บทที่ 404  

เซี่ยซางเห็นนางมีสภาพอนาถถึงเพียงนี้ก็เกือบนึกไม่ออกว่าเป็นใคร “เจ้ามิได้อยู่ที่เมืองเซิ่งจิงหรือ เหตุใดจึงมาโผล่อยู่ที่นี่?”

ซูถิงหว่านยิ่งคิดยิ่งรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ จึงทรุดตัวลงซบบนตักเซี่ยซาง “เดิมที่หม่อมฉันตั้งใจจะกลับเรือน แต่ไม่รู้ด้วยเหตุผลใดหม่อมฉันเกิดหลงทางกลางคัน แล้วยังไปเจอโจรป่า พวกมันสังหารผู้ติดตามของหม่อมฉันจนหมดแล้วยังจับหม่อมฉันไปขังไว้ในถ้ำ กว่าหม่อมฉันและอิ๋นซิ่งจะหนีรอดออกมาไม่ง่ายเลยเพคะ…”

ซูถิงหว่านหลังจากจัดการฝังศพจีเฉินเรียบร้อย นางก็ออกเดินทางจากเมืองเซิ่งจิงทันที ตอนแรกยังเดินทางอยู่ดี ๆ กลับคิดไม่ถึงว่าระหว่างทางจะบังเอิญเจอกับนักต้มตุ๋น ต่อมานางถึงได้รู้ว่าคนพวกนั้นใช่นักต้มตุ๋นเสียที่ไหน แท้จริงแล้วคือโจรป่าต่างหาก พวกมันไม่เพียงปล้นเอาเงินของนางไปจนหมด ซ้ำร้ายอาภรณ์กันความหนาวของนางก็ยังถูกชิงเอาไปด้วย พวกมันยังจับนางไปขายให้เรือนคณิกา หากมิใช่เพราะนางมีวรยุทธ์ติดตัว นางคงเสียตัวไปแล้ว แน่นอนว่าเรื่องเหล่านี้นางมิได้เล่าออกไป

หลังจากหนีออกมาจากเรือนคณิกาได้แล้ว นางก็ไม่กล้าไปฟ้องทางการ ด้วยฐานะของนางเป็นถึงพระชายารองของเหิงอ๋อง เรื่องนี้หากถูกคน