ตอนที่173ทนนับวันนับเดือน

ฉินเกอหลงจอดรถลงข้างทางที่ประดับด้วยไฟหลากสีใต้ต้น ดอกเหมยสีชมพูเบ่งบาน ผู้คนเดินจูงมือคู่รัก

“คุณชอบดอกเหมยหรือ” ต้าเหนิงถามเบาๆ

“ชอบ อยากให้ต้าเหนิงได้เห็นมันไงเล่ากว่าจะผ่านไปแต่ละปีจะต้องทนนับวันนับเดือนที่ดอกเหมยบานและร่วงโรยครั้งแล้วครั้งเล่าลำพังเดียวดายตราบนานเท่านาน” ต้าเหนิงก้มมองมือในอุ้งมืออุ่นของฉินเกอหลง ยอมให้เขากุมมือไว้ราวกับคู่รักแต่ไม่ยอมฟังคำพูดเศร้าๆ ของเขา

“ฮ่าาาพามาแบบนี้ค่อยยังชั่วหน่อย ไอ้เรารึคิดไปไกลเลยว่าจะพาไป…ทำมิดีมิร้าย” ฉินเกอหลงส่ายหน้าไปมา

“วางใจเถอะไม่เอาไปขายหรอก”

“หือ ไม่ขายแต่ฆ่าหั่นศพและแย่เชียวฮ่าๆๆๆๆ” ยังตลกได้อีก

ฉินเกิอหลงหันมาทำสีหน้าจริงจังต้าเหนิงขนลุกเกรียวหรือว่า หรือว่า

“จูบได้ไหม”

“หา จะจูบเลยหรือ”

“ก็ต้องจูบสิคนที่เขาลองคบกัน ก็ต้องลองหลายๆ อย่างว่าเข้ากันได้ไหม”

“อย่าทำแบบนี้นะ มาถึงก็จูบเลยหรือ จะไม่เอาเปรียบกันไปหน่อยหรือ” ฉินเกอหลงรวบร่างบางมากอดไว้แนบกาย จมูกโด่งสูดดมเรือนผมที่หอมละมุนเนิ่นนาน

“เจ้าเข้าสู่โหมดโรแมนติกแล้วนะ คิดถึงจังสบายดีไหม”

ทอดเสียงอ่อนโยนจนต้าเหนิงตัวเย็น มือที่ยกขึ้นกอดรอบเอวของฉินเกอหลงอย่างกล้าๆ กลัวๆ ก็เ