ตอนที่ 4

“ไม่ค่ะ! ฟ้าใสเลิกสนใจคนนิสัยเสียแบบนั้นไปนานแล้วค่ะพี่เกมส์!”

“งั้นเหรอ?”

“อื้ออ!”

พรวดดด

การปรากฏตัวของชายหนุ่มทำเอาเครื่องดื่มที่ฟ้าใสยังไม่ทันจะได้กลืนลงท้อง พุ่งพรวดออกมาจากปากเล็กจนเปรอะเต็มโต๊ะไปหมด

“แคก ๆ ๆ “

ฟ้าใสไอแคกแคก สำลักเครื่องดื่มอุ่นจัดจนหน้าดำหน้าแดง พลางลนลานหยิบทิชชูมาเช็ดทำความสะอาดพื้นโต๊ะด้วยความอับอาย

ไอ้คนบ้า! ไอ้คนไร้มารยาท! มาตั้งแต่ตอนไหนวะเนี้ย!?

“มึงมาก็ดีเลยครับพ่อคนเด่นดังประจำโรงพยาบาล รบกวนมึงนั่งเป็นเพื่อนน้องฟ้าใสของกูทีนะครับ ตอนนี้กูถูกที่วอร์ดตามตัวแล้ว”

ไร้คำพูดใด ๆ หลุดออกมาจากปากหนา มีเพียงสายตานิ่ง ๆ ที่ส่งมาให้ ซึ่งเกมส์ที่รู้จักเพื่อนมานานรู้ดีว่าการเงียบนั้นคือการตอบตกลง

เกมส์จึงยิ้มกริ่มแล้วหันไปลูบศีรษะของรุ่นน้องที่อ้าปากค้าง เครื่องขัดข้องไปแล้วอย่างเบามือ ก่อนจะผลุนผลันลุกออกจากวงสนทนาไปอีกทาง

หากจะหาใครสักคนมาดามอกให้เพื่อนสนิทล่ะก็ ระหว่างหลานสาว ผอ. จอมเอาแต่ใจกับรุ่นน้องที่สวยแต่สติไม่เต็มเต็ง เขาว่าอย่างหลังน่าจะเหมาะสมและลงตัวกับเพื่อนผู้บ้างานของเขาได้ดีกว่า

ฟ้าใสหันขวับมองตามชายเสื้อกาวน์ที่พลิ้วตามแรงเดินแล้วก่นด่าอยู่ในใจ

ไอ้พี่เกมส์! ไอ้พี่ทรยศ! มาเทกันไว้กลางร้านกาแฟแบบนี้ได้ยังไงเนี้ย!?

ก่อนที่เธอจะดึงสายตากลับมายังคู่สนทนา เกิดความเงียบเข้าปกคลุมโต๊ะของเธอทันทีที่ถูกทิ้งให้นั่งอยู่ด้วยกันเพียงสองคน

ความห่างเหินทำให้เธออึดอัดจนเริ่มทำตัวไม่ถูก จึงเลือกที่จะก้มหน้ามองแก้วเครื่องดื่มของตัวเองอยู่อย่างนั้นเงียบ ๆ จนสุดท้ายอีกฝ่ายเปิดปากทักทายขึ้นมาก่อน

“งานการไม่มีให้ทำเหรอครับ คุณนภาสินี”

มาเต็ม! เรียกเต็มยศขนาดนี้ไม่ร่ายนามสกุลออกมาด้วยเลยละคะ! คันปากแต่ก็กล้าบ่นแค่ในใจเพราะกลัวถูกสวน

“มีค่ะแต่หยุดบ้างได้ไหมละคะ”

ฟ้าใสมองค้อนใส่คนสองมาตรฐานแล้วก็เงียบไปอย่างไม่รู้จะต่อบทสนทนากับคนตรงหน้าอย่างไรดี

ไม่เจอกันนานตั้งสามปีแทนที่อธิบายเรื่องไม่ตอบไลน์ หรือเอ่ยทักทายเธอด้วยถ้อยคำดี ๆ แบบคนอื่นเขาบ้าง ฮึ! ไม่มีสักคำ!

“อืม”

อืม!? รุ่นพี่ตอบมาแค่สั้น ๆ แล้วก็เงียบไปอีกครั้งโดยไม่คิดจะพูดอะไรต่อ มือใหญ่ยกแก้วลาเต้ที่เธอซื้อให้รุ่นพี่อีกคนขึ้นจิบเรื่อย ๆ ทำราวกับแก้วนั้นเป็นของตัวเองไปแล้วอย่างหน้าไม่อาย

ใจดวงน้อยเต้นตุ่ม ๆ ต่อม ๆ ขณะชำเลืองมองสีหน้าเรียบเฉยนั้นเป็นระยะ ๆ อย่างเงียบ ๆ ความขุ่นเคืองเมื่อนาทีก่อนถูกแทนที่ด้วยความประหม่าเมื่อได้มองหน้าของเขาใกล้ ๆ ในระยะไม่ถึง 1 เมตร

ฟ้าใสอาศัยจังหวะที่รุ่นพี่หันหน้าออกไปมองนอกร้าน ใช้สายตาลอบสำรวจคนตรงหน้าอย่างเงียบ ๆ พลางคิดในใจ

พี่นัทเหมือนจะขาวขึ้นนะ ดูสง่า ดูอกผายไหล่ผึ่งขึ้น ใต้เสื้อเชิ้ตนั่น .... จะมีกล้ามเป็นมัด ๆ แบบผู้ชายในซีรี่ส์ไหมนะ?

ขณะกำลังคิดอะไรเพลิน ๆ อยู่นั้น เธอก็ต้องสะดุ้งแล้วรีบหลุบตาลงมองต่ำเมื่อพบว่าอีกฝ่ายรู้สึกตัวแล้วหันมาจ้องเธอกลับ เธอจึงแก้เก้อด้วยการหลับหูหลับตายกแก้วเครื่องดื่มขึ้นจิบรัว ๆ ไม่หยุด

“เฮ้อออ”

นัทถอนหายใจเบา ๆ แล้วส่ายหน้าไปมา มองคราบฟองนมที่เปรอะรอบปากเล็กนั่นแล้วขัดใจ จนต้องหยิบทิชชูขึ้นมาปาดไปตามริมฝีปากของเธอเพื่อเช็ดมันออกให้พ้นสายตาตามนิสัยคนเจ้าระเบียบ

ฟ้าใสชะงักค้าง ตัวแข็งทื่อหยุดทุกการเคลื่อนไหวไปชั่วขณะ ต่างจากหัวใจที่มันกลับเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ จนน่าตกใจ คล้ายว่าเธอกำลังจะประสบภาวะหัวใจล้มเหลวอยู่รอมร่อ

เขา....เขาเช็ดปากให้ฉัน!

นี่ใช่พี่หมอนัทตัวจริงหรือเปล่า? ทำไม โซ โคเรีย แอนด์ โซ โรแมนติกเวอร์วังแบบนี้! อ๊าย ~

ฟ้าใสกรีดร้องในใจขณะเหม่อมองใบหน้าของรุ่นพี่ด้วยแววตาเพ้อฝันราวกับตกอยู่ในภวังค์แห่งความรัก แก้มนวลแดงระเรื่อขึ้นเพราะอุณหภูมิของร่างกายกำลังพุ่งสูงขึ้นเรื่อย ๆ ตามจังหวะการเต้นของหัวใจ

‘ตายอย่างสงบ ศพสีชมพู’ มันเป็นแบบนี้นี่เอง ~

ทว่าดื่มด่ำกับความสุขได้เพียงชั่วครู่ เธอก็ถูกกระชากให้หลุดออกจากห้วงภวังค์อย่างรุนแรง ....

อึก!

ทิชชูชิ้นดังกล่าวถูกจับยัดเอามาในปากเล็กโดยที่เธอยังไม่ทันได้ตั้งตัว ก่อนจะตามมาด้วยประโยคสั้น ๆ ทว่ากลับสามารถทำลายบรรยากาศดี ๆ ให้ย่อยยับลงได้ในพริบตาเดียว

“ยัยเด็กไม่เต็มบาท!”