ตอนที่8. ร้องสุดเสียง

บุรุษทั้งสองต่างก็ครางกระหึ่มในลำคอเมื่อได้ยินเสียงครางแว่วหวาน คล้ายกับเป็นเชื้อเพลิงชั้นดีจึงเร่งเร้าจ้วงแทงเข้าออกอย่างไม่ลดละโหมกระหน่ำราวกับพายุถี่ ๆ จนในที่สุดร่างสวยที่อยู่ตรงกลางก็สะท้านเกร็ง

“อ๊ายยยยยยยยยย”

เฟิ่งอี๋กรีดร้องออกมาอย่างสุดเสียง กล้ามเนื้อตรงจุดเชื่อมต่อบีบรัดแท่งหยกตึบ ๆ น้ำหวานไหลทะลักออกพรวด ๆ รู้สึกคล้ายวิญญาณออกจากร่างแล้วทะยานขึ้นสู่ฟากฟ้า

"หืมมมมม....”

บุรุษหนุ่มทั้งคู่ขบกรามจนหน้าบิดเบี้ยว เมื่อแท่งหยกของพวกเขาถูกนางบีบรัดจนแทบระเบิด พวกเขาจึงจ้วงอัดหนัก ๆ เป็นครั้งสุดท้าย แล้วแหงนหงายคำรามกึกก้อง

“อ้ากกกกกก”

เรือนร่างบุรุษหนุ่มสั่นสะท้านอย่างรุนแรง กระตุกเสียวหงึก ๆ พร้อมกับสาดซัดน้ำอุ่น ๆ เข้าไปในโพรงสวาททั้งด้านหน้าและหลัง ในขณะที่ร่างของสวยตรงกลางหลับตาพริ้มอ่อนระทดระทวยรู้สึกอุ่นซ่านภายในเรือนกาย

ทั้งสามกอดกันและกันประสานเป็นหนึ่งเดียว อยู่ในท่านั้นราวกับว่านานชั่วกัปชั่วกัลป์ จากนั้นจึงค่อย ๆ ทรุดกายเอนลงนอนลงพลางหอบหายใจแรง

 ณ หอไซ้ยเกอ 

บุรุษผู้หนึ่งนั่งมองตนเองในกระจกตาไม่กะพริบ แม้จะอยู่ในร่างนี้หลายวันแล้ว แต่เฉินเฉิงก็ยังรู้สึกแปลกตากับบุรุษในกระจกที่ไม่ใช่ตัวเขา เพราะร่างนี้เป็นเพียงเด็กหนุ่มที่อายุไม่น่าจะเกิน 18 ปีด้วยซ้ำ

หากก่อนตายเขาไม่เคยประสบเหตุการณ์สลับวิญญาณในร่างผู้อื่นมาก่อน อย่างเช่นเฟิ่งอี๋ฮองเฮาที่มาอยู่ในร่างของฟางเหริน ฆ่าเขาให้ตาย เขาก็ไม่มีวันเชื่อว่าตนเองได้อาศัยของผู้อื่นฟื้นขึ้นมาจากความตายแล้วจริง ๆ

ในระหว่างที่เขายังเป็นวิญญาณนั้น ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตนอยู่ที่ใด คล้ายกับว่าเพียงแค่หลับไป แล้วเมื่อฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง เขาก็อยู่ในร่างนี้แล้ว

เฉินเฉิงสอบถามคนรับใช้ของหอไซ้ยเกอทำให้ทราบว่าฮ่องเต้ตายเมื่อ 4 ปีก่อน อีกทั้ง ฉู่อ๋องได้ถูกสังหารในข้อหากบฏ ไม่นานนักไทเฮาก็สิ้นพระชนม์ สิ่งที่รับรู้นั้นราวกับอสนีบาตสวรรค์ฟาดลงมาที่หัวเขา จนเขารู้สึกชาไปทั้งร่าง น้ำตารินไหลออกมาเงียบ ๆ แม้กระทั่งวันนี้ เขาก็ยังรู้สึกสิ้นเรี่ยวแรง

แอด.....

เสียงเปิดประตู ดึงให้สติของเฉินเฉิงกลับมาอยู่กับตัว สาวรับใช้ผู้หนึ่งผลักประตูเข้ามาโดยไม่ขออนุญาตเขาก่อน หรือส่งเสียงให้เขารับรู้แม้แต่น้อยซึ่งเป็นอีกเหตุการณ์หนึ่งที่เขาต้องปรับตัวให้ได้

หากเป็นเมื่อก่อนตอนที่เขายังเป็นฮ่องเต้นั้น ยากนักที่ใครจะเข้าพบได้ง่าย ๆ ต้องรายงานถึงสามชั้น หนึ่งทหารรักษาความปลอดภัยตรวจค้นตัวก่อนเหยียบย่างเข้าวังหลวง  สองรายงานต่อราชเลขาขอเข้าพบ และสามต้องให้ขันทีนำเข้าเฝ้า

สาวใช้นางนั้นวางถาดอาหารเช้า และยาเสร็จเรียบร้อยก็เดินออกไปเงียบ ๆ ขณะที่เฉินเฉิงเดินมานั่งที่โต๊ะ สตรีในชุดเฉิดฉายก็เดินนวยนาดเข้ามาพร้อมกับส่งเสียงแหลมสูงทักทายว่า

“พ่อหนุ่มเทพเซียนของข้า เช้านี้รู้สึกเป็นอย่างไรบ้าง”

 เจียวมี่ แม่เล้าของหอหอไซ้ยเกอนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับบุรุษเจ้าของห้อง จากนั้นก็ปรายตามองเขาอย่างพิจารณาพร้อมกับรอยยยิ้มน้อย ๆ อย่างพึงพอใจ หลังจากที่เขาอาละวาดเมื่อครั้งก่อน นางก็เชิญหมอให้มาตรวจรักษาเขา คาดว่าหมอคงจะจัดยาให้ถูกโรคไม่น้อยเพราะนอกจากรอยฟกซ้ำที่เกิดจากการถูกซ้อมจะหายไปแล้ว  อาการคลุ้มคลั่ง และคิดว่าตนเองเป็นฮ่องเต้ก็เหมือนจะหายไปเช่นกัน

“ดีขึ้นมากแล้ว ขอบคุณท่านที่เมตตา”

เฉินเฉิงกล่าววาจาอย่างสำรวม หลุบตาลงต่ำซ่อนความสับสนไว้ในใจ เพราะเขาไม่รู้ว่าควรจะวางตัวเช่นไร เมื่อต้องอยู่ในร่างของเด็กหนุ่มที่ไม่มีความคล้ายตนเองในชาติก่อนแม้แต่น้อย ไม่ว่าจะเป็นอายุ รูปโฉม หรือแม้กระทั่งฐานันดร

“ได้ยินเช่นนี้ข้าก็เบาใจ ในเมื่อเจ้าแข็งแรงขึ้นแล้ว เจ้าก็ควรทำงานตอบแทนน้ำใจข้าได้แล้ว”

เจียวมี่ ส่งสายตาอย่างมีความหมายให้บุรุษตรงหน้า

เฉินเฉิงเงยหน้าขึ้นสบตากับแม่เล้า น้ำเสียง และแววตาหยาดเยิ้มเช่นนั้นทำให้เขารู้สึกสะท้านในอก

“ทะ.... ท่านจะให้ข้าตอบแทนเช่นไร”

เขาถามเสียงสั่น

“ทำงาน”

“ทำงาน”

เขาทวนคำด้วยความสงสัย พลางเบิกตากว้างขึ้น งานที่นางจะให้เขาทำ คือ อะไรกันหนอ

เจียวมี่ปิดปากหัวเราะคิก เมื่อเห็นแววตาตื่นตระหนกไร้เดียงสาของบุรุษผู้งดงามดุจเทพเซียน จากนั้นจึงเอ่ยต่อเขายิ้ม ๆ ว่า

“เจ้ารีบทานยา และอาหารเสียเถิด จะได้มีกำลังวังชา ทดแทนบุญคุณ”

หลังจากรับประทานอาหาร และจัดการธุระยามเช้าของตนเสร็จเรียบร้อย เฉินเฉิงก็ถูกเรียกให้เข้าไปหาเจียวมี่ที่ห้อง ห้องหนึ่ง โดยมีผู้คุมซ่องยืนอยู่สองด้านของประตู

“เข้ามาสิ”

เจียวมี่ขยิบตาให้เขาอย่างยั่วเย้า เขาเดาเอาว่ากิริยายั่วยวนบุรุษของนางคงทำบ่อย ๆ จนเป็นนิสัยติดตัวนางไปแล้ว

เฉินเฉิงก้าวเข้าไปในห้อง แล้วหยุดยืนห่างจากนางพอสมควรอย่างถือตัว แผ่นหลังเหยียดตรง มือขวาไพล่หลัง มือซ้ายกำไว้หลวม ๆ ยกขึ้นเล็กน้อยในระดับเอว เชิดใบหน้างามสง่าขึ้นเล็กน้อย

แม่เล้าเห็นท่าทางเช่นนั้นของหนุ่มน้อยก็หัวเราะคิกด้วยความเอ็นดูแล้วเอ่ยว่า

“ข้ารู้ว่าเจ้ารูปงามราวเทพเซียน เจ้าอายุไม่ถึงครึ่งของข้ากลับวางท่าใหญ่โตคับฟ้าปานนี้ หรือเจ้ายังคิดว่าตนเป็นฮ่องเต้ผู้สูงศักดิ์อยู่อีก”

เมื่อได้ยินคำทักท้วงดังนั้น เฉินเฉิงก็ปล่อยมือลงอย่างเงอะงะ แล้วแกล้งไอกลบเกลื่อนก่อนเอ่ยวาจา

“ไม่ทราบว่าท่านจะให้เรา....” เขาชะงักไปเล็กน้อย แล้วรีบเปลี่ยนวาจาให้คล้ายกับสามัญชนว่า “ให้ข้าทำงานอะไร”

“งานง่าย ๆ แค่ปรนนิบัติลูกค้าสตรีที่มาหอนี้”

เจียวมี่เอ่ย

“ให้ข้าช่วยต้อนรับ แล้วยกอาหาร แลสุรามาให้พวกนางรึ”

เฉินเฉิงถามเพื่อความกระจ่าง

เจียวมี่หัวเราะเสียงแหลมสูงขึ้นอีกหน เมื่อเห็นสีหน้าอันไร้เดียงสาของเด็กหนุ่ม

“ทำแค่นั้นจะไปได้เบี้ย ได้ทองจากลูกค้าได้อย่างไรกัน”

“แล้วเป็นสิ่งใดเล่า”

เจียวมี่ยืนขึ้นแล้วเดินมาใกล้ ๆ บุรุษหนุ่มก่อนกระซิบข้างหูด้วยเสียงอันอ่อนหวานอย่างช้า ๆ ว่า

“รับแขก... บนเตียง...”

“ว่าไงนะ ! ท่านคงจะไม่ได้ให้ข้าทำเรื่องอย่างว่ากับสตรีมากมายเพื่อแลกเงินหรอกนะ !”

เฉินเฉิงใบหน้าซีดเผือด

“ใช่... เจ้าต้องนอนกับสตรีเพื่อตอบแทนที่ข้าช่วยชีวิตเจ้าไว้ ทั้งค่ายา ค่าที่พัก ค่าอาหาร ทุกสิ่งล้วนมีค่าใช้จ่ายทั้งนั้น....”

เจียวมี่ตวาดเสียงแหลม หากนางไม่เห็นว่าเขาสามารถทำเงินให้นางได้มีหรือนางจะดูแลเขาดีเช่นนี้