LOGINShare
บทที่ 1311
Latest chapter
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1315
จั๋วเฮ่ออิงมองไปที่ประตูทันควัน ท่าทางกระอักกระอ่วนขึ้นมาทันทีก่อนหน้านี้ตอนเจอจั๋วซือหราน ก็กระอักกระอ่วนมากพอแล้วตอนนี้ที่เห็นเซี่ยอวิ๋นซียืนอยู่ในประตูต่อให้ร่างเซี่ยอวิ๋นซีจะเล็กบาง จั๋วเฮ่ออิงรูปร่างสูงใหญ่แต่ตอนนี้ด้านความรู้สึกทำให้คนรู้สึกว่า...เหมือนเขาจะตัวเตี้ยกว่าเซี่ยอวิ๋นซีเสียอีกจั๋วซือหรานมองฉากนี้ ในใจก็คิดว่า นี่กระมังที่เขาเรียกกันว่า...บารมีจั๋วซือหรานไม่ได้สงสัยใคร่รู้กับเรื่องความรักของพ่อแม่ และไม่มีความเห็นใดด้วยขอเน้นไปที่ไม่มีความเห็น ไม่ปฏิเสธ และไม่ยุยงส่งเสริมดังนั้นนางจึงไม่พูดอะไร แค่มองไปทางเซี่ยอวิ๋นซี เอ่ยขึ้นว่า "ทำของหร่อยมาให้ท่าน เสี่ยวหวายนอนอยู่หรือ?"เซี่ยอวิ๋นซีไม่ได้มองจั๋วเฮ่ออิงนัก แค่เดินเข้ามา ยื่นมือรับกล่องอาหารที่ลูกสาวเตรียมไว้เพื่อตนเองจากมือของเขาไปตอนที่นางยื่นมือมา จั๋วเฮ่ออิงที่เดิมทีไม่ได้มีท่าทางอะไร เพียงแค่จ้องมองนางตาปริบๆจู่ๆ ก็มีการเคลื่อนไหวขึ้น เขาเบี่ยงตัวหลบมือของเซี่ยอวิ๋นซี ไม่ให้นางจับกล่องอาหารเพียงแค่พูดว่า "หนักน่ะ ข้าช่วยเจ้ายกเข้าไป จากนั้นก็เอียงตัวคิดจะเข้าห้องผ่านข้างตัวนาง"แต่เซี่ยอว
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1314
จั๋วซือหรานหลังจากได้ยินคำพูดเหล่านี้ อันที่จริงก็ไม่รู้ว่าจะปลอบจวงอี๋ไห่อย่างไรและไม่ใช่นางที่จะมาตำหนิหรือให้อภัย...นางเป็นแค่ผู้ฟังเท่านั้นแต่ในเมื่อนางจับพลัดจับผลู ช่วงชีวิตลูกชายเขาไว้ทั้งสามคนเช่นนั้น นางเองก็มีคุณสมบัติพูดอะไรหน่อยจั๋วซือหรานชี้ไปที่ถาดนั่น "อาหารจะเย็นแล้ว เจ้ายกไปให้ชิ่งหมิงเถอะ"นางพูด พลางหยิบขวดใบหนึ่งออกมา สาดผงส่วนหนึ่งลงไปในเนื้อย่าง "ไม่ต้องกังวล ผงขิงนี้ข่มผลของผลทรายมณีไว้ได้พอดี"จวงอี๋ไห่พอได้ยินคำนี้ ก็มองไปที่ถาดนั้น ในสีหน้า ยังคงดู...ลังเลอยู่บ้างจั๋วซือหรานมองออกถึงความลังเลของเขา เป็นเหมือน...ความรู้สึกผิด และเจือความรู้สึกประหวั่นตอนเข้าใกล้บ้านเกิดอะไรทำนองนี้?หากจะพูดให้ถูกต้องหน่อยล่ะก็ จั๋วซือหรานรู้สึกว่า...จวงอี๋ไห่ตอนนี้ ก็น่าจะคล้ายๆ กับความรู้สึกที่จั๋วเฮ่ออิงที่มีให้กับนาง"ข้า..." จวงอี๋ไห่ลังเล "ข้า...ไม่เคยคิดว่าเขาจะจำข้าได้"จั๋วซือหรานมองเขาผาดหนึ่ง "คิดมากไปแล้ว เรื่องที่เจ้ากับเขาจำได้หรือจำไม่ได้ ข้ายุ่งด้วยไม่ได้ ข้ารักษาเขาหายแล้ว ภารกิจของข้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว"ในสายตาของจวงอี๋ไห่มีความซาบซึ้งต่อนาง
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1313
"ช้าเพิ่งรู้...โอ้ ว่าที่แท้ภรรยาของข้า...คนที่แต่งงานกับข้า เป็นหญิงสาวไม่เคยดูถูกข้า หญิงสาวที่อ่อนโยนแลงดงามมาโดยตลอด ถูกข้าทำร้ายจนตาย"ตาของจวงอี๋ไห่เย็นลงเรื่อยๆ สีหน้าก็ขาวซีดปั้นยากขึ้นเรื่อยๆความชิงชังในดวงตาเขา ราวกับมียาพิษขมขื่น กำลังกัดกร่อนทำลายจากในตัวเขาทำเอาหัวใจของเขาแทบจะเน่าไปแล้ว"พวกเขาเอายาพิษที่จำทำร้ายนางจนตายพวกนั้น มาบอกข้าว่าเป็นยำบำรุง แต่ละชามที่ให้นาง ทุกๆ ชามที่ป้อนนางดื่มลงไป..."จั๋วซือหรานมองดวงตาเขา ชั่วขณะหนึ่งไม่รู้ว่าควรพูดอะไรกับเขาคำปลอบโยนหรือคำพูดอื่นใด เหมือนจะเบาบางเกินไปเวลานี้และไม่รู้ว่าความทรางจำที่เหมือนพิษร้ายกัดกระดูกนี่ ถูกจวงอี๋ไห่กดไว้ในใจมานานแค่ไหนแล้วตอนนี้พอเห็นจวงชิ่งหมิง จึงระเบิดออกมาอย่างฉับพลันจั๋วซือหรานรู้ ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ สภาวะอารมณ์แบบนี้ แทนที่จะปลอบโยนเขา สู้ให้เขาระเบิดออกมาเลยจะดีกว่าจะดีกับร่างกายมากกว่าด้วยไม่เช่นนั้นถ้าเก็บกดเอาไว้ มีแต่จะทำลายตัวเองจากภายในลงมาจวงอี๋ไห่นิ่งงันไปนาน ราวกับจะพยายามกลืนกลิ่นคาวเลือดที่จุกขึ้นมาในคอ ตอนที่พูดคำพูดเหล่านั้นออกไปก่อนหน้านี้จากนั้น จึงเอ่ย
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1312
จวงอี๋ไห่ได้ยินคำพูดของคุณหนู ก็หัวเราะขึ้นมา "ขอบคุณคุณหนู""ไม่ต้องขอบคุณข้า" จั๋วซือหรานเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ "ไม่ได้ให้เจ้าดื่มเปล่าๆ พอตื่นตัวแล้วก็เล่ามาเถอะ ว่าเกิดอะไรขึ้นกัน ถ้าหากชิ่งหมิงเป็น...แล้วทำไมเขาถึงไม่รู้จักเจ้า?"จวงอี๋ไห่ถอนหายใจ แล้วจึงค่อยๆ ดึงรายละเอียดอกมาจากความทรงจำเหล่านั้นในสมองที่พยายามจะไม่นึกถึงเลยก่อนหน้านี้"เขา..." จวงอี๋ไห่สูดลมหายใจลึก และไม่รู้เพราะฤทธิ์สุราแรงไป หรือว่าเพราะอารมณ์ ดวงตาของเขาจึงแดงก่ำ "เข้าไม่เคยเห็นข้ามาก่อน..."แล้วจึงนึกไปถึงเด็กน้อยในความทรงจำที่ดูเงอะงะ แต่กลับน่ารักราวหิมะหยกอยู่เสมอจวงอี๋ไห่สูดกายใจลึกแต่ก็ยังข่มอารมณ์ในใจไม่ได้ ก้มหน้าลงฉับพลันเอ่ยเสียงต่ำว่า "บางทีควรบอกว่า เขาไม่รู้ว่าข้าเป็นใครต่างหาก"จากนั้น จวงอี๋ไห่ก็เล่าเรื่องราวออกมาแบบกระชับได้ใจความที่แท้ เขาเคยเป็นลูกหลานของตระกูลจวงแคว้นเหยี่ยน และพี่สาวในตระกูลที่เคยดูแลเวินป๋อยวนคนนั้น ตอนนั้นที่นางแต่งงานกับลูกหลานตระกูลจวง ก็คือจวงอี๋ไห่นี่เองส่วนเรื่องหลังจากนั้น จั๋วซือหรานก็พอจะรู้อยู่คร่าวๆตอนที่พี่สาวในตระกูลของเวินป๋อยวนตั้งท้อง ก็ถูกวาง
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1311
จวงอี๋ไห่นิ่งงันไปพักหนึ่ง ก่อนที่จะเอ่ยอะไร กลับคุกเข่าทั้งสองลงก่อนคุกเข่าลงต่อหน้าจั๋วซือหรานการกระทำนี้ ทำให้จั๋วซือหรานประหลาดใจอยู่บ้าง ดวงตาเบิกกว้างขึ้นฉับพลัน"นี่เจ้า..."จวงอี๋ไห่โขกหัวให้นางอย่างตั้งใจ เอ่ยขึ้นว่า "คุณหนู ข้าต้องขอขอบคุณท่านก่อน..."จั๋วซือหรานเลิกคิ้วที่จวงอี๋ไห่อยากขอบคุณเขา จั๋วซือหรานไม่ได้แปลกใจอะไร เพราะตนเองช่วยลูกชายทั้งสองของเขาไว้ แล้วยังพาเขากับลูกทั้งสองออกมาจากเมืองอวิ๋นด้วยแต่นั่นก็ขอบคุณมาแล้ว เป็นเรื่องก่อนหน้านี้ไปแล้วตอนนี้หัวข้อที่พวกเขาคุยกันอยู่ ไม่เกี่ยวกับลูกทั้งสองของเขา แต่เกี่ยวกับชิ่งหมิง...เขากลับโขกศีรษะขอบคุณนางจั๋วซือหรานไม่ใช่คนโง่ รู้ว่าขอบคุณเรื่องที่นางรักษาชิ่งหมิงจนหายดีนั่นเองแต่จั๋วซือหรานก็ยังกจงใจแกล้งโง่ถามมาอีก "เพราะลูกชายสองคนของเจ้าหรือ? เจ้าขอบคุณข้ามาตั้งกี่รอบแล้ว จนหูข้าแทบจะด้านหมดแล้วนะ ทำไมถึงยังคุกเข่าโขกศีรษะอีก..."จวงอี๋ไห่หัวเราะขืนๆ เขารู้ว่าคุณหนูเป็นคนที่ฉลาดแค่ไหน และรู้ว่าคำนี้ของนางคือจงใจแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง เพื่อเปิดประเด็นให้เขาพูดออกมาได้ง่ายขึ้น"ลุกขึ้นมาพูดก่อนดีก
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1310
"อา ได้ขอรับ" จวงอี๋ไห่รู้ว่านางไม่ใช่คนที่พิถีพิถันเรื่องเกรงใจ ถ้าบอกไม่ต้องก็คือไม่ต้องจวงอี๋ไห่จัดการหั่นล้างวัตถุดิบที่นางต้องการให้อยู่ข้างๆจั๋วซือหรานเองก็ถามขึ้นมาว่า "ลูกชายสองคนของเจ้าดีขึ้นบ้างหรือยัง?""ต้องขอบคุณคุณหนู ดีขึ้นมาแล้วขอรับ..." จวงอี๋ไห่ตอบเพียงแต่เขายังคงดูเหมือนกลัดกลุ้มกังวลใจอยู่จั๋วซือหรานมองท่าทีของเขาออก แต่ก็ไม่ได้เอ่ยปากถามอะไรเพียงแค่ทำสิ่งที่อยู่ตรงหน้าต่อนางทำเนื้อย่างมาส่วนหนึ่ง แล้วยังทำเกี๊ยวทอด แล้วยังตุ๋นน้ำแกงรสชาติดีไว้อีกหม้อใหญ่ด้วยเนื้อย่างใช้วิธีการปรุงอาหารของพรมแดนใต้มาทำ จั๋วซือหรานยังใช้น้ำจากผลไม้ชนิดหนึ่งที่มีเฉพาะในพรมแดนใต้มาทำเครื่องปรุงด้วยนี่ก็เป็นเครื่องปรุงอย่างหนึ่งที่พรมแดนใต้ทางนี้ใช้กัน ตอนอยู่ในต้าชางนางไม่เคยเห็นมาก่อนเลยรู้สึกเหมือนพวกผลไม้เขตร้อนในชาติก่อนเลย ที่มีเอกลักษณ์เฉพาะของแต่ละท้องถิ่นจั๋วซือหรานรู้สึกว่าถูกปากอยู่ โดยเฉพาะพอมาใช้กับอาหารที่เลี่ยนได้ง่ายอย่างเนื้อย่าง ก็สดชื่นและลดความเลี่ยนได้ดีจั๋วซือหรานทำออกมาไม่น้อย หลังจากทานเสร็จก็แบ่งออกเป็นสามส่วน"ข้าไปส่งแล้วกัน" จวงอี๋ไห่
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1309
จั๋วซือหรานหลังจากคุยกับท่านแม่จบ ก็เห็นว่าเวลาผ่านไปพอควรแล้วแต่ก็ไม่ได้ได้บอกให้ท่านแม่รีบไปพักผ่อน หลังจากนางครุ่นคิด ก็ถามขึ้นว่า "ท่านหิวไหม?"เซี่ยอวิ๋นซีพอกำลังจะบอกว่าไม่หิว แต่คิดว่าจั๋วซือหรานคงหิวแล้ว จึงถามขึ้นว่า "เจ้าหิวแล้วหรือ? งั้นข้าไปยกของกินเข้ามาให้..."จั๋วซือหรานยิ้มตาโค้ง "ข้าไม่เท่าไรหรอก..." นางยื่นมือไปลูบที่ท้อง "แต่รู้สึกว่าน่าจะต้องกินเสียหน่อย ยิ่งไปกว่านั้นข้าก็อยากทำอะไรให้พวกท่านกินด้วย"ไม่ว่าอย่างไร จั๋วซือหรานก็ยังเชื่อว่ากองทัพต้องเดินด้วยท้อง กินของอร่อยๆ แล้วอารมณ์ก็จะดีขึ้นได้มากเซี่ยอวิ๋นซีกลัวว่านางจะเหนื่อย ยังคิดจะไปห้องครัวพร้อมกับนางแต่จั๋วซือหรานรู้ดี ว่าฝีมือทำกับข้าวของท่านแม่ ไม่ได้เก่งกาจมากนักจึงพูดขึ้นว่า "ไม่เป็นไร ไม่ต้องตามข้ามาหรอก ข้ามีเหล่าจวงกับจวงน้อยอีกสองคนช่วยเป็นลูกมือก็พอ"จั๋วซือหรานตรงไปทางห้องครัว สายตาก็เหลือบมองไปรอบห้องแวบหนึ่งจากนั้นคิ้วก็เลิกขึ้นเบาๆ ไม่ได้พูดอะไรแต่เซี่ยอวิ๋นซีก็คิดๆ ถามขึ้นอย่างกังวลว่า "หรานหราน สภาพของเจ้าตอนนี้ ห่างจากคนได้บ้างไหม?"เซี่ยอวิ๋นซีเองก็ได้ยินจั๋วหวายพูดถึงสถาน
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1308
นั่นมันคือ...อิสระนะยิ่งไปกว่านั้นเขายังเสียความทรงจำต่อหรานหรานไปแล้วด้วย...เขาไม่อยากมีชีวิตแล้วหรือ?จั๋วซือหรานพอได้ยินคำพูดของท่านแม่ ก็ไม่รู้ทำไมจู่ๆ ก็อยากยิ้ม ดังนั้นจึงยิ้มขึ้นมา นางยิ้มพยักหน้าเอ่ยขึ้นว่า "ใช่แล้ว"นางยื่นมือชี้ไปที่หัว "น่าจะเพราะสมองพังไปแล้วกระมัง แต่เขาพูดมาก็ไม่ได้มีความหมายอะไรหรอก"จั๋วซือหรานขยิบตาให้แม่ "เขาเองก็ไม่ใช่ใครของข้าเสียหน่อย ใช่ไหม?"เซี่ยอวิ๋นซีพอได้ยินคำนี้ อารมณ์ที่เดิมทีลดลงไปแล้ว ก็พุ่งขึ้นมาหน่อยๆ อีกครั้ง ตากลมขึ้นมาทันที คิ้วเหมือนจะตั้งขึ้นด้วย!เอ่ยมาว่า "ใช่! พูดได้ถูกต้อง! เขาไม่ใช่ใครทั้งนั้น! เจ้า..." เซี่ยอวิ๋นซีที่โอนโยนมาแต่ไหนแต่ไร ไม่ค่อยจะได้ด่าใครนัก จึงคิดคำด่าแย่ๆ ออกมาไม่ทันชะงักไปครู่หนึ่งจึงพูดต่อมาว่า "...อันธพาล! ไอ้บ้ากาม! มีสิทธิ์อะไรมารังแกลูกของข้า?! เขาไม่ใช่ใครทั้งนั้น...แล้วเขายังค้างคาอยู่กับตระกูลเหยียนด้วยซ้ำ!"พอได้ยินท่านแม่ด่าเฟิงเหยียนแบบนี้ จั๋วซือหรานที่นั่งอยู่ข้างๆ มุมปากก็ยกขึ้นหัวเราะอย่างเบิกบาน สายตาก็ยังเหลือบมองไปด้านนอกประตูแวบหนึ่งอีกด้วย...นอกประตูนั้น เอาจริงๆ คือ ตรง
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1307
พอเทียบกันแล้ว ที่ข้ามผ่านกาลเวลามาไม่รู้ไกลแค่ไหน หญิงสาวคนหนึ่งที่ยึดมั่นในขนบธรรมเนียมล้าสมัยในโลกที่ล้าสมัยแบบนี้ในฐานะแม่คนหนึ่ง การรักและห่วงใยลูกสาวตนเอง ขอแค่ลูกสาวปลอดภัยแข็งแรง จิตใจเบิกบาน เรื่องอื่นก็ล้วนไม่สำคัญ...เซี่ยอวิ๋นซีถือว่าดีมากๆ แล้วจั๋วซือหรานไม่พูดอะไร นั่งลงข้างๆ เซี่ยอวิ๋นซี ใช้หัวพิงเบาๆ ไปบนไหล่นาง"ข้าก็แค่...อยากลองดู" จั๋วซือหรานเอ่ยเสียงต่ำ "ข้ารู้ว่ายากมาก ถ้าเป็นคนอื่น อาจจะตายร้อยทั้งร้อย แต่ข้ารู้สึกว่าถ้าเป็นข้าแล้ว บางทีอาจจะรอดได้สักส่วนนึง"เซี่ยอวิ๋นซีขมวดคิ้วแน่นนางไม่ได้พูดว่าไม่จั๋วซือหรานเห็นเบ้าตานางแดงก่ำ แต่กลับไม่พูดกับตนเองว่าไม่...พริบตานี้เอง จั๋วซือหรานก็อดดวงตาร้อนวูบขึ้นมาไม่ได้นางสูดหายใจลึก พยายามอดกลั้นความรู้สึกอยากร้องไห้เอาไว้เซี่ยอวิ๋นซีดวงตาแดงก่ำแล้วแท้ๆ เพราะว่ากังวลมากแต่ก็ยังเชื่อมันการตัดสินใจของนาง เคารพตัวเลือกของนางดังนั้น จึงไม่พูดคำว่าไม่กับนางจั๋วซือหรานกัดฟันเบาๆ รู้สึกขึ้นทันทีว่า อย่างน้อย...อย่างน้อยตนเองต้องไม่ปล่อยให้แม่ต้องมากังวลอยู่แบบนี้ดังนั้นนางจึงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั
You may also like
ข้าน่ะหรือสตรีน่ารังเกียจแห่งต้าหยวน
ชาไทยเย็น14.6K viewsปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ
มู่โร่ว152.8K viewsลิขิตรักภรรยาตัวร้าย
จิ้งจอกสะท้านหม้อไฟ23.0K viewsองค์ชายหลีกับชายาลี้รัก
ชาผลไม้129.7K viewsท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ
หลันซานอวี่121.3K viewsย้อนเวลากลับมาทวงแค้น
จันทร์สว่าง112 viewsอุบายรักแม่ทัพหน้านิ่ง / รักเร้นใจใต้เงาองครักษ์
Priyada7.1K viewsวาสนานี้ข้ามิอยากได้
l3oonm@3.3K views
