ตอนที่ 5

ทิชชูชิ้นดังกล่าวถูกจับยัดเอามาในปากเล็กโดยที่เธอยังไม่ทันได้ตั้งตัว ก่อนจะตามมาด้วยประโยคสั้น ๆ ทว่ากลับสามารถทำลายบรรยากาศดี ๆ ให้ย่อยยับลงได้ในพริบตาเดียว

“ยัยเด็กไม่เต็มบาท!”

ภาพในจินตนาการพังทลายลงจนแตกละเอียดยิบไม่มีชิ้นดีทันที!

จากที่วาดฝันไว้ว่าชายหนุ่มจะใช้ทิชชูเช็ดปากให้อย่างอ่อนโยน คนทั้งคู่จะตกอยู่ในภวังค์แห่งรักของกันและกัน แล้วเขาก็จะค่อย ๆ รั้งตัวเธอเข้าไปใกล้เพื่อมอบจุมพิตอันแสนหวานให้ ตามฉากในซีรี่ส์เกาหลีที่เธอชอบดู

แต่ไหงกลับกลายเป็นไอ้ทิชชูชิ้นนั้นดันถูกยัดเข้ามาในปากของเธอ แทนที่จะเป็นปากหนาหยักได้รูปที่ดูแล้วน่าจะมีสัมผัสนุ่ม ๆ นั่นล่ะ ทำไม!?

ฟ้าใสรีบคายกระดาษทิชชูที่ยับยู่ยี่และเปียกชื้นลงบนถาดทันทีที่ได้สติ เธอตวัดสายตาขุ่นเคืองใส่รุ่นพี่ก่อนจะหยิบทิชชูสะอาดอีกแผ่นมาเช็ดคราบน้ำลายผสมฟองนมที่เปรอะตามรอบขอบปากออกอย่างลวก ๆ

“พี่นัท! ทำอะไรของพี่เนี้ย!?”

“พี่แค่จะทิ้งขยะ”

“ทิ้งขยะก็เอาไปทิ้งตรงนู้นสิ! เอามาทิ้งอะไรในปากฟ้าใส!”

“อ้าว ไม่ได้เหรอ?”

“นี่จะหลอกด่าว่าปากฟ้าใสเหมือนถังขยะเหรอคะ?”

“พี่ยังไม่ได้พูดซะหน่อย หึหึ”

ฟ้าใสพ่นลมหายใจออกแรง ๆ พลางกลอกตามองบนใส่รุ่นพี่อย่างเหลืออด ทำไมกับเพื่อนของเธอนี่พูดจาไพเราะมีหางเสียงที่ลงท้ายด้วยครับ ๆ ทุกคำ แต่ดูคำที่ใช้พูดจากับเธอสิ จะมีคำว่าครับก็ต่อเมื่อประชดประชันหรือหลอกด่าเธอเท่านั้นแหละ

“สองมาตรฐาน!”

ฟ้าใสชำเลืองมองพลางทำปากขมุบขมิบก่นด่าเสียงแผ่วเบา ฮึ้ย! ที่เธอเคยชม ๆ ไปนั้นว่าหล่อว่าดี เธอขอถอนคำพูด!

นัทมองท่าทีเกรี้ยวกราดของหมอสาวแล้วหัวเราะในลำคอเบา ๆ นึกเอ็นดูคนงอน ก่อนจะผลักแก้วกระดาษที่บรรจุน้ำเปล่าอยู่ด้านในให้เธอได้ดื่มเพื่อล้างปาก

มือเล็กรีบหยิบน้ำเปล่าขึ้นมาดื่มอึกอึก เพื่อไล่เศษไยของทิชชูบางส่วนที่ติดตามปลายลิ้นให้ลื่นไหลลงคอไปด้วยกัน จะให้เธอมานั่งขูดลิ้นต่อหน้าผู้ชายที่หมายปองก็ยังไงอยู่ เพราะถ้าเป็นผู้ชายมึน ๆ แบบพี่เกมส์ก็ว่าไปอย่าง

“แล้วนี่มาทำอะไรที่โรงพยาบาล?”

“ฟ้าใสมาหาพี่นะ ...”

เสียงหวานหลุบหายไปในลำคอทันทีหลังเกือบหลุดปากพูดจุดประสงค์ที่แท้จริงออกมา เธอสบเข้าสายตาคำถามของอีกฝ่ายที่กำลังจ้องเธอตาเขม็งแล้วออกอาการเลิ่กลั่กเล็กน้อย

“เอ่อ...พี่.... พี่เกมส์ ใช่ค่ะ! ฟ้าใสมาหาพี่เกมส์ค่ะ!”

เกือบไปแล้วววว! ยังดีที่ยั้งปากทัน! จะบอกว่ามาหายัยนิลก็เดี๋ยวถูกสงสัยอีกว่าแล้วทำไมมานั่งกับพี่เกมส์ได้ งั้นเอารายนั้นมาเป็นข้ออ้างไปก่อนก็แล้วกัน

นัทหัวเราะดังขึ้นเล็กน้อยกับคำตอบที่ได้รับ จะมาหาเพื่อนเขาได้อย่างไรในเมื่อเขาเห็นเธอเดินเตร็ดเตร่อยู่บนตึกผู้ป่วยศัลยกรรมชัด ๆ

“คิดถึงพี่เหรอ?”

“ค่ะ เฮ้ย! ไม่! ไม่ใช่!”

“หึหึ”

ยิ่งเห็นคนตรงหน้าออกอาการมากเท่าไหร่ นัทก็ยิ่งอยากจะไล่ต้อนคนชอบแถให้จนมุมมากขึ้น เพราะเขาเข้ามาในร้านไล่หลังกับเธอเพียงนิดเดียวเท่านั้น บทสนทนาต่าง ๆ จึงลอยเข้าหูเขาทั้งหมด

ในเรื่องความรู้สึกที่ฟ้าใสมีต่อเขานั้น ต่อให้เธอไม่พูดออกมา สีหน้าและแววตาเธอก็บอกอย่างชัดเจนแล้ว ไม่ใช่ว่าเขาไม่เอ็นดูรุ่นน้องคนนี้ เพียงแต่เขานึกเอ็นดูในแบบพี่เอ็นดูน้องเท่านั้น

เพราะหน้าที่ของพวกเขาคือการดูแลรักษาและต่อชีวิตให้กับผู้อื่น แล้วไอ้ความซุ่มซ่ามป้ำ ๆ เป๋อ ๆ ของเธอเนี้ย มันก็ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดและอารมณ์เสียอยู่บ่อย ๆ จนต้องคอยมองเธอตลอดเวลาเมื่อครั้งได้รับหน้าที่ให้ช่วยดูแลนักศึกษาแพทย์ ผิดกับหญิงสาวอีกคนที่หัวไวและมีความรับผิดชอบต่อหน้าที่มากกว่า

ฟ้าใสค้อนปะหลับปะเหลือกใส่คนสองมาตรฐานเสียใหญ่โต แล้วยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นจิบระรัวหวังให้ความหวานละมุนของมันช่วยลดความเดือดดาลของเธอลงบ้าง

นัทมองใบหน้าหงิกงอของหญิงสาวด้วยสายตาอ่อนลง พลางวางฝ่ามืออุ่นจัดทาบลงบนศีรษะเล็กแล้วโคลงไปมาเบา ๆ อย่างหยอกเย้า พูดเอ็ดคนโดดงานอย่างไม่จริงจังนัก

“กลับไปทำงานได้แล้ว ยัยเด็กไม่เต็มบาท!”

ฟ้าใสนิ่งงันไปชั่วขณะ ตกใจในความอ่อนโยนที่มาอย่างกะทันหันจนตั้งรับไม่ทัน ความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วบริเวณที่ถูกสัมผัสทำเอาใจดวงน้อยเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ จนแทบจะทะลุออกมากองด้านนอก

แล้วไหนจะเสียงเพลงที่ทางร้านเปิดขึ้นมาเพื่อสร้างบรรยากาศนี่อีก มาได้จังหวะพอดีอย่างกับรู้ใจ!

ดวงตากลมโตสบประสานสายตากับอีกฝ่าย เหม่อมองเงาสะท้อนของตัวเองที่อยู่ในแววตานิ่ง ๆ คู่นั้นราวกับตกอยู่ในภวังค์ พลันมือไม้ก็อ่อนแรงขึ้นมาเสียดื้อ ๆ

ตุ้บ! เพล้ง!

รอบนี้ไม่ใช่เสียงภาพจินตนาการที่แตกสลายแต่อย่างใด ทว่าเป็นแก้วเครื่องดื่มในมือของเธอเนี้ยแหละที่ร่วงหลุดมือลงบนตัก ก่อนจะกลิ้งหลุน ๆ ตกลงไปนอนพุงแตกอยู่บนพื้นร้าน ดึงดูดทุกสายตาของลูกค้าคนอื่น ๆ ในร้านให้หันมามองเธอเป็นตาเดียว

“อ๊ะ! แย่แล้ว ๆ”

ฟ้าใสทำตาโตด้วยความตกใจแล้วรีบผุดลุกขึ้น มือเล็กเอื้อมออกไปหมายจะคว้าเก็บเอาเศษแก้วมาไว้ในถาด แต่ก็ถูกใครบางคนยึดข้อมือแล้วบีบแน่นจนเธอนิ่วหน้า

หมับ!

“ยัยเอ๋อ คิดดีแล้วเหรอที่จะทำแบบนี้?”

สายตาคมกริบของรุ่นพี่สะกดให้เธอค่อย ๆ เบนสายตากลับไปมองเศษแก้วที่แตกกระจายอีกครั้งแล้วกลืนน้ำลายเอื้อกใหญ่ ภาพเหตุการณ์เก่า ๆ ที่เธอมักโดนของมีคมบาดอยู่เป็นประจำ หวนกลับเข้ามาในความทรงจำอีกครั้ง

 สมัยที่ยังเป็นนักศึกษาแพทย์ที่นี่ เธอมักจะโดนรุ่นพี่ Intern ที่ดูแลดุอยู่เป็นประจำ เพราะเมื่อไหร่ที่เธอเผลอไปสบเข้ากับสายตานิ่ง ๆ คู่นั่นของเขา มันมักจะทำให้เธอเผลอลืมตัวแล้วมือไม้อ่อน ทำของพังจนได้บริจาคเลือดอยู่เป็นประจำ 

แต่ไม่ว่าจะโดนดุจนเสียน้ำตาไปสักกี่รอบ นิสัยนี้มันก็ไม่หายไปเสียที แล้วเธอก็ไม่ชอบตัวเองที่เป็นแบบนี้เอาเสียเลย  

เธอรู้ดีว่ารุ่นพี่ชอบผู้หญิงแบบไหน เธอพยายามที่จะพัฒนา พยายามที่จะเก็บอาการของตัวเองแล้ว แต่ทว่าพอเขาขยับเข้ามาใกล้ เธอเป็นอันต้องเสียสติทุกที 

“ไปล้างตัวแล้วกลับบ้านไปซะ ตรงนี้พี่จะจัดการเอง”

“แต่ว่า....”

“ไป ล้าง ตัว”

น้ำเสียงหนักแน่นบวกกับสายตาดุ ๆ ของรุ่นพี่ที่ส่งมา ทำให้เธอไม่กล้าต่อปากต่อคำหรืออิดออดอีกนานนัก 

เธอรีบหันไปกล่าวขอโทษขอโพยกับพนักงานที่วิ่งเข้ามาพร้อมอุปกรณ์เก็บกวาดในมือ ก่อนจะพาร่างที่เปียกปอนและเหนียวเหนอะหนะตรงไปยังห้องน้ำเพื่อทำความสะอาด