ประดุจหนึ่งหอมหวานปานน้ำผึ้ง

บทนำ

เริ่มต้นชีวิตอีกครั้ง

          ความทรงจำอันแสนเศร้า การใช้ชีวิตอย่างลำบากยากเข็น ตลอดระยะเวลายี่สิบห้าปีที่ผ่านมาได้จบลงแล้ว จบลงด้วยความน่าเวทนาอย่างสุดแสน แม้จะเลื่อนรางเต็มที ทว่านางกลับยังจำความรู้สึกในตอนนั้นได้อย่างแจ่มชัด

          วันนั้นเป็นวันที่มีฝนตกลงมาในช่วงค่ำ นางจำได้ว่าในขณะที่กำลังรอข้ามถนนหลังจากเพิ่งเลิกงาน จู่ ๆ ก็มีรถพุ่งเข้ามาชนนางจนเสียชีวิต

          หยาดฝนที่ตกลงมาเป็นสายรวมตัวกันกลายเป็นแอ่งน้ำที่ไหลนองอยู่เต็มพื้น นางจำได้ดีว่าเลือดในกายของนางไหลรวมไปกับน้ำสกปรกเหล่านั้นมากมายเพียงใด

          มันมากพอที่ทั่วทั้งบริเวณนั้นจะเต็มไปด้วยเลือดแดงฉานน่าหวาดกลัว

           ร่างของนางนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นที่ทั้งเย็นทั้งแข็งและเปียกชื้น เม็ดฝน เม็ดแล้วเม็ดเล่าตกลงมากระทบใส่ร่างของนางจนรู้สึกเจ็บไปทั่วทั้งตัว

          นางในยามนั้นสิ้นใจอย่างอเนจอนาถยิ่ง

          แต่จิตสุดท้ายกลับรู้สึกโกรธแค้นในโชคชะตาของตนนั้นเป็นที่สุด  สวรรค์ให้นางเกิดเป็นเด็กกำพร้าที่ต้องทำงานหนักสู้ชีวิตอย่างอยากลำบากก็ ช่างเถอะ ไฉนจึงต้องให้นางมาตายเช่นนี้ด้วย ทั้งชีวิตนี้แสนเศร้านักได้พบ เจอเพียงแต่สิ่งเลวร้าย  

          ชีวิตเลวร้ายเช่นนั้นจบสิ้นลงเสียทีก็ดีแล้ว นางนั้นเหนื่อยเกินทนที่  จะต้องใช้ชีวิตต่อไปแล้วเช่นกัน…  

 พอแล้วกับชีวิตน่าอดสูเช่นนี้

         ครั้นที่คิดว่าชีวิตจบสิ้นลงแล้วนางกับลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งในร่าง ของเด็กหญิงตัวน้อยวัยสี่ขวบ

         ทุกสิ่งรอบตัวล้วนแปลกตาไปหมด ไม่เหมือนที่เคยได้พบเห็นมาก่อน  ไม่ว่าจะเป็นสิ่งของหรือผู้คนต่างก็แปลกตาไปมากไม่หลงเหลือความคุ้นเคยแม้สักนิด นางจึงมั่นใจว่าที่นี่ไม่ใช่โลกที่นางเคยอยู่อย่างแน่นอน

         อาจเป็นไปได้ว่าที่นี่คือโลกต่างมิติที่นางพลัดหลงเข้ามาหลังจากที่ เสียชีวิต หรือไม่ก็อาจจะเป็นเพราะอะไรบางอย่าง ที่ทำให้นางถูกดึงเข้ามาอยู่ ในมิตินี้ มิติที่คล้ายคลึงกันกับยุคจีนโบราณ ทว่าหลายสิ่งกับไม่เหมือนกัน  

         ไม่ว่าสิ่งใดก็ตามที่ทำให้นางได้เกิดใหม่ในมิตินี้ ให้นางได้มีโอกาส  กลับมามีชีวิตอีกครั้งในฐานะ หลิวซือนัว บุตรสาวคนเล็กของสกุลหลิวที่ทำ การค้าเกี่ยวกับอาภรณ์ ซ้ำยังร่ำรวยเป็นอันดับต้น ๆ ของเมือง ด้วยฐานะใหม่ อันแสนมั่งคั่งนี้ นางจึงตัดสินใจอย่างแนวแน่ว่า จะเริ่มต้นชีวิตใหม่ในโลก ต่างมิติที่แสนรุ่งโรจน์นี้อย่างกระตือรือร้น

           อย่างน้อย ๆ ก็ไม่ให้ชีวิตใหม่ในมิตินี้ต้องมีจุดจบอย่างน่าอเนจอนาถ เช่นกาลก่อนอีก