ตอนที่9. ปรับความเข้าใจกับพ่อ

ตอนที่9. ปรับความเข้าใจกับพ่อ

ณ ร้านอาหารญี่ปุ่นของตระกูลมิยูกิ

เสียงประตูเลื่อนแบบญี่ปุ่นเปิดออก พร้อมร่างของ ฮานะ ที่ก้าวเข้ามาด้วยใบหน้าหวั่นใจ เธอได้รับข้อความจากพ่อให้มาที่ร้านด่วน โดยไม่มีคำอธิบายใด ๆ เพิ่มเติม

มิยูกิ โคจิโร่ นั่งรออยู่แล้วที่โต๊ะมุมในสุดของร้าน แสงไฟสลัวตกกระทบใบหน้าเย็นชาของเขา ใบหน้าที่ไม่เคยแสดงความรักแบบพ่อคนอื่น ๆ มีเพียงความกดดันและคาดหวังที่ถาโถมใส่เธอมาตลอดชีวิต

“มานั่ง” เสียงของเขานิ่ง เรียบ แต่หนักแน่น

ฮานะเดินเข้าไปนั่ง เธอยังไม่ทันได้ถามอะไร โคจิโร่ก็หยิบซองสีน้ำตาลขึ้นมาแล้วโยนลงบนโต๊ะตรงหน้าเธอ

"เปิดดู"

มือของฮานะสั่นเล็กน้อย ก่อนจะค่อย ๆ เปิดซองออกมาดู ภาพในนั้นคือภาพของ เคียว  พี่ชายของเธอ ถูกจับมัดไว้กับเก้าอี้ในโกดังร้าง สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและสิ้นหวัง

แต่สิ่งที่ทำให้เธอแทบหยุดหายใจ…คือใบหน้าของ เซียวเล่ห์ ในภาพ เขากำลังถือปืนจ่อที่ศีรษะของพี่ชายเธอ

“เรื่องนี้มัน…” ฮานะพูดไม่ออก ร่างทั้งร่างราวกับถูกแช่แข็ง

โคจิโร่มองลูกสาวด้วยสายตาคมกริบ “ยังจะถามอะไรอีกไหม? รูปพวกนี้ตอบคำถามได้ชัดเจนกว่าคำพูดไหน ๆ”

เสียงของเขาเข้มขึ้น “พี่ชายของเธอต้องมาตาย เพราะความไว้ใจผิดคน และตอนนี้…เธอก็เป็นเหยื่อคนถัดไป”

ฮานะเงยหน้ามองพ่อ ดวงตาของเธอสั่นระริก แต่ไม่กล้าพูดสวน

“เซียวเล่ห์มันไม่ได้สนใจเธอจริง ๆ มันแค่ใช้ความอ่อนแอของเธอเป็นเครื่องมือ ยิ่งเธอไว้ใจ มันก็ยิ่งเข้ามาล้วงความลับของเรา”

ก่อนที่เธอจะพูดอะไรต่อ เสียงประตูเลื่อนเปิดออกอีกครั้ง ลูกน้องคนสนิทของโคจิโร่ เดินเข้ามาโค้งเล็กน้อย   

“นายครับ…มีเทียบเชิญจากแก๊งมังกรดำครับ พวกเขาจัดงานเลี้ยงอีกไม่กี่วัน และต้องการให้เราทั้งหมดเข้าร่วม”

โคจิโร่หัวเราะในลำคอ รอยยิ้มเย็นเฉียบผุดขึ้นมาบนใบหน้า

“เห็นไหม…มันเริ่มรู้ตัวแล้ว และงานเลี้ยงนั่นก็คงไม่ใช่งานสังสรรค์ธรรมดาแน่”

เขาหันกลับมามองฮานะอย่างจ้องลึก

“ถึงเวลาที่เธอต้องเลือกแล้วฮานะ จะทำเพื่อครอบครัว หรือเพื่อหัวใจที่กำลังหลอกลวงเธออยู่”

ฮานะยังจ้องภาพในมืออยู่นาน ความเย็นเยียบแทรกซึมเข้าสู่ปลายนิ้ว แต่ความรู้สึกข้างในกลับเดือดพล่านยิ่งกว่านรกแผดเผา เธอค่อย ๆ วางภาพลงบนโต๊ะ แล้วหันมามองหน้าพ่อ

“พ่อดูถูกฉันมากไปหน่อยหรือเปล่า…”

น้ำเสียงของเธอไม่ดัง แต่แน่น ชัด และราบเรียบ

เหมือนเสียงก่อนพายุจะถล่ม

“ถ้าพ่อคิดว่าฉันอ่อนแอและหลอกใช้ได้ง่าย งั้นจากนี้ไป…พ่อจะได้เห็นว่าคนอย่างฉันน่ากลัวแค่ไหน”

ดวงตาของฮานะวาวโรจน์ กลิ่นเลือดเหมือนลอยตลบในอากาศ

“ต่อให้ต้องนองเลือด ตายกันไปข้างหนึ่ง…ฉันก็ไม่มีวันยอมจบเรื่องนี้ง่าย ๆ แน่”

โคจิโร่มองลูกสาวอย่างนิ่ง ๆ ไม่มีคำชม ไม่มีรอยยิ้ม

แต่แววตา…วาววับด้วยความพอใจ

“ดี…นั่นแหละลูกสาวฉัน” เขาพึมพำ

ฮานะลุกขึ้นยืน ก้าวไปหยิบซองภาพ แล้วหันหลังเตรียมจะไป แต่ก็หยุดกึกแล้วหันกลับมาถามอย่างกะทันหัน

“แล้วพ่อให้คนตามฉันทำไม?”

โคจิโร่เลิกคิ้วเล็กน้อย “ก็เพราะเธอใจอ่อนเกินไปไง ถ้าไม่ตาม…ฉันจะรู้เหรอว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ?”

“แล้ว…นอกจากโซระ กับคนของพ่อ ยังมีใครอีกไหม?”

คำถามนั้นทำให้สีหน้าของโคจิโร่เปลี่ยนไปแวบหนึ่ง เขามองลูกสาวด้วยแววตาประหลาด เหมือนกำลังชั่งใจว่าจะพูดหรือไม่

“มีอะไร?” เขาถามกลับ

ฮานะยิ้มบาง ๆ แต่ในดวงตาไม่มีแม้แต่วี่แววของความไว้ใจอีกแล้ว

“เปล่าค่ะ แค่ถามไว้เฉย ๆ เพราะต่อจากนี้…ไม่ว่าคนของใครหน้าไหน ถ้าเข้ามาใกล้ฉันโดยไม่ได้รับอนุญาต ทำให้ฉันตกใจ หรือล้ำเส้นเกินไป ฆ่าได้ ฉันจะฆ่า”

เธอกดเสียงต่ำในตอนท้ายจนขนลุก

โคจิโร่หัวเราะเบา ๆ ในลำคอ “ให้มันได้อย่างนี้สิ…ปลุกเลือดยากูซ่าในตัวเองออกมาให้หมด อย่ายอมพวกมันง่าย ๆ ฮานะ…อย่าลืมว่าพี่ชายของเธอตายยังไง”

ภาพของเคียวที่เต็มไปด้วยเลือดแล่นกลับเข้ามาในหัวเธออย่างเฉียบพลัน

เธอพยักหน้าเล็กน้อย…แววตาเยียบเย็น ริมฝีปากเม้มแน่น

ฮานะของเมื่อก่อนตายไปแล้ว เหลือเพียงคนที่พร้อมจะกลืนเลือด หรือทำให้ใครบางคนชดใช้ด้วยมัน

ในห้องประชุมชั้นบนสุดของคฤหาสน์มังกรดำ แสงไฟสลัวส่องผ่านกระจกเงาขนาดใหญ่ เงาร่างของเซียวเล่ห์ยืนพิงขอบโต๊ะ ยกแก้ววิสกี้ขึ้นหมุนช้า ๆ ในมือ

อาตงยืนเคารพอยู่ข้างหน้า ฉีเฟยเพื่อนสนิทของเซียวเล่ห์ยังนั่งไขว่ห้างอยู่ตรงโซฟาอีกฝั่ง

            “จัดการส่งเทียบเชิญไปให้ครบ” เซียวเล่ห์พูดเรียบ

“ทุกแก๊งยากูซ่าในไทย ทั้งที่เป็นพันธมิตร ทั้งที่เป็นศัตรู ให้มาครบ...” เขาหยุดจิบวิสกี้เบา ๆ แล้วปรายตามองอาตง “โดยเฉพาะแก๊ง มิยูกิ”

อาตงพยักหน้า “ครับบอส เรื่องโปรไฟล์ของฮานะส่งให้คนของเราเช็กแล้วนะครับ แต่เธอเก็บตัวแน่นมาก มีบางอย่างที่ยังขาด”

“ไม่เป็นไร” เซียวเล่ห์วางแก้วลงกับโต๊ะ เสียงกระแทกเบา ๆ แต่ฟังดูอันตรายกว่าปืนทั้งโคลท์ในห้อง

“ถ้าขุดไม่เจอ...ก็ใช้แผนล่อ”

เขาหยิบเทียบเชิญสีดำสนิทจากแฟ้ม หยิบปากกาทองเซ็นชื่อลงบนบัตร

“งานเลี้ยงต้อนรับพันธมิตรนอกสมาพันธ์ บอกไว้ว่าเป็นงาน ‘คืนสันติภาพ’ แต่ความจริง...คือเกมสงคราม”

ฉีเฟยหัวเราะเบา ๆ “เกมล่าสัตว์ ใช่มั้ยเพื่อน ?”

เซียวเล่ห์หันมาหาอาตง “ในงาน จะมีทั้งกล้อง ทั้งสายลับ ทุกอย่างพร้อมให้จับตาดูพวกมัน ว่ากำลังจะทำอะไร และซ่อนอะไร”

เขาเดินไปหยุดที่ริมหน้าต่าง มองออกไปยังสวนด้านล่าง

“โดยเฉพาะ ‘ฮานะ’…” เสียงแผ่วเบาแต่เย็นเยียบ

“ฉันอยากรู้ ว่าผู้หญิงที่กล้าท้าทายฉันต่อหน้าแท้จริงแล้ว…เธอเป็นใคร”

เขาเหลือบตามองรูปถ่ายใบหนึ่งที่ถูกวางหงายอยู่บนโต๊ะ รูปถ่ายใบเก่าของเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ในชุดยูกาตะ...และด้านหลังมีลายเซ็นชื่อภาษาญี่ปุ่นจาง ๆ

เขาหยิบมันขึ้นมา สายตาแน่นิ่ง

“บางที...เธออาจจะเกี่ยวข้องกับเรื่องเมื่อสิบปีก่อนก็ได้”