บทที่ 1309

จั๋วซือหรานหลังจากคุยกับท่านแม่จบ ก็เห็นว่าเวลาผ่านไปพอควรแล้ว

แต่ก็ไม่ได้ได้บอกให้ท่านแม่รีบไปพักผ่อน หลังจากนางครุ่นคิด ก็ถามขึ้นว่า "ท่านหิวไหม?"

เซี่ยอวิ๋นซีพอกำลังจะบอกว่าไม่หิว แต่คิดว่าจั๋วซือหรานคงหิวแล้ว จึงถามขึ้นว่า "เจ้าหิวแล้วหรือ? งั้นข้าไปยกของกินเข้ามาให้..."

จั๋วซือหรานยิ้มตาโค้ง "ข้าไม่เท่าไรหรอก..." นางยื่นมือไปลูบที่ท้อง "แต่รู้สึกว่าน่าจะต้องกินเสียหน่อย ยิ่งไปกว่านั้นข้าก็อยากทำอะไรให้พวกท่านกินด้วย"

ไม่ว่าอย่างไร จั๋วซือหรานก็ยังเชื่อว่ากองทัพต้องเดินด้วยท้อง กินของอร่อยๆ แล้วอารมณ์ก็จะดีขึ้นได้มาก

เซี่ยอวิ๋นซีกลัวว่านางจะเหนื่อย ยังคิดจะไปห้องครัวพร้อมกับนาง

แต่จั๋วซือหรานรู้ดี ว่าฝีมือทำกับข้าวของท่านแม่ ไม่ได้เก่งกาจมากนัก

จึงพูดขึ้นว่า "ไม่เป็นไร ไม่ต้องตามข้ามาหรอก ข้ามีเหล่าจวงกับจวงน้อยอีกสองคนช่วยเป็นลูกมือก็พอ"

จั๋วซือหรานตรงไปทางห้องครัว สายตาก็เหลือบมองไปรอบห้องแวบหนึ่ง

จากนั้นคิ้วก็เลิกขึ้นเบาๆ ไม่ได้พูดอะไร

แต่เซี่ยอวิ๋นซีก็คิดๆ ถามขึ้นอย่างกังวลว่า "หรานหราน สภาพของเจ้าตอนนี้ ห่างจากคนได้บ้างไหม?"

เซี่ยอวิ๋นซีเองก็ได้ยินจั๋วหวายพูดถึงสถาน