ตอนที่85รอ

ภายใต้แสงจันทร์สลัว ลมยามค่ำคืนเย็นจัดพัดต้องเสี้ยวใบหน้าเล็กของ เชียหยา ขณะนางเบี่ยงตัวลอดผ่านประตูไม้หลังคากระเบื้องเก่าใกล้กำแพงตะวันออกของห้องเครื่อง ช่องทางลับแคบๆ นี้เป็นเส้นทางที่ใครๆ ก็ใช้กันหากอยากออกจากวังหลวงอยู่างเร่งด่วนๆ wม่ต้องผ่านการขอตราประทับอนุญาตผ่านเขาออกจากกรมวัง เชียหยาใช้หลบหนีสายตาเพื่อออกไปพบมารดาในวังหลวงด้านนอกตำหนักชั้นใน

ในอ้อมแขนของนางมีกล่องไม้ที่บรรจุพิ=ซ่าที่ยังอุ่นเพราะห่อด้วยผ้าหนากันความร้อนเล็ดลอดออกไปเพิ่งทำเสร็จเมื่อตอนบ่าย กับขนมถั่วแดงไส้เนียนที่น้องชายหญิงของนางชอบที่สุด และเนื้อหมู่ที่มัดเป็นพวง หนึ่งพวงใหญ่

ใต้ต้นหลิวริมทางเดินร้าง มารดาของเซียหยายืนรออยู่ในเสื้อคลุมธรรมดาสีหม่น พยายามกำลังกาย กับต้นเหมยใบหน้าอิดโรยลงไปมากจากเมื่อครั้งยังอยู่เรือนเดิม แต่เมื่อเห็นเซียหยาเดินมา ใบหน้าของมารดาก็ปรากฏรอยยิ้มละไมทันที

“ข้าเอาขนมมาให้น้องเจ้าค่ะ ท่านแม่” เซียหยายื่นกล่องขนมให้ ดวงตาสว่างขึ้นเล็กน้อย

“ยังอุ่นอยู่เลย ทันกินก่อนนอนพอดี”

มารดารับกล่องนั้นมากอดไว้แนบอก ดวงตาแดงเรื่อแต่ฝืนยิ้ม “เจ้าช่างไม่ลืมพี่น้องเลยนะหยาเอ๋อร์…” เซียหยาน้ำตาปริ่มข