ตอนที่4 เข้าห้องผิด

จือหลิงที่มองตามหลังของสหายและคนรักเดินออกไปพ้นขอบประตู ก่อนจะหันหลังเพื่อเดินไปยังห้องพัก เพราะรู้สึกปวดหัวยิ่งนัก แต่สายตากลับไปปะทะเข้ากับสายตาคุ้นเคยที่กำลังจับจ้องนางอยู่ของคุณชายเกาอี้ถงอดีตคนรักของนาง และเขากำลังที่จะก้าวตรงมาหานาง  มือเรียวจึงจับราวบันไดไว้มั่นรีบก้าวขาพยุงตัวขึ้นไปบนชั้นสามของโรงเตี๊ยมที่เป็นพื้นที่ส่วนตัวของเจ้าของโรงเตี๊ยม ซึ่งบุคคลภายนอกไม่สามารถขึ้นมาวุ่นวายได้หากไม่ได้รับอนุญาต เสียงฝีเท้าที่ก้าวตามหลังมา ทำให้ร่างบางรีบก้าวขึ้นไปอย่างร้อนรน แม้ในหัวจะหนักอึ้งแต่นางยังไม่อยากจะพบเจอหรือสนทนากับอีกฝ่าย จึงรีบพาตัวเองพุ่งตรงไปยังห้องพักส่วนตัวที่เจ้าของโรงเตี๊ยมได้จัดเตรียมเอาไว้ให้

มิรู้ว่าเพราะความรีบร้อนหรือห้องพักนั้นดูคล้ายคลึงกันไปหมดจึงให้สตรีที่พึ่งพุ่งตัวผ่านประตูเข้าไปไม่ทันสังเกตว่านางนั้นเข้าห้องผิด 

คุณชายเกาอี้ถงที่ยืนมองแผ่นหลังบอบบางที่พ้นไปจากสายตาด้วยความรู้สึกไม่พอใจ เขาอยากจะปรับความเข้าใจกับนาง อยากงอนง้อขอคืนดี แต่พอมีโอกาสที่ได้พบเจอกันก็ไม่สามารถเข้าไปหานางได้ เพราะตอนนี้บุรุษร่างยักษ์สองคนกำลังขัดขวางเขาอยู่ ไม่ยอมให้เขาขึ้นไปยังส่วนที่นางหายขึ้นไป มันน่าเจ็บใจนัก แต่เขาไม่ยอมแพ้หรอก ถึงอย่างไรเขาจะทำทุกวิถีทางเพื่อให้นางกลับมาหาเขาให้จงได้ 

บุรุษหนุ่มได้แต่คิดอย่างหมายมั่น  ซูจือหลิง  จะต้องเป็นสตรีของเขา

จือหลิงเมื่อเข้ามายังห้องพักได้ ก็ระบายลมหายใจอย่างโล่งอก เมื่อไหร่บุรุษผู้นั้นจะเลิกยุ่งวุ่นวายกับนางเสียที ร่างบางที่คลานเข่าขึ้นเตียงอย่างหมดสิ้นเรี่ยวแรง ด้วยความเร่งรีบเมื่อครู่จึงทำให้หน้าผากมนมีเหงื่อไหลซึม และความร้อนจากฤทธิ์ของสุราหมักทำให้กายบางรู้สึกร้อนจนเหงื่อซึมจนต้องปลดเปลื้องอาภรณ์ตัวสวยออกเหลือเพียงอาภรณ์ตัวบางที่ปิดบังเรือนร่างเย้ายวนเอาไว้ ก่อนจะทิ้งตัวลงบนที่นอนนุ่มหลับไปทันที โดยมิรู้เลยว่าหลังจากนี้ชีวิตของนางจะเปลี่ยนไป ตกอยู่ในพันธนาการที่รัดรึงจนไม่อาจหนี

แม่ทัพพิทักษ์แดนใต้ หยางโม่เหยียน ที่เดินทางมาจากแดนใต้ เพื่อมาแสดงความยินดีกับหลานชายและยังถือโอกาสมาเยี่ยมเยือนผู้เป็นพี่สาวที่เป็นอดีตคุณหนูจวนแม่ทัพ ที่แต่งให้กับคุณชายใหญ่ตระกูลลู่ในตอนนั้น แต่ตอนนี้ได้ขึ้นเป็นผู้นำตระกูลคนปัจจุบัน เป็นตระกูลขุนนางที่ตั้งรกรากอยู่ในเมืองนี้ ซึ่งก็ห่างจากเมืองหลวงไม่มากนัก เขาไปประจำการอยู่แดนใต้เป็นเวลานาน จึงไม่มีโอกาสได้พบเจอกัน จึงใช้โอกาสนี้มาพบปะครอบครัวของพี่สาวและคาดว่าจะอยู่ให้นานหน่อยก่อนจะเดินทางไปยังตระกูลหยาง ทั้งนี้ทั้งนั้นก็เพราะต้องการหลีกหนีการดูตัวที่มารดาของเขาพยายามหาสตรีงดงาม เหล่าคุณหนูสูงศักดิ์มาให้เขาดูตัวเพื่อแต่งฮูหยิน เขายังไม่อยากมีครอบครัว การมาในครั้งนี้คงไม่แคล้วที่มารดาจะให้เขาแต่งภรรยา และประจำการอยู่ที่เมืองหลวง แม้ชายแดนใต้จะสงบไร้ศึกสงครามแต่เขาก็ยังคงปักหลักอยู่ที่นั่น  ไม่ยอมกลับมาประจำที่เมืองหลวง จึงทำให้ผู้เป็นมารดาร้อนใจนัก เพราะอายุของบุตรชายนั้นปีนี้ก็ย่างเข้าเลขสามแล้วแต่ยังไม่ยอมเป็นฝั่งเป็นฝา 

หยางโม่เหยียน แม่ทัพพิทักษ์แดนใต้ผู้สง่างาม องอาจ และ หล่อเหลา เขาชอบ ล่า  แต่ไม่ชอบเป็นผู้ถูกล่า แต่เหยื่อที่จะล่าก็ต้องเด็ดด้วย ซึ่งไม่ค่อยจะได้เจอเหยื่อที่ถูกใจ จึงได้กลายเป็น เสือซุ่ม แดนใต้ใช่ว่าจะไร้ซึ่งหญิงงาม เพียงแต่เขานั้นยังไม่คิดที่จะหยุดอยู่ที่สตรีคนใด หรือว่ายังไม่พบเจอสตรีที่คิดจะหยุดอยู่เพียงนางก็มิรู้ได้ แม้เขาจะเคยคบหากับสตรีมาบ้างแต่ก็เป็นต้องเลิกรากันไปอย่างรวดเร็ว เพราะคิดว่าหากไม่ใช่ดึงดันไปก็มีแต่จะทำให้อีกฝ่ายเจ็บปวด ความคิดของเขานั้นคู่ชีวิตไม่ใช่แค่เป็นมารดาของบุตร แต่ยังหมายถึงคนที่จะยืนเคียงข้างเขาไปตลอดชีวิตจนแก่เฒ่า สตรีที่พาขึ้นเตียงด้วยจึงล้วนแต่เป็นสตรีชั่วคืนเท่านั้น ปลดปล่อยเสร็จก็แยกย้าย 

แต่ถึงแม้จะเป็นเช่นนั้น เหล่าสตรีทั้งหลายก็ยังคิดที่จะลองเล่นกับไฟดูสักครั้ง การได้ทอดกายให้บุรุษเช่นแม่ทัพโม่เหยียนเชยชมก็ถือเป็นวาสนาแล้ว บรรดาสตรีที่เคยปรนนิบัติต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า ท่านแม่ทัพโม่เหยียนนั้นกินดุ แต่ใช่ว่าจะเป็นใครก็ได้ บรรดาสตรีต่างทอดสะพานให้ แต่ยากเหลือเกินที่บุรุษผู้นั้นจะเดินข้ามมา

"ท่านน้า ท่านมาเยือนทั้งที หลานผู้นี้จะขอต้อนรับท่านอย่างเต็มที่ จะสุราหรือนารี เพียงท่านเอ่ยปาก ข้าจะจัดหาให้"

หลานชายของเขาผู้นี้จะเรียกว่าหลานชายก็ไม่ค่อยจะถูกนัก น่าจะเป็นสหายกันเสียมากกว่า ไม่น่าเชื่อว่าคนกะล่อนเช่นหลานชายเขาจะยอมหยุดและคิดจะสร้างครอบครัว เพราะอีกฝ่ายนั้นได้แนะนำว่าที่หลานสะใภ้ให้เขารู้จัก ซึ่งก็เป็นเรื่องน่ายินดียิ่งนักที่อีกฝ่ายเจอสตรีที่ใช่เสียที 

"ท่านแม่ทัพขอรับ สาส์นจากตระกูลหยางขอรับ"

ขณะที่กำลังล่ำสุรากันอยู่สาส์นด่วนจากจวนตระกูลหยางก็มาถึงเร็วทันใจ คาดว่ามารดาเขาคงรู้แล้วว่าเขาเดินทางมาถึงแล้ว บุรุษรูปงามจึงได้แต่ยกยิ้มขึ้นอย่างนับถือในหูตาของผู้เป็นมารดา ก่อนจะอ่านสาส์นในมือ

โม่เหยียนลูกรัก มารดาผู้นี้หวังว่าการมาในครั้งนี้ของเจ้า คงจะมีข่าวดีมาฝากมารดาผู้ชราคนนี้เสียที  หาไม่แล้ว อย่าได้หาว่ามารดาใจร้าย เพราะไม่อาจทนรอได้อีก หากยังเห็นว่าหญิงชราผู้นี้เป็นมารดาเจ้า ก็ยอมรับสตรีที่ข้าเลือก แต่งกับนางเสีย หรือหากมีคนรักก็แจ้งกับมารดา มารดาจะตบแต่งให้เจ้า 

หากปีนี้เจ้ายังไม่ตบแต่งก็มิต้องมานับข้าเป็นมารดาของเจ้าอีก หากตายก็มิต้องมาเผาผี

....หยางชิงไท่...

มารดาเจ้า