Bad Bodyguard พ่ายรักบอดี้การ์ดไร้ใจ (อิงกริด x มาหยา)

พ่ายรัก - 2 ในตอนนั้นเธอยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ ว่าความรักของหนุ่มสาวมันเป็นแบบไหน เธอเล่าย้อนความไปจนถึงช่วงเวลายามที่พ่อของเธอ ได้พาเขาผู้นั้นเข้ามาที่บ้านของตน ชายวัยกลางคนแนะนำให้ลูกสาวรู้จักกับเด็กหนุ่มร่างสูงชะลูด ทว่าร่างกายกลับบางตามประสาวัยรุ่น หน้าตาของเขาเนียนใส พ่อเธอแนะนำว่าเขาชื่อ อิงกริด มาลิน มอนฟอร์ด อายุ17 และเน้นย้ำว่าหลังจากนี้ เขาจะเข้ามาทำงานกับพ่อและคอยช่วยดูแลเธอด้วยความใกล้ชิดทำให้สนิทสนม แม้เด็กหนุ่มจะพลัดถิ่นมาจากสลัมและยังกำพร้า มาหยาในวัยเพียงแค่ 11 ก็ไม่ได้รู้สึกรังเกียจเขาเลยสักนิด ถึงแม้ภูมิหลังของทั้งคู่จะต่างกันราวฟ้าดิน นอกจากพ่อที่แทบไม่มีเวลาให้ อิงกริดคือเด็กผู้ชายคนเดียวที่เธอใกล้ชิดด้วยมากที่สุด หนำซ้ำเขาก็เป็นคนที่เข้ามาเติมเต็มความอบอุ่นใจในช่วงเวลานั้น มิตรภาพอันดีงามจึงถูกหยั่งรากลึกและเติบโตภายในใจเธอ และกลับกลายมาเป็นความรักเพียงข้างเดียว…… คลือบภาพความทรงจำที่เธอไม่เคยลืม11 ปีก่อน ลมเย็นแห่งฤดูพัดผ่านสวนกว้างของคฤหาสน์ในเช้าวันหนึ่ง อากาศอบอวลด้วยกลิ่นดอกไม้ในสวนที่กำลังบานสะพรั่ง บ้างก็เฉาก่อนจะร่วงโรยไปตามกาลเวลา เพราะไม่มีสิ่งใดคงอ

อิงกริดในวัยเยาว์ แม้จะพูดจาหยาบกระด้างและทำตัวเหมือนคนเย็นชาแต่กลับคอยติดตามและดูแลไม่ห่างอย่างเต็มใจ เขายอมทำกิจกรรมหลายต่อหลายอย่างกับเธอ แม้บางครั้งจะแสดงความหงุดหงิด แต่กลับไม่เคยขัดคำขอของเธอเลยทว่าหลังจากวันที่เธอต้องไปเรียนต่อต่างประเทศเกือบ 10 ปี ทุกอย่างก็เปลี่ยนไปเมื่อมาหยากลับมาอีกทีในตอนที่อายุยี่สิบปีบริบูรณ์ ตัวเธอที่เฝ้ารอการกลับมาพบกับเขาอย่างใจจดใจจ่อกลับต้องผิดหวัง เมื่ออิงกริดเปลี่ยนไปจนแทบไม่เหลือเค้าเดิม… เขาทำให้เธอหวั่นไหวเสมือนวันวาน แต่ก็เป็นเพียงแค่รูปลักษณ์ภายนอก เขากลายเป็นคนพูดน้อย วางตัวสุภาพทว่ากลับห่างเหินจนเธอไม่อาจเอื้อมถึง ไม่ตอบรับคำชวนของเธอเหมือนเคย มาหยาทำทุกอย่างเพื่อดึงเขากลับมา อิงกริดคนเดิม เด็กหนุ่มที่เธอเคยตกหลุมรักและเป็นเพื่อนที่แสนดี เธอซื้อของขวัญมากมายให้เขา ตั้งแต่น้ำหอมราคาแพงไปจนถึงนาฬิกาหรู แต่ทุกชิ้นกลับถูกวางทิ้งไว้โดยไม่เคยถูกเปิดดู เขาหักหาญน้ำใจกัน ทำตัวเย็นชาจนเหมือนโรบอร์ท ทำให้เธอใจช้ำซ้ำแล้วซ้ำเล่ากระทั่งยอมทำอะไรโง่ๆเพื่อเรียกร้องความสนใจหลายต่อหลายครา เช่น แกล้งล้มเพื่อให้เขาอุ้ม ทำตัวเรียกร้องให้เขาสนใจ แต่สิ่งที

“เข้าไปนอนซะ ดึกแล้ว พรุ่งนี้พ่อของเธอจะกลับมาแต่เช้า ฉันจะเรียกเมดเข้าไปให้” “เดี๋ยวก่อนสิคะ…อย่าเพิ่งไป!“เธอเอ่ยรั้งไว้ด้วยความหวาดหวั่นแต่ก็ไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มหยุดเดินหนีไปแม้แต่ก้าวเดียวเสียงฝีเท้าหนัก ๆ ของเขาดังก้องราวกับเสียงเคาะโลงในหัว ตึก ตึก ใจเธอเจียนจะขาดอยู่รอมร่อเมื่อเห็นแผ่นหลังกว้างกำลังเคลื่อนห่างมาหยาแทบไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองวิ่งตามลงไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แม้จะโซเซ เจ็บเท้า หัวหมุน แต่ก็ไม่อาจปล่อยให้เขาหายไปจากสายตาได้อีกมือบางคว้าเข้าที่ต้นแขนเขาไว้แน่น“อย่าไปนะคะ… ได้โปรด…” น้ำเสียงสั่นเครือ ก้อนสะอื้นจุกอยู่ในลำคอแต่เขากลับสะบัดออกอย่างไร้เยื่อใย และมันก็รุนแรงพอจะส่งผลให้ร่างบางเซถลา ปลายเท้าเหยียบพลาดกับขอบขั้นบันได“อ๊ะ!...”ร่างเอนเอียง ไถลล้มลงอย่างไร้หลัก มือไม้ควานคว้าหาอะไรสักอย่างจะยึดเหนี่ยว แต่ไม่มีอะไรอยู่ตรงนั้นเลย…เว้นเสียแต่…แขนแกร่งของอิงกริด ที่พุ่งมาคว้าเอวเธอไว้ทันก่อนที่ร่างจะร่วงหล่นแรงกระชากกระแทกให้เขาเซถอยมาสองก้าว อกกว้างแนบกับแผ่นหลังบางโดยไม่ตั้งใจเขาก้มมองเธอ ใบหน้าของหญิงสาวซีดเผือด ดวงตากลมเบิกโพลง… ริมฝีปากสั่นระริก…“อย