ตอนที่ 2

3 ชั่วโมงต่อมา

ร่างสูงสง่าดูภูมิฐานของนรสิงค์ หรือคุณสิงค์ ผู้นั่งตำแหน่งรองประธานบริษัทนำเข้าและส่งออกขนาดใหญ่แห่งนี้ เดินอย่างเร่งรีบเข้ามาในห้องทำงานของตัวเอง  หลังจากเสียเวลาอยู่ในห้องประชุมนานกว่าปกติ

วันนี้เขาต้องเป็นประธานในการประชุม แทน คุณพยัคฆ์ หรือเสือ พี่ชายที่หนีไปหาคู่หมั่นคนสวยตั้งแต่เช้า หรือบางทีอาจจะตั้งแต่เมื่อคืน

“คุณรอนานไหมครับ”

นรสิงค์ถามผู้หญิงที่นั่งผงกหัวกับโซฟา เธอคงจะง่วงเพราะรอเขาตั้งนาน ไหนจะตาหวานเยิ้มที่มองเขานั่นอีก นี่เธอตื่นรึยังเนี้ย

“ต้องถามด้วยเหรอคุณ คุณก็น่าจะรู้เรื่องเวลาดีที่สุด”

นิราบ่นให้คนที่ดูนาฬิกาก่อนจะถามเธอด้วยซ้ำ

“อ่า งั้นเรามาเริ่มกันเลยนะครับ คุณมาสัมภาษณ์งานตำแหน่งเลขาของท่านประธานสินะครับ ผมชื่อนรสิงค์ หรือสิงค์ เป็นรองประธานที่นี่ครับ”

นรสิงค์เอ่ยแนะนำตัว ก่อนจะเริ่มสัมภาษณ์เธอทันที

“ชื่อนิรา อายุ 25 จบโทบริหาร พูดได้ 3 ภาษา จีน อังกฤษ ญี่ปุ่น” นรสิงค์ทวนข้อมูลในเรซูเม่ของเธอช้าๆ การศึกษาเธอดีมากแม้จะจบจากมหาลัยต่างจังหวัดก็เถอะ ถือว่าใช้ได้ทีเดียว

“คุณพร้อมเริ่มงานวันไหน” นรสิงค์ถามนิราที่นั่งเงียบ นี่เขาสัมภาษณ์งานหรือแค่อ่านประวัติเธอกันแน่

“คุณรับฉันทำงานเหรอคะ” นิราถามย้ำอีกครั้ง

“ครับ  คนที่คุณต้องทำงานด้วยคือพี่ชายผมที่เป็นประธานของที่นี่ แค่คุณสมบัติคุณผ่านก็พอ พวกความรู้ค่อยเอามาใช้ตอนทำงานแล้วกันนะครับ” นรสิงค์พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“คุณให้ฉันนั่งรอเกือบ4ชั่วโมง แล้วพูดกับฉันแค่10 นาทีนี่นะ”  นิราไม่รู้จะดีใจหรือโมโหดี ไอ้ประโยคสามภาษาที่เธอเตรียมมาสัมภาษณ์ ไม่ถูกนำออกมาใช้เลยสักนิด

“แต่ผลลัพธ์มันก็ออกมาดีนี่ครับ”นรสิงค์ยิ้มน้อยๆ ชอบใจที่ได้คุยกับเธอ เด็กผู้หญิงผิวสองสีที่มีสีผมดำสนิทล้อมกรอบใบหน้าแสนหวานไว้ โชคดีที่เขาเหยียบแว่นตาเธอพัง จึงได้มีโอกาศได้เห็นใบหน้าเธอชัดๆ และมันก็ถูกใจเขามากเลยละ

“งั้นฉันขอเริ่มงานวันพรุ่งนี้เลยได้ไหมค่ะ แล้วเงินเดือนฉันจะได้ตามที่ยื่นไปรึเปล่า”

นิราเอ่ยถามเบาๆ กับผู้ชายตรงหน้า ที่ไม่ว่าจะมองมุมไหนก็ดูดีไปหมด ทั้งรูปหน้าที่เกลี้ยงเกลา จมูกโด่ง แต่ที่โดนเด่นที่สุดคงจะเป็นสีผม ที่เขาย้อมเป็นสีเทาอย่างมั่นใจ และมันก็เขากับใบหน้าเขาเป็นอย่างดี

“ได้ครับ เงินเดือนสองหมื่นห้า ผมว่าไม่น้อยนะกับการเพิ่งเริ่มงาน แต่ถ้าคุณมีความสามารถมากพอ ผมเชื่อว่าไม่นานเราได้ปรับเงินเดือนให้คุณแน่ สู้ๆ นะครับ” นิราได้รับรอยยิ้มตอบกลับมา พร้อมกับคำพูดแสนอ่อนโยนของคุณนรสิงค์

“เอ่อ คุณนรสิงค์ ชุดที่ฉันใส่มันน่าเกียจสำหรับงานของพวกคุณรึเปล่า” นิราไม่มั่นใจเลย สงสัยมันคงดูไม่เหมาะกับบริษัทใหญ่ขนาดนี้นั่นแหละ ถึงได้มีแต่สายตาดูแคลนส่งมาให้

“คุณไม่มั่นใจเหรอ งั้นไปกับผมสิ” นรสิงค์เดินมาจับมือนิรา เดินออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว

“คุณเจนครับ ไปกัน ไปช่วยผมเลือกชุดให้เลขาคนใหม่ของพี่เสือที” นรสิงค์ยิ้มอย่างอารมณ์ดีให้เลขาสาวที่มองมาอย่างสงสัยภายใต้ใบหน้าเรียบเฉยที่ไม่แสดงความรู้สึก

“เชิญนำไปก่อนเลยค่ะ เจนขอหยิบกระเป๋าก่อน” เจนจิราพูดด้วยเสียงนิ่งๆ ก่อนจะหยิบกระเป๋าแล้วเดินตามไป รวมทั้งเอกสารหลังการประชุมเมื่อครู่ด้วย

คนขับรถของนรสิงค์ พาคนทั้งสามมาที่ห้างขนาดใหญ่ นิราที่นั่งตัวเกร็งมาตลอดทาง เพิ่งจะได้หายใจหลังจากลงรถมายืนที่พื้นทางเดินของห้าง

“ไม่เคยมาเหรอ” นรสิงค์ถามนิราที่ยืนด้วยท่าทางประม่า เธอเป็นคนสวยที่ไม่มีความมั่นใจเอาซะเลย เหมือนเด็กน้อยที่โตแต่ตัว

“ไม่เคยหรอกค่ะ เคยไปแต่โลตัส” นิราบอกความจริงก่อนจะเดินตามนรสิงค์เข้าไปในห้าง โดยมีเจนจิราเดินตามหลังคนทั้งคู่

“แว่นตาผมไม่ซื้อให้นะ ไม่ต้องใส่หรอก สายตาก็ไม่ได้สั้นไม่รู้จะใส่ทำไม ผมชดเชยเป็นเสื้อผ้าพวกนี้แล้วกันนะ คุณเจนรบกวนด้วยนะครับ ช่วยเลือกแบบที่พี่เสือน่าจะชอบ”นรสิงค์พูดยิ้มๆ

ที่จริงก็นึกชอบนิราอยู่หรอก แต่เขามีคนในใจอยู่แล้ว

แต่ที่ถูกใจนิรานั้น เพราะเธอเป็นสเปกของพี่ชายต่างหาก ถ้าหาของสวยๆ งามๆ ใส่พานไปถวายให้พี่ชายได้ พี่เขาจะได้ดุน้อยลง สักนิดก็ยังดี

“ตามมาทางนี้เลยค่ะ”

 เจนจิราเอ่ยพนักงานใหม่บอกเบาๆ ตามแบบฉบับของเธอ เดินนำไปทางโซนที่เธอมาบ่อยๆ ไม่ใช่ว่าเธอจะทำแต่งานเลขา งานที่ไม่ต่างจากสไตลิสต์ เธอก็ทำให้ผู้หญิงของเจ้านายบ่อยๆ และทำออกมาได้ดีมากด้วย ครั้งนี้ก็คิดว่ามันต้องเป็นเช่นนั้น

“ท่านจะให้เลือกกี่ชุดค่ะ”

เจนจิราหยิบชุดไปให้นิราลอง และตอนนี้นิรากำลังเข้าไปลองชุดพวกนั้น อยู่ข้างในห้องลองชุด เธอจึงเดินกลับมาถามเจ้านายที่รออยู่ ด้วยอยากรู้ว่าเขาตั้งงบครั้งนี้ไว้มากน้อยแค่ไหน

“เอาสัก 10 ชุด ไปก่อน ที่เหลือพี่เสือคงจัดการเอง มานี่หน่อย” นรสิงค์พูดยิ้มๆ ก่อนจะเรียกเลขาสาวให้ขยับเข้ามาใกล้ๆ

“อะไรคะ” เจนจิราถามด้วยใบหน้าหวาดระแวง ตรงนี้ไม่มีใครเลย เพราะพนักงานไปช่วยหาชุดในแบบที่เจนจิราสั่งอยู่อีกด้านของร้าน

“เปล่าไม่มีอะไร ผมแค่เห็นอะไรติดอยู่บนหน้าคุณเจนนะครับ แต่ตอนนี้มันหลุดไปแล้ว” นรสิงค์พูดความจริง เขาเห็นเธอมีสีหน้าไม่พอใจนิดๆ ตอนเดินมาถามเขา แต่มันก็หายไปอย่างรวดเร็วจนเขานึกเสียดาย

เขาต้องทำมากกว่านี้สินะ

“เอ่อ …. คุณค่ะ ฉันว่ามันไม่น่าจะเหมาะกับฉันเท่าไหร่” นิราเดินออกมาโดยสวมชุดเดรสรัดรูปสีดำด้านใน ส่วนด้านนอกเป็นสูทสีดำทับไว้อีกที ดูเรียบร้อยดีแต่มันสั้นมากเลยในความรู้สึกเธอ

“เข้ากับผิวขาวๆ ของคุณมากเลยครับ”

นรสิงค์เอ่ยชมจากใจจริง เพิ่งเห็นว่าภายใต้เสื้อผ้า ผิวของเธอขาวมากขนาดนี้ ต่างจากผิวที่พ้นออกมาจากร่มผ้าลิบลับ ที่มันคล้ำแดดจนเกือบจะเรียกว่าดำ

“แต่ฉันอายค่ะ ผิวฉันมันสีไม่เหมือนกัน ฉันขอใส่เป็นกางเกงได้ไหมคะ”

 นิราอายจริงๆ ผิวด้านในเธอขาวสะอาดตา เพราะเวลาไปช่วยงานของแม่ เธอจะใส่ชุดมิดชิด ผิวด้านในจึงไม่โดนแดดเผา ต่างจากมือและข้อมือที่มันคล้ำกว่าผิวจริงมาก ที่ผ่านมาเธอจึงใส่แต่เสื้อแขนยาวปกปิดให้เห็นแค่มือกับผิวหน้าที่หมองคล้ำเท่านั้น มันจะได้ไม่ดู ด่างๆ ดำๆ

“ไม่เห็นต้องอายเลยครับ คนเราดำได้ก็ขาวได้ ไปซื้อครีมบำรุงผิวกันเถอะ”  

พูดจบก็เดินไปจ่ายเงินทันที ก่อนจะถือชุดทั้งหมดไว้เอง โดยมีนิราที่อยู่ในชุดรัดรูปสีดำเดินตามไปอย่างเลี่ยงไม่ได้