LOGINShare
บทที่ 605
Latest chapter
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 612
เพียงเสียงถอนหายใจนี้ ก็ทำให้สามบุรุษในท้องพระโรงขมวดคิ้วพร้อมกันเซียวเหอและเซียวเหิงยิ่งใจหายวาบฮ่องเต้ตรัสเช่นนี้ แสดงว่าในใจฮ่องเต้เริ่มคิดที่จะจัดการกับเฉียวเนี่ยนแล้วที่สำคัญคือเวลานี้ทั้งสองคนยังไม่สามารถพูดสิ่งใดเพื่อปกป้องเฉียวเนี่ยนได้ มิเช่นนั้นจะยิ่งทำให้ฮ่องเต้ทรงเห็นว่าพวกตนกล้าขัดพระทัยเพื่อเฉียวเนี่ยน ซึ่งจะยิ่งสร้างความขุ่นเคืองให้ทวีความรุนแรงขึ้นในท้องพระโรงพลันเงียบสงัดลงพระเนตรของฮ่องเต้กวาดมองไปมาระหว่างเซียวเหิงและเซียวเหอครู่ใหญ่ ก่อนจะตรัสว่า "อย่าให้มีครั้งต่อไป ถอยออกไปเถิด!""พ่ะย่ะค่ะ"ทั้งสองจึงรีบถวายบังคมลา ถอยออกจากท้องพระโรงเมื่อเห็นสองพี่น้องตระกูลเซียวจากไปแล้ว ฮ่องเต้จึงหันมองฉู่จืออี้ที่อยู่ด้านข้าง "เป็นอย่างไร มีอะไรจะพูด?"ฉู่จืออี้ก้าวไปข้างหน้า ถวายบังคมฮ่องเต้ แล้วจึงเอ่ยว่า "เสด็จพี่ทรงทราบดีถึงนิสัยของกระหม่อม ว่าเป็นคนตรงไปตรงมามาโดยตลอด ที่ผ่านมา เนี่ยนเนี่ยนอยู่ในฐานะผู้ถูกกระทำเสมอ คนที่ก่อเรื่องก็ไม่ใช่นางเลย นางไม่สมควรได้รับฉายาว่า 'นารีเป็นเหตุ' พ่ะย่ะค่ะ"ฮ่องเต้ทรงเข้าใจแล้วว่าน้องชายของตนกำลังปกป้องสตรีผู้หนึ่งอยู่
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 611
เอ่ยจบ เซียวเหอก็หันหลังเดินจากไปเขารู้ว่าถึงเขาจะอยู่พูดต่อไปอีกก็ไม่มีประโยชน์ในเมื่อองครักษ์พยัคฆ์ไม่อยู่ที่นี่ เขาไม่สามารถช่วยคนออกมาจากมือของเซียวเหิงได้ ดังนั้นจึงมีทางเลือกเดียวสืบหาความจริง ลบล้างความผิดให้แก่องครักษ์พยัคฆ์แม้เซียวเหิงจะน่าโมโห แต่มีอยู่คำหนึ่งที่เขาพูดถูกบางเรื่องไม่ใช่แค่เขาคนเดียวพูดแล้วจะจบในราชสำนักมีคนจำนวนมากที่จ้องอ๋องผิงหยางและองครักษ์พยัคฆ์ตาเขม็ง เขาจะไม่ปล่อยให้คนเหล่านั้นฉวยโอกาสได้!การสืบสวนเป็นไปอย่างราบรื่นเซียวเหอส่งคนไปยังหมู่บ้านเหอวาน สอบถามชาวบ้านในท้องถิ่น แม้จะไม่รู้ว่าฉู่จืออี้และองครักษ์พยัคฆ์เป็นใคร แต่เมื่อพูดถึงไป๋อวี่และพี่น้องของเขา ชาวบ้านต่างก็ชื่นชมไม่ขาดปากดังนั้น เซียวเหอจึงตั้งใจพาพยานบุคคลหลายคนเข้าเมืองหลวงแต่นึกไม่ถึงว่าเซียวเหิงกลับได้ข้อสรุปก่อนเขาเสียแล้วบนท้องพระโรง เซียวเหิงคุกเข่าลงข้างหนึ่ง รายงานสถานการณ์การสืบสวนในช่วงที่ผ่านมา “ทูลฝ่าบาท กระหม่อมได้ตรวจสอบรอยสักรูปหัวเสือทั้งสองอย่างละเอียดแล้ว พบว่ามีความแตกต่างกันจริง และรอยสักขององครักษ์พยัคฆ์จะอยู่บริเวณหน้าอก ในขณะที่รอยสักของโจรภูเขาส
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 610
เมื่อเห็นว่าเซียวเหิงเดินเข้ามาใกล้ เหล่าทหารยามก็รีบทำความเคารพ “คารวะแม่ทัพเซียว!”เซียวเหิงเพียงกวาดตามองสีหน้าดุดันของเซียวเหอ แล้วจึงหันไปพูดกับยาม “ที่ที่พี่ใหญ่ข้าจะเข้า พวกเจ้ากล้าขวางหรือ?”ได้ยินดังนั้น ทหารยามก็รีบหลีกทาง “ข้าน้อยไม่กล้าขอรับ!”เซียวเหิงแค่นเสียง แล้วก้าวเท้าเข้าไปในคุกใต้ดินทันทีเซียวเหอเองก็เดินตามเข้าไปภายในคุกใต้ดินนั้น อากาศช่างเลวร้ายทั้งชื้น อบอ้าว แถมยังเจือกลิ่นเหม็นเน่ากับคาวเลือดจนแทบอาเจียนแต่เซียวเหิงดูจะชินกับบรรยากาศนี้แล้ว เขาเดินไปนั่งที่โต๊ะไม่ไกลนัก รินน้ำชาให้เซียวเหอหนึ่งถ้วย “พี่ใหญ่มาที่นี่แต่เช้า มีเรื่องอะไรหรือ?”แววตาของเซียวเหอเย็นยะเยือกกว่าครั้งใด ๆ "พวกเขาอยู่ไหน?”ตั้งแต่ได้ยินน้ำเสียงแดกดันของเซียวเหิงตอนอนุญาตให้เขาเข้ามา เซียวเหอก็รู้แล้วว่าองครักษ์พยัคฆ์ไม่ได้ถูกขังอยู่ที่นี่แต่แม้แต่ฮ่องเต้ก็ตรัสว่าพวกองครักษ์พยัคฆ์อยู่ในคุกใต้ดินแห่งนี้แท้ ๆ!เซียวเหิงเงยหน้าขึ้นมองเซียวเหอ สีหน้าขึงขัง “ในเมื่อข้าคาดไว้แล้วว่าพี่ใหญ่ต้องมา ข้าย่อมต้องซ่อนคนไว้ก่อน”หมัดของเซียวเหอเริ่มกำแน่น ไฟโทสะในอกลุกโชนขึ้นเรื่อย ๆ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 609
บุคคลอันเป็นที่รักที่สุดจากไป ก็เจ็บปวดจนแทบขาดใจพอแล้ว แต่นั่นยังมีคนที่เอาคำพูดเหล่านั้นมากรีดซ้ำหัวใจนางซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่แปลกใจเลยว่า ทำไมนางถึงได้พูดว่าเป็นความผิดของนางทั้งหมดเมื่อคืนแท้จริงแล้ว นางถึงกับโทษตัวเองในเรื่องที่องครักษ์พยัคฆ์ถูกจับด้วยซ้ำไปทั้งที่ชีวิตของนางก็ลำบากเพียงนั้นอยู่แล้ว ยังต้องแบกภาระหนักหนาเช่นนี้ไว้บนบ่าอีกหากไม่ใช่นางที่พังทลาย ใครเล่าจะพังแทนขณะนั้นเอง หนิงซวงก็ยกยาเข้ามาเด็กสาวเอาแต่เร่งให้นายสาวรีบดื่มยา จนไม่ทันได้สังเกตสีหน้าประหลาดใจและซาบซึ้งของเฉียวเนี่ยนฉู่จืออี้พูดในสิ่งที่เขาต้องการจะพูดจบแล้วก็ลุกขึ้นยืน มองไปยังเฉียวเนี่ยนแล้วกล่าวว่า “พักรักษาตัวให้ดี เรื่องข้างนอกข้าจะจัดการเอง เจ้าอย่าคิดมาก”พูดจบก็หันหลังเดินจากไปหนิงซวงไม่เข้าใจนัก จึงตักยาใส่ช้อนแล้วส่งไปที่ปากเฉียวเนี่ยน แต่ก็อดถามอย่างสงสัยไม่ได้ว่า “คุณหนู ท่านอ๋องพูดอะไรกับท่านหรือเจ้าคะ?”เฉียวเนี่ยนเหมือนเพิ่งได้สติกลับมา ดวงตาเปียกชื้นด้วยน้ำตากลับมีรอยยิ้มอบอุ่นปรากฏขึ้น นางหันไปมองหนิงซวง ยิ้มบางพลางส่ายหน้าเล็กน้อย ก่อนจะกลืนยาลงไปนางไม่รู้จะบอกกับหนิงซว
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 608
ฉู่จืออี้ดูแลนางทั้งคืน?เฉียวเนี่ยนรู้สึกประหลาดใจอยู่เล็กน้อยนางจำไม่ได้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นจำได้เพียงว่าหลังจากเซียวเหิงพาพวกพี่ชายของนางไปแล้ว นางก็ควบคุมอารมณ์ไม่ได้เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ คิ้วของเฉียวเนี่ยนก็ขมวดเป็นปมช่างน่าอับอายเสียจริงขณะที่กำลังคิดอยู่ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นจากด้านนอกหนิงซวงรีบไปเปิดประตู ก็เห็นว่าผู้ที่อยู่ด้านนอกคือฉู่จืออี้หนิงซวงตกใจ รีบทำความเคารพทันที “บ่าวขอคารวะท่านอ๋องเพคะ”นางเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ทั้งที่ฉู่จืออี้เป็นคนไม่ดี แต่นางกลับรู้สึกหวาดกลัวโชคดีที่ฉู่จืออี้ไม่ได้ใส่ใจท่าทีของนาง เพียงถามเบา ๆ “เนี่ยนเนี่ยนฟื้นหรือยัง?”หนิงซวงถึงได้พยักหน้า “กราบทูลท่านอ๋อง คุณหนูของบ่าวเพิ่งตื่นเมื่อครู่เพคะ”พูดจบก็หลีกทางให้ฉู่จืออี้จึงเดินเข้ามาในห้อง เห็นว่าเฉียวเนี่ยนลุกขึ้นจากเตียงแล้ว ยังไม่ได้คลุมเสื้อคลุมด้วยซ้ำ แต่เขาก็ไม่ได้รู้สึกอะไร เดินเข้ามาอย่างเร็ว เอื้อมมือแตะหน้าผากของนาง คิ้วขมวดเป็นปม “ตัวยังร้อนอยู่เลย หนิงซวง ยาของคุณหนูเจ้าล่ะ?”เมื่อถูกเรียกชื่อ หนิงซวงยิ่งลน รีบตอบว่า “บ่าวจะไปเอามาเดี๋ยวนี้เพคะ!” พู
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 607
เพียงแค่ไม่คิดว่าเสด็จพี่จะส่งเซียวเหิงมาสืบสวนเรื่องนี้ และยิ่งไม่คาดคิดว่าจะมาเร็วขนาดนี้!นับตั้งแต่เขากลับเข้าเมืองหลวงมา ยังไม่ทันถึงสิบสองชั่วยามเลยด้วยซ้ำ!เฉียวเนี่ยนไม่รู้จะตอบฉู่จืออี้อย่างไรดีนางปวดหัวแทบระเบิด ถ้อยคำของแม่เซียวที่กล่าวว่าดาวอัปมงคล ดวงชะตาโดดเดี่ยว ยังคงก้องกังวานอยู่ในหัวจนทำให้นางเริ่มสงสัยขึ้นมาอีกครั้ง ว่าหรือความจริงแล้ว ทั้งหมดจะเป็นความผิดของนาง...“อย่าคิดมาก”สามคำที่เป็นเหมือนวลีประจำตัวของฉู่จืออี้ดังขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้มันไม่มีผลอีกต่อไปแล้วเฉียวเนี่ยนยิ่งร้องไห้หนักขึ้น ราวกับจะระบายทุกข์ที่กดทับในใจมาหลายวันออกมาให้หมดนางเจ็บปวดเหลือเกินไม่เข้าใจเลยว่าทำไมนางต้องเป็น ดาวอัปมงคล ดวงชะตาโดดเดี่ยวทำไมคนที่นางใส่ใจถึงต้องจากไปทีละคนทำไมนางถึงไม่เคยหลุดพ้นจากเงื้อมือของเซียวเหิงได้เลยทั้งที่นางผ่านประตูนรกมาแล้วแท้ ๆเหตุใด... ถึงยังหนีไม่พ้นเมืองหลวงอีก?เห็นได้ชัดว่าจิตใจของเฉียวเนี่ยนใกล้จะพังทลาย ฉู่จืออี้ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ถึงกับทำอะไรไม่ถูก เขาเป็นชายหนุ่มร่างใหญ่ที่สง่างามน่ายำเกรง แต่ในยามนี้กลับหมดหนทางจะปลอบใจแต่ไ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 606
เมื่อเห็นสีหน้าของเซียวเหิงที่ถูกความโกรธกลืนกินจนไร้ซึ่งเหตุผล เฉียวเนี่ยนก็แค่นหัวเราะเย็นเยียบออกมา“ใช่สิ! แม่ทัพเซียวทำอะไรไม่เคยต้องถามความเห็นใคร! เมื่อสามปีก่อนท่านว่าข้าเกินเลยไม่รู้กาลเทศะ ตอนนี้เวลาผ่านมาสามปี ท่านกลับเป็นคนตามรังควานข้าไม่เลิก! ดูเหมือนว่าโลกใบนี้จะเป็นของท่านเซียวเหิงแต่เพียงผู้เดียว ท่านจะทำอะไรก็ต้องได้ดั่งใจไปเสียหมด!”ร่างของเฉียวเนี่ยนสั่นระริกความ โกรธพลุ่งพล่านจากใจหลั่งไหลขึ้นมาจนตาแดงก่ำ น้ำตาคลอเบ้าความอัดอั้นทำให้หลุดคำพูดเฉียบขาดออกมาอย่างไม่ทันยั้งคิด “เซียวเหิง! หากท่านกล้ากลั่นแกล้งใส่ร้ายคนดี ข้าจะไม่ขออยู่ร่วมโลกกับท่าน!”พวกพี่ชายของนางกลับเมืองหลวงก็เพราะนางหากพวกเขาต้องโทษเพราะเรื่องนี้ ต่อให้นางต้องตายก็ไม่เสียดาย!แต่ก่อนตาย นางจะต้องลากเซียวเหิงลงนรกไปด้วยให้ได้!เซียวเหิงได้ยินก็รู้สึกเย็นวาบไปทั้งร่างไม่ขออยู่ร่วมโลกอย่างนั้นหรือ?ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาตลอดหลายปีที่ผ่านมา นางกลับยอมตัดขาดเพราะผู้ชายไม่กี่คนที่เพิ่งรู้จักกันแค่สองเดือน?เซียวเหิงเป็นคนเช่นไร เฉียวเนี่ยนควรรู้ดีที่สุดถึงจะดื้อรั้น เจ้าคิดเจ้าแค้น แต
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 605
เห็นดังนั้น ฉู่จืออี้จึงลุกขึ้นยืนแล้วหันไปมองเจ้าห้ากับเจ้าเจ็ดที่อยู่ข้างเซียวเหอ “ดึกแล้ว พวกเจ้าไปส่งเซียวเหอกลับเถอะ”เจ้าห้ากับเจ้าเจ็ดรับคำทันที จากนั้นก็ประคองเซียวเหอออกไปแต่เดินไปไม่กี่ก้าว เซียวเหอก็หยุดหันกลับมามองเฉียวเนี่ยนแวบหนึ่งแม้วันนี้เฉียวเนี่ยนไม่ได้นั่งอยู่ข้างฉู่จืออี้แต่ในมุมมองของเซียวเหอในตอนนั้น กลับเห็นเฉียวเนี่ยนยืนอยู่ข้างฉู่จืออี้อย่างชัดเจนในใจพลันรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก แต่เขาก็เก็บมันเอาไว้เพราะรู้ดีว่า ตอนนี้เนี่ยนเนี่ยนอยู่ในจวนอ๋องผิงหยาง คือทางเลือกที่ปลอดภัยที่สุดในขณะนั้นเอง ทหารองครักษ์กลุ่มหนึ่งก็กรูเข้ามาจากหน้าจวนอ๋องผิงหยางกองทหารรักษาพระองค์นั่นเองทหารเหล่านี้เป็นตัวแทนของฮ่องเต้ หากจะเข้าจับกุมผู้ต้องหา แม้เป็นทหารองครักษ์ของจวนอ๋องก็ไม่มีสิทธิ์ขัดขวางดังนั้นทุกคนจึงถูกล้อมไว้ในเวลาอันรวดเร็วเซียวเหอแทบจะสร่างเมาในทันทีเขาจ้องไปยังรองผู้บัญชาการที่อยู่ไม่ไกลและออกไป “พวกเจ้าจะทำอะไร?”รองผู้บัญชาการเห็นเซียวเหอ ก็เตรียมจะคำนับ แต่เสียงของเซียวเหิงก็ดังขึ้นเสียก่อน “แม่ทัพผู้นี้รับราชโองการ มาจับกุมอาชญาก
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 604
แต่ยังไม่ทันให้เซียวเหอได้มีเวลาซึมเศร้า เหล่าองครักษ์พยัคฆ์ก็กรูเข้ามาเสียก่อนเจ้าห้าก้าวเข้ามาคล้องคอเซียวเหอ “เจ้านี่! พอเจอท่านอ๋องก็ลืมพวกพี่น้องเลยเรอะ? เห็นพวกข้าก็ไม่ทักไม่ทายสักคำ!”เจ้าเจ็ดก็ต่อยเข้าที่ไหล่ของเซียวเหอเบา ๆ “ก่อนหน้านี้ได้ยินว่าเจ้าพิการแล้ว แต่ดู ๆ ไปก็ไม่แย่นี่หว่า! มาลองซักยกไหม?”เจ้าแปดรีบโบกมือเรียกเซียวเหอให้เข้าไปในจวนอ๋องผิงหยาง “ไป ๆ ๆ ไปดื่มกัน! ข้าจะดูว่าเจ้าดื่มเก่งขึ้นบ้างหรือยัง!”เจ้าหกหัวเราะเยาะ “เซียวเหอเคยดื่มกับเจ้าจนเจ้าเมาล้มพบไปแล้ว เจ้ากล้าอีกหรือ?”เจ้าแปดเถียงเสียงแข็ง “ก็เขาอ่อนแรงมาอยู่ตั้งห้าปี! ไอ้เรื่องคอแข็งน่ะ ตอนนี้คงไม่มีทางรอด!”“ใครแพ้ใครต้องเห่าเหมือนหมานะ!”“โฮ่งโฮ่ง! ข้าเห่าให้ก่อนเลยก็ได้! วันนี้มันต้องเมาให้สุด!”“ใช่ ไม่เมาไม่เลิก!”ทั้งกลุ่มหัวเราะครื้นเครง โอบไหล่เซียวเหอเดินเข้าไปในจวนอ๋องผิงหยาง ไม่ปล่อยให้เขาได้มีโอกาสปฏิเสธเลยสักคำทว่าเซียวเหอกลับรู้สึกมีความสุขความรู้สึกที่ถูกพี่น้องล้อมไว้ ทำให้เขาเหมือนได้ข้ามช่วงเวลายาวนานแปดปีกลับไปยังสนามรบในอดีตเขากับฉู่จืออี้ต่างก็เป็นคนเงียบขรึม ไม่พูดม
You may also like
เมื่อตัวประกอบเช่นข้าเปลี่ยนมารับบทนางรองผู้จืดจาง
หย่งเอ๋อร์9.3K viewsสาวน้อยผู้นำพาครอบครัวสู่ความมั่งคั่ง
พิมพ์สีทอง7.8K viewsอ๋องใจร้ายกับพระชายาที่(ไม่)รัก
อิ่น เยว่20.0K viewsอุบายรักแม่ทัพหน้านิ่ง / รักเร้นใจใต้เงาองครักษ์
Priyada7.2K viewsเล่ห์รักราชครูตัวร้าย
ชาไทยเย็น6.0K viewsไม่ต้องเกร็งนะ ข้าจะถอนพิษให้เจ้าเอง
นทธี ศศิวิมล238 viewsข้านี่แหละหลาน(ไม่แท้)ของท่านอ๋องจอมโหด
ชาไทยเย็น1.3K viewsจอมยุทธ์สวรรค์: เล่ม 1 บทแรกแห่งวิญญาณ
ก้องภูผา วรารินทร์298 views
