7

“อึดอัดค่ะ แต่...เสียวจัง อุ๊ย...ยัดเข้ามาเลยค่ะที่รัก”

คราวนี้...

ใหญ่บดกรามกรอดเสือกแท่งทั้งหมดผ่านกลีบดอกไม้ฉ่ำน้ำของเธอเข้าไปพรวดเดียว ทำเอาลีลากรีดร้อง จิกเล็บกลางหลังของเขาอย่างเผลอตัว

ชายหนุ่มขยับเอวถอนแท่งลำแล้วส่งกลับเข้าไปใหม่ อารมณ์ของเขาขณะนี้ก็ร้อนแรงไม่ต่างจากเธอ

เรียวแขนของลีลาต้องคล้องต้นคอของใหญ่เอาไว้ ระหว่างที่เขากำลังกัดฟันส่งแท่งรักผลุบเข้าออก 

แต่ละครั้ง เมือกหวานของเธอชโลมแท่งมันวาว 

ใหญ่เปลี่ยนท่า ขยับไปที่เตียง แล้วเป็นฝ่ายล้มลงไป ในจังหวะของการเปลี่ยนท่า แท่งเลื่อนหลุดออกมาโชว์ความแข็งแกร่ง  

ลีลาตามขึ้นไปป่ายปีนบนร่างของเขา เธอกดสะโพกลง  แทบไม่ต้องจับให้แท่งตรงกับช่องทางรักด้วยซ้ำ

ความคุ้นเคยสร้างความช่ำชอง และความปรารถนาในยามนี้นั้น  สามารถเชื่อมต่อไปสู่ความสัมพันธ์อันเร่าร้อนได้ทุกท่วงท่าลีลา

หญิงสาวเป็นฝ่ายขย่มตอ

“อู้ยยย.... โอ้ยยย...”

“ซู้ดดดด....ซี้ดดดด...”

ไม่แปลกหรอก หากยามนี้ น้ำเสียงที่เล็ดลอดออกมาจากปากของคนทั้งสอง จึงสะท้อนถึงอารมณ์ความรู้สึกของเขาและเธออย่างเต็มที่

ไม่มีกั๊ก!

เตียงนอนมั่นคงแข็งแรงยังได้ยินเสียงโยกคลอน เพราะจังหวะที่ลีลากระแทกตอนั้น หนักหน่วงกว่าการที่เธอถูกกระแทกกระทั้นจากเขาเสียอีก

หญิงสาวถอดเสื้อท่อนบนออก  คราวนี้ความงดงามเปลือยเปล่าก็อวดสายตาของใหญ่ ถึงจะเคยเห็นมาไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง ความงดงามยังไม่เคยจางเลือนไปง่าย ๆ

จุกนมแดงระเรื่ออมชมพูแข็งเป็นไต ชูชันท้าทาย 

ฝ่ามือของใหญ่ตะปบเต้าทั้งสองเคล้นหนักหน่วง บางจังหวะผงกหัวขึ้น ใช้ปากครอบเข้าหาหัวนม ดูดเม้มสุดแรงปรารถนา

“อู้ยยย...ซี้ดดด...”

“เล็กกำลังจะกลับมานะ...พร้อมกับแหม่ม...”

พร้อมพงศ์เอ่ยกับใหญ่และลีลา ในระหว่างวัน... กิจการโรงแรมและรีสอร์ต ถึงแม้ไม่มีการขยับขยายอย่างใหญ่โตมากไปกว่านี้  แต่ทุกอย่างมีสัดส่วนของมัน ไม่มากเกินไป ไม่น้อยจนดูเหมือนไม่ได้พัฒนา

พร้อมพงศ์คิดเอาไว้แล้วว่า ต้องการให้ลูกชายทั้งสองกลับมาสานต่องานทั้งหมด เขาต้องการจะเกษียณตัวเองจากงาน

ชีวิตมีการเริ่มต้นใหม่เสมอ ในวัยห้าสิบเศษของเขา จะว่าไปมันก็คือการเริ่มต้นอีกครั้งนั่นเอง

“เล็กมีแฟนแล้วเหรอครับเนี่ย” 

ใหญ่ตื่นเต้น  เพราะเท่าที่รู้ เล็กค่อนข้างเงียบ ๆ  ไม่คิดว่าจะจีบหญิงเป็นด้วยซ้ำ  เล็กทำงานด้วยเรียนไปด้วยระหว่างอยู่เมืองนอก ชีวิตดูเหมือนจะเอาจริงกับงานสถาปนิกที่เขาหลงใหล  

“มีมาสักพักแล้ว เป็นตัวจริงเสียงจริง”

“คงงั้นแหละครับป๊ะป๋า เจ้าเล็กไม่ได้เจ้าชู้เหมือนป๊ะป๋านี่ครับ ถ้ามันจะมีแฟน ก็คงตัดสินใจแล้วละว่าเป็นตัวจริง”

“แล้วกัน เรื่องอะไรมาว่าป๊ะป๋าล่ะ”

พร้อมพงศ์หัวเราะ เหลือบมองไปทางลีลาที่ก้าวเข้ามาสมทบทีหลังด้วยสายตาประกายวาว

“แกเองก็เถอะใหญ่ รีบจัดการให้หนูลีลาซะที ป๊ะป๋าอยากมีหลานอุ้มแล้ว”

“โธ่ ป๊ะป๋า มาถามอะไรผม ถามนางเองว่าทำไมถึงไม่อยากแต่ง ผมน่ะอยากวันละหลาย ๆ รอบ”

“อยากอะไร พูดจาน่าเกลียด”

ลีลาตีแขนใหญ่ แต่ตาของเธอสิ  หันมาทางพร้อมพงศ์ มีประกายซ่อนปรารถนาบางอย่างเอาไว้...ไม่มิดชิด

“ก็อยากแต่งงานไง” ใหญ่พูดกลั้วเสียงหัวเราะ ก่อนหันมาถามผู้เป็นพ่อ “เจ้าเล็กจะมาวันไหนครับป๊ะป๋า”

“อาทิตย์หน้า”

ก่อนลูกชายคนสุดท้องจะมาถึงแค่ 3 วันเท่านั้น กลับมีข่าวร้ายเกิดขึ้น...

ใหญ่ซิ่งบิกไบค์แหกโค้ง ความเร็วเกิน 200 กิโลเมตรต่อชั่วโมง แม้จะสวมเครื่องป้องกันดีแค่ไหน ก็ไม่สามารถปกป้องร่างกายเอาไว้ได้

ใหญ่เสียชีวิตคาที่ ณ จุดเกิดเหตุ 

หัวใจของพร้อมพงศ์เหมือนจะหยุดเต้นไปชั่วขณะ  ลูกก็คือชีวิตนั่นแหละ ใครไม่เจอเข้ากับตัวเอง  ไหนเลยจะเข้าใจถึงความรู้สึกอันแท้จริง

แต่เมื่อได้เห็น...ลีลากอดร่างไร้วิญญาณของใหญ่ร้องไห้ปริ่มจะขาดใจตาย  พร้อมพงศ์ก็ต้องสะกดกลั้นความอ่อนแอในใจ

ลีลายังไม่เคยรู้จักความสูญเสีย ใหญ่คือคนรักคนแรกของเธอ ไม่แปลกหรอกที่เธอจะใจสลาย

มันคือช่วงเวลาแห่งความหม่นหมองเศร้าสร้อยโดยแท้

เล็กเดินทางมาก่อนกำหนดเพื่อร่วมฌาปนกิจศพของพี่ชาย เขามาพร้อมกับแหม่มร่างสูงเพรียว ชื่อ แคลร์

ทุกคนต่างอยู่ในอารมณ์ไม่แตกต่าง   

มันคือความสูญเสียที่ไม่สามารถพรรณนาได้ด้วยภาษาปกติ มีเพียงอย่างเดียว...กาลเวลาเท่านั้นจึงจะสามารถเยียวยา

เช้า...ของอีกหลายวันต่อมา 

พร้อมพงศ์ชะงักหยุด เมื่อเห็นลีลาแต่งตัวเรียบร้อย เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า

“หนูลีลา...”

หญิงสาวยกมือไหว้  

“ได้เวลาที่หนูต้องไปจากที่นี่แล้วละค่ะ”

คราวนี้คนที่อยู่ในอาการใจหายก็คือพร้อมพงศ์ “หนูลีลา ป๊ะป๋าเข้าใจความรู้สึกของหนูนะ แต่...ป๊ะป๋าไม่อยากให้หนูไป”

“หนู...”

ความรู้สึกของลีลาอ่อนไหวเหลือเกิน

ทั้ง ๆ ที่เพิ่งอยู่บ้านนี้ไม่นาน แต่กลับผูกพันเสียยิ่งกว่าบ้านของตัวเองเสียด้วยซ้ำ 

พร้อมพงศ์ตัดสินใจครั้งสำคัญ และเป็นการตัดสินใจที่เปิดเผยที่สุด เขาก้าวเข้าไปหาเธอ รวบร่างนั้นเข้าสู่อ้อมกอด

ลีลาแทบไม่มีการต่อต้านหรือขัดขืน นั่นเป็นเพราะมันคือห้วงเวลาที่เธออยากจะแนบใบหน้ากับแผงอกแข็งแรงของใครสักคน และคนคนนั้นก็คือพร้อมพงศ์

“ป๊ะป๋าคะ...”

น้ำเสียงของหญิงสาวสะท้านสั่นเครือ 

มือแข็งแรงลูบเส้นผมของหญิงสาว  ปลอบโยนอย่างอบอุ่นอ่อนโยน

“ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ป๊ะป๋าไม่ยอมให้หนูจากที่นี่ไปอย่างเด็ดขาด”

“แต่หนู... หนูไม่รู้จะอยู่ในฐานะอะไร อีกอย่าง... ป๊ะป๋าขา หนูคิดถึงคุณใหญ่ใจแทบขาด”

“ไม่ว่าหนูหรือป๊ะป๋าก็รู้สึกไม่ต่างกัน  แต่อย่าจมอยู่กับความเศร้าให้มันนานเกินไป ใหญ่ไปดีแล้ว เราต่างหากจะต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป”

“ป๊ะป๋าขา... หนู...”

น้ำตาพรั่งพรูออกมาพร้อมกับความรู้สึกอ่อนไหวของเธอ

“โอ๋ ๆ  อยากร้องก็ร้องออกมาให้หมดเถอะจ้ะหนูลีลา แต่หลังจากนี้ หนูจะต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปอย่างร่าเริงเบิกบาน ป๊ะป๋าจะให้หนูทุกอย่างที่หนูต้องการ”

“ป๊ะป๋าให้ชีวิตใหม่หนูได้จริง ๆ เหรอคะ”

“ได้สิ ได้ ป๊ะป๋าให้หนูได้”

ไม่แน่ใจว่า คำพูดในห้วงอารมณ์ของลีลาเวลานี้หมายถึงอะไร 

ที่แน่ ๆ เธอรู้สึกดีเหลือเกิน กับการได้อยู่ในอ้อมกอดอันแข็งแรงอบอุ่นของป๊ะป๋าพร้อมพงศ์

นับว่าการยับยั้งของพร้อมพงศ์ประสบความสำเร็จ เพราะในที่สุดแล้ว สามารถทำให้ลีลาเลิกล้มความตั้งใจที่จะออกไปจากบ้านวิษณุขจร

ที่นี่เธอจะอยู่ในฐานะอะไรก็ได้  เพราะฐานะอย่างพร้อมพงศ์ สามารถให้ทุกอย่างได้อย่างที่เธอต้องการจะได้ 

อย่าว่าแต่ทรัพย์สินเงินทองนอกกายเลย แม้กระทั่ง...ความสัมพันธ์ฉันท์ชู้สาว!

ก่อนหน้านี้ถัด