มิลิน_4 มันดีซะจน.. ฉันจำไม่ลืม

“ลินอยากกลับบ้าน.. ปล่อย..”

“….” จอมทัพปล่อยมือบางดั่งคำขอ มิลินรวบรวมแรงที่มีวิ่งหนีแบบไม่คิดจะมองทางด้วยซ้ำ

“จับเธอไว้”

“ไม่นะ!”

ใช่ว่าจะเป็นผล มิลินตัวน้อยบอบบางไม่มีทางวิ่งหนีฝ่าดงคนออกมาได้ คำสั่งของจอมทัพเป็นผลก็จริงแต่ไม่มีใครจับเนื้อต้องตัวเธอสักคนเช่นกัน บอดี้การ์ดนับสิบยืนเรียงหน้ากระดานเป็นตับจนเธอชะงัก

“..ถอยไปนะ”

“พวกเราจะฟังคำสั่งของคุณก็ต่อเมื่อคุณเป็นนายหญิงของที่นี่”

“….”

“กลับเข้าไปหาคุณจอมทัพเถอะครับ”

“ไม่ค่ะ! ..ไม่เด็ดขาดเลย” มิลินเสียงอ่อน เธอแค่ไม่รู้จะทำตัวยังไงเมื่อได้รู้ว่าผู้ชายที่เธอพลาดท่ามีอะไรด้วยเมื่อสองปีที่แล้วคือจอมทัพ

แม้จะเป็นเรื่องที่ไม่ได้อยากจะจำเท่าไหร่ แต่ในเมื่อฉันได้สติแล้วตื่นขึ้นมา ก็ต้องยอมรับความจริง.. ครั้งแรกของฉัน..โอเคฉันเมา.. ฉันคิดว่าฉันคงจะ.. เมา

แต่ฉันก็แค่..ถูกหยอดยาฉันคิดว่าเป็นแบบนั้น เพราะฉันไปที่แบบนั้นเพราะมีคนขอให้ฉันไปส่งข้าว เพราะฉันมีอาการร้อนรุ่มมากๆ หลังจากที่.. กำลังจะส่งข้าวกล่องให้กับคนที่สั่ง ก่อนจะถูกเชิญชวนให้ดื่มที่นั่นอีกแก้วสองแก้ว ฉันก็เลี่ยงแทบตายแต่สุดท้ายก็ต้องดื่มเพียงหนึ่งแก้วเท่านั้นแล้วก็ถูกคนที่ว่าสัมผัสตัว แล้วฉันก็เหมือนกลายเป็นคนละคน จำได้แค่ว่าร่างกายร้อน ภาพเบลอมัว.. อยากถูกสัมผัส ขั้วอารมณ์เปลี่ยนแบบไม่ทันได้ตั้งตัวตอนนั้นฉันสับสนจนต้องรีบหาทางออกมาจากตรงนั้น ฉันจำไม่ได้ด้วยซ้ำ.. ว่าฉันเจอกับจอมทัพได้ยังไง

ฉันก็แค่ทำตามหน้าที่แค่มาส่งข้าว แต่สุดท้ายฉันก็ได้สติกลับมาหลังจากที่พบว่าตัวเองนั้น นอนเปลือยร่างอยู่บนเตียงไซส์คิงส์ มีชายแขนขายาวๆนอนอยู่เคียงข้างแต่เพียงแค่ฉันไม่กล้ามองหน้าเขาเท่านั้นเอง มีเพียงรอยแผลที่ใต้สะดือ รอยเดียวกันกับ.. จอมทัพในตอนนี้

ที่ฉันคิดว่าฉันโดนหยอดยาทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่าจริงไหม หรือฉันแค่หาเหตุผลมาหักล้างความหน้าด้านของตัวเองกันแน่ค่ำคืนนั้นมันเร่าร้อนจนฉันไม่อาจลืมมันได้.. บอกตามตรงบางทีความเหงาก็แอบทำให้ฉันรู้สึกโหยหาความความรู้สึกในคืนนั้น.. แต่ฉันก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่นั่งกัดฟันและรอเวลาให้ความรู้สึกที่พลุ่งพล่านมันจบไป

เขาเป็นถึงมาเฟีย และฉันรู้ดีว่าเขาไม่ได้เป็นมาเฟียที่แค่ปล่อยเงินกู้นอกระบบ.. เขาเป็นคนไม่ดี พวกมาเฟีย.. เป็นพวกคนไม่ดีและไม่ใช่พวกกระจอกกระขนาดนั้น.. ชื่อเสียงของเขาเลื่องลือจะตาย

ในขณะที่มิลินยืนนิ่งเพราะทำอะไรไม่ถูก ด่านบอดี้การ์ดที่ยืนเรียงกันเป็นตับตรงหน้าก็กระตุ้นสติของเธอ มันเกิดขึ้นเพียงเพราะ.. ต้องทำการจับเธอเอาไว้

“..ไม่ได้จะทำอะไร”

“อึ้ก!” ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่จอมทัพมาหยุดอยู่ด้านหลังของฉัน ฉันไม่วิ่งหนีแล้วเพราะรู้ว่าไร้ประโยชน์ บอดี้การ์ดนับสิบโค้งคำนับจอมทัพก่อนจะสลายหายตัวไปตามจุดต่างๆ แต่อยู่ในระยะสายตา

“..เอาเงินของคุณคืนไป” ฉันยื่นซองสีน้ำตาลคืนเจ้าตัวแต่เพราะเขาไม่รับ ฉันเลยพลั้งมือดันซองเงินปึกนี่กระแทกโดยบาดแผลของเขา

“โอ้ย!”

“อุ้ย! ละ ลินขอโทษ!” แม้จะขึงขังแต่ก็อ่อนโยนลึกๆ..

ใช่.. ไม่เปลี่ยนไปเลยจากเมื่อสองปีก่อน จอมทัพรู้สึกเช่นนั้น

สองปีที่แล้ว..

ตึง! ทันทีที่ประตูห้องเปิด สมองก็ไม่อาจสั่งความคิดได้ดีเท่ากับอารมณ์ ร่างบางถูกดันติดกับกำแพงก่อนที่ทั้งสองจะสบมองกันเพียงเล็กน้อย.. ก่อนที่ดวงตาที่หลบหลีกจะมาจากฝ่ายหญิง

“ฉันให้โอกาสเธอ เดินออกไปจากห้องตอนนี้”

“….” หญิงสาวส่ายหน้าแม้ยังไม่สบตาอีกฝ่าย แก้มของเธอแดงเรื่อ ไอร้อนเริ่มแผ่ออกจากตัวจนอีกฝ่ายอย่างจอมทัพรู้สึกได้ แค่ยืนก็จะเอนโอนทรงตัวไม่ไหวอยู่แล้ว ก่อนจะเสยผมแล้วใช้มือวาดสัมผัสที่แผงอกหนา ลมหายใจเร่งเร้าแม้สีหน้าจะดูสับสน ก่อนกอดต้นคอหนาแล้วเดินเข้าหาประชิดร่างสูง

“ลินไม่ได้มาที่แบบนี้ เพื่อหาสุภาพบุรุษซะหน่อย~” ไม่ว่าเปล่า มิลินเมื่อสองปีก่อนเป็นฝ่ายถอดชุดที่สวมต่อหน้าร่างสูงที่เธอไม่รู้จักด้วยซ้ำ ทุกอย่างเกิดขึ้นเพียงเพราะทั้งสองมองหน้ากันตลอดเวลาที่อยู่ในผับ และเมื่อมิลินเดินปลีกออกมา (พยายามหนีจากใครอีกคน) จอมทัพในวันนั้นก็ตามหลังมาทันทีด้วยสายตาของมิลินที่เชิญชวนเขาก็ว่าได้

เรือนร่างขาวผ่อง อกสวยเอวคอด ให้ร้อยทั้งร้อยผู้ชายที่ได้เห็นของสวยๆ งามๆ ขนาดนี้มีหรือจะทานทนไหวจอมทัพลากมิลินที่เปลือยเปล่าไปที่เตียง เขาเองก็จัดแจงพร้อมออกรบในค่ำคืนนี้

กล่องข้าวที่ตกหล่นอยู่ที่พื้นตั้งแต่พวกเขามาถึงห้องไม่ถูกหยิบขึ้นมาจากพื้น ฝากล่องเปิดออกและเม็ดข้าวที่หกกระจัดกระจายก่อนไอร้อนจากกายทั้งสองจะผลัดถาโถมใส่กันเป็นเวลานาน และแม้เสียงครางของหญิงสาวจะทำให้อีกฝ่ายรู้ว่านี่คือครั้งแรกของเธอ แต่ก็ช้าเกินไปเสียแล้ว หากจะบอกว่าฝ่ายชายดูออกว่าเธอคงจะโดนป้ายยา แต่ก็ช้าไปซะแล้วที่จะหยุดกลางคัน หากเธอไปเจอผู้ชายคนอื่น.. เธออาจจะตกอยู่ในสภาพที่น่าสงสารกว่านี้ก็เป็นได้

“อ๊ะ~ อ๊าา~” ร่างบางก็สั่นสะท้านเมื่อถูกส่งถึงฝั่ง แม้แต่วิธีเหนี่ยวรั้งก็ช่างไร้ประสบการณ์ มือไม้จิกนั่นนี่เพื่อหวังระบายความรู้สึกที่เพิ่งได้เรียนรู้ ร่างบางที่แอ่นตัวสลับก็ขดงออยู่ภายใต้ร่างหนา..

เซ็กส์ ในค่ำคืนนั้นมันไร้ที่ติ ร่างกำยำที่ถ่ายทอดอารมณ์ได้เป็นอย่างดี เป็นการร่วมเตียงที่ไม่น่าเสียดายเลยสำหรับครั้งแรกของมิลิน.. มันทั้งหนักหน่วง เร่าร้อน และ.. อ่อนโยน ในตอนนั้น.. บางช่วงจังหวะมันดีซะจนฉันจำไม่เคยลืม

“..แม้แต่คำพูดของเธอ ฉันก็ยังจำได้”

“ระ เรื่องตั้งสองปีแล้ว คุณจะจำให้รกสมองทำไม”

“เข้าไปข้างใน”

“ไม่!”

“ถ้าอยากกลับร้านเจ๊หอยอะไรของเธอในสภาพนี้ละก็ ตามใจ”

“….”

“เจ๊หอยไม่ใช่พวกที่จะสนใจความรู้สึกเธอ”

“พูดอย่างกับคุณเข้าใจความรู้สึกลินงั้นแหละ”

“เข้าใจเธออยู่แล้วถ้าเป็นเรื่องบนเตียง..”

“….”

“แต่ถ้าเรื่องอื่น..”

“ลินจะรอแค่ผ้ากันเปื้อนของลินแห้งแล้วกลับ” มิลินตัดสินใจเดินเข้าไปที่เซฟเฮาส์โดยไม่มีใครฉุดดึง

โลกนี้ช่างน่ากลัวเนอะ.. ความบังเอิญมีอยู่จริงหรือเปล่าไม่รู้ แต่เป็นเรื่องที่น่ากลัวสำหรับฉัน เพราะความบังเอิญไม่เคยทำให้คนเราได้ทันเตรียมใจ..

“..กลับไปแล้วเธอจะทำยังไง”

“…ก็ไม่รู้สิ คงโดนบ่น แต่ถ้ามีเงินให้ก็น่าจะจบแบบทุกที”

“แบบทุกที?” จอมทัพยืนจับแผลที่หน้าท้องตัวเอง เขายังยืนพิงชั้นวางของด้านหลัง

“..อื้ม”

“….”

“เจ๊หอยก็เป็นพวกที่เห็นแก่เงิน.. แต่ก็เข้าใจนะ แกบอกว่าแกต้องรีบหาเงินส่งดอกให้คุณ..”

“….”

“..เจ๊หอยเเกมากู้เงินไปเท่าไหร่”

“แค่สองแสน”

“แค่เหรอ? คุณใช้คำว่าแค่สองแสนเหรอ?”

“แล้วมันทำไม?”

“ก็..” ไม่ทันได้พูดอะไรต่อ ก็มีแม่บ้านหนึ่งคนเดินเข้ามา เธอก้มหัวให้คุณจอมทัพแบบทุกคน อีกฝ่ายแค่พยักหน้า มือที่ว่ายังจับตำแหน่งที่ฉันเอาเงินปึกกระแทกไปเมื่อกี้

“ชุดสำหรับเปลี่ยนค่ะ”

“….”

“มองอะไร? ไปเปลี่ยนสิ” จอมทัพย้ำ

“เอ๊ะ.. อะ อื้อ”

มิลินเม้มปากก่อนจะเดินเข้าไปหยิบเสื้อผ้าที่ถูกนำมาใช้สำหรับเปลี่ยนใหม่ คุณจอมทัพอะไรนั่นดูเหมือนจะเจ็บเเผลอีกแล้วเพราะฉัน..

“..ขอโทษนะคะ คุณเขาทานยาหรือยังคะ?” มิลินถามแม่บ้านที่นำชุดมาเปลี่ยนให้เธอ

“ดิฉันไม่ทราบค่ะ ดิฉันเพิ่งเขางานรอบดึก”

“..อ๋อ ค่ะ” ร่างบางหอบเสื้อผ้าแล้วเดินตามแม่บ้านไปจนถึงห้องน้ำรวม และเมื่อแม่บ้านปิดประตูห้องน้ำก่อนจะตรงไปที่ครัวเธอก็ชะงัก แล้วเลือกที่จะเดินไปหาจอมทัพที่นั่งที่โซฟา

“..คุณเขาถามดิฉันค่ะ ว่าคุณจอมทัพทานยาแล้วหรือยัง”

“….”

“สีหน้าเธอดูจะเป็นห่วงคุณนะคะ” แม่บ้านโค้งคำนับก่อนจะกลับไปทำหน้าที่ของตัวเอง