124: เข้าใจผิด [1]

หวังอี้หลินและเหล่าผู้ติดตามกลับมาถึงจวนในเย็นวันนี้ด้วยความเหนื่อยอ่อน คนที่เห็นจะเจ็บหนักสุดคือหยงเจาเนื่องจากเขาเข้าปัดลูกธนูให้กับหวังอี้หลินในช่วงชุลมุน

ส่วนหานลู่นั้นมีเพียงบาดแผลและรอยช้ำไม่กี่แห่งบนร่างกาย ยิ่งหวังอี้หลินนั้นแทบจะไม่มีร่องรอยใดเลยแม้แต่น้อย ราวกับว่าสิ่งใดก็ไม่สามารถเข้าถึงตัวเขาได้ระหว่างการต่อสู้

พวกเขาได้ส่งหลักฐานที่นำมาได้ส่งให้กับองครักษ์เงาเรียบร้อยแล้ว ป่านนี้คาดว่าคงจะถึงมือของฝ่าบาทแล้วเช่นกัน ในตอนนี้จึงได้พักรักษาตัวให้หายดีเสียก่อนที่จะมีอะไรเกิดขึ้นเกินรับมือ

“อาลี่นั่นเจ้าจะไปที่ใด” อาเล่อที่กำลังถือถาดถ้วยยาในมือเดินผ่านมา เห็นสหายรักทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ อยู่หน้าประตูห้องท่านหยงเจา ถามขึ้นอย่างนึกสนุก

“ข้า ข้าไม่ได้จะไปไหนสักหน่อย” อาลี่พูดขึ้นอย่างติดขัด นางก็อุตส่าห์หลบดีแล้วเชียว

“เจ้าไม่ได้จะไปไหนแล้วนั่นในมือเจ้าถืออันใดอยู่เล่า” นาน ๆ ทีจะได้เห็นมุมนี้ของสหายขอสักนิดแล้วกัน

“ข้าแค่จะเอายามาให้ท่านหยงเจาตามคำสั่งของนายหญิงเท่านั้นเหตุใดเจ้าต้องกล่าวหาข้า” อาลี่รีบก้มหน้าลงเก็บซ่อนใบหน้าที่ที่เริ่มเปลี่ยนสี เพื่อมิให้สหายได้เห็น

“เจ้าร้อนตัวแล้ว ข้ายังไม่ได้ว่าอันใดเจ้าเลย เอ้ หรือว่าเจ้า” อาเล่อลากเสียงยาวพร้อมกับเหล่ตาไปยังประตูห้องของหยงเจา อย่างมีความนัยบางอย่าง

“ไม่มีอันใดทั้งนั้น เจ้าอย่าเอาไปพูดกับใครเชียว ประเดี๋ยวท่านหยงเจาจะเสียหายเอาได้”

“มีเป็นห่วงเป็นใยซะด้วย แล้วเหตุใดในถาดนอกจากยา ยังมีน้ำตาลก้อนกับผลไม้ด้วยเล่า” อาเล่อก็ยังไม่หยุดล้อเลียนสหาย และยิ่งเห็นใบหน้าอีกฝ่ายเริ่มขึ้นสีนางก็ยิ่งนึกสนุก อยากจะเย้าแหย่มากกว่าเดิม เห็นทีท่านหยงเจาจะสมหวังตั้งแต่ยังมิเริ่มแล้วกระมัง

“ก็ท่านหยงเจามิชอบรสขม ข้าก็เลยจะให้กินหลังกินยาอุ๊ย” เมื่อรู้ตัวว่าตนเผลอพูดสิ่งใดออกไป อาลี่จึงรีบยกมือขึ้นปิดปากทำตัวร้อนรน

“ฮั่นแน่ เจ้าชอบท่านหยงเจาใช่หรือไม่ รู้ด้วยว่าชอบหรือมิชอบอันใด”

“ไม่ใช่อย่างที่เจ้าคิดนะสบายใจได้ เจ้าอย่าได้เข้าใจผิด อีกอย่างข้าไม่อยากแย่งบุรุษที่สหายข้าพึงใจอยู่แล้ว” อาลี่บอกออกไปเสียงเบา ก่อนจะรีบหมุนตัวเปิดประตูห้องของหยงเจาเข้าไป โดยที่มิได้รอให้อาเล่อพูดอะไรต่อ

ด้านอาเล่อถึงกับงุนงงกับคำพูดของสหายรัก มิอยากแย่งบุรุษที่สหายข้าพึงใจสหายคนไหนกันเล่า ตั้งแต่เริ่มทำงานเป็นบ่าวรับใช้ พวกนางก็มีกันเพียงแค่สองคน นับถือกันราวกับพี่น้องคลานตามกันมาวัน ๆ ก็เอาแต่ทำงาน จะมีสหายอื่นที่ไหนกัน

นางยืนคิดอยู่สักพักก็คิดไม่ออก อย่าให้ข้ารู้แล้วกันใครที่บังอาจตัดหน้าชิงบุรุษที่สหายนางพึงใจ แม่จะลากไปสั่งสอนให้เข็ด จะจิกหัวลากไปตบให้สาแก่ใจ จากนั้นจะไล่ตะเพิดให้หนีไปไกล ๆ เชียว สหายรักข้าต้องสมหวัง แต่ตอนนี้ข้าขอไปทำคะแนนกับท่านหานลู่ก่อนแล้วกัน เรื่องของสหายไว้ทีหลังตอนนี้เรื่องผู้ย่อมมาก่อน เอาไว้ค่อยไปเค้นความจริงจากอาหลีทีหลังแล้วกัน