บทที่ 1447

“ของเสวยเหล่านี้มิได้มีปัญหาอะไร…” ลั่วชิงยวนอดมิได้ที่จะปวดเศียรเวียนเกล้า

เป็นครั้งแรกที่นางประสบปัญหาเช่นนี้

ซีกุ้ยเฟยก็ถอนใจ “นั่นสินะ หากมีสิ่งใดผิดปกติ ข้าคงพบไปนานแล้ว”

“อาจมิใช่ของเสวย แต่เป็นสภาพแวดล้อมที่อยู่?”

ซีกุ้ยเฟยคาดเดาแล้วจึงถาม

ลั่วชิงยวนขมวดคิ้วครุ่นคิดอยู่นาน จึงเอ่ยว่า “หามิได้เพคะ!”

“เหตุใดจึงขาดของเสวยไปอย่างหนึ่ง!”

ลั่วชิงยวนเอ่ยถาม

ซีกุ้ยเฟยมองบนโต๊ะ แล้วนึกขึ้นได้ “อ้อ ใช่แล้ว ลืมบอกเจ้าไป ยามนี้มิอาจกินเนื้อหยกละลายลิ้นได้”

“ทำได้เพียงในยามเช้าเท่านั้น”

“มันคือปลาเนื้ออ่อนสด ๆ ที่จับจากทะเลสาบน้ำแข็งยามรุ่งอรุณกับน้ำค้างที่เก็บสด ๆ จากสวนหญ้าหอม ผสมกับเต้าหู้ที่ทำสดใหม่ยามเช้าและปรุงรสด้วยสมุนไพรบางอย่าง”

“มันจึงเป็นอาหารเช้าของข้า”

“ยามนี้มิอาจทำให้เจ้าดูได้”

เมื่อฟังถึงส่วนผสมเหล่านั้นก็ดูเหมือนจะไม่มีปัญหาอะไร

มิอาจส่งผลกระทบต่อร่างกายของซีกุ้ยเฟยได้

แต่ลั่วชิงยวนยังคงอยากจะดู เพราะนั่นคืออาหารเช้าของซีกุ้ยเฟยซึ่งกินบ่อยมากที่สุด

“เช่นนั้นกุ้ยเฟยจะขัดข้องหรือไม่เพคะ หากหม่อมฉันจะพักค้างคืนที่นี่ แล้วรุ่งเช้าจะดูว่าเนื้อหยกละลายลิ้นนั้นเป็น