บทที่ 2683

หลิงอวี๋จ้องมองไปยังจุดที่คนทั้งสองกำลังพูดคุยกัน หลังจากเพ่งมองอย่างตั้งใจ ในที่สุดนางก็มองเห็นคนทั้งสอง

ที่แท้เสื้อคลุมกันฝนบนกายของคนทั้งสองล้วนทำขึ้นจากการเย็บใบไม้เข้าด้วยกัน เมื่อมองดูจึงกลมกลืนเป็นหนึ่งเดียวกับพุ่มไม้ หากมิสังเกตให้ดีก็มิอาจพบเห็นได้เลย

หลิงอวี๋สัมผัสมิได้ถึงความผันผวนของพลังวิญญาณจากคนทั้งสองมากนัก ทว่านางก็มิได้ผลีผลามลงมือ ยังคงอดทนรอคอยอย่างใจเย็น

เมื่อเห็นว่าท้องฟ้าเริ่มมืดครึ้มลงอีกครั้ง ชายคนหนึ่งก็เอ่ยขึ้นว่า “พี่รอง กลับกันเถอะ ฟ้าจะมืดแล้ว คงไม่มีใครมาอีกแล้ว!”

“ฝนตกจนข้าเปียกไปทั้งตัว ข้ามิอยากล้มป่วยไป!”

ชายที่ถูกเรียกว่าพี่รองจึงกล่าว “เช่นนั้นก็กลับกันเถอะ!”

ทั้งสองเริ่มเคลื่อนไหวและเดินกลับไป

หลิงอวี๋รอจนกระทั่งพวกเขาเดินไปไกลแล้วจึงค่อย ๆ ติดตามไป

นางเห็นคนทั้งสองสวมเสื้อกันฝนใบไม้ที่หนาหนัก แต่กลับหลบหลีกกับดักได้อย่างคล่องแคล่วและมุ่งหน้าต่อไป

หลังจากเดินมาได้ราวหนึ่งลี้ พวกเขาก็มาถึงหมู่บ้านแห่งหนึ่งที่สร้างอยู่บนเนินกลางเขา

หลิงอวี๋ที่อยู่ด้านหลังเห็นแล้วก็ถึงกับนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ ก่อนหน้านี้ชาวบ้านจากหมู่บ้านตงหยางล้วนอาศัยอยู่ในถ้