ตอนที่9.ทำอย่างอื่นได้หรือไม่

“ให้ข้าช่วยทำงานอย่างอื่นได้หรือไม่ หาบน้ำ ผ่าฟืนหรือล้างจานก็ได้”

เขาลั่นวาจาออกไปทั้ง ๆ ที่ตนเองไม่เคยทำสักอย่าง แต่อย่างน้อยก็ไม่ต้องนอนกับผู้หญิงเพื่อแลกเบี้ย

“เจ้าคิดว่าล้างจาน ผ่าฟืนกี่ชาติถึงจะชดใช้ค่ายา ค่าเสื้อผ้าที่เจ้าสวมใส่ได้ เหอะ ! อย่างไรเสียเจ้าก็ต้องรับแขก !”

“ขะ... ข้าทำไม่เป็น”

เมื่อต่อรองไม่ได้ผล เขาก็ต้องใช้วิธีโกหก เพราะตนตอนนี้ คือ เด็กหนุ่มวัยสิบแปดบางทีอาจจะยังไม่เคยเรียนรู้อย่างว่ามาก่อน

วาจาของเขาทำให้ทั้งเจียวมี่ และผู้คุมต่างหัวเราะลั่น

“เจ้าไม่ต้องกังวลไป... ข้าได้เตรียมผู้ฝึกสอนให้เจ้าแล้ว เหมยฮวาเข้ามาได้แล้ว”

ประโยคหลังแม่เล่าตะโกนออกไปทางประตู  ไม่นานนักสตรีวัยสามสิบห้าในชุดบางเบา ก็เดินเข้ามาในห้อง

จากนั้น เจียวมี่ก็ลุกขึ้น แล้วเอ่ยว่า

“ช่วยสอนเด็กใหม่ที”

สิ้นคำ นางก็เดินออกไป

เฉินเฉิงเห็นเช่นนั้นจึงสาวเท้าจะออกจากห้องไปเช่นกัน แต่ถูกผู้คุมซ่องทั้งสองผลักเข้ามาในห้องเต็มแรงจนล้มลงไปกับพื้น

“นายหญิงสั่งว่า เจ้าต้องเรียนรู้งานกับเหมยฮวาจนครบทุกกระบวนท่าจึงจะออกจากห้องนี้ไปได้”

จบคำพวกมันก็กระแทกประตูปิดดัง ปัง !

เหมยฮวา ย่อตัวลงนั่งข้าง ๆ บุรุษหนุ่ม นางฉีกยิ้มอย่างยินดีที่สุดในชีวิตที่ได้มีโอกาสร่วมเตียงกับบุรุษรูปงามเกินมนุษย์เช่นนี้

“มาเถอะ... ข้าจะสอนท่านให้ครบทุกกระบวนท่า”

มือเหี่ยวย่นของนางวางลงบนไหล่เขา

เฉินเฉิงถึงกับผงะ รีบเบี่ยงตัวหลบแล้วคลานหนีอย่างลนลาน

“ยะ... อย่าเข้ามานะ”

เขาร้องเสียงสั่น ใบหน้าที่โน้มลงมาใกล้เขานั้น พอกแป้งเพื่อกลบริ้วรอยบนใบหน้าจนหนาเตอะ ริมฝีปากแดงฉาน ยามนางยิ้มให้ราวกับภูตผีแสยะยิ้มอย่างน่ากลัว จนส่วนที่แสดงความบุรุษของเขาแทบจะหดเข้าไปภายในกายอยู่แล้ว

- ให้ตายเถอะ แม้แต่นางกำนัลชั้นต่ำที่สุดในตำหนักเขา ยังสวยกว่าสตรีผู้นี้เป็นร้อยเท่า ! -

“หากไม่เข้าใกล้ท่าน.... แล้วข้าจะสอนได้อย่างไร”

นางทั้งเอ่ยวาจา ทั้งถาโถมตัวเข้าหาเขาคล้ายกับจะกระโจนเข้ากอดเขาก็มิปาน

“อ๊าก...”

เฉินเฉิงกลิ้งตัวหลบไปอีกทางอย่างหวาดผวา เมื่อครู่ที่นางกระโดดเข้าหานั้น อาภรณ์ของนางได้เผยอออกจนเห็นทรวงอกห้อยโตงเตงราวกับบวบเหี่ยว ยิ่งเพิ่มความสยองมากขึ้นจนเขาแทบอยากจะกลั้นใจตาย

“ปล่อยข้าไปเถอะ”

“ข้าไม่ได้จะฆ่าเจ้าเสียหน่อย พวกเรากำลังจะทำเรื่องสนุก ๆ กันต่างหาก”

นางมองเขาคล้ายกับอาหารทิพย์ที่หากินได้ยากยิ่ง ก่อนจะกระโจนเข้าหาเขาอีกครั้ง

ตุบ !

ร่างของนางคร่อมบุรุษหนุ่มเอาไว้ได้ จากนั้นนางก็ระดมจูบเขาไปทั้งใบหน้า

“อ๊าก...... ช่วยด้วยยยยย .... ช่วยข้าด้วย...”

เฉินเฉิงตะโกนสุดเสียง ทั้งผลัก ทั้งดันร่างเหมยฮวาออกจากตัว แต่นางกลับกอดเขาเป็นพัลวันอย่างเหนียวหนึบราวกับมือปลาหมึก หรือวันนี้เขาต้องสังเวยความเป็นบุรุษให้กับสตรีอัปลักษณ์ผู้นี้แล้วจริง ๆ

1 ชั่วยามผ่านไป

เจียวมี่ก็เดินนวยนาดมาหยุดที่ประตูหน้าห้องฝึกรับแขก

“สองคนนั้นเป็นอย่างไรบ้าง”

นางเอ่ยถามผู้คุมซ่องสองนายที่เฝ้าห้องนี้เอาไว้

“เสียงเงียบไปนานแล้วขอรับ คาดว่าคงจะนอนกระเส่ากอดกันกลม”

ผู้คุมซ่องนายหนึ่งรีบเอ่ยรายงานยิ้ม ๆ เพราะตลอดระยะเวลาที่เขายืนเฝ้าอยู่ด้านนอกนั้นได้ยินเสียงกรีดร้องของทั้งคู่ดังเป็นระยะ ๆ อีกทั้งยังมีเสียงโครมครามแววมาให้ได้ยินไม่ขาดสาย และเพิ่งเงียบเสียงลงไปราว ๆ ครึ่งชั่วยามก่อนที่นายหญิงจะมาถึง

เจียวมี่พยักหน้ารับทราบ แล้วปรายตาส่งสัญญาณให้ผู้คุมซ่องเปิดประตู

แอ๊ด.........

ภาพแรกที่ปรากฏสู่สายตาของเจียวมี่คือ เหมยฮวานั่งอย่างหมดอาลัยตายอยู่ที่โต๊ะ ผมเผ้ายุ่งเหยิง แต่เสื้อผ้ามิได้หลุดลุ่ยแต่ประการใด คิ้วที่บรรจงวาดจนสวยขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัย

“เหมยฮวา เจ้าสอนงานเฉินเฉิงเรียบร้อยแล้วรึ”

“จะสอนได้อย่างไร บุรุษโฉมงามของท่านเอาแต่วิ่งหนีข้า ข้าจนปัญญาที่จะสอนเขาแล้ว”

เหมยฮวาตอบด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย นางเคยเป็นสตรีอันดับหนึ่งในหอคณิกามาก่อน จากนั้นก็ผันตัวมาเป็นครูฝึกเรื่องบนเตียงให้กับบรรดาบุรุษหนุ่มของหอไซ้ยเกอ ผู้ชายผ่านมือนางมานับพันคาดไม่ถึงว่าวันนี้จะถูกเด็กหนุ่มปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมฉีกหน้าเอาเสียได้

“แม้แต่เจ้าก็ปราบเขาไม่ได้เชียวรึ”

เจียวมี่โพล่งออกมา

เหมยฮวาพยักหน้ายอมรับความพ่ายแพ้อย่างสิ้นท่า เจียวมี่ถึงกลับเอามือลูบอกแล้วสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อระงับความโกรธ พลางปลอบตนเองว่า หากอยากได้เพชรดีไว้ประดับหอต้องใจเย็น ๆ

“แล้วเจ้าเด็กหนุ่มนั่นอยู่ที่ใด”

“ตรงนู้น”

เหมยฮวาชี้มือไปที่หน้าต่าง

เจียวมี่เบิกตากว้างแล้วเอ่ยเสียงดังลั่นด้วยความตื่นตระหนกว่า

“เจ้าอย่าบอกนะว่า มันกระโดดลงจากหอตายไปแล้ว !”

“ไม่ใช่ ท่านมาดูนี่”

เหมยฮวาลากมือแม่เล้ามาที่หน้าต่าง แล้วชี้ให้ดูบุรุษในอาภรณ์หลุดลุ่ย ยืนอยู่บนหลังคาชั้นสอง พลางเกาะขอบหน้าต่างชั้นสามของหอเอาไว้แน่น

“เจ้าลงไปทำอะไร รีบขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ”

คราวนี้ นางโกรธจนควันออกหูแล้วจริง ๆ นางหมดเบี้ยไปกับบุรุษรูปงามผู้นี้ไปมากโข แต่เขากลับไม่เชื่อฟังนางแม้แต่น้อย และหากเขาผลัดตกลงไปตาย ชื่อเสียงหอไซ้ยเกอจะเสื่อมเสียแค่ไหน ชาวบ้านต้องเอานางไปวิจารณ์แน่ ๆ ว่า บังคับบุรุษให้ขายตัว !

“ข้าไม่ขึ้น.... จนกว่าท่านจะรับปากว่า จะไม่ให้ข้าทำงานรับแขกเป็นอันขาด”

เฉินเฉิงตะเบ็งเสียงตอบกลับมา เขายอมตายดีกว่ายอมนอนกับสตรีหนังหย่อนหน้าเหยี่ยวเหล่านั้น !  แม้ในชาติภพที่แล้วเขาจะเป็นฮ่องเต้ที่ลุ่มหลงในอิสตรี มีสนมนับพันก็เถอะ แต่อย่างน้อยพวกนางก็เป็นหญิงงามทั้งสิ้น ไม่เหี่ยว ไม่หย่อนเหมือนสตรีที่มาเยือนที่หอนี้

“เฉินเฉิง ! เจ้าอย่าได้คืบแล้วจะเอาศอก !”

เจียวมี่ชี้นิ้วไปที่เฉินเฉิงด้วยความเกรี้ยวกราด จากนั้นก็ระบายโทสะออกมาเป็นคำพูดว่า

 “ผอมบางเช่นเจ้าแม้แต่แรงฆ่าไก่สักตัวยังไม่มี มีดีอย่างเดียวก็แค่รูปโฉม ข้าให้เจ้ารับแขกก็ถือว่าเมตตาเจ้ามากแล้ว ที่สำคัญบุรุษรับแขกสมัยนี้ล้วนมีหน้ามีตาทั้งสิ้น เป็นรองก็เพียงแค่ชายบำเรอของจักรพรรดินีก็เท่านั้น”

“....ชายบำเรอ... จักรพรรดินี .... ก็คือ สามีที่คอยปรนนิบัติเฟิ่งอี๋นะสิ...”

เฉินเฉิงพึมพำเบา ๆ อย่างครุ่นคิดบางอย่าง