120: อาวุธใหม่ [2]

หม่าเย่าเดินไปหยิบของในหีบออกมาให้หนานฟาหยางได้ชม มันเป็นลูกธนูผูกติดกับระเบิดอย่างแน่นหนา มีน้ำหนักพอดีที่ไม่เบาหรือไม่หนักจนเกินไป ตรงปลายชนวนทาด้วยน้ำมันเคลือบเอาไว้ เพื่อเวลาที่จุดไฟจะได้ติดง่าย และเวลาลูกธนูพุ่งออกไปไม่ทำให้ไฟดับกลางอากาศ

เดิมทีพวกเขาไม่รู้จักว่าเจ้าน้ำที่เรียกว่าน้ำมันมีกลิ่นฉุนนี้ นายหญิงบอกว่านางได้มาจากชาวต่างชาติที่นำของมาค้าขาย พอได้ทำการทดลองดูมันกลับติดไฟง่ายจริง

“เป็นของเล่นใหม่ที่นายหญิงนำมาให้พระองค์ลองใช้พ่ะย่ะค่ะ อีกไม่เกินห้าวันจะมีมาเพิ่มอีกห้าสิบเกวียน เพราะเดินทางลำบากและกลัวเป็นจุดสนใจ นายหญิงจึงให้แบ่งเป็นสองขบวน และทำทีเป็นขบวนสินค้าพ่ะย่ะค่ะ”

“ดี แล้วนางมีอะไรฝากบอกข้าอีกหรือไม่”

“บอกเพียงว่าพระชายาสบายดีท่านอ๋องมิต้องเป็นห่วง”

“อืม พวกเจ้ามาเหนื่อย ๆ ไปพักผ่อนก่อนเถิดข้าให้คนจัดที่พักไว้ให้แล้ว”

“ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะ”

“อาเล่อเจ้าได้สิ่งใดมา” หยุนชิงเห็นสาวใช้คนสนิทเดินถือตะกร้าใบใหญ่ เดินเข้ามาอย่างอารมณ์ดี ร่างอุ้ยอ้ายที่ใหญ่โตเกินคำว่าครรภ์สาว ถามขึ้นอย่างสงสัย อะไรที่ทำให้สาวใช้นางเดินยิ้มหน้าบานมาได้ปานนั้น

“ท่านโอเว่นให้คนนำอาหารทะเลมาให้นายหญิงเจ้าค่ะ” อาเล่อนำของที่ได้มาเปิดให้ผู้เป็นนายดู

ของข้างในมีทั้งหมึก กุ้ง หอยเชลล์ ปู มีแต่ตัวโต ๆ อวบ ๆ ทั้งนั้น ของทุกอย่างยังดูสดใหม่ หยุนชิงเห็นแล้วน้ำลายไหล อยากจะเอาไปย่างแล้วทำน้ำจิ้มซีฟูดรสแซ่บ เย็นนี้ชวนพี่สาวทำกินดีกว่า

“แล้วเหตุใดเจ้าถึงได้เดินยิ้มหน้าบานปานนั้น หรือว่าเจ้าคิดอะไรกับโอเว่นหรืออาเล่อ” หยุนชิงหรี่ตามองพร้อมกับยิ้มล้อเลียนอาเล่อ

“ไม่ใช่นะเจ้าคะ ข้าเอาของไปเก็บในครัวดีกว่า” อาเล่อเมื่อโดนสายตาล้อเลียนของนายสาวถึงกับก้มหน้างุด รีบซ้อนแก้มแดง ๆ ของนางไว้ทันที

เมื่ออาเล่อเดินพ้นออกมาจากตรงนั้น หญิงสาวถอนหายใจอย่างโล่งอก รีบนำของทะเลไปเก็บไว้ชั้นใต้ดินที่ไว้เก็บของสดก่อน เพื่อไม่ให้ของเน่าเสียก่อนจะนำมาทำอาหาร หลังจากนั้นนางจึงปลีกตัวเข้าห้องไป

เมื่อปิดประตูและล็อกห้องอย่างแน่นหนา อาเล่อจึงนำเอากล้องส่องทางไกล ที่นางได้ขอซื้อมาจากท่านโอเวนออกมาดู เพียงนางใช้เจ้าสิ่งนี้ส่องออกไปก็จะเห็นสิ่งที่นางต้องการอย่างชัดเจน ถึงแม้ว่าระยะทางจะไกลไม่สามารถมองด้วยตาเปล่าได้ชัดก็ตาม

และเย็นวันนี้หยุนชิงก็ได้กินอาหารทะเลย่างกลิ่นหอม พร้อมกับน้ำจิ้มซีฟู้ดสูตรเด็ดสมใจ ถึงแม้ตนเองจะอายุครรภ์มากแล้วทำอะไรก็ไม่สะดวกเหมือนแต่ก่อน แต่นางก็มีลูกมือฝีมือดีอย่างเช่นอาลี่ เจ้าตัวคงจะไม่รู้ตัวที่ไม่ว่าทำอาหารชนิดไหนไป รายนั้นทำออกมาได้ดีเชียวล่ะ

ในระหว่างรออาหารยกขึ้นโต๊ะหยุนชิงกลับเห็นเพียงอาลี่ ที่มัวแต่วุ่นวายกับการจัดสำรับอาหารให้กับทุกคน ปกติแล้วอาลี่จะมีลูกคู่อย่างอาเล่อคอยช่วยงานกันตลอดอยู่แล้ว แต่วันนี้อาเล่อหายไปไหนกัน

“อาลี่อาเล่อไปไหนหรือ เจ้าถึงได้ตั้งสำรับคนเดียว” หยุนชิงที่นั่งเย็บชุดเด็กอ่อนอยู่กับหนานเจียอี และบุตรสาวถามขึ้นอย่างสงสัย

“เห็นบอกว่าจะไปปลดทุกข์เจ้าค่ะ นายหญิงมีสิ่งใดจะให้ทำหรือเจ้าคะ ให้ข้าไปทำให้ก่อนหรือไม่”

“อ๋อ ไม่มีอะไรหรอกข้าเพียงถามดูเท่านั้น เจ้าไปทำงานต่อเถิด”

ริมแม่น้ำท้ายสวน

“ฮึบ ขึ้นมาได้สักทีมืดเช่นนี้ปีนลำบากนัก” วันนี้นางออกมาก่อนเวลาอาหารเย็น โดยบอกกับสหายรักอย่างอาลี่ว่าจะไปปลดทุกข์ และเป้าหมายของอาเล่อก็คือต้นไม้ใหญ่ ที่อยู่ห่างจากริมน้ำไม่ไกลนัก

เวลานี้ของทุกวันคนผู้หนึ่งจะออกมาอาบน้ำทุกวันก่อนเวลาอาหาร ตั้งแต่ที่เขามาอยู่ที่นี่นางจะเห็นเขามาเวลาเดิมที่เดิมตลอด อาเล่อเฝ้ามองทางเดินอยู่เพียงครู่ก็เห็นคนผู้นั้นเดินออกมาดั่งเช่นทุกวัน นางจัดเตรียมกล้องส่องทางไกลออกมาพร้อม ก่อนจะใช้ส่องมองไปยังทิศทางของเป้าหมาย

“อุ๊ย มาแล้ว ๆ ไหนขอข้าดูซิท่านทำอะไรอยู่”

เพียงนางส่องกล้องทางไกลออกไปยังเป้าหมาย ตากลมโตเบิกกว้างพร้อมกับทำท่าห่อปากทันที ภาพตรงหน้าคือ บุรุษผู้หนึ่งร่างกายกำยำ กำลังถอดชุดเพื่อลงไปอาบน้ำ เสื้อชั้นนอกถูกถอดออกตามด้วยเสื้อชั้นในสีขาว เผยให้เห็นมัดกล้ามเนื้อแน่น ๆ ทั้งตัว ผิวสีขาว เมื่อยามกระทบโดนแสงจากดวงจันทร์ ทำให้เปล่งประกายน่าสัมผัส

ปราการชิ้นสุดท้ายได้ถูกถอดออก เผยให้เห็นบั้นท้ายขาวนวล ก่อนที่เขาจะค่อย ๆ เดินลงน้ำไปอย่างสบายใจ อาเล่อที่มองเห็นภาพอย่างชัดเจนทุกอย่างอยู่บนต้นไม้ บัดนี้ได้มีของเหลวสีแดงไหลออกทางจมูกอย่างไม่รู้ตัว ตั้งแต่บุรุษผู้นั้นปลดเสื้อด้านในสีขาวออก

“ขาว เนื้อแน่น ขอซบสักครั้งได้หรือไม่ แต่ทำไมข้ารู้สึกใจหวิว ๆ ชอบกล”

ฟิ้ววว

ตุ๊บ

แอ๊กก

“อ๊าก ก้นกบข้า” เมื่อหล่นถึงพื้นอาเล่อลูบบั้นท้ายตนเองปรอย ๆ ไม่น่ารนหาที่เลย ต่อไปข้าจะไม่ทำตัวเช่นนี้อีกแล้ว ดีเท่าไรแล้วที่นางไม่ตกลงมาคอหักตาย ช่างอันตรายจริง ๆ เปลี่ยนเป็นแอบหลังโขดหิน หรือไม่ก็พุ่มไม้ทึบ ๆ แล้วกัน 

“นั่นใคร” หานลู่กำลังอาบน้ำอย่างสบายใจพอได้ยินเสียงดังมาจากทางต้นไม้ใหญ่ เขาต้องหันขวับไปมองทันที เขารู้สึกเหมือนมีคนมองอยู่ตลอดเวลา ตั้งแต่เดินมายังริมแม่น้ำแต่พอมองหากลับไม่พบผู้ใด แต่ทำไมเขาถึงได้ขนลุกพิกลเช่นนี้กันนะ

“เหมียวววว”

“อ๋อ แมวหรอกหรือ”