ตอนที่121
ทำไมไม่ปลุก
เสียงนาฬิกาปลุกน้อยเบา ๆ ดังอ้อแอ้ขึ้นท่ามกลางความเงียบสงบของยามเช้า รังสีทองอ่อนของพระอาทิตย์ลอดผ่านม่านบางเข้ามาในห้อง แสงนั้นทอดผ่านลงบนเปลไม้ข้างเตียง ร่างน้อยของทารกน้อย ‘ธรรมวัฒน์ หรือ หนูธรร’ ขยับเบา ๆ ก่อนจะงึมงำด้วยเสียงอ้อแอ้ที่เหมือนจะปลุกทั้งโลกให้สดใสขึ้น
เมธัชสะลึมสะลือขยับตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียง ตายังปรือแต่ก็เต็มไปด้วยความความรัก เมื่อมองดูเจ้าตัวเล็กในเปลแล้วอมยิ้มบาง ๆ ก่อนจะหันไปทางวุ้นเย็นที่ยังนอนหลับตาอย่างเหนื่อยอ่อน
“ไม่เป็นไรนะ...วันนี้พี่จะจัดการเอง” เขาพึมพำเบา ๆ แล้วลุกจากเตียงอย่างระมัดระวังไม่ให้เสียงฝีเท้ารบกวน เพื่อเดินไปอุ้มลูกน้อยขึ้นมาแนบอก ทารกน้อยเบิกตากลมใสมองหน้าผู้เป็นพ่อ พร้อมกับร้องอ้อแอ้ คล้ายกำลังชวนคุย
“อรุณสวัสดิ์ครับ คนเก่งของพ่อ” เมธัชพูดพร้อมกับจูบเบา ๆ ที่หน้าผากกลมมนของทารกน้อย ก่อนจะอุ้มเดินวนเบา ๆ ไปมาในห้อง ร้องเพลงกล่อมเด็กแบบงู ๆ ปลา ๆ ที่ไม่ค่อยเข้าคีย์นัก ทั้ง ๆ ที่ลูกเพิ่งจะนอน
ผ่านไปสักพัก วุ้นเย็นลื
ตอนที่125บ้านของเราเสียงหัวเราะใส ๆ ดังมาจากสนามหน้าบ้านในบ่ายวันหยุด ดอกหญ้าไหวเอนเบา ๆ ตามแรงลม ขณะที่เด็กชายตัวเล็กในชุดเสื้อยืดสีฟ้า กำลังวิ่งไล่จับผีเสื้อกับพี่สาวธารดาอย่างสนุกสนาน ส่วนอีกคนฝาแฝดชายธีรดลกำลังนั่งพับกระดาษเรืออยู่ข้างบ่อปลาคาฟตรงระเบียงไม้ “แม่จ๋า! ดูสิ ผีเสื้อบินมาเกาะมือของหนูธารด้วย!” เด็กหญิงตัวน้อยร้องเสียงใส พร้อมชูมือที่เจ้าผีเสื้อน้อยเพิ่งบินจากไปวุ้นเย็นหัวเราะเบา ๆ ขณะนั่งจัดผลไม้บนโต๊ะหินอ่อนใต้ต้นลำพู “เก่งจังลูก หนูธารไม่อ่อนโยนกับมัน มันเลยไม่ตกใจ”เมธัชในชุดเสื้อยืดธรรมดาและกางเกงขาสั้น เดินออกมาจากครัวพร้อมเหยือกน้ำเย็นในมือ เขาแอบขโมยผลแอปเปิลที่วุ้นเย็นเพิ่งหั่นพอดีคำเข้าปากคำหนึ่ง “พี่ชาย” เธอแกล้งทำตาโต “นั่นของลูกนะ!” “ของลูกก็ของพ่อเหมือนกันไงครับ” เขาตอบพร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์วุ้นเย็นหัวเราะแล้วส่งผลไม้ให้ “งั้นกินกับมือแม่
ตอนที่124 เจ้าชู้เหมือนพ่อ “ได้เลยครับ คุณภรรยาคนสวย” เมธัชพูดพลางหอมแก้มวุ้นเย็นฟอใหญ่ก่อนจะรับลูกมาจากป้าณีแล้วพาทั้งลูกและภรรยาพาขึ้นรถขับออกไปจากบ้านคาเฟ่ริมสวนเงียบสงบ ตกแต่งด้วยไม้สีอ่อน มีแสงแดดลอดผ่านหน้าต่างกระจกบานใหญ่ วุ้นเย็นนั่งจิบลาโกโก้ร้อนช้า ๆ ในขณะที่เมธัชกำลังเลี้ยงลูกด้วยข้าวบดผสมตับในถ้วยใบเล็ก “ลูกกินเก่งแบบนี้...สงสัยจะได้พ่อมาเยอะ” วุ้นเย็นเอ่ยขึ้น “ทำไมล่ะ?” “ก็เวลาเจอของกินก็จะตาโต น้ำลายไหลแบบนี้ไงคะ” “หืม…หนูแน่ใจเหรอว่าไม่ได้เหมือนแม่มากกว่า?”วุ้นเย็นหัวเราะเบา ๆ พลาลคิดไปถึงตอนเป็นเด็ก ที่เคยร้องไห้เพราะอยากกินเค้กแบบในทีวี จนเมธัชต้องพาไปกิน “ค่า ยอมรับก็ได้ว่าเรื
ตอนที่123 เกลียดตัวเองวุ้นเย็นเงียบ ไม่พูด ไม่สบตาเมธัช เอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้องกับลูกทั้งวัน ไม่ยอมลงมาทานข้าวพร้อมกัน ไม่แม้แต่ตอบไลน์หรือโทรศัพท์ของเขา จนเมธัชร้อนใจมาก สองวันต่อมาเขาเดินถือถาดข้าวต้มเข้ามาไปในห้อง วางลงข้างเตียงก่อนจะนั่งลงข้าง ๆ ภรรยาที่กำลังนอนหันหลังให้อยู่ “หนูไม่กินอะไรเลยแบบนี้ พี่เป็นห่วงนะ ร่างกายหนูยังฟื้นไม่เต็มที่เลย จะงอนจะโกรธพี่อยู่ พี่เข้าใจแต่หนูต้องกินบ้างนะ ถ้าเกิดเป็นอะไรขึ้นมาพี่คงมีชีวิตอยู่ต่อยากแล้วจริง” น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วความเจ็บปวดวุ้นเย็นยังคงนิ่งเงียบ เมธัชถอนหายใจ ก่อนจะเอื้อมมือกุมมือนุ่มของเธอไว้แน่น “หนูจำได้ไหม วันที่หนูยื่นมือซ้ายมาให้พี่ใส่แหวน หนูบอกว่าพี่จะเป็นพ่อและสามีที่ดีที่สุด” ประโยคนี้ทำให้เมธัชเริ่มได้ยินเสียงสะอื้นเบา ๆ มาจากร่างบาง “พี่อาจจะไม่ได้ดีที่สุด แต่พี่พยายามทุกวัน
ตอนที่122พี่เลี้ยงคนใหม่เช้าวันใหม่เมธัชและวุ้นเย็นก็ช่วยกันเลี้ยงลูกน้อยเหมือนกับทุกวันที่ผ่านมา รอยยิ้มของทั้งสองยังคงมีให้กันเหมือนเดิม แต่สีหน้าของวุ้นเย็นเต็มไปด้วยร่อยรอยของความเครียดและเหนื่อยล้า “ช่วงนี้ลูกกำลังกินเลยเนอะ เมื่อคืนพี่เห็นหนูลุกมาให้นมลูกตั้งหลายรอบ ดูสิหน้าซีดขอบตาดำเลย” เมธัชพูดพร้อมกับวุ้นเย็นอย่างเป็นห่วง เพราะวุ้นเย็นเคยผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจมาก่อน หากปล่อยให้เหนื่อย เพลียจาการให้นมลูกบ่อย ๆ ก็กลัวว่าวุ้นเย็นจะล้มป่วยเอาได้ “อืม...หนูรู้สึกเหนื่อย ๆ เพลีย ๆ จริง ๆ ค่ะ ทำไมตอนที่หนูเลี้ยงตาธีกับหนูธารถึงไม่เหนื่อยขนาดนี้นะ” “นั่นเพราะหนูไม่ได้ให้นมตัวเองนี่ ก็เลยไม่เพลีย พี่สังเกตุหนูมาหลายวันแล้ว และปล่อยให้หนูเป็นแบบนี้ไม่ได้ พี่เลยหาคนช่วยหนูให้แล้วล่ะ จะพึ่งพาป้าณีมากก้ไม่ได้ เดี๋ยวนี้แกก็ป่วยกระเสาะกระแสะ” “อ้าวหรือคะ ไม่ถามหนูเลยนะ แต่ก็...ดีเหมือนกัน หนูเพลียมากจริง ๆ” วุ้นเย็นพยักห
ตอนที่121ทำไมไม่ปลุกเสียงนาฬิกาปลุกน้อยเบา ๆ ดังอ้อแอ้ขึ้นท่ามกลางความเงียบสงบของยามเช้า รังสีทองอ่อนของพระอาทิตย์ลอดผ่านม่านบางเข้ามาในห้อง แสงนั้นทอดผ่านลงบนเปลไม้ข้างเตียง ร่างน้อยของทารกน้อย ‘ธรรมวัฒน์ หรือ หนูธรร’ ขยับเบา ๆ ก่อนจะงึมงำด้วยเสียงอ้อแอ้ที่เหมือนจะปลุกทั้งโลกให้สดใสขึ้นเมธัชสะลึมสะลือขยับตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียง ตายังปรือแต่ก็เต็มไปด้วยความความรัก เมื่อมองดูเจ้าตัวเล็กในเปลแล้วอมยิ้มบาง ๆ ก่อนจะหันไปทางวุ้นเย็นที่ยังนอนหลับตาอย่างเหนื่อยอ่อน “ไม่เป็นไรนะ...วันนี้พี่จะจัดการเอง” เขาพึมพำเบา ๆ แล้วลุกจากเตียงอย่างระมัดระวังไม่ให้เสียงฝีเท้ารบกวน เพื่อเดินไปอุ้มลูกน้อยขึ้นมาแนบอก ทารกน้อยเบิกตากลมใสมองหน้าผู้เป็นพ่อ พร้อมกับร้องอ้อแอ้ คล้ายกำลังชวนคุย “อรุณสวัสดิ์ครับ คนเก่งของพ่อ” เมธัชพูดพร้อมกับจูบเบา ๆ ที่หน้าผากกลมมนของทารกน้อย ก่อนจะอุ้มเดินวนเบา ๆ ไปมาในห้อง ร้องเพลงกล่อมเด็กแบบงู ๆ ปลา ๆ ที่ไม่ค่อยเข้าคีย์นัก ทั้ง ๆ ที่ลูกเพิ่งจะนอนผ่านไปสักพัก วุ้นเย็นลื
ตอนที่120แต่งงานกันนะไม่นานประตูห้องผ่าตัดก็เปิดขึ้นอีกครั้ง พยาบาลสาวอุ้มทารกน้อยเพศชาย ที่ห่ออยู่ในผ้านุ่มสีฟ้าเดินออกมาพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะเอ่ยขึ้นเบา ๆ “แหม...หน้าเหมือนคุณพ่ออย่างกะแกะเลยค่ะ” “ไหนยายดูสิ โอ้...เหมือนมากจริง ๆ!” โสภาร้องขึ้นอีกคน ในขณะที่วิชัยหัวเราะเบา ๆ อย่างพอใจ “ถอดแบบมาเป๊ะ ๆ เลย ดูสิเจ้าธัช จะได้ไม่ต้องถามอีกว่าใครเป็นพ่อของลูกในท้องหนูวุ้น”เมธัชมองทารกน้อย สัมผัสได้ถึงความอุ่นวาบที่ไหลเข้ามาในหัวใจใบหน้านั้น…จมูกโด่งเล็ก ๆ แบบเดียวกับเขา ปากบางและคิ้วที่เข้มอย่างชัดเจน นี่เขาโง่ถึงขนาดไม่รู้เลยว่าวุ้นเย็นอุ้มท้องลูกของเขาออกไปจากบ้าน เมื่อพยาบาลพาไปยังห้องตรวจสำหรับเด็กอ่อน เขาก็กอดวิชัยไว้แน่นก่อนจะร้องไห้ออกมาอย่างอัดอั้นและตื้นตันใจ.............................