามีภรรยาก็กวาดตามองหาของที่จะสามารถนำไปกินได้ ตอนนี้ในตะกร้าของหลี่เฟินหนิงเต็มไปด้วยพริก ข่า ตะไคร้ ใบมะกรูด มะนาว น่าแปลกที่มันมีวัตถุดิบประกอบอาหารไทยแต่ก็ช่างเถอะคงไม่มีอะไรเหนือความคาดหมายมากกว่าเขาได้มาเกิดในร่างนี้ ณ ที่แห่งนี้แล้วล่ะ ตอนแรกหวังลี่หมิงก็บอกว่าวัตถุดิบที่เขาเก็บไปนั้นกินไม่ได้เถียงกันอยู่นานสุดท้ายหลี่เฟินหนิงก็ชนะ

"ท่านพี่ นั่นหมูป่านี่ขอรับ" หลี่เฟินหนิงชี้ไปที่สัตว์ตัวสีดำตัวค่อนข้างใหญ่ที่กำลังดมไปตามพื้นดิน

"เจ้าเงียบๆนะ" หวังลี่หมิงบอกกับภรรยาพร้อมกับตั้งหน้าไม้ยกขึ้นเล็ง

พรึบ!

อี๊ดด!

ลูกดอกปักที่คอของหมูป่าพอดีมันวิ่งชนต้นไม้อย่างตกใจสักพักก็ล้มลง หวังลี่หมิงเดินเข้าไปดูเมื่อเห็นว่าหมูป่าตายสนิทแล้วจึงกวักมือเรียกภรรยาเข้ามาดู

"ตัวใหญ่อยู่นะขอรับ" หลี่เฟินหนิงบอกกับสามี

"อืม น่าจะได้หลายจิน" หวังลี่หมิงตอบภรรยา จากนั้นก็ลากหมูป่ามาชำแหละที่ลำธาร  ขณะที่หวังลี่หมิงชำแหละหมูป่าหลี่เฟินหนิงก็นั่งรอตรงบริเวณขอนไม้พลางกวาดตาไปมา พลันสายตาไปสะดุดกับสิ่งหนึ่งที่แอบอยู่ตรงโคนต้นไม้ มีบริเวณนั้นมีหญ้าปกคลุมอยู่ถ้าไม่สังเกตุดีๆก็ไม่เห็น หลี่เฟินหนิงจึงเดินไปดูด้วยความสงสัย

"นะ นี่มัน" หลี่เฟินหนิงเบิกตากว้างอย่างตกใจกับสิ่งที่เจอ  เห็ดหลินจือ! เห็ดหลินจือแดงที่แสนหายากราคาแพง  หลี่เฟินหนิงค่อยๆเก็บเห็ดหลินจือมาวางไว้บนใบไม้ที่เด็ดมาอย่างระมัดระวัง

"ท่านพี่ ดูสิขอรับข้าเจออะไร" หลี่เฟินหนิงเดินไปหาหวังลี่หมิงที่แล่เนื้อหมูป่าเสร็จแล้ว แล้วนำสิ่งที่ตนได้มาให้สามีดู

"นะ นี่มันเห็ด เห็ดหลินจือแดง เจ้าไปเจอมันมาจากที่ใด" หวังลี่หมิงเอ่ยถามภรรยาด้วยความตื่นเต้น เห็ดหลินจือที่แสนหายากอยู่ตรงหน้าเขาถึง 6 ดอก

"ข้าเจออยู่ใต้ต้นไม้ระหว่างนั่งรอท่านพี่ขอรับ" หลี่เฟินหนิงเอ่ยตอบสามี

"หนิงเอ๋อร์ เจ้าช่างโชคดียิ่งนักเห็ดหลินจือนี่ทั้งหายากและราคาแพง" หวังลี่หมิงบอกกับภรรยา เขาเข้าป่ามาตั้งหลายคราไม่เคยเจอแต่พอหลี่เฟินหนิงเข้าป่ามาครั้งแรกกลับเจอโดยง่าย 

"นี่ใกล้จะยามอู่แล้วเรากลับกันดีหรือไม่ขอรับ" หลี่เฟินหนิงเอ่ยถามผู้เป็นสามี ตอนนี้ท้องของเขาเริ่มหิวแล้ว

สองสามีภรรยาเดินทางกลับมาที่บ้านเนื่องจากบ้านของหวังลี่หมิงอยู่ท้ายหมู่บ้านติดกับป่าพอดีจึงไม่ต้องเดินผ่านบ้านเรือนผู้คน  เมื่อมาถึงบ้านทั้งคู่ก็นำของไปเก็บจากนั้นหลี่เฟินหนิงก็มาเตรียมของสำหรับทำกับข้าว

"มีอันใดให้ข้าช่วยหรือไม่" หวังลี่หมิงเอ่ยถามผู้เป็นภรรยา

"ท่านพี่ช่วยก่อไฟและหุงข้าวให้ข้าได้หรือไม่ขอรับ" หลี่เฟินหนิงหันไปบอกสามี

"ได้" หวังลี่หมิงรีบไปทำตามที่ภรรยาบอกทันที  ส่วนหลี่เฟินหนิงก็หันมาเตรียมอาหารของตนเองต่อ  เนื่องจากตอนนี้ปลายยามอู่แล้วหลี่เฟินหนิงจึงเลือกทำอาหารง่ายๆอย่างหมูคั่วพริกเกลือ หลี่เฟินหนิงหั่นหมูเป็นชิ้นๆ  จากนั้นก็ซอยพริก กระเทียม และใบมะกรูด  จากนั้นนำหมูลงกระทะใส่น้ำเปล่าเล็กน้อยเป็นการรวนหมูรวนไปสักพักน้ำมันในหมูก็เริ่มออกมารอจนหมูมีสีสวยแล้วจึงใส่พริก กระเทียม และใบมะกรูดที่ซอยไว้ลงไป ปรุงรสด้วยเกลือ ซีอิ๊วขาว ผัดให้เข้ากันเป็นอันเสร็จ  หวังลี่หมิงช่วยภรรยายกหม้อข้าวและชามมาที่โต๊ะกินข้าวเมื่อนั่งประจำที่กันแล้วชายหนุ่มก็ลงมือชิมฝีมือของภรรยาทันที

"รสชาติดียิ่งนัก! หนิงเอ๋อร์เจ้าช่างมีฝีมือจริงๆ" หวังลี่หมิงลี่หมิงชื่นชอบอาหารที่ภรรยาทำมากถึงกับเติมข้าวไปสองถ้วย

"เอ่อ ท่านพี่ขอรับ" หลี่เฟินหนิงเอ่ยเรียกผู้เป็นสามีที่กำลังกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อย

"มีอันใดหรือ" หวังลี่หมิงเอ่ยถามผู้เป็นภรรยา

"พรุ่งนี้ท่านพี่เข้าเมือง ข้าขอไปด้วยได้หรือไม่ขอรับ"

"ย่อมได้  พรุ่งนี้เราเข้าไปในเมืองด้วยกัน"

"ขอบคุณขอรับ" 

"เจ้าไม่จำเป็นต้องขอบคุณข้า เจ้าต้องการสิ่งใดขอเพียงให้บอกข้ายินดีทำให้เจ้า" 

"ท่านพี่ช่างดีกับข้าเหลือเกินขอรับ" หลี่เฟินหนิงพูดกับสามีด้วยรอยยิ้ม

"เจ้าเป็นภรรยาข้า ข้าดีกับเจ้านั้นถูกต้องแล้ว" หวังลี่หมิงมองภรรยาด้วยความเอ็นดู  ดูเหมือนว่าวันนี้ทั้งสองจะอิ่มเอมทั้งกายและใจ

วันรุ่งขึ้นยามเฉิน (07:00-08:59) สองสามีภรรยาก็เดินเท้าเข้ามาในเมืองเพราะไม่อยากนั่งเกวียนร่วมกับพวกชาวบ้านปากมากหากนั่งไปมิวานโดนพูดแขวะหรือไม่ก็ขอแบ่งเนื้อที่จะนำมาขายเป็นแน่  กว่าทั้งสองจะเดินมาถึงในเมืองก็ปาไปหนึ่งชั่วยามแล้วเพราะเนื้อหมูป่าที่จะนำมาขายนั้นหนักถึง 70 กงจิน(70 กิโลกรัม)ทำให้ต้องเดินบ้างหยุดพักบ้างเพราะหลี่เฟินหนิงสงสารคนที่แบก  หวังลี่หมิงพาภรรยามาขายอาหารที่เหลาอาหารที่ตนมาส่งประจำ ร้านนี้เป็นร้านเดียวที่ไม่รังเกียจคนหน้าตาอัปลักษณ์เช่นเขาแถมยังไม่กดราคาอีกด้วย

"หลงจู๊ขอรับ" หวังลี่หมิงเอ่ยเรียก

"อ้าวอาลี่หมิง วันนี้ได้มีอันใดมาขายให้ข้ารึ" หลงจู๊รีบเดินมาหาทันทีเมื่อเห็นว่าเป็นใครที่เรียกตน

"เนื้อหมูป่าขอรับ ท่านรับซื้อหรือไม่" หวังลี่หมิงเอ่ยถาม

"ไอหยา รับๆได้มาเยอะเชียวดูท่าหมูป่าที่เจ้าเจอจะตัวใหญ่มาก" หลงจู๊พูดอย่างอารมณ์ดี

"ขอรับ"

"โอ้เนื้อหมูป่าหนัก 70 กงจิน ข้าให้กงจินละ 18 อีแปะ ทั้งหมดก็ 1 ตำลึงเงินกับ 260 อีแปะ พวกเจ้าพอใจหรือไม่" หลงจู๊เอ่ยถาม

"พะ พอใจขอรับ" หวังลี่หมิงรีบเอ่ยตอบ

"เอ้านี่เงิน" หลงจู๊ยื่นเงินให้กับหวังลี่หมิงก่อนที่ทั้งสองจะขอตัวลา  สองสามีภรรยาเดินมาที่ร้านขายยาเพื่อที่จะขายเห็ดหลินจือที่เก็บมาได้

"พวกเจ้าต้องการรับอะไร" หลงจู๊ของร้านมองสองสามีภรรยาตั้งแต่หัวจรดเท้าดูจากการแต่งตัวคงจะไม่มีเงิน

"ข้าสองคนต้องการขายสมุนไพร ร้านของท่านรับซื้อหรือไม่" หลี่เฟินหนิงเอ่ยตอบแม้ไม่ชอบสายตาที่มองอย่างดูถูกของอีกฝ่าย

"ร้านนี้ไม่รับสมุนไพรกระจอกๆของพวกเจ้า ไสหัวไปซะ" หลงจู๊ของร้านยาเอ่ยไล่อย่างหยาบคายทั้งสองจึงเดินออกจากร้าน

"ไม่เป็นไร ยังมีอีกร้าน" หวังลี่หมิงบอกกับภรรยาแล้วพาเดินมาร้านขายยาอีกร้านซึ่งอยู่ไกลหน่อย

"สวัสดีขอรับ ต้องการซื้อยาหรือขายสมุนไพรขอรับ" หลงจู๊ของร้านเอ่ยทักทายอย่างเป็นกันเอง

"ข้าสองคนต้องการขายสมุนไพรขอรับ" หลี่เฟินหนิงเอ่ยตอบ

"ต้องการขายสมุนไพรชนิดใดข้าขอดูได้หรือไม่" หลงจู๊ถามขึ้น หลี่เฟินหนิงจึงหยิบเห็ดในตะกร้าที่มีผ้าปิดไว้ออกมาหนึ่งดอก

"สิ่งนี้ขอรับ" หลี่เฟินหนิงวางเห็ดหลินจือตรงหน้าของหลงจู๊

"ไอหยา สิ่งนี้ต้องให้เถ้าแก่เจ้าของร้านตีราคา เจ้าทั้งสองโปรดรอสักครู่" หลงจู๊พูดจบก็เดินหายไปหลังร้านสักพักก็เดินออกมาพร้อมมชายวัยกลางคน

"อาเฉินบอกว่าพวกเจ้าเอาเห็ดหลินจือมาขายรือ" เถ้าแก่เจ้าของร้านเอ่ยถาม

"ขอรับ" 

"ไอหยา เห็ดหลินจือแดงดอกใหญ่ขนาดนี้อายุน่าจะ 100 ปีได้ " เถ้าแก่ร้านยามองเห็ดตรงหน้าด้วยความพอใจ

"ไม่ทราบว่าท่านรับซื้อหรือไม่ขอรับ" หลี่เฟินหนิงเอ่ยถาม

"ย่อมรับแน่นอน" 

"เอ่อ เถ้าแก่รับซื้อจำนวนเท่าใดขอรับ" หลี่เฟินหนิงเอ่ยถามอีกครั้ง

"ไอหยา ยังมีอีกรึ!"  เถ้าแก่ถามด้วยความตื่นเต้น

"นี่ขอรับ" หลี่เฟินหนิงนำเห็ดหลินจือทั้งหมดออกมาวางตรงหน้าเถ้าแก่

"เจ้าสองคนช่างโชคดียิ่งนัก! บางคนหาแทบตายยังไม่เจอแต่พวกเจ้ากับมีมันถึง 6 ดอก บางดอกมีอายุ 3-400ปีเชียว  ข้ารับซื้อทั้งหมดให้ราคาถึง 5000 ตำลึงทองเชียวนะ" เถ้าแก่เอ่ยออกมาด้วยความตื่นเต้นระคนดีใจ

"หะ ห้าพันตำลึงทองเลยรึขอรับ" หลี่เฟินหนิงและหวังลี่หมิงถึงกับตกใจกับราคาที่ขายได้

"แน่นอน เห็ดของพวกเจ้าทั้งสวยทั้งสมบูรณ์ข้าจะให้ราคาน้อยได้เยี่ยงไร" เถ้าแก่ตอบอย่างอารมณ์ดี

"ขอบคุณขอรับ" ทั้งสองคาระวะขอบคุณเถ้าแก่ร้านขายยา

"ไม่เป็นไรๆ เจ้าต้องการเป็นตั๋วเงินหรือเหรียญเล่า" เฒ่าแก่เจ้าของร้านเอ่ยถาม

"เอ่อ ข้าขอเป็นตั๋วเงิน 4449 ตำลึงทอง เป็นเหรียญ 500 ตำลึงทอง  9 ตำลึงเงิน กับ 1000 อีแปะได้หรือไม่ขอรับ" หลี่เฟินหนิงเอ่ยถาม

"ย่อมได้ เดี๋ยวข้าให้อาเฉินจัดการให้"  เถ้าแก่ร้านขายยาตอบจากนั้นหลงจู๊ก็จัดการเรื่องเงินให้สองสามีภรรยา หวังลี่หมิงกับหลี่เฟินหหนิงจึงนำตั๋วเงินไปฝากไว้ที่ร้านฝากเงินใกล้ตลาด ก่อนที่ทั้งสองจะพากันไปซื้อสิ่งของต่างๆ