ตอนที่ 3 ผัวปลอมเมียปลอม

…ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก...

“รรร...เป็นไงบ้าง ไม่เจอกันนานเลย” ติณเดินเข้ามาในห้องพร้อมคำทักทายเพื่อนเก่า

“ก็เรื่อย ๆ น่ะ” รรรตอบไปอย่างเสียไม่ได้ รรรไม่ได้รู้สึกเกลียดหรือไม่ชอบติณ เพราะเขารู้ดีว่าติณไม่เกี่ยว

“แล้วมึงเรียกกูมาทำไม กูจะนอนอยู่แล้ว” ติณหันมาถามพิจิกที่นั่งอยู่ข้างรรร

“รรรมันไม่เชื่อว่ากูกับมึงไม่มีอะไรกัน” 

“แล้วยังไง...” ติณยิ่งสงสัย เพราะติณไม่เคยรู้เรื่องระหว่างพิจิกกับรรรมาก่อน “หรือว่ามึงกับรรร...”

“เออ...มึงก็อย่าเพิ่งสงสัยมากได้ปะวะ” พิจิกดักคอ

“เออ ๆ แล้วที่มึงเรียกกูมาคือ...จะให้กูยืนยันกับรรรว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน” ติณเขม่นตาจับผิดทั้งคู่ “เออ...ก็ตามนั้นแหละ กูกับไอ้จิกไม่ได้เป็นอะไรกัน”

รรรยิ่งทำหน้าสงสัย จากที่มึน ๆ เมา ๆ เริ่มสร่าง

“กูเป็นผัวมันแค่ในนาม” พิจิกอธิบาย “ตอนนั้นไอ้ติณมันจะหนีจากไอ้ธูป มันเลยขอให้กูช่วย เพราะมีแต่กูที่รู้เรื่องมันกับไอ้ธูป”

“แล้วทำไมต้องหนี” รรรยังไม่ปักใจเชื่อ

“มันเลว มันคบซ้อน พอกูจับได้กูขอเลิก มันไม่ยอม เริ่มระราน ข่มขู่กูทุกอย่าง จะแบล็กเมล์กู ขู่จะเอาคลิปกูกับมันลงประจาน มันทำเลวกับกูทุกทาง” ติณเล่าให้ฟังด้วยแววตาเจ็บปวด

“แล้วอย่างมึงจะช่วยอะไรมันได้” รรรประชด และมองด้วยหางตาไปทางพิจิก

“พ่อกูใหญ่ มึงอย่าลืมกูลูกเจ้าของโรงแรม คอนโดนี่ก็ของกู” พิจิกเล่าต่อ “กูขู่มันกลับ ถ้ามันไม่หยุด มันกลายเป็นศพไร้ญาติแน่ พ่อกูส่งคนไปกระทืบมัน เอาหลักฐานเลว ๆ จากมันมาหมด”

“มันก็น่าจะจบได้ตั้งแต่ตอนนั้น ไม่เห็นต้องมาเล่นผัวปลอมเมียปลอม” รรรยังคงจับผิด

“เพื่อความปลอดภัย กูไม่มั่นใจว่ามันจะเลิกยุ่งกับไอ้ติณจริง ๆ และมันก็เป็นอย่างที่คิด มันมาแผนใหม่ทำเป็นดี สำนึกผิดทุกอย่าง” พิจิกหันไปทางติณ “แล้วไอ้เหี้ยนี่เสือกใจอ่อน ยอมมันจนท้อง”

“แล้วลูกมึง” รรรทั้งตกใจทั้งสงสัย

“กูไม่บอกมันว่ากูท้อง กูอยากจบ กูยอมเลี้ยงลูกคนเดียว” น้ำเสียงติณยังคงเศร้า “กูอยากตัดใจจากมัน กูเลยขอให้ไอ้จิกช่วย กูไม่รู้ว่ามึงสองคน...” ติณทำหน้าสำนึกผิด

“กูเลยประกาศว่ามันเป็นเมียกู แล้วจัดการย้ายมันมาอยู่คอนโดนี้ พอติณกับกูชัดเจนไอ้ธูปมันก็ไม่กล้า และมันก็คิดว่าลูกในท้องติณเป็นลูกกู”

“แต่ถึงยังไงมึงก็ประกาศเป็นผัวเมียกันแถมมีลูกด้วยกัน” รรรลุกขึ้นยืน “เอาเป็นว่ากูรับรู้เรื่องของพวกมึงแล้ว กูกลับละ”

“ไอ้รรร...มึงอย่าเป็นแบบนี้สิวะ”

“กูกับไอ้จิกไม่มีอะไรกันจริง ๆ นะมึง แต่ถ้ามึงแคร์เรื่องสถานภาพเดี๋ยวกูจัดการเอง” ติณหันไปทางพิจิก “มึงกับกูเลิกกัน กูกับลูกจะย้ายออกจากคอนโดมึง”

“ไม่ได้...มึงย้ายออกไปไม่ได้ ถ้าไอ้ธูปรู้มึงจะลำบาก” พิจิกท้วงขึ้น

“นานขนาดนี้แล้ว ป่านนี้มันไปได้เมียกี่คนต่อกี่คนแล้วไม่รู้” น้ำเสียงปนเศร้า

“กูกับมันไม่ได้เป็นอะไรกันตั้งแต่ต้น มึงไม่ต้องย้ายไปไหน เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับกู” รรรพูดด้วยความน้อยใจ เพราะจริง ๆ แล้วตัวเขากับพิจิกก็ไม่เคยชัดเจนอยู่แล้ว มันเป็นความรู้สึกที่แอบมีใจให้กันแค่นั้นเอง

“กูว่าวันนี้กูกลับห้องก่อน มึงสองคนก็เคลียร์กันซะว่าจะเอายังไง เรื่องพวกมึงกูไม่ยุ่ง แต่กูก็ไม่อยากให้พวกมึงมีปัญหากันเพราะกู” ว่าแล้วติณก็เดินออกจากห้องไป

“กูจะกลับ” รรรเดินตรงไปยังประตูห้อง

พิจิกเดินเข้ารวบเอวเขาไว้ “นอนกับกูที่นี่นะ”

“ทำไมกูต้องนอนกับมึง”

“มันดึกมากแล้ว นอนนี่พรุ่งนี้กูไปส่ง ลิฟต์ชั้นกูต้องใช้คีย์การ์ด มึงไม่มีลงไม่ได้”

“มึงแม่ง...” ปากด่า แต่ก็ยอมทำตามที่พิจิกพูด ทั้งเมา ทั้งขี้เกียจต่อปากต่อคำกับมันแล้ว วันนี้เหนื่อยเต็มที “อย่าเสือกทำอะไรกู...”

พิจิกยิ้มส่งสายตาเจ้าเล่ห์ “มึงก็อย่ายั่วกูละกัน อย่างครั้งที่แล้วทั้งยั่วทั้งบังคับกู เล่นซะกูหมดแรง”

รรรหน้าร้อนผ่าว เมื่อนึกย้อนถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา เขาพอจำได้ราง ๆ ที่ตัวเองเป็นคนเริ่มก่อน แทบอยากจะมุดหน้าหนี “กูจะอาบน้ำนอนแล้ว กูง่วง” พยายามทำตัวให้ปกติ

“เข้าไปอาบห้องกูเลย เดี๋ยวกูหาเสื้อผ้าให้” พิจิกยิ้มละมุนให้ และส่งสายตาไปยังห้องตัวเอง

“กูจะนอนห้องอื่น ห้องมึงมีตั้งหลายห้อง”

“มึงอย่าเรื่องมาก ห้องอื่นมันไม่มีของใช้ กูอยู่คนเดียวกูจะเตรียมไว้ทำห่าอะไรล่ะ”

“…”

“กูไม่ทำอะไรมึงหรอกน่า” พิจิกพูดตัดรำคาญ และเดินนำเข้าห้องไป

รรรออกมาจากห้องน้ำก็เห็นพิจิกนอนอยู่บนเตียงในชุดนอนเรียบร้อย

“ไหนมึงบอกห้องอื่นไม่มีของใช้”

“เรื่องมากน่ามึง มานอนได้แล้ว กูง่วงฉิบหาย ตามมึงทั้งวันเหนื่อยฉิบ...”

“แล้วใครใช้ให้มึงตาม”

“ก็ถ้ามึงยอมเจอกูดี ๆ ไม่หนีหน้ากู มันจะเป็นแบบนี้ไหม” พิจิกต่อว่า

ทั้งคู่นอนเงียบในความมืด...

“ไอ้จิก แล้วมึงกับไอ้ติณจะยังไงต่อ ในเมื่อมึงบอกว่ามึงแค่ช่วยมัน”

“ไม่รู้ว่ะ แต่กูสงสารมัน มันไม่มีใครที่นี่” พิจิกเงียบไป “แต่ยังไงก็ต้องให้มันคลอดลูกก่อน เดี๋ยวพอท้องมันเริ่มโตมันน่าจะลำบาก กูก็ไม่เคยดูแลคนท้อง” เหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้ “ไอ้รรร...มึงมาช่วยกูดูแลมันหน่อยดิ มึงน่าจะเข้าใจมันมากกว่ากูนะ”

“ดูแลอะไร ยังไง ไม่เอา กูไม่เคยท้องกูจะรู้ได้ไง”

“หรือมึงจะลองท้องดูมั้ยละ” พิจิกสีหน้าเจ้าเล่ห์อยู่ในความมืดเหมือนกำลังมีแผนอะไรในใจ

“นอนเลยมึง...เพ้อเจ้อไปไกลแล้ว กูไม่ใช่ผู้ชายพิเศษแบบไอ้ติณมันนะ” ว่าแล้วรรรรีบนอนหันหลังให้พิจิก

“มึง...หลับยัง”

“ยัง...แปลกที่กูนอนไม่หลับ”

“ที่มึงบอกคืนนั้น...ว่ามึงคิดถึงกู”

“มึงจะเอาอะไรกับคนเมา...ลืม ๆ ไปเหอะ” พิจิกคว้าตัวรรรเข้ามาไว้ในอ้อมกอด “ทำเหี้ยไรเนี่ย...”

“อย่าดิ้น...ไม่งั้นกูทำมากกว่ากอด...นอนได้แล้ว”