Mag-log inShare
11: สร้างความเชื่อใจ [1]
Huling Na-update:
2025-09-29 15:37:39หลังจากที่จือหลินป้อนข้าวสามีจนอิ่ม นางก็หันกลับมากินข้าวในส่วนที่เป็นของตนเองบ้าง เสี่ยวหลงที่วันนี้ดูจะเจริญอาหารกว่าทุกวัน เด็กน้อยได้เติมข้าวไปถึงสองถ้วยแล้วแต่ก็ยังตั้งหน้าตั้งตากินไม่สนใจใคร จือ
หลินเองก็ตั้งหน้าตั้งตากินไม่แพ้บุตรชาย นางจะต้องกินให้มากเพื่อจะได้มีแรงไว้ทำงานในวันพรุ่งนี้ ยังมีอีกหลายอย่างที่ต้องทำอีกมาก“ลูกช่วยเก็บขอรับ” เสี่ยวหลงกระตือรือร้นที่จะช่วยมารดาสุดกำลัง เขาตั้งปฏิญาณกับตนเองเอาไว้แล้วว่า จะทำตัวให้มีประโยชน์ให้มากที่สุด ดั่งเช่นวันนี้ที่ช่วยท่านแม่ดูแลท่านพ่อ รางวัลแห่งการทำประโยชน์ก็คืออาหารแสนอร่อยและแพงมากสำหรับเขา
“แค่เอาไปวางไว้ก็พอนะเสี่ยวหลง ที่เหลือเดี๋ยวแม่จัดการเอง” บุตรชายนางยังเล็กช่วยทำเพียงแค่งานเล็กน้อยก็พอแล้ว ครั้นจะไม่ให้เขาทำอะไรเลยแต่เมื่อเห็นสีหน้าที่คาดหวังอยากจะช่วยนางทำงานแล้วก็ไม่อยากจะขัด จึงได้ปล่อยให้เขาทำตามใจ ระหว่างนี้นางก็จะดูแลคนหน้ายักษ์ให้บ้วนปากดื่มยาแล้วจึงค่อยให้เขานอนพักผ่อน
“ขอรับท่านแม่” หลังจากที่ได้รับอนุญาตจากมารดาเขาก็ยิ้มหน้าระรื่นยกถ้วยชามออกไปวางไว้ตรงที่สำหรับล้างจานด้านนอก
“ยาเจ้าค่ะ” จือหลินตักยาขึ้นมาจากนั้นจึงเป่าเพื่อให้คลายความร้อนแต่คนที่ดื้ออย่างไรก็ยังดื้อวันยังค่ำสินะ
“ยาอะไรข้าไม่ดื่ม” เหมาเสี่ยวถงสะบัดหน้าไปอีกทาง ไม่แน่ว่ายาถ้วยนี้อาจจะเป็นยาพิษก็ได้ นางอาจจะอยากให้เขาตาย ๆ ไปซะ จะได้ไม่เป็นภาระ
หญิงสาวมองคนที่ไม่ยอมกินยาก็ได้แต่ถอนหายใจ การจะทำให้เขาเชื่อใจในทันทีนั้นก็รู้ว่ามันเป็นเรื่องยาก เพราะสิ่งที่ตนเคยทำในอดีตนั้นมันก็ยากเกินจะให้อภัย แต่ถึงอย่างนั้นนางก็จะไม่ย่อท้อเด็ดขาด
จือหลินวางช้อนลงจากนั้นนางจึงได้ยกถ้วยยาขึ้นเป่าเล็กน้อย แล้วยกขึ้นดื่มให้สามีได้เห็นว่ายาในถ้วยไม่ใช่ยาพิษแต่อย่างใด
“ทีนี้ดื่มยาได้หรือยังเจ้าคะ” หญิงสาวตักยาจ่อไว้ที่ปากคนหน้ายักษ์ ที่ดูเหมือนว่าตอนนี้เขาจะไม่สบอารมณ์เท่าใดนัก แต่ก็ยอมดื่มยาแต่โดยดี
“เสร็จแล้วก็ออกไป ข้าไม่อยากเห็นหน้าเจ้า” คนที่ไม่มีแม้แต่แรงจะพลิกตัวหนีออกปากไล่ เขาจะตัดใจจากนางได้อยู่แล้วแต่เหตุใดถึงได้กลับมาทำดีกับเขาอีก ฉะนั้นเพื่อที่จะไม่ต้องกลับไปเจ็บช้ำน้ำใจเขาควรที่จะหลีกหนีให้ห่างเสีย
“ท่านก็นอนพักเถอะเจ้าค่ะ ข้าไม่กวนแล้ว” หลังจากนั้นจือหลินก็ปล่อยให้เหมาเสี่ยวถงได้พักผ่อนตามที่เจ้าตัวต้องการ เพราะตัวยาที่นางได้มาจะทำให้รู้สึกง่วงนอน
หากจะถามว่ายาที่นางให้เขาดื่มคืออะไร มันเป็นเพียงยาช่วยให้รู้สึกผ่อนคลายเท่านั้น ยาห่อนี้นางจำได้ว่าท่านหมอได้ให้ไว้ในตอนที่เหมาเสี่ยวถงเดินไม่ได้ในตอนแรก แต่ในตอนนั้นนางที่โง่เขลา หวังสบายแต่ตัวจึงไม่ได้ใส่ใจในส่วนนี้ ปล่อยทิ้งให้ห่อยานอนเล่นอยู่ในตู้เก็บของอย่างไร้ประโยชน์
เหมาเสี่ยวถงหลังจากที่ภรรยาออกไปจากห้อง ไม่นานเขาก็ได้เคลิ้มหลับไปทันที แต่ก่อนที่เขาจะหลับสนิทกลับรู้สึกถึงความอ่อนนุ่มที่คอยวนเวียนตรงแก้มสาก ครั้นจะลืมตาขึ้นมองก็ทนฝืนความหนักอึ้งของเปลือกตาไม่ไหว สุดท้ายจึงได้หลับไปโดยไม่รู้ตัว
จือหลินหลังจากที่แอบหอมแก้มสามี นางจึงได้ออกไปด้านนอกเพื่อจะได้จัดการล้างจานและทำงานอย่างอื่น แต่เมื่อเดินออกมาถึงที่ล้างจานด้านนอก นางกลับเจอบุตรชายตัวน้อยกำลังนั่งล้างจานชามอย่างตั้งใจ
Pinakabagong kabanata
ย้อนเวลากลับมาเลี้ยงลูกและสามี ตอนพิเศษ รักแรกพบ [3] จบ
“ถึงแล้วล่ะ นี่บ้านข้าเอง” แม้จะเป็นบ้านหลังเล็ก ๆ แต่ก็เต็มไปด้วยความรักความอบอุ่น“ท่านพ่อ ท่านแม่ข้ากลับมาแล้วขอรับ” เหมาเสี่ยวถงเรียกหาผู้ให้กำเนิดเสียงดัง พร้อมกันนั้นเขาก็ได้จับมือนุ่มนิ่มเดินตามตนเข้าบ้านไปอย่างลืมตัว“เสี่ยวถงมาแล้วหรือ การสอบเป็นเช่นไรบ้าง” เหมาอี้ร้องทักบุตรชายเพียงคนเดียวของตน เป็นเวลากว่าเดือนแล้วที่บุตรชายเดินทางเข้าเมืองหลวงเพื่อไปสอบคัดเลือกชายหนุ่มส่ายหน้าช้า ๆ อย่างรู้สึกผิด ที่ไม่สามารถทำตามความฝันของบิดาได้“ไม่เป็นไรไม่ต้องเสียใจ อีกสี่ปีค่อยไปสอบก็ได้ แม่เจ้าทำกับข้าวเสร็จพอดี รีบมานั่งเร็วเข้า” ชายชรากวักมือเรียกบุตรชาย เห็นสีหน้าไม่สู้ดีเขาก็รู้สึกไม่สบายใจสอบจอหงวนใช่ว่าจะสอบได้โดยง่ายเสียเมื่อไหร่กัน“ขอโทษขอรับท่านพ่อ” ชายหนุ่มเดินคอตกเข้าบ้าน แต่ก็ไม่ลืมที่จะดึงมือหญิงสาวติดตามตนเข้าไปด้วยกันจือหลินเองเมื่อเข้ามาภายในบ้านหลังน้อย พร้อมกับมองสำรวจทุกซอกทุกมุม ภายในบ้านแทบไม่มีอะไรเลยสักชิ้น นอกจากโต๊ะไม้กลางเก่ากลางใหม่วางอยู่ตรงกลาง มีกระบุงสำหรับเก็บของป่าวางอยู่มุมหนึ่งของห้อง กระนั้นก็ยังคงความสะอาดสะอ้านเป็นอย่างดี“อ้าว เสี่ยวถงมาถึงแ
ย้อนเวลากลับมาเลี้ยงลูกและสามี ตอนพิเศษ รักแรกพบ [2]
“ฮึบ... ตื่นได้แล้ววววว”“ตื่นแล้ว ๆ” เหมาเสี่ยวถงที่กำลังหลับฝันดีสะดุ้งโหยง เขาหันซ้ายแลขวาก็พบแต่ความมืดมิด หลังจากปรับสายตาให้เข้ากับความมืดได้ก็ต้องตกใจเป็นครั้งที่สอง เมื่อเห็นสตรีที่ตนใจเต้นแรงด้วยเอาแต่จดจ้องเขาไม่วางตา“ตื่นเสียทีนะเจ้าคะ ข้าปลุกท่านตั้งนาน” หลังจากปลุกบุรุษตรงหน้าให้ตื่นขึ้นมาได้ จือหลินจึงกลับไปเก็บเอาห่อผ้าขึ้นมาถือไว้ ก่อนจะเตรียมเดินทางต่อไปเพื่อจะได้ไปถึงหมู่บ้านข้างหน้า หากให้นางนอนกลางป่าก็คงไม่ไหว น่ากลัวเกินไป“ขออภัยแม่นาง รบกวนเจ้าแล้ว” ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ก่อนจะปัดเศษดินเศษหญ้าออกจากชุด แต่ยังไม่ทันจะได้ถามอะไร สตรีผู้งดงามก็เดินทิ้งห่างเขาออกไปเสียแล้ว“เดี๋ยวก่อนสิแม่นาง นั่นเจ้าจะไปไหนค่ำมืดเช่นนี้เดินทางคนเดียวมันอันตรายนะ” เหมาเสี่ยวถงรีบร้อนวิ่งตามให้ทันคนตัวเล็ก นางก็ช่างเดินเร็วเอาแต่จ้ำอ้าวไม่เหลียวหลัง“ข้าจะรีบไปให้ถึงหมู่บ้านข้างหน้าเจ้าค่ะ” นางไม่แม้แต่จะหยุดรออีกฝ่าย ในใจตอนนี้ระหว่างรีบเดินให้ถึงหมู่บ้านข้างหน้า กับการยืนคุยกับบุรุษแปลกหน้าอันไหนจะอันตรายมากกว่ากัน“เจ้ารู้จักใครในหมู่บ้านหรือ” ถ้าได้รู้ว่าเป็นบุตรสาวบ้าน
ย้อนเวลากลับมาเลี้ยงลูกและสามี ตอนพิเศษ รักแรกพบ [1]
ร่างเล็กผอมบางก้าวลงจากรถม้า นางยืนเหม่อมองอย่างไร้จุดหมายปลายทางอยู่พักใหญ่ เดิมทีตั้งใจจะเดินทางกลับบ้านเกิดมารดา แต่มันผิดพลาดตรงส่วนไหนกัน หมู่บ้านที่ตั้งใจจะไปไม่ใช่ที่แห่งนี้นี่นา จือหลินได้แต่ยืนกอดห่อผ้าไว้แน่น ในตอนนี้นางเหลือเงินติดตัวมาเพียงเล็กน้อยเท่านั้นใช่แล้วนางหนีออกจากจวนเมื่อไม่กี่วันนี้เอง เพียงเพราะโกรธเคืองบิดาที่เอาแต่หลงมัวเมาสตรี ละเลยคู่ชีวิตที่อยู่กินกันมานานนับสิบปีหลังจากมารดาสิ้นใจก็ยังบังคับให้ตนแต่งงานกับบุรุษที่ไม่ได้รัก ท่านพ่อทำเกินไปแล้วหรือไม่ความอัดอั้นตันใจมากมาย เป็นเหตุให้นางตัดสินใจหนีออกจากจวนเพียงเพราะไม่อาจทำใจอยู่ในจวนที่ไม่มีความอบอุ่น ความรักและความเข้าใจ ทุกอย่างล้วนขึ้นอยู่กับบิดาเพียงคนเดียวเท่านั้นหลังจากรถม้าที่ว่าจ้างจากไป จือหลินตัดสินใจเดินเท้าไปเรื่อย ๆ ในสมองน้อย ๆ ของนางคิดอะไรไม่ออก ไม่มีที่ให้ไปไม่มีคนรู้จัก ครั้นจะออกไปหาโรงเตี๊ยมนอนสักคืน ก็กลัวเงินที่มีอยู่จะไม่พอสำหรับค่าใช้จ่ายในยามจำเป็นไม่น่ามีทิฐิเยอะเลย ถ้าหากรู้ว่าอย่างนี้นางจะหอบเอาสมบัติท่านพ่อมาด้วยสักหลาย ๆ ชิ้น อย่างน้อยก็ไม่ต้องมาลำบากเช่นตอนนี้หญิงสาวก
ย้อนเวลากลับมาเลี้ยงลูกและสามี ตอนพิเศษ น้องเล็กสุดแสบ [2]
หลังจากอาเหมาแยกตัวออกมาแล้ว เสี่ยวหลงจึงแนะนำผ้าแต่ละชนิดให้บุคคลสำคัญทั้งสองต่อ เสี่ยวเหมยที่ถูกพามานั่งเล่นศาลากลางสวน เด็กน้อยตื่นตาตื่นใจเป็นอย่างมาก ไม่เคยเห็นสวนที่มีดอกไม้มากมายเช่นนี้มาก่อนเลย“หนึ่ง สอง สาม หนึ่ง สอง สาม”เสียงดังแว่วอยู่ไม่ไกลนักทำให้เสี่ยวเหมยรู้สึกสนใจ นางหันไปมองพี่ชายรองแต่อีกฝ่ายกลับเอาแต่วุ่นวายกับของว่างที่นางกำนัลนำมาให้ ด้วยความอยากรู้อยากเห็น สองขาเล็กป้อมจึงได้ลุกเดินเตาะแตะตามเสียงนั้นไป“ทำใยเย้อ” เสี่ยวเหมยยืนมองพี่ชายตรงหน้าแกว่งดาบไม้ไปมา ดูแล้วน่าสนุกนางก็อยากจะเล่นด้วย“เจ้าเป็นใคร เข้าวังข้ามาได้อย่างไร” อ๋องน้อยหยุดการฝึกดาบในทันที เด็กน้อยหน้าตาน่ารักผู้นี้เป็นใคร ไยถึงเข้ามาในวังของเขาได้“เหมยจ้า” พี่ชายเป็นอะไรกัน เหตุใดถึงได้ทำหน้ายุ่ง สงสัยคงจะไม่ชอบให้นางเข้ามาวุ่นวาย เช่นนั้นกลับไปหาพี่รองดีกว่าคิดได้ดังนั้นเสี่ยวเหมยจึงได้หันหลังวิ่งหลุน ๆ กลับไปที่เดิมอย่างรวดเร็ว ไม่แม้แต่จะหันกลับมาสนใจพี่ชายแปลกหน้าอีกเลย“เดี๋ยวก่อนสิ รอข้าก่อน” อ๋องน้อยรู้สึกหลงใหลในดวงตากลมโตแวววาวลูกนั้น เขาถึงกับทิ้งดาบไม้ในมือวิ่งตามร่างเล็ก ๆ นั้นไปท
ย้อนเวลากลับมาเลี้ยงลูกและสามี ตอนพิเศษ น้องเล็กสุดแสบ [1]
ความโกลาหลวุ่นวายในจวนได้เกิดขึ้น เมื่อคุณหนูเล็กได้หายตัวไปโดยที่ไม่มีผู้ใดเห็นจือหลินและเหมาเสี่ยวถงวุ่นวายตามหาบุตรสาวเป็นการใหญ่ ชายหนุ่มสั่งให้บ่าวไพร่ทั้งจวนค้นหาทุกซอกทุกมุมอย่างไรก็ไม่เจอ แม้แต่นายท่านซ่งและท่านหมอเหมินเองก็ร้อนใจไม่ต่างกันชายชราทั้งสองแม้จะแก่ลงไปมาก แต่เรี่ยวแรงก็ยังมีมากพอจะเดินหาหลานสาวสุดที่รักได้ทั่วทั้งจวน เด็กน้อยมีใบหน้าเหมือนภรรยาคนแรกของเขาราวกับโขกกันมา อีกทั้งนิสัยช่างอ้อนออเซาะ ยิ่งทำให้คนแก่ทั้งสองทั้งรักทั้งหลง และติดหลานสาวหนึบอย่างกับอะไรดีหลานสาวผู้นี้ช่างซุกซนนัก ห่างสายตาได้ไม่ทันไรก็หายตัวไปอย่างรวดเร็ว ซ่งจิ้งหลุนและหมอเหมินละสายตาจากเด็กน้อย หันกลับมาเดินหมากด้วยกันแค่แว็บเดียว หันกลับมาอีกทีหลานสาวที่กำลังนั่งเล่นของเล่นอยู่ข้าง ๆ ก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย“พ่อผิดเองดูแลเสี่ยวเหมยไม่ดี” นายท่านซ่งถึงกับน้ำตาซึม กล่าวโทษตนเองที่ไม่สามารถดูแลหลานสาวได้ ไม่รู้ว่าป่านนี้นางไปอยู่ที่ใด ภาวนาอย่าให้ตกสระบัวหรือเป็นอันตรายอะไรเลย“เป็นข้าเองที่ไม่ใส่ใจ ปล่อยให้คุณหนูคลาดสายตา” ท่านหมอเหมินนั้นได้ร้องไห้นำหน้านายท่านซ่งไปก่อนแล้ว คุณหนูเป็นแ
ย้อนเวลากลับมาเลี้ยงลูกและสามี 83: บทสรุปของครอบครัว [2] จบ
“โอ๊ย” คนที่เอาแต่นอนขี้เกียจมาทั้งวัน กลับต้องมาสะดุ้งตื่นเพราะรู้สึกแปล๊บตรงหน้าท้องขึ้นมาเสียดื้อ ๆ“หลินหลินเป็นอะไร หรือว่ามีแมลงกัน” เหมาเสี่ยวถงนั่งอ่านหนังสืออยู่ข้างกายภรรยาต้องตกใจ ที่อยู่ ๆ ภรรยาก็เสียงหลง“ข้ารู้สึกเจ็บท้องเจ้าค่ะ” มันรู้สึกเจ็บเป็นพัก ๆ ราวกับมีอะไรอยู่ในท้องกำลังเคลื่อนที่“ใครอยู่ด้านนอกเรียกท่านหมอให้ข้าที” เหมาเสี่ยวถงหน้าขาวซีด สิ่งที่เขากลัวที่สุดก็คือภรรยาเจ็บป่วย ในตอนเขาป่วยนอนติดเตียงยังทรมานแสนเข็ญ นางเป็นเพียงสตรีตัวเล็ก ๆ จะทนได้อย่างไร“ข้าว่าไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกเจ้าค่ะ ตอนนี้ก็เริ่มจะเบาลงแล้ว” ในตอนที่สามีโดนตัว นางก็รู้สึกทุเลาลงมาก แต่เมื่อเขาห่างออกไปกลับรู้สึกเจ็บจุกขึ้นมาเสียอย่างนั้นรอไม่นานท่านหมอเหมินก็ได้มาถึง เจ้าตัวจะแก่ลงไปมากแต่วิชาทางการแพทย์ฝีมือไม่ตก อีกทั้งในตอนนี้ ท่านหมอเหมินได้รับลูกศิษย์ที่คอยเจริญรอยตามเจตนารมณ์เพิ่มมาหนึ่งคน“เป็นอย่างไรบ้างท่านหมอ” ชายหนุ่มรู้สึกร้อนใจเป็นอย่างมาก เมื่อเห็นสีหน้าเจ็บปวดของภรรยา ก็ยิ่งทำให้เขาปวดใจมากยิ่งขึ้น“นายหญิงท่านมีอาการง่วงนอนเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อใด”“เป็นมาได้ราว ๆ สี่เดือน
Maaari mong magustuhan
หญิงหม้ายท้ายหมู่บ้าน
ต้นไม้แห้ง17.6K viewsย้อนรักทวงแค้น
วิ๋นเจิง229.4K viewsข้านะหรือคือฮูหยินของท่านแม่ทัพ
ป่าดอกท้อ21.9K viewsข้าคือดาวมงคลน้อยหลินลู่ฉี
หิมะที่ปลิดปลิว32.2K viewsวาสนานี้เป็นของข้า
วอลจู5.2K viewsสามีข้า คือคนป่าคลั่งรัก
ฮาจิฮาจิ5.7K viewsอุ้มท้องหนีพ่อสามีทรราช
บ้านเขมปัณณ์2.8K viewsลิขิตรักจันทราสีโลหิต
เฟยฮวา1.2K views
