หนูเกลียดมัน

หลังจากที่แยกย้ายกับสหายที่ค่ายทหาร กู้อี้หานก็แวะซื้อขนมปังกับนมกล่องใส่ในกระเป๋าอย่างมิดชิด เพื่อไม่ให้คนในบ้านนั้นผิดสังเกต แต่ในหัวของเขาก็ยังวนเวียนคิดแต่เรื่องพิษร้ายที่วนเวียนอยู่ในตัวภรรยา หวังว่าโม่ฟางสหายของเขาจะหาวิธีช่วยเฉิงฮวนได้

"อี้หานกลับมาจากต่างเมืองแล้วเหรอ เป็นยังไงบ้าง สบายดีไหม"

"สวัสดีค่ะพี่อี้หาน ไม่เจอกันนานเลยนะคะ"

ทันทีที่กู้อี้หานเดินเข้ามาในตึกก็พบกับสองแม่ลูก หลิงเจียอี กับ หลิงจินเยว่ ที่แต่งตัวแต่งหน้าด้วยสีฉูดฉาดจนแสบตา นั่งจิบชาสบายใจเฉิ่มอยู่ที่ห้องโถง

"สวัสดีครับ ผมสบายดี ที่ไม่สบายเห็นทีจะมีแต่เฉิงฮวน ช่วงที่ผมไม่อยู่ขอบคุณมากที่คอยดูแลเธอให้"

"ไม่เห็นต้องขอบคงขอบคุณอะไรเลยอี้หาน พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน แม่ให้หมอมาตรวจให้เฉิงฮวนแล้วนะเมื่อ 2 วันก่อน เดี๋ยวแม่จัดยาเข้าไปให้พร้อมกับอาหาร ถ้ากินตามที่หมอสั่ง อีกไม่กี่วันก็หายแล้ว"

"ได้ครับ ผมจะกำชับให้เฉิงฮวนกินให้หมด ถ้าอย่างนั้นข้าวเย็นของผมกับหนิงเหมิง ฝากบอกคนงานทำข้าวต้มหมูจัดขึ้นไปข้างบนให้ด้วยนะครับ ผมขอตัวก่อน"

"ได้จ้ะ"

พูดจบกู้อี้หานกับเฉินเทียนผู้ช่วยคนสนิทก็เดินขึ้นห้องไปทันที สองแม่ลูกที่มองตามหลังแสยะยิ้มร้ายกาจก่อนจะลุกไปจัดการเรื่องอาหาร

"แม่เพิ่มปริมาณยาลงไปได้ไหม? หนูอยากให้พวกมันตาย ๆ ไปให้หมด หนูไม่อยากอยู่ร่วมบ้านกับคนพวกนี้แล้ว พี่อี้หานก็ไม่เคยหันมามองหนูเลย หนูเกลียดมัน ๆ ๆ"

"ชู่ววว ใจเย็น ๆ ลูกแม่ รอมาได้ตั้งหลายปี รออีกสักเดือนสองเดือนจะเป็นไรไปลูก ต่อไปจินเยว่ของแม่ต้องกลายเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ ถึงตอนนั้นจะมีผู้ชายดี ๆ เข้ามาให้ลูกเลือกอีกเป็นร้อยเป็นพันคน แต่ตอนนี้เราต้องอดทนไว้ก่อนลูก"

"อดทน ๆ อะไรก็ต้องอดทน ไปดีกว่า น่าเบื่อชะมัด"

ระหว่างที่ลูกสาวกำลังจะเดินสะบัดก้นออกไป นางเจียอีก็รีบตามลูกรักไปติด ๆ เพราะรู้ว่าจินเยว่จะต้องไปสถานที่แห่งนั้นเป็นแน่

"เดี๋ยวก่อนลูก รอแม่ด้วย นังลี่จู แกอย่าลืมทำข้าวต้มขึ้นไปให้ทุกคนล่ะ อย่าลืมอะไรที่ควรทำแกก็ต้องทำเหมือนเดิม"

"ทราบแล้วเจ้าค่ะคุณนาย"

หลังจากสองแม่ลูกออกจากบ้านตระกูลเวินไป รถของทั้งสองก็มุ่งหน้าไปที่แหล่งซื้อขายยา ตามด้วบบ่อนที่เป็นแหล่งคลายเครียดของสองแม่ลูก แต่ทั้งคู่ไม่รู้เลยว่ามีคนของชางหยวนกับฟ่านหนิงหลงคอยตามดูอยู่ไม่ห่าง

แอดดดด

"กลับมาแล้วครับ เหมิงเหมิงของป๋าทำอะไรอยู่เอ่ย จ๊ะเอ๋"

"ต๊ะเอ๋ ฮะ ฮะ ฮะ ป๊ะ ป๋า"

หนูน้อยที่นั่งเล่นอยู่กับมารดา พอได้ยินเสียงที่คุ้นเคยกำลังหยอกล้อตนจึงทำกลับเช่นกัน

"ลูกสาวของป๊ะป๋าเก่งจังเลย ป๊ะป๋าขอตัวไปเก็บของแป้บนึงนะลูก เดี๋ยวป๊ะป๋ามาเล่นด้วย"

"จ้า ๆ "

เสี่ยวหนิงเหมิงตัวน้อยตอบกลับ ราวกับเข้าใจสิ่งที่บิดาพูดทั้งหมด อี้หานรีบรับกระเป๋าเอกสารจากเฉินเทียนแล้วรีบนำของกินที่เตรียมมาไปซ่อนไว้ในตู้เสื้อผ้า 

"ถ้าน้องกับลูกหิวให้กินของที่พี่ซ่อนเอาไว้ในตู้นะฮวนฮวน อดทนอีกแค่ไม่กี่วัน ตอนนี้พวกสหายของพี่กำลังเร่งมือช่วยกันจับตามองสองคนแม่ลูกนั่น อาหยวนก็ส่งคนไปจับพวกที่ขายยาไว้แล้ว ถ้าสองแม่ลูกนั่นไปซื้อยาเมื่อไหร่ เรื่องพวกนี้ก็จะจบเร็วขึ้นเท่านั้น"

"ขอบคุณมากนะคะ ทุกคนก็ต้องระวังตัวด้วยนะ"

ทุกคนพูดคุยกันต่อไม่กี่ประโยคก็แยกกันอยู่ตามจุดต่าง ๆ ในห้อง เพื่อไม่ให้คนของนางเจียอีสงสัย ป้าหวังพาคุณหนูนั่งเล่นอยู่ที่เบาะนุ่มข้างหน้าต่าง กันตุ๊กตาอีก 2-3 ตัวที่อี้หานซื้อมาฝากลูกสาว ส่วนผู้เป็นพ่อก็นั่งดูเอกสารอยู่บนโต๊ะกลางห้องกับผู้ช่วยคนสนิท ทางด้านเฉิงฮวนก็แกล้งนอนซมอยู่บนเตียงเพื่อให้ฝ่ายตรงข้ามตายใจ

ก๊อก  ก๊อก  ก๊อก 

"เอาอาหารมาส่งค่ะ"

"เข้ามาเลยลี่จู ขอบใจมากนะ"

กู้อี้หานกับเฉิงเทียนรีบเก็บเอกสาร แล้วรับถาดอาหารจากลี่จูมาวางลงที่โต๊ะ

"เป็นหน้าที่ของลี่จูอยู่แล้วค่ะคุณอี้หาน ถาดใหญ่เป็นของคุณหนูหนิงเหมิงกับคุณอี้หานนะคะ ส่วนถาดเล็กกับยาในแก้วเป็นของคุณเฉิงฮวนนะคะ"

"เข้าใจแล้ว นี่เป็นเงินพี่เศษที่เธอช่วยดูแลลูกกับภรรยาของฉันนะลี่จู พรุ่งนี้ตอนเย็นขอเป็นข้าวต้มปลา โรยด้วยต้นหอมแล้วก็ขิงอ่อนซอยนะ ฉันจะให้เฉิงฮวนกินจนหมดถ้วย รวมถึงยานี่ด้วย เธอไม่ต้องห่วง ฉันก็อยากให้ภรรยาของฉันหายเร็ว ๆ เหมือนกัน"

ลี่จูที่เห็นธนบัตร 100 หยวนอยู่ตรงหน้าก็รีบรับไว้อย่างรวดเร็ว เมื่อกู้อี้หานรับปากแล้วว่าจะดูภรรยาของเขากินข้าวกินยาจนหมด แสดงว่าก็หมดหน้าที่ของเธอแล้ว

"ได้เลยค่ะคุณอี้หาน พรุ่งนี้ลี่จูจะสั่งแม่ครัวทำข้าวต้มปลาตาที่คุณอี้หานต้องการค่ะ"

"ว่าแต่ยาพวกนี้คุณแม่เป็นคนจัดหามาใช่ไหมลี่จู"

"ใช่ค่ะคุณอี้หาน คุณนายเป็นคนจัดหาหมอชื่อดังกับยาราคาแพงพวกนี้ มาให้คุณท่านกับคุณเฉิงฮวนด้วยตัวเองเลยค่ะ"

"ได้ยินแบบนี้ฉันก็เบาใจ ไปพักเถอะ เดี๋ยวถ้วนจานพวกนี้ฉันจะให้ป้าหวังเอาลงไปเก็บเอง"

"ค่ะ"

หลังจากได้เงิน 100 หยวนไป ลี่จูก็รีบกลับออกไปจากห้องของเฉิงฮวนอย่างยิ้มแย้มโดยไม่ได้รู้เลยว่าคำพูดของเธอถูกบันทึกเอาไว้เป็นหลักฐานเรียบร้อยแล้ว

"อาเทียน รีบจัดการกับอาหารพวกนี้เร็วเข้า"

"ครับคุณอี้หาน"

เฉินเทียนรีบนำข้าวต้มทั้งสามถ้วยไปเททิ้งจนหมด แต่ไม่ลืมที่จะเก็บตัวอย่างในถ้วยของเฉิงฮวนเอาไว้ พร้อมกับเม็ดยาที่ถูกจัดเตรียมมาเพื่อเธอด้วย

"ป้าจ๊ะ ช่วยหยิบแอปเปิลในตู้ให้ฉันหน่อยได้ไหม"

"ได้ค่ะคุณหนู"

ป้าหวังเดินเข้าไปหยิบแอปเปิลที่เฉิงฮวนซ่อนเอาไว้ในตู้เสื้อผ้าออกมาทั้งสองลูก พร้อมกับมีดและจานที่นางหามาให้ 

"ป้ารอเอาแอปเปิลนี่ไปให้เหมิงเหมิงกินนะจ๊ะ ส่วนชิ้นพวกนี้เป็นของป้า กินแล้วมันจะดีขึ้นค่ะ ไม่ต้องถามอะไร"

"ค่ะคุณหนู"

ถึงป้าหวังจะไม่เข้าใจในสิ่งที่เฉิงฮวนบอก แต่นางก็ยอมทำตามแต่โดยดี

"ฮวนฮวน ข้าวต้มของน้องมาแล้ว เหมิงเหมิงกับป้าหวังกินด้วยกันได้เลยนะครับ พวกเราอดทนกันก่อนนะ"

ข้าวต้มสองถ้วยที่กู้อี้หานแอบซื้อเข้ามาถูกจัดใส่ถ้วยแทนที่ของเก่า แล้วมาวางต่อหน้าลูกน้อยกับภรรยา ความรู้สึกของเขาเหมือนเป็นหัวหน้าครอบครัวที่ล้มเหลว ไม่สมกับมีเงินทองมากมาย ถึงอย่างนั้นก็ไม่อาจพาลูกกับภรรยาออกไปจากที่นี่ได้ในทันที

"เดี๋ยวป้าไปกินของคนงานข้างล่างดีกว่าค่ะ"

"อย่าเลยครับป้า กินพร้อมกับเหมิงเหมิงไปเลย เหมิงเหมิงคนเก่ง หนูกินข้าวกับยายยายนะลูก ป๊ะป๋าจะกินกับแม่จ๋านะคะ"

หนูน้อยที่กำลังกินแอปเปิลอย่างเอร็ดอร่อยหันขึ้นมายิ้มแฉ่งให้บิดาพร้อมกับตอบว่า..

"จ้า ๆ"

"สามีคะ ช่วยเอานี้ให้พี่เฉินเทียนกินด้วยนะ ส่วนของสามีอยู่นี่แล้ว"

"ครับ"

จานแอปเปิลถูกยกไปให้เฉินเทียนที่โต๊ะกลางห้อง ก่อนที่อี้หานจะรีบกลับมากินข้าวถ้วยเดียวกับภรรยาต่อ

"..."

"หยุดปอกแล้วกินข้าวได้แล้ว อ้าปากเร็วเข้า"

"อ้าม"

สองสามีภรรยาป้อนข้าวกันอยู่บนเตียงทั้งน้ำตา กู้เฉิงฮวนดีใจเหลือเกินที่เธอได้มีโอกาสกลับมาแก้ไขเรื่องทุกอย่างอีกครั้ง และแน่นอนว่าเธอจะใช้ทุกนาทีอยู่ร่วมกับสามีและลูกสาวให้คุ้มค่า สิ่งไหนที่ได้รับปากคนผู้นั้นเอาไว้ เธอก็ต้องทำให้สุดความสามารถ

เฉินเทียนกับป้าหวังต่างก็จ้องมองดูสองสามีภรรยาที่ป้อนข้าวกันไปมาทั้งน้ำตา ความรักของทั้งคู่แม้จะเกิดจากผู้ใหญ่จัดหาให้ แต่ก็เรียกว่าเป็นความรักที่ซื่อสัตย์และมั่นคงไม่น้อย

"กินข้าวต้มหมดแล้วสามีต้องกินแอปเปิลนี่ด้วยนะคะ มันจะช่วยฟื้นฟูร่างกายได้ อย่าสงสัยและอย่าถาม เมื่อไหร่ที่ฉันพร้อมฉันจะบอกเรื่องนี้เองค่ะ"

กู้เฉิงฮวนหันมองทุกคนที่อยู่ในห้อง เชื่อว่าแต่ละคนย่อมมีคำถามมากมายเมื่อได้ลิ้มลองรสชาติเข้าไปแล้ว

"นี่มันคือความรู้สึกอะไรกัน ทำไมมันทำให้ร่างกายสดชื่นแบบนี้ ฮวนฮวน น้องก็กินด้วยสิเร็วเข้า"

กู้อี้หานหยิบแอปเปิลในจานตั้งใจจะป้อนให้ภรรยาได้กิน ทว่าเฉิงฮวนกลับปฏิเสธเสียก่อน

"ไม่ได้ค่ะ ฉันยังกินตอนนี้ไม่ได้ ฉันต้องได้รับการตรวจร่างกายที่โรงพยาบาลก่อน เมื่อได้ผลตรวจยืนยันเมื่อไหร่ ฉันสัญญาว่าจะดูแลตัวเองให้ดี"

มือข้างขวาของกู้อี้หานลูบแก้มภรรยาอย่างทะนุถนอม ก่อนเก็บถ้วยจานออกไปให้พ้นทางแล้วอุ้มภรรยาสุดที่รักเข้าไปอาบน้ำโดยที่เขาคอยช่วยเหลือเธอทุกอย่าง ทางด้านป้าหวังที่เห็นแบบนั้นก็ได้แต่นั่งเช็ดน้ำตาที่ไหลรินออกมา

ทว่าก็มีความคิดบางอย่างผุดขึ้นในหัวของนาง สายตาของนางจ้องมองไปที่แอปเปิลในจานที่เหลืออยู่หลายชิ้น ตอนนี้ถือเป็นจังหวะที่ดี อีกไม่นานคนงานก็จะเริ่มกินข้าวเย็นแล้ว แสดงว่าห้องของนายท่านเวินจะปลอดคนดูแล

"อาเทียน ช่วยป้าดูคุณหนูสักครู่นะลูก ป้าจะไปหยิบของสักหน่อย"

"ครับป้า"

เฉินเทียนไม่ได้ถามอะไรมาก ส่วนป้าหวังก็รีบเดินลงไปที่ห้องพักของตัวเองแล้วหยิบถ้วย แก้ว และช้อนอีก 1 คัน ก่อนจะรีบวิ่งกลับขึ้นมาบนห้องของเจ้านาย

แอปเปิลสองชิ้นถูกหยิบวางลงไปในถ้วย ก่อนที่แม่บ้านหวังจะใช้ก้นแก้วบดให้น้ำแอปเปิลซึมออกมา จากนั้นแอปเปิลอีกหลายชิ้นจึงถูกนำลงไปบดต่อ เฉินเทียนที่พอจะรู้ความต้องการของป้าหวังจึงรีบเข้ามาช่วยอีกแรง

"เดี๋ยวผมช่วยเองครับป้า"

ในที่สุดก็ได้น้ำแอปเปิลที่คั้นออกมาได้ครึ่งแก้ว ประจวบกับสองสามีภรรยาออกมาจากห้องน้ำพอดี

"ทำอะไรกันค่ะ นั่นน้ำแอปเปิลใช่ไหม หรือว่า.."

"ใช่ค่ะคุณหนู ป้าจะเอาไปให้คุณท่าน ตอนนี้คนงานกำลังพักกินข้าว ทางสะดวกค่ะ"

กู้อี้หานรีบวางภรรยาลงบนที่นอน ก่อนจะเดินมาอุ้มลูกน้อยเอาไว้แล้วพาเข้าไปจัดการอาบน้ำต่อ

"อาเทียน นายตามไปช่วยป้าหวังเร็วเข้า"

"ครับ"

หลังจากเฉินเทียนตรวจสอบแน่ชัดแล้วว่าทุกคนกำลังกินข้าวกันอยู่ในครัว ป้าหวังจึงรีบเข้าไปในห้องของนายท่านเวินที่นอนแน่นิ่งรอวันตาย บรรยากาศในห้องดูเย็นเยียบและวังเวงไม่น้อย

"โธ่ คุณท่าน ฝืนใจกลืนลงไปสักหน่อยนะคะ หวังว่าน้ำแอปเปิลนี้จะช่วยคุณท่านได้บ้าง ไม่มากก็น้อย คุณหนูกำลังเตรียมการพาพวกเราออกไปจากที่นี่ ถ้าคุณท่านได้ยินที่ดิฉันพูด ได้โปรดอย่าสิ้นหวังนะคะ กลืนหน่อยนะ"

ช้อนแล้วช้อนเล่าที่ป้าหวังตักน้ำแอปเปิลป้อนนายท่านเวินอย่างระมัดระวังจนหมด แล้วนางก็รีบกลับออกจากห้องไปก่อนที่จะมีใครมาเห็น ทว่านางไม่ทันได้สังเกตว่ามือของนายท่านเวินยกขึ้นได้เพียงเล็กน้อยแล้ว ถือว่าเป็นสัญญาณที่ดี