ตอนที่สิบสี่ ล้อเล่นแล้ว
“ข้าไม่อยากได้สักตำแหน่ง ข้ามีคู่หมั้นอยู่แล้ว” คราวนี้
หลี่หยู่ซีกระแทกเสียงตอบโดยไม่เกรงใจ
“แค่คู่หมั้น ยังไม่ได้แต่งงานสักหน่อย รีบไปยกเลิกเถอะ” องค์ชายแคว้นโจวปัดมือบอกอย่างไม่ยี่หระ
“พวกเราเพิ่งพบหน้ากันครั้งแรก องค์ชายเอ่ยราวการแต่งงานเป็นเรื่องง่ายดายราวซื้อผักปลา ความสัมพันธ์เช่นนี้ไม่มีวันยั่งยืน ข้าไม่เสี่ยงไปกับความฉาบฉวยเช่นนี้แน่ ขอองค์ชายอย่าทรงกริ้วที่ข้าขอปฏิเสธ” หลี่หยู่ซีไม่พูดพร่ำแต่ปฏิเสธโดยไม่ไว้หน้าโดยมีสายตาโล่งอกของหยางหมิงเจ๋อคอยให้กำลังใจ
“ข้อเสนอแสนดีเช่นนี้ เจ้ากล้าปฏิเสธเชียวหรือ ความสัมพันธ์ชายหญิงจะต้องลึกซึ้งเพียงใดกัน ชายาทุกคนของข้า บางนางเพิ่งเคยพบหน้าในวันแต่งงานด้วยซ้ำ สตรีในเรือนหลังเพียงร่วมอภิรมย์สุขสมก็เพียงพ
ตอนที่สิบเจ็ด ว่าที่พี่สะใภ้“ไม่เข้าใจ ข้าไม่เข้าใจอันใดทั้งนั้น ข้าไม่มีเงินจ่าย และข้าก็จะกลับโรงเตี๊ยม หากผู้ใดขัดขวาง ข้าจะตะโกนร้องให้คนช่วยว่าพวกเจ้าใช้กำลังรังแกลูกค้า” หลี่หยู่ถงพาลพาโล“ร้องไปก็ไม่มีผู้ใส่ใจ หรือจะไปฟ้องท่านเจ้าเมืองก็ได้ ข้ามีพยานมากมายว่าเจ้ากินอาหารโดยไม่ยอมชำระเงิน” หลี่หยู่ซีท้าพร้อมยุส่ง“เช่นนั้นข้าจะฟ้องท่านพ่อ” หลี่หยู่ถงเห็นท่าไม่ดีรีบยกบิดาออกมาข่มขู่“เชิญ รีบกลับไปฟ้องท่านพ่อได้เลย ไปเร็วๆล่ะ แต่ก่อนไป จ่ายเงินออกมาก่อน” หลี่หยู่ซีสรุปด้วยการไม่ยอมให้น้องสาวต่างมารดาออกไปโดยไม่ชำระเงินหลี่หยู่ถงกระทืบเท้าด้วยความโมโห ถอดเครื่องประดับบนตัวออกมาขว้างใส่พี่สาวต่างมารดาโชคดีที่หลี่หยู่ซีหลบทันแต่เสี่ยวเอ่อด้านหลังกลับโดนลูกหลงจนหัวแตกเลือดอาบ“อันธพาลเช่นนี้จับตัวไปส่งทางการเสียดีไหม” หลี่หยู่ซีข่มขู่ด้วยความไม่พอใจที่น้องสาวต่างมารดาทำร้ายคนของตนเอง“เชอะ แค่หัวแตก เอ้า..เอาไปซื้อยา” บุตร
ตอนที่สิบหก หน้าด้านหน้าทนเพียงไม่กี่วันหลี่หยู่ถงก็อดรนทนไม่ไหว วันแรกที่มาถึงนางรู้เพียงว่าพี่สาวและคู่หมั้นอยู่ที่ร้านหม้อไฟจึงรีบปรี่ไปฉีกหน้า โดยไม่คิดจะนั่งลงกินอาหารแต่ทันที่รู้ว่าร้านห่าวซือหมาล่าหม้อไฟร้านนั้นเป็นของพี่สาวต่างมารดาจึงเดินกร่างเข้ามาแล้วสั่งอาหารมากินจนล้นโต๊ะโดยสั่งให้สาวใช้และผู้ติดตามอีกโต๊ะหนึ่งเมื่อกินเสร็จ หลี่หยู่ถงลุกขึ้นจัดเสื้อผ้าอย่างเฉิดฉายแล้วกรุยกรายเชิดหน้าเตรียมออกจากร้าน“ขออภัยขอรับ คุณหนูท่านนี้ ค่าอาหารเป็นเงิน5ตำลึงเงินกับอีก20อีแปะขอรับ” เสี่ยวเอ่อรีบวิ่งมาเก็บเงินตามหน้าที่“เชอะ เจ้าไม่รู้หรือว่าข้าคือผู้ใด บังอาจจะเก็บเงิน รีบไปบอกหลี่หยู่ซีว่าข้าให้เกียรติมากินอาหารที่ร้าน ให้นางห่ออาหารให้ข้ากลับไปกินที่โรงเตี๊ยมด้วย” หลี่หยู่ถงเชิดหน้าบอกอย่างเย่อหยิ่ง“ร้านของเราไม่ว่าผู้ใดก็ต้องจ่ายเงินขอรับ แม้แต่หยางกงจื่อมากินยังต้องจ่าย ขอคุณหนูอย่าทำให้พวกเราลำบากใจเลยขอรับ” เสี่ยวเอ่อมีสีหน้ายุ่งยากใจด้วยหลี่หยู่ซีเ
ตอนที่สิบห้า น้องสาวพิธีหมั้น?เพียงคำนี้ย่อมเรียกอาการหันขวับของทั้งหลี่หยู่ซีและหยางหมิงเจ๋อกัวจื่อหานรีบผลักร่างของหลี่หยู่ถงให้ห่างออกพลางเอ่ยวาจาไม่ไว้หน้า“ผู้ใดตกลงว่าจะหมั้น ข้าหมั้นอยู่กับซีซีมาเกือบสองปี พวกเรายังไม่เคยถอนหมั้นกัน เจ้าอย่ามาเอ่ยคำเพ้อเจ้อ”“พี่จื่อหาน ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายต่างตกลงถอนหมั้นพวกเจ้าทั้งสองคนแล้ว อีกทั้งยังกำหนดวันหมั้นระหว่างพวกเราทั้งสองคนใหม่ เรื่องนี้พี่จื่อหานย่อมรู้ดี เหตุใดมาทำเป็นไขสือเช่นนี้” หลี่หยู่ถงตั้งใจเอ่ยเสียงดังเพื่อป่าวประกาศให้ผู้คนได้รับรู้ยามนี้พวกเขาต่างยืนอยู่ด้านหน้าร้าน ย่อมมีผู้คนผ่านไปผ่านมาไม่น้อย เป็นธรรมดาที่จะมีผู้หยุดฟังเรื่องชาวบ้านเพื่อนำไปนินทาให้สนุกปาก“พวกเราเข้าไปคุยกันข้างในเถอะ” หลี่หยู่ซีเอ่ยบอก แม้ไม่อยากต้อนรับน้องสาวต่างมารดา แต่นางไม่อยากให้ผู้คนลือกันไปผิดๆมากกว่า“เชอะ เกรงผู้คนจะรู้ว่าเจ้าขโมยคู่หมั้นน้องสาวมาหรือ หลี่หยู่ซี” หลี่หยู่ถงกลับไม่รู้ความ ยืนป
ตอนที่สิบสี่ ล้อเล่นแล้ว“ข้าไม่อยากได้สักตำแหน่ง ข้ามีคู่หมั้นอยู่แล้ว” คราวนี้หลี่หยู่ซีกระแทกเสียงตอบโดยไม่เกรงใจ “แค่คู่หมั้น ยังไม่ได้แต่งงานสักหน่อย รีบไปยกเลิกเถอะ” องค์ชายแคว้นโจวปัดมือบอกอย่างไม่ยี่หระ “พวกเราเพิ่งพบหน้ากันครั้งแรก องค์ชายเอ่ยราวการแต่งงานเป็นเรื่องง่ายดายราวซื้อผักปลา ความสัมพันธ์เช่นนี้ไม่มีวันยั่งยืน ข้าไม่เสี่ยงไปกับความฉาบฉวยเช่นนี้แน่ ขอองค์ชายอย่าทรงกริ้วที่ข้าขอปฏิเสธ” หลี่หยู่ซีไม่พูดพร่ำแต่ปฏิเสธโดยไม่ไว้หน้าโดยมีสายตาโล่งอกของหยางหมิงเจ๋อคอยให้กำลังใจ “ข้อเสนอแสนดีเช่นนี้ เจ้ากล้าปฏิเสธเชียวหรือ ความสัมพันธ์ชายหญิงจะต้องลึกซึ้งเพียงใดกัน ชายาทุกคนของข้า บางนางเพิ่งเคยพบหน้าในวันแต่งงานด้วยซ้ำ สตรีในเรือนหลังเพียงร่วมอภิรมย์สุขสมก็เพียงพ
ตอนที่สิบสี่ ล้อเล่นแล้ว“เอาล่ะ เป็นเจ้าก็ดี ข้ามีทำเลทองแห่งหนึ่ง เหมาะมากที่จะเปิดร้านอาหารในรูปแบบนี้ อีกทั้งยังมั่นใจว่าลูกค้าต้องชื่นชอบแน่ ไม่ทราบว่าสนใจจะขยายสาขาไปในที่ของข้าหรือไม่” ชายแปลกหน้าเริ่มเปิดปากเจรจา“ที่ใด พอจะบอกได้หรือไม่”“เมืองหลวงแคว้นโจว”“หา!” หลี่หยู่ซีอ้าปากค้างมองใบหน้าที่กำลังเจรจาอยู่ด้วยสายตาตกตะลึง“เจ้าไม่ต้องกังวลว่าจะมีปัญหา ข้ารับปากจะคุ้มครองดูแลทั้งร้านและเจ้าอย่างดี” ชายแปลกหน้ายังพร่ำเพ้อต่อ“คนแคว้นโจวเป็นชาวทุ่งหญ้า และมีอากาศหนาวเย็นกว่าที่นี่ ข้ามั่นใจว่าหากเปิดร้านหม้อไฟและอาหารที่เผ็ดร้อนเช่นนี้ พวกเขาย่อมชื่นชอบแน่ เพียงแค่คิด ข้าก็คิดถึงวันที่นับเงินไม่หวาดไม่ไหวแล้ว”หลี่หยู่ซีคิดภาพตามแล้วเริ่มเกิดความโลภ“สองแคว้นเรามีการค้าขายข้ามแดนไปมาเป็นเรื่องสามัญ เพียงเปิดร้านค้าร้านหนึ่ง ไม่ใช่เรื่องยุ่งยาก เจ้าคิดเห็นว่าอย่างไร” ชายแต่งกายดีเกลี้ยกล่อมต่อเมื่อเห็
ตอนที่สิบสาม แขกแปลกหน้าวันแรกผ่านพ้นไปด้วยดีแม้จะมีอุปสรรคอยู่ไม่น้อย แต่นับว่าประสบความสำเร็จเป็นที่พูดถึงในเมืองเป่ยต้าแห่งนี้หลี่หยู่ซีคำนวณเงินรายได้ด้วยรอยยิ้มแม้จะเหน็ดเหนื่อยแต่นับว่าคุ้มค่าทีเดียวหญิงสาวปรับเปลี่ยนแผนงานให้เหมาะสมในทุกๆวันเพื่อแก้ปัญหาให้ราบรื่น รวมทั้งเพิ่มเติมรายการของสด อาหารและของหวานเพื่อดึงดูดลูกค้าให้มากขึ้น“ข้าคิดถูกจริงๆที่ไม่คิดเป็นค่าเช่าแต่แบ่งส่วนกำไรแทน” หยางหมิงเจ๋อพูดคำนี้ขึ้นมาทุกครั้งที่เห็นจำนวนลูกค้าที่เพิ่มขึ้นจนล้นในทุกวัน“มีหยางกงจื่ออยู่ ข้าย่อมไม่กลัวจะไม่มีลูกค้า” หลี่หยู่ซีตอบอย่างเอาอกเอาใจ“เชอะ” ขณะที่กัวจื่อหานยังคงไม่ชอบใจที่บุตรชายเจ้าเมืองผู้นี้หาโอกาสมาใกล้ชิดคู่หมั้นของเขาอยู่ทุกเมื่อเขาไม่เข้าใจว่าหยางกงจื่อผู้นี้ติดใจสิ่งใดในตัวหลี่หยู่ซีกันแน่จึงมาวนเวียนวอแวจนน่ารำคาญ ที่ผ่านมาไม่ว่าผู้ใดล้วนรับรู้ว่าเขาคือคู่หมั้นของหญิงสาวจึงไม่กล้าเข้าใกล้นางเช่นบุตรชายเจ้าเมืองหยางผู้นี้ร้