บทที่ 106

ลู่เจี้ยนเฉินไม่แลสีหน้าเขาสักนิด เดินไปหาเซ่าเยว่ “ให้ผมสาธิตพื้นฐานของการเหวี่ยงแร็กเกตให้ดูสักหน่อยไหม?”

เซ่าเยว่ “จัดมาได้เลย”

ซางจื้อเหนียนได้ยินแบบนั้น จู่ ๆ ก็หันไปมองเธอเล็กน้อย

ลู่เจี้ยนเฉินไม่รับรู้ถึงความผิดปกติ เขาเริ่มแสดงให้ดู ท่วงท่าเป็นมืออาชีพมาก แบ่งขั้นตอนอย่างละเอียด แค่ดูรอบเดียวก็เข้าใจแล้ว

“แรก ๆ มันจะค่อนข้างยาก ต้องฝึกนานสักหน่อย แต่ไม่เป็นไร ฝึกเอาหลาย ๆ ครั้งก็เป็นแล้ว ผมเนี่ยน่าเชื่อถือกว่าโค้ชอีกนะ ต่อไปผมจะมาสอนคุณเอง”

เซ่าเยว่ไม่ได้ตอบ เดินไปฝั่งตรงข้ามกับลู่เจี้ยนเฉิน

ลู่เจี้ยนเฉิน “เซ่าเยว่ คุณเดินไปไกลขนาดนั้น แล้วผมจะสอนยังไง?”

เซ่าเยว่เก็บลูกเทนนิสลูกหนึ่งบนสนาม คว้าแร็กเกต เดาะลูกกับพื้น เพื่อทดสอบความยืดหยุ่นของเอ็นแร็กเกต

การเคลื่อนไหวนี้ทั้งไหลลื่นทั้งเป็นธรรมชาติ ท่าทางเหมือนกับนักเทนนิสมือโปรที่กำลังเลือกลูกเทนนิสก่อนตี

เซ่าเยว่โยนลูกเทนนิส งอขาทั้งสองข้างเล็กน้อย จากนั้นก็กระโดด แล้วเหวี่ยงแร็กเกตตีลูก

ลูกเทนนิสพุ่งทะยานตรงไปหาลู่เจี้ยนเฉิน เขาตะลึงค้าง ดึงสติกลับมาไม่ทันไปชั่วขณะ ทำให้ตีโฟร์แฮนด์โต้กลับไปได้ช้า ลูกเทนนิสเลยพุ่งทะยาน