บทที่ 14
"หม่ามี๊ไม่ร้องนะ ผมรักหม่ามี๊" อ้อมแขนทั้งสองข้างในวันนี้ได้โอบกอดลูกชายและปกป้องเขาได้เพียงเท่านี้ เธอเป็นแม่ที่ไม่ได้เรื่องหลินหลินเธอไม่เคยดูแลเอาใจใส่และเธอยังทำให้ลูกของเธอลำบากจนถูกพ่อที่แท้จริงไล่ออกจากบ้าน
ผู้หญิงตัวเล็กอุ้มลูกวัยสองขวบเดินมาตามฟุตบาทพร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินกับความเจ็บปวดเขาเลือกที่จะเชื่อคนอื่นเลือกเห็นสิ่งที่ผิดเป็นสิ่งที่ถูก เขาตัดเธอกับลูกออกจากชีวิตอย่างไร้เยื่อใยเพียงเพราะผู้หญิงที่เขาเคยรักกันมาก่อน
"ปี๊น!" รถยนต์สีขาวขับมาจอดเทียบข้างฟุตบาทในขณะที่หลินหลินอุ้มลูกเดินตามข้างทาง เธอหยุดชะงัก เจ้าของรถสีขาวนั่นคือพี่หมอคิม
"หลินหลินเกิดอะไรขึ้น" หมอคิมวิ่งอ้อมจากรถของตัวเองมาหาหลินหลินและจับมือมองมาที่เด็กผู้ชายตัวเล็กในอ้อมกอดของหลินหลิน
"ฮื่อๆ พี่หมอเขาใจร้ายกับหลินไม่พอเขายังใจร้ายกับลูกด้วย" หมอคิมยื่นมือทั้งสองข้างอุ้มน้องณธีลูกชายของหลินหลิน
"ไม่เป็นไรนะ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นพี่จะอยู่เคียงข้างหลินกับลูกของเธอเอง ไปอยู่ที่บ้านของพี่ก่อนนะ"
"ไม่ร้อง" ใบหน้าหล่อด้วยความเป
บทที่ 21 คุณพ่อคุณแม่ของหมอคิมหลังจากรู้ว่าหลินหลินผู้หญิงที่ลูกชายตัวเองรักและเฝ้ารอเข้าโรงพยาบาล พวกเขาก็มาเยี่ยมถึงแม้ว่าจะไม่ชอบที่หลินหลินมีลูกแล้วและยังไม่หย่ากับสามีก็ตาม ทั้งสองรู้สึกสงสารและเอ็นดูน้องณธีด้วยซ้ำหลังจากที่ทั้งสองคนกลับไปหมอคิมจ้องมองหน้าของหลินหลินเขาได้เพียงแต่ถอนหายใจและยกเก้าอี้มานั่งด้านข้าง"ทำไมเกิดเรื่องแบบนี้กับเธออีกแล้ว" มือหนากุมมือน้อยวางอยู่บนเตียง ผู้หญิงคนนี้ที่เขาไม่อยากให้เจ็บปวดอยากทะนุถนอมไว้ให้ดีที่สุด ถึงแม้ว่าตัวเองจะไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะต้องดูแลหลินหลินก็ตามแต่หมอคิมก็ยังคงรอหลินหลินหลินหลินนั้นรู้ตัวดีจึงดึงมือของเธอออกจากมือหมอคิมเธอยิ้มให้กับเขา เพียงไม่นานน้ำตาไหลออกมา"ทำไมมันเหนื่อยเหลือเกินคะพี่หมอ หรือว่าฟ้ากำลังลงโทษหลินที่เมื่อก่อนนี้ไม่เคยรู้จักคุณค่าของเงินไม่เคยรู้จักกับคำว่าไม่มี รู้เพียงแค่ว่าต้องใช้ รู้เพียงแค่ว่าไม่มีใครกล้าทำอะไรเธอ ใช้แต่เงินไปวันๆ" หลินหลินนอนลงไปที่หมอนปล่อยให้น้ำตาไหลเงยหน้าขึ้นมองบนเพดานยิ่งทำให้หมอคิมกังวลใจ เขายังไม่ได้บอกอีกเรื่องนึงกับเธอแต่ถ้าไม่บอกต
บทที่ 20คนที่บอกว่าเกลียดและแก้แค้นไม่ยอมไปไหนหลังจากที่หลินหลินย้ายเข้าห้องพักฟื้น เธอยังคงไม่ฟื้นด้วยฤทธิ์ยาและร่างกายที่เหน็ดเหนื่อยถูกกระทำจนล้มทั้งยืน"ไม่...ไม่ออกไปเดี๋ยวนี้อย่าทำฉัน ออกไปอย่าทำอะไรฉันเลย" ใบหน้าซีดเซียวส่ายหน้าไปมาร้องไห้ละเมอพยายามปัดมือทั้งสองข้างไปมาธารามลุกขึ้นจากโซฟาเดินเข้าไปใกล้ๆ หลินหลินเธอมักจะละเมอบ่อย เมื่อก่อนนี้ที่ภรรยานั้นละเมออยู่บนเตียงผู้เป็นสามีเขย่าและโอบกอดด้วยมือทั้งสองข้างจนผู้เป็นภรรยาหายตกใจ"เฮือก" มือหนาเอื้อมไปเพื่อที่จะจับแขนของหลินหลินเขย่าแต่พอเธอรู้ตัวก่อนสะดุ้งพรวดลุกขึ้น นั่งใบหน้าเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อธารามจึงดึงมือของตัวเองออก"ฉันคิดว่าจะให้เธอละเมอให้ตายไปเลย แต่ก็กลับตื่นขึ้นมาได้ซะงั้น" มือน้อยคลุมใบหน้าและก้มลง หลินหลินไม่ได้พูดอะไรโต้ตอบกลับสามี"ฉันอยากรู้ว่าคุณให้ใครไปทำเรื่องตรวจดีเอ็นเอใหม่?"หลินหลินเธอต้องการรู้ว่าธารามให้ใครทำเรื่องตรวจดีเอ็นเอน้องณธีใหม่เพราะผลตรวจดีเอ็นเอยืนยันว่าน้องณธีไม่ใช่ลูกของธาราม ซึ่งมันเป็นไปไม่ได้"ฉันจะ
บทที่ 18 "นายครับเฉินลู่คงโกรธมากที่คุณหนูทำแบบนั้นกับเขาและได้รับความบาดเจ็บ ผมอยากให้นายไปช่วยคุณหนู" ธารามนั่งทำงานอยู่ในห้องทำงานของบ้านลูกน้องคนสนิทอดีตพ่อตาของตัวเองเข้ามาในห้องทำงานด้วยความกังวลใจหลังจากเกิดเรื่องเมื่อคืนนี้ เขามั่นใจว่าเฉินลู่จะต้องเอาเรื่องคุณหนูของเขาแน่ๆ จึงเข้าไปขอความช่วยเหลือ แต่คนที่เขาขอความช่วยเหลืออยู่นั้นกับนั่งนิ่งเซ็นเอกสารไม่สนใจในคำพูด"ผมขอร้องนะครับ ได้โปรดไปช่วยคุณหนูหน่อยเพราะยังไงคุณหนูก็คือภรรยาของคุณที่ยังไม่ได้หย่ากับคุณ ถ้าเกิดอะไรขึ้นคุณจะตอบกับสังคมว่ายังไง" ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นลูกน้องแต่ก็ไม่เคยคุกเข่าแล้วก็โมโหให้กับใคร ผู้เป็นลูกน้องคนสนิทคุกเข่าตรงหน้าด้านหน้าโต๊ะทำงานของธารามยกมือไหว้ผู้เป็นเจ้านาย จริงๆ เขาไม่ได้อยากเป็นลูกน้องของธารามแต่ด้วยที่คุณหนูของเขาต้องการให้สืบหาความจริงบางอย่างจึงต้องยอมธารามมองไปยังลูกน้องคนสนิทของว่าที่พ่อตาที่ตัวเองแกล้งทำเป็นลูกเขยแสนดีแต่จริงๆ แล้วเกลียดเขาต่างหาก อย่างที่ลูกน้องคนตรงหน้านั้นพูดก็ถูกเฉินลู่ต้องโกรธหลินหลินมากแน่ๆ เพราะถูกหลินหลินตีด้วยแจกกันจนหัวแตก"ฉันมีความจำเป็นต้องไปช่วยเธอด
บทที่ 18"นายครับเฉินลู่คงโกรธมากที่คุณหนูทำแบบนั้นกับเขาและได้รับความบาดเจ็บ ผมอยากให้นายไปช่วยคุณหนู" ธารามนั่งทำงานอยู่ในห้องทำงานของบ้านลูกน้องคนสนิทอดีตพ่อตาของตัวเองเข้ามาในห้องทำงานด้วยความกังวลใจหลังจากเกิดเรื่องเมื่อคืนนี้ เขามั่นใจว่าเฉินลู่จะต้องเอาเรื่องคุณหนูของเขาแน่ๆ จึงเข้าไปขอความช่วยเหลือ แต่คนที่เขาขอความช่วยเหลืออยู่นั้นกับนั่งนิ่งเซ็นเอกสารไม่สนใจในคำพูด"ผมขอร้องนะครับ ได้โปรดไปช่วยคุณหนูหน่อยเพราะยังไงคุณหนูก็คือภรรยาของคุณที่ยังไม่ได้หย่ากับคุณ ถ้าเกิดอะไรขึ้นคุณจะตอบกับสังคมว่ายังไง" ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นลูกน้องแต่ก็ไม่เคยคุกเข่าแล้วก็โมโหให้กับใคร ผู้เป็นลูกน้องคนสนิทคุกเข่าตรงหน้าด้านหน้าโต๊ะทำงานของธารามยกมือไหว้ผู้เป็นเจ้านาย จริงๆ เขาไม่ได้อยากเป็นลูกน้องของธารามแต่ด้วยที่คุณหนูของเขาต้องการให้สืบหาความจริงบางอย่างจึงต้องยอมธารามมองไปยังลูกน้องคนสนิทของว่าที่พ่อตาที่ตัวเองแกล้งทำเป็นลูกเขยแสนดีแต่จริงๆ แล้วเกลียดเขาต่างหาก อย่างที่ลูกน้องคนตรงหน้านั้นพูดก็ถูกเฉินลู่ต้องโกรธหลินหลินมากแน่ๆ เพราะถูกหลินหลินตีด้วยแจกกันจนหัวแ
บทที่ 17ประตูห้องของโรงพยาบาลเปิดเข้ามาพรวดพราดโดยที่ไม่เคาะประตู หมอคิมกำลังพูดกับหลินหลินแต่ยังไม่ทันได้บอกเรื่องที่หลินหลินท้องสามีของเธอก็เข้ามาขัดจังหวะ"โอ๊ย หลินเจ็บนะคะธาราม" ธารามไม่ได้พึ่งมาเขายืนอยู่หน้าประตูตั้งแต่เห็นหมอคิมจับมือของหลินหลินแล้วเขาพยายามควบคุมอารมณ์ตัวเองอยู่ภายใต้กระจกบานเล็กด้านหน้าประตูและอดไม่ไหวจึงรีบเดินเข้ามา"คุณจะทำอะไรหลินหลินเจ็บอยู่นะ" หมอคิมพยายามที่จะจับมือของธารามออกแต่ถูกต่อยเข้าใบหน้าจนเขาล้มลงไปกองกับพื้น"ผัวะ! คงเป็นมึงสินะ ที่สวมเขาให้กับกูแต่ไม่ใช่กูคิดผิด มึงเองก็โดนสวมเขาด้วยผู้หญิงแพศยาคนนี้ไม่ได้เป็นแค่เมียกูคนเดียว เธอร่านเธอเอาไปทั่ว" ธารามที่โมโหมากชี้หน้าด่าหมอคิมแต่พูดถึงหลินหลินภรรยาตัวเองทั้งดูถูกและต่อว่าจนกระทั่งหลินหลินทนไม่ได้ เธอลุกขึ้นตบหน้าธารามผู้เป็นสามี"เพี๊ยะ! พอสักทีหยุดดูถูกฉันได้แล้ว ในสิ่งที่คุณคิดอยู่นั้นมันเป็นเพียงเรื่องโกหก ฉันถูกใส่ร้ายผู้หญิงของคุณกำลังใส่ร้ายฉัน ฮื่อๆ ทำไมคุณถึงไม่ฟังเหตุผลฉันบ้าง"ธารามจ้องมองหน้าหลินหลินดวงตาแดงก่ำ เขาส่ายหน้า
บทที่ 16หลินหลินเดินออกมาจากบ้านของหมอคิมในวันนี้หมอคิมต้องไปโรงพยาบาลด่วนเพราะมีเคสฉุกเฉิน เธอเดินออกมาจากบ้านของเขาด้วยที่คำพูดของทั้งพ่อและแม่ของหมอคิมไม่สามารถรับหลินหลินเข้ามาอยู่ในบ้านได้เพราะไม่อยากให้ลูกชายแปะเปื้อนผู้หญิงที่มีมลทินและลูกติดโดยเฉพาะผู้หญิงที่ยังไม่ได้หย่ากับสามี เขาใช้ถ้อยคำที่ดีมากพูดกับเธอในทางหวาดล้อมให้เลิกยุ่งกับลูกชายของเขา แต่เขาก็ยังใจดีที่จะดูแลลูกชายให้เพราะเขาเห็นว่าเป็นเด็กด้วยที่ณธีลูกชายของเขานั้นน่ารักจึงทำให้ผู้ใหญ่เอ็นดูจนอยากให้อยู่ด้วยในขณะที่หลินหลินเดินออกมาโทรศัพท์มือถือของเธอมีข้อความส่งมาบอกให้ไปโรงพยาบาลที่นิตาอยู่( ฉันมีความลับที่จะบอกเธออยากรู้ใช่ไหมว่าทำไมอยู่ๆ ลูกชายของแกไม่ใช่สายเลือดเดียวกับคุณธาราม ถ้าเธออยากรู้ก็มาหาฉันบนดาดฟ้า )เป็นข้อความของนิตาที่ต้องการให้หลินหลินไปหาที่โรงพยาบาลบนดาดฟ้า หลินหลินเธออยากรู้ความจริงว่าทำไมสามีของเธอถึงได้มีเอกสารปลอมพวกนั้นณ โรงพยาบาลหลินหลินขึ้นมาบนดาดฟ้าตามที่นิตานัดหมายเรือนร่างบางสวมใส่ชุดของโรงพยาบาลสีฟ้ายืนร