12: สร้างความเชื่อใจ [2]

“เสี่ยวหลงแม่บอกแล้วอย่างไร แค่เอามาวางไว้ก็พอ”

เพล้ง

ชามในมือของเด็กน้อยร่วงหล่นลงพื้นทันทีที่ได้ยินเสียงมารดา ก่อนจะค่อย ๆ หันหลังกลับไม่กล้าขยับไปไหน เพราะกลัวมารดาจะโมโหที่เขาไม่เชื่อฟัง

“ขะ ขอโทษขอรับ”

ใบหน้าเล็กเศร้าสร้อยลงทันตาเห็น เพราะกลัวว่าตนจะถูกตำหนิ ยิ่งทำให้จือหลินรู้สึกเอ็นดูยิ่งนัก ทำไมกันนะตอนนั้นนางถึงมองไม่เห็นความน่ารักและความฉลาดของเสี่ยวหลงเลย เอาแต่ดุด่าตบตีราวกับว่าเขาไม่ใช่บุตรชายในไส้ของตนเอง

จือหลินเดินเข้าไปนั่งข้างบุตรชาย พร้อมกลับเก็บชามที่หล่นลงพื้นขึ้นมาวางไว้ในถังน้ำเปล่า แล้วจึงค่อย ๆ พูดคุยกับเขาอย่างใจเย็น

“เสี่ยวหลงอยากช่วยแม่ล้างจานหรือ เจ้าเห็นขวดนี้หรือไม่มันคือน้ำยาล้างจาน ส่วนสิ่งนี้คือฟองน้ำสำหรับใช้ถูทำความสะอาด การล้างจานชามให้สะอาดจะต้องใส่ใจล้างให้ดี หากว่าไม่สะอาดก็อาจจะทำให้มีเชื้อโรคหลงเหลืออยู่ และหากเรานำไปใช้ต่อจะทำให้ผู้ที่ใช้ไม่สบายได้ การล้างเพียงน้ำเปล่าไม่ได้สะอาดหรอกนะ” จือหลินสาธิตวิธีการใช้อุปกรณ์ล้างจานที่นางนำมาวางไว้ก่อนแล้วตั้งแต่เช้า โดยการเปลี่ยนสลับขวดน้ำยาทำความสะอาดของโลกอนาคตเป็นขวดกระเบื้องธรรมดาที่ชาวบ้านใช้กัน

“ขอรับ” เด็กน้อยนั่งมองมารดาสอนอย่างตั้งใจ โดยลืมความตกใจของตนครั้งแรกไปเสียสนิท

สองแม่ลูกช่วยกันล้างชามจนเสร็จ เพื่อเป็นรางวัลสำหรับเด็กดีช่วยมารดาทำงานบ้านวันนี้ จือหลินจึงได้พาเสี่ยวหลงไปดูห้องใหม่ของเขา ซึ่งพอเด็กน้อยได้เห็นเท่านั้นเจ้าตัวก็เอาแต่ยิ้มไม่หุบ ที่นอนนุ่ม ๆ อีกทั้งยังมีมุ้งกันยุงให้ด้วย เขาได้ยินมาว่ามุ้งมีราคาแพงมากชาวบ้านธรรมดาไม่มีปัญญาซื้อมาใช้ ทั้งหมู่บ้านมีเพียงท่านลุงหัวหน้าหมู่บ้านเท่านั้นที่ใช้อยู่

“ท่านแม่นี่เป็นห้องของข้าจริงหรือขอรับ” เสี่ยวหลงได้ลองนั่งที่นอนสีขาวสะอาด เขาก็สัมผัสได้ถึงความหอมและความนุ่มของที่นอนได้ในทันที

“จริงสิ เอาไว้ให้เรามีเงินมากกว่านี้ สร้างบ้านให้ใหญ่ขึ้นเสี่ยวหลงของแม่ก็จะได้มีห้องใหญ่กว่านี้ดีหรือไม่” ถึงแม้ตอนนี้นางจะยังไม่มีเงินมากพอที่จะสร้างบ้านได้ แต่หากไม่สร้างอาชีพขึ้นมาก่อนจากนั้นจึงค่อยขยับขยายกันต่อไป

จะสร้างกิจการการค้าไว้สำหรับเสี่ยวหลงในอนาคตอีก เมื่อเขาเติบโตขึ้นมาจะได้ไม่ต้องดิ้นรนให้ลำบากดังเช่นอดีต ทุกอย่างจากนี้ไปครอบครัวคือชีวิตของนาง

“แต่ว่าท่านพ่อ....” เมื่อนึกถึงบิดาใบหน้าเสี่ยวหลงกลับหงอยเหงา พวกเขาจะมีบ้านหลังใหญ่ได้อย่างไร ในเมื่อท่านพ่อนอนป่วยอยู่เช่นนี้

“ท่านพ่อจะต้องหายดี ต่อไปนี้เสี่ยวหลงต้องช่วยแม่ดูแลท่านพ่อเข้าใจหรือไม่ ท่านพ่อจะได้หายเร็ว ๆ”

“ขอรับลูกจะช่วยท่านแม่ดูแลท่านพ่อเอง”

“ดีมาก นี่คือของรางวัลสำหรับเด็กดี” จือหลินยื่นห่อผ้าในมือให้บุตรชาย แต่ก็ต้องหลุดขำเมื่อเห็นสีหน้าฉงนไม่เข้าใจ

“อะไรหรือขอรับ” เมื่อแกะห่อผ้าในมือออกมา สิ่งที่อยู่ตรงหน้ามันทำให้เขารู้สึกตื่นเต้น มันทั้งกลิ่นหอมและมีรูปร่างแปลกตา

“เรียกว่าขนมคุกกี้ อร่อยนะเสี่ยวหลงลองชิมดูสิ” จือหลินหยิบออกมาหนึ่งชิ้น จากนั้นจึงได้ป้อนบุตรชาย

เสี่ยวหลงที่ถูกมารดาป้อนอาหารให้มีหรือจะอิดออด เด็กน้อยอ้าปากรับขนมเข้าปากจากนั้นก็เคี้ยวแก้มตุ่ย ยิ่งเมื่อได้รับรสขนมที่ทั้งมัน หวาน กลมกล่อม และยังมีกลิ่นนมหอมอ่อน ๆ อบอวลอยู่ในปาก มันยิ่งทำให้รู้สึกติดใจ จึงได้ค่อย ๆ ละเมียดละไมไม่ยอมกินขนมที่อยู่ในมือหมด เพราะอยากจะเก็บเอาไว้กินในวันอื่นด้วย

“ไม่กินต่อแล้วหรือ” เมื่อเห็นว่าเสี่ยวหลงกินได้ไม่กี่ชิ้น เด็กน้อยก็เก็บม้วนผ้าห่อขนมไว้เช่นเดิม

“อร่อยมากเลยขอรับ แต่ว่าลูกอยากจะเก็บไว้กินนาน ๆ” เพราะไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้มีโอกาสกินของดี ๆ เช่นนี้อีก และเขาก็อยากจะเก็บไว้ให้ท่านพ่อได้กินของอร่อยด้วย

“กินไปเถอะแม่มีอีกเยอะ เจ้าอยากจะเกินเมื่อไหร่ก็ได้” หญิงสาวลูบหัวทุยเล็กของบุตรชายอย่างเอ็นดู

“ไม่ได้หรอกขอรับ จะกินของดีเช่นนี้ทุกวันได้อย่างไร ต้องเก็บเงินไว้รักษาท่านพ่อให้หาย” เขายังเด็กค่อยกินเมื่อไหร่ก็ได้ แต่ท่านพ่อที่นอนป่วยต้องมาก่อนเขาอยู่แล้ว

“เช่นนั้นเรามาช่วยกันดูแลท่านพ่อดีหรือไม่”

“ดีขอรับ” เสี่ยวหลงยิ้มกว้างที่เห็นว่าท่านแม่ห่วงใยบิดา เขาแอบเห็นท่านพ่อทำหน้าเศร้าอยู่บ่อยครั้ง ในตอนที่ท่านแม่อยู่กับท่านลุงนายอำเภอ ในส่วนลึกเขากลัวว่าจะถูกแย่งความรักไป สุดท้ายแล้วท่านแม่ก็จะทิ้งเขาและท่านพ่อไป

จือหลินได้อยู่พูดคุยกับบุตรชายเพื่อสร้างความสนิทสนมให้มากขึ้น แม้ในบางครั้งเสี่ยวหลงจะยังมีท่าทางกลัวนางอยู่บ้าง แต่ก็มีหลายอย่างคล้ายจะเปลี่ยนไปในทางที่ดี ที่น่าหนักใจที่สุดไม่ใช่เสี่ยวหลงแต่เป็นสามีหน้ายักษ์ของนางต่างหาก ไม่รู้ว่าจะต้องใช้เวลานานเท่าไหร่ถึงจะทำให้วางใจในตัวนางได้