123: ช่วยเหลือว่าที่บิดา [3]

ไม่ว่าลูกธนูจะถูกปล่อยออกมาเท่าไร แต่ก็ไม่มีลูกธนูดอกไหนสามารถโดนตัวหวังอี้หลินได้ บางดอกพุ่งมาแล้วร่วงหล่นพื้น บางดอกก็หันกลับพุ่งเข้าใส่ผู้ที่ยิงมันออกมาจนสิ้นลม สร้างความตื่นตะลึงให้กับทุกคน

เหล่านักฆ่าต่างมองซ้ายขวา ในป่าเช่นนี้จะมีผู้ใดสามารถทำได้นอกจากสิ่งลี้ลับ ถึงแม้จะมิเคยเห็นแต่ก็ไม่อาจจะลบหลู่ได้เลย

นักฆ่าที่มากกว่าสิบคนในตอนแรก ต่างล้มตายกันจนเหลือเพียงไม่กี่คน พวกมันต่างถอยร่นไปรวมกันกับหัวหน้า สีหน้าแต่ละคนราวกับกำลังหวาดกลัวสิ่งใดอยู่นั้น ช่างน่าเวทนาเสียจริงในสายตาของบุรุษทั้งสามในตอนนี้

บ้างพร่ำเพ้อบอกกลัวแล้ว บ้างก็ยกมือขึ้นกราบไหว้แล้วบอกจะไม่ทำอีก บ้างร้องขอชีวิต เพียงไม่นานนักฆ่าทั้งหมดกลับล้มลงและสิ้นใจไปต่อหน้าต่อตา

ทั้งสามคนมองภาพตรงหน้าอย่างไม่แสดงอารมณ์ใดออกมา พลางคิดว่าไม่ว่าจะเป็นสิ่งใดพวกเขาทั้งสามก็ขอขอบคุณในน้ำใจครั้งนี้

"ท่านหลิงอี้ ท่านเอ้อหลาง และท่านซานเซียง ท่านยมเรียกพบเจ้าค่ะ” ยายเมิ่งที่รับคำสั่งจากท่านยมมาเรียกตัวผู้คุมทั้งสามเข้าพบ พร้อมกับถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย ดูจากสีหน้าและอารมณ์ของท่านยมแล้วคงจะมิใช่เรื่องดีสินะ ถึงได้ทำให้อีกฝ่ายมีโทสะได้ถึงเพียงนี้ มิรู้คราวนี้ไปก่อเรื่องอะไรไว้อีก

“ท่านยมมีสิ่งใดถึงได้เรียกพวกข้าไปพบหรือ” หลิงอี้ยืนมือไขว้หลังถามยายเมิ่งอย่างสบายอารมณ์

“ข้าก็มิทราบเช่นกันเจ้าค่ะ พวกท่านรีบไปเถิดก่อนที่ท่านยมจะมาตามพวกท่านด้วยตนเอง” เรื่องนี้ยายเมิ่งจะไม่ยุ่งแล้วกัน

“เช่นนั้นขอบใจท่านมาก”

ผู้คุมทั้งสามหายตัวจากตรงนั้นภายในพริบตา หากยายเมิ่งบอกว่าถ้าพวกเขาช้ากว่านี้ท่านยมจะมาตามด้วยตนเอง นั้นแสดงว่าเรื่องนั้นเป็นเรื่องใหญ่เพียงไม่นานทั้งสามผู้คุมก็มาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าท่านยม

“คารวะท่านยมขอรับ / เจ้าค่ะ” ทั้งสามทำความเคารพอย่างนอบน้อมและพร้อมเพรียงกัน

ปัง

“มากันก็ดีแล้ว ครั้งนี้รู้ตัวหรือไม่ว่าพวกเจ้าก่อเรื่องไว้ร้ายแรงแค่ไหน การเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับโลกมนุษย์และเปลี่ยนแปลงดวงชะตา มิใช่การของเหล่าผู้คุม” ท่านยมที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัดสินชะตาชี้หน้าต่อว่าผู้คุมทั้งสามอย่างไม่สบอารมณ์

“พวกเราทราบขอรับ” เอ้อหลางเอ่ยขึ้น

“พวกเจ้ารู้แต่ก็ยังทำ ข้าจะลงโทษพวกเจ้าอย่างไรดีถึงจะได้สำนึกในความผิด”

“พวกเราสำนึกผิดแล้วเจ้าค่ะ” ซานเซียงหญิงเพียงหนึ่งเดียวก้าวออกมา ยกมือประสานกันอย่างสำนึกผิด

เหอะ! เจ้าพวกนี้ปากบอกสำนึกผิด แต่สีหน้าไม่ได้ดูสำนึกเลยแม้แต่นิดเดียว เมื่อไรเจ้าพวกนี้จะถึงวันพักร้อนสักที ตัวเขาที่เป็นยมทูตสั่งการอยู่ยมโลกตัดสินความดีความชั่วแห่งนี้ ปวดหัวกับผู้คุมสามคนนี้เต็มทน

เดือนก่อนก็ไปมีเรื่องกับผู้คุมวิญญาณในนรกจนทำกระทะทองแดงแตกไปหลายใบ ครั้งก่อนก็ทะเลาะกันเองจนเผลอทำสายฟ้าไปโดนมนุษย์สองคนจนดวงจิตสูญหายตามหายังมิพบ ก่อแต่เรื่องจนตนนั้นถูกท่านเจ้านรกเรียกไปตักเตือน เพราะอบรมคนของตนไม่ดีมาวันนี้ยังเข้าไปก่อเรื่องเรื่องร้ายแรงอีก

“พวกเจ้าบอกข้ามาซิ เหตุใดต้องเข้าไปช่วยมนุษย์พวกนั้น”

“พวกเราไม่อยากกำพร้าพ่อเจ้าค่ะ” ซานเซียงผู้เป็นน้องเล็กสุดก็ยังเป็นผู้ตอบคำถามท่านยมเช่นเดิม

“แต่อายุขัยเขาได้หมดลงแล้ว พวกเจ้าไปดึงอายุขัยผู้อื่นมาต่อให้เขา เช่นนี้มันผิดกฎรู้หรือไม่”

“ทราบขอรับ/เจ้าค่ะ” ทั้งสามต่างก็กล่าวรับทราบอย่างพร้อมเพรียงกันเช่นเดิม และก็ยังดูไม่ได้สำนึกผิดเหมือนเดิมเช่นกัน

“เช่นนั้นเพื่อเป็นการลงโทษพวกเจ้าในความผิดครั้งนี้ จากที่ให้พรพวกเจ้าไปยังโลกมนุษย์สองข้อ ข้าจะลดให้เหลือเพียงหนึ่งข้อ ห้ามพวกเจ้านำอาวุธประจำตัวไปด้วย ให้เหลือเพียงความทรงจำเดิมเพียงเท่านั้น เมื่ออายุครบสิบห้าหนาวความทรงจำเดิมพวกเจ้าจึงกลับมา พวกเจ้าออกไปได้เห็นหน้าเจ้าสามตนข้าเหมือนดื่มยาขมทั้งชีวิต” ท่านยมนั่งกุมขมับคราวนี้เขาต้องถูกท่านเจ้าแห่งโชคชะตาเรียกไปตำหนิอีกคนเป็นแน่

“พวกข้าขอตัวขอรับ/เจ้าค่ะ”

พวกเขาทั้งสามเดินออกมาอย่างอารมณ์ดี แค่ไม่ให้เอาอาวุธประจำตัวไปด้วยจะเป็นไรไป พวกเขาก็แค่เอาไปซ่อนก่อนจะไปเกิดเพียงเท่านี้ก็พอแล้ว อย่างไรเสียความทรงจำเดิมก็ยังมี เอาไว้ไปนำมาเมื่อไรก็ได้มิใช่หรือ