ตอนที่ 5

พนักงานกุลีกุจอวิ่งมาเปิดประตูรถให้ด้วยท่าทีนอบน้อม ก่อนที่เกมส์จะโยนร่างอ้อนแอ้นเข้าไปในรถอย่างไร้ความปรานี โดยไม่สนใจเลยว่าเธอจะลงไปนั่งท่าไหน เพราะความตั้งใจเดียวที่มีอยู่ตอนนี้คือพาตัวเธอไปส่งบ้านให้เร็วที่สุด

เกมส์ยัดแบงค์สีม่วงใส่ในมือพนักงานรับรถเป็นค่าตอบแทน ก่อนจะเดินอ้อมไปขึ้นประจำที่คนขับแล้วขับรถออกจากคลับไปอย่างรวดเร็ว

รถยนต์คันหรูแล่นไปตามท้องถนนที่เปิดโล่งด้วยความเร็วสูงตามอารมณ์ที่พลุ่งพล่านของพลขับ บรรยากาศบนรถเงียบกริบ ไร้เสียงพูดคุยและเต็มไปด้วยความอึดอัดกระอักกระอ่วนใจ

น้ำค้างลอบกลืนน้ำลายลงคอที่แห้งผาก นั่งตัวลีบเกร็งแล้วเอนพิงกับประตูรถจนร่างกายแทบจะหลอมรวมเป็นเนื้อเดียว ใจดวงน้อยเต้นแรงไม่เป็นส่ำด้วยความหวาดหวั่นขณะแอบชำเลืองมองเสี้ยวหน้าถมึงทึง

ครืดครืดดดด ครืดครืดดดด

'ต้นไม้'

เสียงเตือนของสายเรียกเข้าดังลั่นทำลายความเงียบ ดึงให้สายตาสองคู่หลุบมามองหน้าจอโทรศัพท์ที่สว่างวาบอยู่บนหน้าตักของน้ำค้างพร้อม ๆ กัน

น้ำค้างถอนหายใจโล่งอก รีบกดรับสายทันทีหลังมองเห็นรายชื่อ ก่อนจะกรอกเสียงใส ๆ ลงไปในเวลาต่อมา นึกขอบคุณเพื่อนชายอยู่ในใจที่โทรมาได้จังหวะพอดี

แต่เด็กสาวคงไม่รู้ตัว ว่านี่มันเป็นจังหวะนรกชัด ๆ

"ฮัลโหลต้นไม้"

(ปลอดภัยดีใช่ไหม ถึงบ้านหรือยัง)

"ฉันโอเค"

ดวงตาคมกริบเหล่มองสีหน้าระรื่นของคนข้างกายแล้วเค้นหัวเราะในลำคอ หงุดหงิดจนเผลอออกแรงบีบพวงมาลัยในมือแน่นขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

เพิ่งจะห่างกันไม่ถึงชั่วโมง คิดถึงกันจนจะเป็นจะตายแล้วเหรอ ฮึ

"แล้วนี่กลับกันหรือยัง"

(สักพัก เพื่อนเธอติดลมจนแทบจะรูดเสาแล้ว)

"ฝากด้วยแล้วกัน ไว้รอบหน้าฉันจะชดเชยให้นะ"

เกมส์หันขวับ พอได้ยินว่าทั้งสองคิดจะนัดแนะกันอีก ความหงุดหงิดก็พุ่งสูงจนไม่อาจระงับโทสะได้อีกต่อไป มือหนาตบไฟเลี้ยวแล้วเบี่ยงรถเข้าข้างทาง ก่อนจะกระทืบเบรกอย่างแรง

เอี๊ยด!

"ว๊ายยยย"

เสียงล้อรถบดกับถนนดังสนั่นหวั่นไหว แรงกระชากของรถยนต์ส่งผลให้โทรศัพท์ที่ยังไม่ทันได้กดวางสาย กระเด็นหลุดออกจากมือเล็กแล้วกลิ้งลงไปนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นรถที่มืดสลัว

ปึก!

เกมส์ฟาดกำปั้นทุบพวงมาลัยรถยนต์เต็มแรง ก่อนจะตวัดสายตาไปมองใบหน้าถอดสีซีดเผือดของเด็กสาวตาเขม็ง

“สนุกมากไหม?”

คำถามสั้น ๆ หลุดออกมาจากปากหนา ทำเอาใจดวงน้อยหล่นวูบไปอยู่ที่ตาตุ่ม ใบหน้าเลิ่กลั่กเหลอหลาอย่างปิดไม่มิด ไม่คิดว่าชายหนุ่มจะล่วงรู้ถึงแผนการที่เธอแสร้งทำเพื่อล่อให้เขาออกมาหาได้เร็วขนาดนี้

“อะ...อะไร”

“เล่นแบบนี้ทำไม สนุกมากไหม”

“....”

เกมส์กระชากคนที่ยังตกตะลึงไม่หายเข้ามาใกล้แล้วจ้องลึกเข้าไปในแววตาวูบไหวนั่น เพียงแค่นึกภาพที่เธออิงแอบกับผู้ชายคนอื่น แรงบีบก็เพิ่มมากขึ้นจนรอบข้อมือขึ้นรอยแดงเป็นริ้ว

“นะ...หนู....”

น้ำค้างอึกอักอ้ำอึ้ง ไม่รู้ว่าจะแก้ตัวกับสิ่งที่ทำอย่างไรดี เจ็บข้อมือจนแทบร้องกรี๊ดแต่แววตาดุดันที่แวววับไปด้วยลูกไฟของความโกรธเคือง ทำเอาเธอหวาดกลัวจนตัวสั่นเทิ้ม ไม่กล้าแม้แต่จะสะบัดออกจากการเกาะกุม

จมูกโด่งขยับไหวไปมาแล้วส่ายหน้าเอือมระอากับกลิ่นแอลกอฮอล์ที่ฉุนจนคละคลุ้งไปทั่วรถ นี่เจ้าหล่อนไปดื่มหรือว่าไปตกถังเหล้ามากันแน่

พอเลื่อนสายตาลงมามองเครื่องแต่งกายที่เจ้าหล่อนเลือกสวมใส่ในคืนนี้ คิ้วหนาก็ขมวดเข้าหากันแน่น แววตาวาวโรจน์ด้วยความไม่พอใจยิ่งกว่าเดิม

"นี่มันชุดบ้าอะไรวะ เศษผ้าเหรอ ทำไมถึงตัวเล็กเท่าเสื้อหมา หรือว่าอยากเป็นดาวยั่ว"

"ไอ้พี่บ้า! หนูไม่ได้อยากเป็นซะหน่อย"

น้ำค้างแว้ดขึ้นทันที ฉุนกึกกับคำค่อนขอดที่อีกฝ่ายพ่นใส่หน้า ถ้าเธออยากเป็นดาวยั่วจริง ป่านนี้เธอปีนขึ้นไปเต้นอยู่บนเวทีแล้ว ตาทึ่มเอ้ย!

"ถ้าไม่อยาก แล้วเมื่อกี้ทำอะไร"

"ไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น"

"ก็เห็น ๆ กันอยู่! เรียนท่องเที่ยวก็ไม่จำเป็นต้องติดเที่ยวไหม"

"แล้วมัน....!"

"ที่อิดออดไม่อยากกลับนี่เพราะเมา หรือเพราะใคร!?"

"นี่! ...."

"ชอบมันนักหรือไง ดูหน้าก็รู้แล้วว่าเสือผู้หญิง ยังคิดจะไปเจอมันอีก โง่หรือโง่กันแน่วะ"

"...."

"หรือว่าผู้ชายแบ๊ด ๆ มันหล่อเร้าใจนัก ถึงต้องเอาตัวเข้าไปพัวพัน อยากเป็นแมลงเม้าที่บินเข้ากองไฟว่างั้น"

"...."

"โตแค่ตัว สมองไม่โต สมแล้วที่ไอ้นัทมันบ่นตลอดว่าเธอโง่ แต่ไม่ยักรู้ว่าจะโง่ขนาดนี้"

น้ำค้างอ้าปากพะงาบ ๆ อยากจะเถียงใจจะขาดแต่ก็หาจังหวะพูดแทรกไม่ได้ เพราะอีกฝ่ายเล่นโวยวายไม่เว้นวรรคให้มีช่องไฟเลยแม้แต่น้อย

แล้วที่เธอทำแบบนั้นก็แค่อยากให้เขาออกมารับเธอกลับบ้านเท่านั้น แต่ใครจะไปคาดคิดว่าอีกฝ่ายจะมีปฏิกิริยาที่รุนแรงแบบนี้

"เสียเวลาตามดูฉิบหาย!"

น้ำค้างชักสีหน้า ไอ้ประโยคก่อน ๆ ที่ด่าเธอยังพอเข้าใจ แต่ไอ้คำนี้คืออะไร หรือว่าเธอบังเอิญไปรบกวนช่วงเวลาสวีทหวานกับผู้หญิงคนอื่น

คิดดังนั้นความหงุดหงิดก็พุ่งขึ้นมาแทนที่ความหวาดหวั่น แต่ยังไม่ทันจะได้เถียงอะไรกลับ ร่างก็ถูกคนอารมณ์ร้อนกระชากเข้าไปใกล้มากขึ้นจนใบหน้าของทั้งคู่อยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ

"ว่าไง ตกลงอยากเป็นอะไรกันแน่ ดาวคณะหรือดาวยั่ว "

"อื้ออ มันจะมากไปแล้วนะพี่เกมส์ ไอ้พี่โง่! ต้นไม้มันเป็นเพื่อนหนู!"

"เพื่อนแบบไหนมันนั่งซบกันวะ"

"ทีหนูยังซบพี่ทั้ง ๆ ที่เราเป็นแค่พี่น้องกัน แล้วทำไมหนูจะซบเพื่อนไม่ได้"

น้ำค้างพูดแย้งเสียงดัง ความน้อยใจตีตื้นขึ้นมาในทันทีเมื่อนึกถึงสถานะที่เป็นอยู่ในตอนนี้ เมื่อไหร่เธอจะทำลายไอ้กำแพงบ้า ๆ นี้ได้สักที

หรือเธอควรจะเลิกพยายามแล้วมีแฟนเป็นตัวเป็นตนให้มันจบ ๆ ไป