Se connecterShare
ตอนที่137จุดจบ
Dernière mise à jour:
2025-07-22 13:34:05
Latest chapter
ฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน! ตอนที่152 หมูสวรรค์
หยางชินอวี้นั่งอยู่บนแท่นนอนแสงแรกของเช้าวันใหม่เริ่มส่องผ่านหน้าต่างเข้ามา หยางชินอวี้นั่งนิ่ง สองมือกำแน่นจนเล็บฝังลงในฝ่ามือ ขอบตาเริ่มมีน้ำตาคลอเบ้า รอยยิ้มที่เคยหวานสดใสหายไปจากใบหน้า เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นมันแสนเจ็บปวดจนยากที่จะลืมการที่หยางชินอวี้รอคอยอยู่ที่นี่ทั้งคืน แต่สิ่งที่ได้รับกลับกลายเป็นความเงียบงันจากฝ่าบาทของนาง นี่คงเป็นการรอคอยที่เจ็บปวดที่สุดในชีวิตเสียงฝีเท้าที่เข้ามาเบาๆ ทำให้หยางชินอวี้สะดุ้งจากความคิดที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด จี้เหวินยิ้มแปลกๆ เดินเข้ามาพร้อมกับน้ำอุ่นในภาชนะทองคำ วางลงข้างๆ หยางชินอวี้ ก่อนจะพูดเสียงเบา“คุณหนูหยาง ข้าจะล้างหน้าให้ท่านนะ” จี้เหวินพูดอย่างสุภาพ แต่ในแววตามีร่องรอยของความสาใจยิ่งนัก ซ่อนยิ้มบางๆ ที่แทบจะเห็นไม่ได้หยางชินอวี้เพียงแค่พยักหน้าเล็กน้อยดึงผ้าแดงคลุมหน้าออก จี้เหวินเริ่มล้างหน้าหยางชินอวี้อย่างช้าๆ ขณะที่หยางชินอวี้นิ่งเงียบ ไม่พูดอะไรจี้เหวินยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นหยางชินอวี้ที่นั่งเงียบอยู่ รู้ดีว่าการที่หยางลี่ไม่มาร่วมหอในคืนนี้ยิ่งทำให้หยางชินอวี้เจ็บปวดมากขึ้นเท่านั้นน่าสมเพชจริงๆ จี้เหวินคิดกับตัวเอง ทุกการกร
ฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน! ตอนที่151ทีมเสี่ยวหนี่
อวี่หรงยิ้มกว้าง แล้วยกมือขึ้นเชิญชวนไปที่กระดานหมาก “เอาน่าฝ่าบาทอีกตาเดียวอย่าเพิ่งไปไม่อย่างนั้นหาโอกาสแบบนี้ยากนะข้ามไ่มาให้แก้มือง่ายๆ”“แต่ แต่ฝ่าบาทพระสนมรอท่านเข้าหออยู่” ขันทีกวงซุนยังไม่ยอมถอดใจหยางลี่ยังมองหมากในกระดานนิ่งเหมือนก่อนหน้านั้น“ข้าอวี่หรงเพิ่งจะเริ่มเดินได้จริงจัง เดี๋ยวเมื่อข้าชนะได้แล้วค่อยมาคุยเรื่องนั้นกัน เด็กๆ ไปยกสุราอาหารมาทีข้าจะประลองเดินหมากกับฝ่าบาทต่อให้ชนะได้สักครั้ง ตงเจี้ยนเจ้าถอยไปก่อนคอยดูข้าเป็นตัวอย่าง และจดจำไว้ใช้ในโอกาสหน้าที่เดินหมากกับฝ่าบาท”กวงซุนกลืนน้ำลายลงคอช้าๆ อวี่หรงหันไปส่ายหน้า“กวงซุนท่านเองก็ไปพักเกมหมากนี้คาดว่าจะยาวนานยันฟ้าสางเลยทีเดียว” อวี่หรงพูดดังๆ หยางลี่ยิ้มบางๆขันทีกวงซุนพยักหน้ารับคำแต่นัยน์ตาของเขากลับไม่ได้เต็มใจ รู้ดีว่าฝ่าบาท…หยางลี่ไม่เคยแสดงออกถึงความสนใจในเรื่องของการแต่งตั้งสนมไม่ว่าจะสนมเอกหรือกุ้ยเฟยหรือตะแต่งตั้งใครก็ช่าง คงตั้งใจจะเลี่ยง แต่ในที่สุดขันทีกวงซุนก็จำใจเดินออกไปเงียบๆ ไม่พูดอะไรเพิ่มเติมตงเจี้ยนและอวี่หรงจ้องมองการเดินหมากกันอยู่ในความเงียบ หยางลี่ยังนั่งนิ่งบางครั้งก็ยกสุราขึ้นจิบช้
ฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน! ตอนที่150คืนเข้าหอ
ในห้องที่เต็มไปด้วยความหรูหราและอบอวลด้วยกลิ่นหอมของดอกไม้สด ผ้าม่านสีทองยาวสลวยตกลงมาจากเพดานจนถึงพื้น ปูพื้นด้วยพรมแดงเนื้อนุ่ม นั่งอยู่บนแท่นนอนอันใหญ่โต หยางชินอวี้ในชุดอาภรณ์สีทองที่สวมใส่ในพิธีแต่งตั้งสนมอันดับหนึ่งของพระองค์ ดูสง่างามอย่างที่สุด แต่ภายใต้สีหน้าที่เต็มไปด้วยความสงบและความสง่างามนั้น กลับเต็มไปด้วยความวิตกกังวลที่ไม่สามารถปิดบังได้“ฝ่าบาทกำลังจะมาถึงแล้วเพคะ” เสียงนางกำนัลคนหนึ่งบอกดังๆ ออกมาจากนอกห้องหอสีแดงมีริ้วผ้าสีแดงมงคลในห้องที่เต็มไปด้วยความหรูหราและอบอวลด้วยกลิ่นหอมของดอกไม้สด ผ้าม่านสีแดงสลวยตกลงมาจากเพดานจนถึงพื้น ปูพื้นด้วยพรมแดงเนื้อนุ่ม หยางชินอวี้ค่อยๆ นั่งลงบนแท่นนอนกว้าง มองผ่านผ้าแดงคลุมหน้าไปรอบๆ เฝ้ารอการมาของเจ้าบ่าวหรือหยางลี่เวลาผ่านไปนานอย่างไม่เคยมีมาก่อน แม้ว่าหยางชินอวี้จะได้ยินเสียงฝีเท้าของขันทีหรือใครก็แล้วแต่ด้านนอกแต่หยางลี่ก็ยังไม่มา ไม่ใช่เสียงฝีเท้าของหยางลี่หยางชินอวี้ขยับตัวบนแท่นนอน มือกำผ้าคลุมเตียงแน่นจนกลายเป็นสีขาวซีด เรียวแขนสั่นเล็กน้อย หยางชินอวี้นั่งนิ่งทั้งที่รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ร้าวลึกลงไปในหัวใจ ความรู้สึกข
ฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน! ตอนที่149รักมั่นหนึ่งเดียว
เสียงเปิดประตูดังขึ้น ขันทีกวงซุนเดินเข้ามาพร้อมกับหยางชินอวี้ที่ถือบัวลอยน้ำขิงเข้ามาในห้อง ดวงตาของหยางชินอวี้ส่องแสงสดใสเหมือนต้องการแสดงความห่วงใย“ฝ่าบาท ข้าทำบัวลอยน้ำขิงมาให้ลองชิมดูหน่อยดีไหมเพคะ” เสียงของหยางชินอวี้ดังขึ้นเบาๆ พร้อมกับรอยยิ้มบางๆ แสนหวานหยางลี่เหลือบตามองมาที่หยางชินอวี้ แต่ไม่สามารถซ่อนความรู้สึกที่พยายามยับยั้งไว้ได้ บนใบหน้าของหยางลี่มีเพียงสีหน้าเรียบเฉย พยายามไม่ให้ความโกรธที่มีในใจแสดงออกมาหยางลี่เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบอย่างนิ่งเฉยไร้อารมณ์“กวงซุน ข้าไม่ได้เรียกให้ใครยกของหวานเข้ามา พานางออกไป”ขันทีกวงซุนที่ยืนอยู่ข้างๆ รับรู้ถึงบรรยากาศที่ตึงเครียดระหว่างสองคน จึงรีบพูดขึ้นด้วยความเกรงกลัว “คุณหนูหยาง โปรดทำตามที่ฝ่าบาท...”หยางชินอวี้ไม่ได้สนใจคำพูดแต่เดินเข้าใกล้โต๊ะหยางลี่ มองเห็นจดหมายที่วางอยู่ใกล้ๆ มือของหยางลี่ รอยยิ้มในดวงตาของหยางชินอวี้ก็เริ่มเปลี่ยนไป“ฝ่าบาท... ดูสิเพคะ... ข้าคิดว่าฝ่าบาทคงชอบนะเพคะของหวานยามค่ำที่ฝ่าบาทเคยชอบ” หยางชินอวี้พยายามพูดด้วยเสียงที่อ่อนหวานอีกครั้ง หยางลี่มองหยางชินอวี้ครู่หนึ่ง ก่อนจะบอกด้วยเสียงที่ค่อน
ฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน! ตอนที่148ความคิดถึงล่องลอย
ท่ามกลางความเงียบสงบในห้อง อวี่หรงยืนอยู่ตรงหน้าโต๊ะของหยางลี่ อวี่หรงมองมองหยางลี่ที่กำลังพิจารณาจดหมายจากเสี่ยวหนี่ที่เขานำกลับมาจากเมืองโจวแต่ยังไม่ยอมเปิดออกดู มันเหมือนกับการเฝ้าดูการพบปะระหว่างความคิดถึงและความเศร้าโศกที่ซ่อนไว้ลึกภายในของทั้งสองอวี่หรงถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะพูดขึ้นด้วยเสียงทุ้มๆ"เสี่ยวหนี่ตอนนี้นางกลายเป็นเฒ่าแก่เนี๊ยะไปเสียแล้ว นางอะนะทำทุกอย่างเพื่อตระกูลโจวและกำลังไปได้สวยทีเดียว นางยังฝากคำพูดให้ข้ามาพูดกับฝ่าบาท… ขอให้ฝ่าบาท...มีความสุขกับชีวิต…'"คำพูดที่ออกมาจากปากของอวี่หรงทำให้หยางลี่เงียบไปชั่วขณะหนึ่ง ดวงตาทอแสงเศร้าราวกับแสงไฟที่เริ่มริบหรี่ จ้องไปที่จดหมายในมือของตัวเอง ท่ามกลางความเงียบที่แผ่ไปรอบๆ หยางลี่ยิ้มออกมา... แต่เป็นรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความเศร้า เหมือนกับการทิ้งความรู้สึกบางอย่างไว้ข้างหลังอวี่หรงมองไปยังหยางลี่ด้วยแววตาที่เข้าใจ ก่อนจะพูดต่อไป"อาจจะเพราะเสี่ยวหนี่กลัวว่า...ฝ่าบาทจะรอไม่ไหวนางจึงพูดแบบนี้ การที่จะฟื้นฟูบ้านโจวให้รุ่งเรืองเหมือนครั้งที่บิดานางยังไม่ล้มป่วย มันเป็นเรื่องค่อนข้างยากสำหรับสตรีตัวเล็กๆ อย่างเสี่ยวหนี่ แต่นางก็พ
ฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน! ตอนที่147 ส่งความคิดถึง
ไทเฮาจากไปแล้วตงเจี้ยนขยับตัวอีกครั้งอย่างผ่อนคลาย“ฝ่าบาท” ตงเจี้ยนเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่ระมัดระวัง“ตงเจี้ยนขอถามคำถามสักข้อ... เรื่องการแต่งตั้งหยางชินอวี้เป็นสนมนั้น...ท่านไม่คิดที่จะคัดค้านหรือ”หยางลี่เงยหน้าขึ้นจากช้าๆ ตาคมที่เคยแสดงความเย็นชาไม่ได้เผยความรู้สึกใดออกมาแต่ในใจรู้ดีว่าตงเจี้ยนคงจะคิดเรื่องนี้มาตลอด มันเป็นคำถามที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ เพราะทุกคนรอบๆ กายหยางลี่รู้ว่าเสี่ยวหนี่คือคนที่หยางลี่ใส่ใจมากที่สุด แล้วการที่เขายินยอมในเรื่องนี้อย่างง่ายดายนั้น…“เจ้าคิดว่าข้าควรคัดค้านหรือ คัดค้านแล้วไม่ต้องทำได้หรือ” หยางลี่ถามกลับด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความนิ่งเฉย ตงเจี้ยนทำท่าทางลังเลเล็กน้อย ก่อนที่จะพูดต่อ “ข้าน้อยรู้ดีว่า... ฝ่าบาทมีใจให้เสี่ยวหนี่คนเดียวแต่เหตุใดฝ่าบาทถึงยอมให้หยางชินอวี้ได้ตำแหน่งนี้ไป ทั้งที่มันจะทำให้เสี่ยวหนี่ต้องเจ็บปวดหากนางรู้เข้า...”คำถามของตงเจี้ยนสะท้อนให้เห็นถึงความห่วงใยที่ตงเจี้ยนมีต่อหยางลี่และเสี่ยวหนี่ ความห่วงใยที่ใครๆ ก็พอจะเข้าใจได้ แต่สำหรับหยางลี่แล้วมันก็เป็นเพียงส่วนหนึ่งของภาระหน้าที่ที่ท่านต้องทำหยางลี่มองไปที่ตงเจี้ยนอย่าง
Vous vous intéresseriez aussi à
ทาสสาวพราวพิลาส
พิณเคล้าสายฝน117.0K Vuesย้อนรักทวงแค้น
วิ๋นเจิง222.2K Vuesซาลาเปาบ้านข้านั้นทั้งขาวทั้งนุ่ม
เหลียนฮวาสีชมพู/เสี่ยวอวี้26.0K Vuesเสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว
หลิ่วเยว่121.8K Vuesพ่ายรักบุปผาพิษ
แซมมี่ซี2.7K Vuesแม่หมอแห่งซูโจว
หมอนบนโซฟา382 Vuesร่วมรักวิปริต สองพันธ์กลีบบุปผา
ต้าเหนิง2.0K Vuesซ่งอวี้หลันนางร้ายเปลี่ยนบท
ซินเสวี่ย4.9K Vues
