ตอนที่5 หยวนเหยาเกอ

“คุณชายขอรับ นายท่านบอกว่าจะให้นายท่านรับภรรยาขอรับ”

พ่อบ้านโจวพูดด้วยน้ำเสียงเริงร่า เมื่อนึกถึงการที่ผู้เป็นนาย มีสตรีมาคอยดูเอาใจใส่

         “หึๆ ใครกันจะมายอมทิ้งทั้งชีวิต ให้กับคนพิการเยี่ยงข้าเล่า หรือท่านลุงเบื่อหน่ายที่จะดูแลข้าแล้ว” ในตอนท้ายประโยค ชายหนุ่มแสร้งเย้าพ่อบ้านโจว

         “ข้าน้อยย่อมไม่เคยเบื่อหน่ายคุณชายขอรับ ส่วนว่าที่ฮูหยินน้อยนั้น คือท่านแม่ทัพหญิงลั่วคังอันขอรับ”

พ่อบ้านโจวแม้จะรู้ว่าคือคำหยอกเย้า แต่เขาก็ไม่เคยคร้านที่จะตอบกลับ ในทุกครั้งว่าเขายินดีเป็นที่สุด ต่อการดูแลนายน้อย

         ทว่าสำหรับชายหนุ่มบนเตียง เมื่อได้ยินชื่อของคนที่เขาคะนึงหา ชายหนุ่มกำผ้าปูที่นอนแน่น เพื่อลดความตื่นเต้น มันจะเป็นไปได้อย่างไร ที่สตรีมากด้วยสามารถ อีกทั้งรูปโฉมงดงามขนาดนั้น จะโน้มกายลงมาร่วมหมอนกับคนไร้ค่าเยี่ยงเขา

         “นางคงคิดจะใช้ข้า เป็นเพียงตัวช่วยกระมัง”

         ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงเยาะหยัน เมื่อนึกถึงความเป็นจริง ว่าอ๋องจิ้งหยวน มีคนรักเป็นบุตรตรีรองเจ้ากรมการคลัง ข่าวที่บุตรสาวสกุลแม่ทัพ เลือกที่จะหันหน้าเข้าสู่เส้นทางทหาร หลังปักปิ่นเพียงข้ามวันเท่านั้น พร้อมทั้งประกาศตัดสัมพันธ์กับจวนอ๋อง

         เมื่ออ๋องจิ้งหยวนไม่ยอมรามือ นางจึงคิดเลือกเขามาเป็นตัวช่วย หากจะกล่าวว่านางเห็นแก่ตัว ก็คงไม่ผิดสักนิด หาไม่แล้วสตรีที่มีเพียบพร้อมในทุกด้านเยี่ยงนาง จะเลือกเขา...ที่เป็นแค่คนพิการไปทำไมกัน

         “แล้วอย่างไรขอรับ หากเรามองให้เป็นผลประโยชน์ เรื่องนี้นับว่าดีไม่น้อย อีกอย่างใช่ว่าเราเป็นฝ่ายไปทาบทาม แต่เป็นแม่ทัพชราเดินทางมาเอ่ยปากด้วยตนเอง”

         พ่อบ้านโจวกลับมองในทางที่ดี เพราะการมีกองกำลังของแม่ทัพลั่วหนุนหลัง คุณชายของเขา ก็ไม่ต้องกังวลถึงอำนาจในมือจะสั่นคลอน

         “ทำไมต้องเป็นข้า”

ชายหนุ่มยังมองไม่เห็นถึงความเป็นไปได้ ที่หญิงสาวจะเจาะจงมาที่ตัวเขา หรือนางเห็นว่าเขาจะควบคุมได้ง่ายอย่างนั้นหรือ!

         “ท่านแม่ทัพลั่วบอกว่ามีเพียงคุณชายเท่านั้น ที่คู่ควรต่อการเดินเคียงข้างนางขอรับ”

         “ฮึ! นางกำลังมองข้าเป็นตัวตลก” ชายหนุ่มทำเสียงในลำคอ อย่างประชดประชันตนเอง

         “คุณชายคือว่าที่ผู้นำตระกูล มีตรงไหนที่ด้อยกว่านางเล่าขอรับ”

         “ใช่! มีตรงไหนเจ้าด้อยไปกว่านางกัน! คนไร้ค่ากับสตรีที่ทำตัวไร้ความเป็นกุลสตรี ก็เหมาะสมกันดี”

         น้ำเสียงเยาะหยันปนถากถาง ดังขึ้นจากด้านหน้าประตู ก่อนที่พ่อบ้านโจวจะหันไปมองผู้มาใหม่ ด้วยสายตาตำหนิ แต่ก็ไม่คิดเอ่ยสิ่งใด เพราะคนเยี่ยงคุณชายรอง สมควรต้องเผชิญบทเรียนที่สาสมกว่านี้

         “มารดาเจ้าไม่เคยสอนหรือ ว่าการเข้าห้องผู้อื่น ต้องทำสิ่งใดก่อน และที่สำคัญนางไม่เคยบอกเจ้าหรืออย่างไร ว่าอย่าได้แทรกการสนทนาของใคร ช่างไร้มารยาทนัก!”

         หยางเหยาเกอ ตำหนิน้องชายด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ และนั่นทำให้สตรีผู้ที่เพิ่งก้าวมาถึงหน้าห้องนอน ถึงกับมีสีหน้าบูดบึ้ง หากไม่เพราะห่วงบุตรชายสุดที่รัก นางจะไม่ก้าวมาเหยียบที่นี่เลย

         “จะมากไปแล้วนะเหยาเกอ! เจ้ากำลังด่าข้าที่เป็นมารดาหรืออย่างไร”

หยางฮูหยิน ตวาดบุตรชายคนโต ด้วยน้ำเสียงที่ชวนแสบแก้วหูนัก ยิ่งนางเห็นดวงตาที่มืดบอด ทว่ายังคงสุกใสราวกับมันไม่ได้เป็นอย่างที่ผู้คนกล่าวขาน นางยิ่งชิงชังเจ้าของเรือน จนแทบอยากจะย้อนเวลากลับไป แล้วเลือกกำจัดบุตรชายคนนี้เสียตั้งแต่ในครรภ์

         “นั่นสิขอรับท่านแม่ เหยาเกอไม่มีความเคารพต่อท่านแม่เลยนะขอรับ”

หยางเฮ่อหลง รีบพูดสนับสนุนมารดา พร้อมกับทำสีหน้าเยาะหยันพี่ชายพิการ

         “หึๆ แล้วสิ่งที่ข้าพูด ตรงไหนบ้างที่มันไม่จริงขอรับ ในเมื่อตัวท่านก็ไม่ยินดีให้ข้าเรียกแม่ จะให้ข้าเอ่ยนามท่านออกมาเลยหรือขอรับ และสิ่งที่เขาทำ มันใช่คนที่ได้รับการอบรมมาเป็นอย่างดีแล้วเช่นนั้นรึ! ขอรับ”

         “ไอ้สวะ!”

         ผั๊วะ! สิ้นคำของหยางเฮ่อหลง ร่างสูงก็เซล้มก้นกระแทกพื้น จากหมัดหนักๆ ของพ่อบ้านโจว

         “ลูกแม่! โจวเชา! เจ้าช่างบังอาจนัก กล้าทำร้ายคุณชายรอง ใครอยู่ข้างนอกเข้ามาจับตัวเจ้าไพร่ชั้นต่ำโจวเชา ไปโบยให้ตาย!”

         หยางฮูหยินตวาดพ่อบ้านโจวเสียงดังลั่น อย่างไม่คิดสำรวมกิริยา ก่อนจะตะโกนเรียกบ่าวไพร่นอกเรือน ให้มาพาตัวโจวเชาไปลงโทษ

         “ใครกล้า!”

         น้ำเสียงทรงอำนาจดังขึ้น จากเบื้องหลังฮูหยินน้อยหยาง และนั่นทำให้ใบหน้างามเชิดขึ้นสูง เมื่อคนที่คานทุกอำนาจของนางปรากฏตัวขึ้น

         “โจวเชา สมควรได้รับมันเจ้าค่ะ ท่านพ่อ”

         ฉีเหนียงเหนียง หันกลับไปเผชิญหน้ากับพ่อสามี ที่ก้าวเข้ามาด้วยใบหน้าเย็นเยียบ และนั่นทำให้หยางเฮ่อหลงรีบลุกขึ้น ไปยืนแอบอยู่หลังมารดา