5...“ก็ยัยคนนี้ไงคะที่ไปเคาะกระจก (2)

‘วันนี้ฉันไม่กลับบ้านนะ นายไปรับน้องนาที่โรงพยาบาลที่ไปส่งเมื่อเช้าด้วยแล้วกัน ฉันไม่อยากให้น้องกลับเอง แล้วนายก็จะได้ไม่หลง’

คนที่นั่งจมกองเอกสารอยู่ในห้องรองประธานกรรมการ ถือโทรศัพท์นิ่งค้างอยู่เช่นนั้นตั้งแต่ตติยะวางสายไปอีกราวหนึ่งนาที จากนั้นจึงค่อยๆ ประมวลระบบการรับรู้ทางหูของตนว่าได้ยินคำสั่งที่ผิดไปหรือเปล่า

บอกให้เขาไปรับน้องนอกไส้นั่นน่ะเหรอ หมอนั่นคิดได้ยังไง

ข้อแรกเขายังจำทางไม่ค่อยได้เลย ไม่รู้จะไปถูกหรือเปล่าด้วยซ้ำ ก็ถนนในกรุงเทพฯ ไม่ได้มีแค่สองเส้นนี่ แถมยังตรอกซอกซอยอีกล่ะ ยิ่งคนอ่อนการอ่านภาษาไทยอย่างเขาแล้วด้วยยิ่งไม่ต้องพูดถึงการดูป้าย มีดีอย่างเดียวตรงที่โรงพยาบาลนั้นอยู่ไม่ไกลจากที่นี่มากนัก เพราะเมื่อเช้าเขากับตติยะใช้เวลาจากที่นั่นมาถึงที่นี่แค่ครึ่งชั่วโมงเท่านั้น

ข้อสอง...ข้อนี้เป็นปัจจัยสำคัญอันดับต้นเลยก็คือเขาไม่อยากเห็นหน้า ไม่อยากอยู่ใกล้ หรือแม้แต่พูดคุยกับผู้หญิงคนนั้น คนที่แม่เขารักและทะนุถนอมกล่อมเกลี้ยงเลี้ยงดูมากับมือ ลูกของคนที่มาแทนที่พ่อของเขา แม้ไม่ได้รังเกียจ แต่เขาก็คน จะให้ทำใจยอมรับกันง่ายๆ คงเป็นไปไม่ได้

ชายหนุ่มคิดแล้วก็ถอนหายใจด้วยความเซ็ง เขายังมีเอกสารที่ต้องเซ็นอีกสามสี่แฟ้ม แถมยังต้องอ่านให้ละเอียดอีกด้วยเพราะเป็นเรื่องอนุมัติสั่งของนำเข้าและเกี่ยวกับการเงิน หากไม่รอบคอบแล้วมีอะไรเสียหายขึ้นมาจะมีแต่ขาดทุนเท่านั้น และของพวกนี้คุณวิชัยก็จะใช้เสนอตติยะพรุ่งนี้ซะด้วย เขาจะทิ้งไปก็ไม่ได้

ในที่สุดเรฟก็ตัดสินใจนั่งทำงานของตัวเองที่ติดพันอยู่ต่อไป ชายหนุ่มคิดว่าอย่างไรซะ ผู้หญิงคนนั้นก็คงยังไม่เลิกงานแน่ และระยะทางก็ไม่ไกลกันมากเท่าไรใช้เวลาเดินทางให้น้อยลงด้วยการเหยียบคันเร่งมากขึ้นอีกหน่อยก็คงไปทัน

===================

‘เรฟรู้แล้วว่าเขาคิดผิด’

ชายหนุ่มหงุดหงิดหัวเสียเป็นอย่างมาก ในใจนั้นร่ำๆ อยากจะลงเดินซะให้รู้แล้วรู้รอด แต่ในที่สุดเขาก็สามารถฝ่าจราจรอันแสนแออัดมาถึงโรงพยาบาลจนได้ โดยใช้เวลาไปทั้งหมดหนึ่งชั่วโมง ข้อดีข้อเดียวที่เรฟมองเห็นจากการที่รถติดนรกนี้ก็คือ มันมีเวลามากพอที่จะช่วยให้เขาเรียบเรียงความคิดในการจดจำทาง ทำให้มาถึงจุดหมายปลายทางโดยไม่เลี้ยวผิด

‘เอาล่ะ...เขาจะถือว่ามันคุ้ม’

ร่างสูงสง่าใหญ่โตกว่าคนทั่วไปก้าวย่างเข้าไปภายในอาคารสีขาวตระหง่าน หลังจากจอดรถไว้ที่ลานด้านข้างตรงที่มีคนคอยโบกให้ สายตาภายใต้แว่นดำกวาดกราดไปโดยรอบ แล้วก็ชะงักเมื่อเห็นผู้คนขวักไขว่ทั้งผู้เจ็บป่วยที่นั่งรอการรักษาและญาติ ทั้งบุคคลที่อยู่ภายในบริเวณนั้นก็เดินกลับไปกลับมา เข็นทั้งเก้าอี้รถเข็น ทั้งเตียงคนไข้จนเขาเริ่มตาลาย

“แล้ว...น้องนาของคุณทิวอยู่ไหน” ชายหนุ่มพึมพำกับตัวเอง

เรฟชักรู้สึกถึงสัญญาณที่บ่งบอกว่าวันนี้ต้องเป็นวันแห่งโชคร้ายของเขาอย่างแน่นอน เพราะตั้งแต่เช้าเขาก็มีปัญหากับเด็กในบ้าน มาที่ทำงานก็เจองานแสนน่าเบื่อ เย็นต้องมารับน้องสาวนอกไส้ และขณะนี้ก็คือเขาจะหาเธอเจอในโรงพยาบาลที่แสนกว้างใหญ่นี้ได้อย่างไร

ชายหนุ่มหันมองโดยรอบอย่างละเอียดใหม่อีกครั้ง แล้วเขาก็เจอสิ่งที่เขาต้องการจนได้

เคาน์เตอร์ที่เขียนทั้งภาษาไทยและภาษาสากลที่เข้าใจกันทั่วโลกในความหมายว่า ติดต่อ–สอบถาม มีสาวสวยแต่งตัวเรียบร้อยส่งยิ้มสดใสมาให้ เรฟจึงไม่ลังเลที่จะเข้าไปหาเธอในทันที

“ไม่ทราบว่ามีอะไรให้ช่วยไหมคะ” เสียงหวานใสดังออกมาเป็นภาษาอังกฤษพร้อมรอยยิ้มอย่างเป็นมิตร

‘คนไทยนี่ยิ้มสวยจริงๆ ‘

เขารำพึงในใจก่อนจะยิ้มตอบกลับไป ไม่ได้รู้สึกตะขิดตะขวงใจกับรอยยิ้มหวานบาดใจ เพราะรู้จักคนไทยมามากพอว่าเป็นสยามเมืองยิ้ม ประเทศที่มีแต่คนยิ้มสวย อย่างน้อยๆ คนที่อยู่ใกล้ตัวเขาหลายคนก็เป็นดั่งคำบอกกล่าวนั้น เขาจึงเชื่อว่ามันไม่เกินจริงเลยสำหรับคำชม

“ไม่เป็นไรครับ ผมพูดไทยได้” เขาบอกด้วยสำเนียงแปร่ง แต่ก็ชัดมากกว่าคนต่างชาติหลายคน

“อุ๊ย...พูดชัดจังเลยค่ะ ไม่ทราบว่าจะติดต่อเรื่องอะไรคะ” หญิงสาวถามกลับด้วยหน้าตาท่าทางตื่นเต้น

“ผมมาหาคนครับ”

“มาเยี่ยมผู้ป่วยเหรอคะ ไม่ทราบผู้ป่วยชื่ออะไรคะ”

“โน...โน ไม่ใช่ครับ” เรฟรีบแย้ง “ผมมาหาคนที่เป็นพยาบาลอยู่ที่นี่น่ะครับ”

“อ๋อ...ค่ะ แล้วเธออยู่วอร์ดไหน ชื่ออะไรคะ” หญิงสาวพยักหน้าเข้าใจก่อนถามต่อ

“เอ่อ...ไม่ทราบครับ” เขาเอ่ยเสียงอ่อย

“อ้าว!” หญิงสาวอุทานเพียงเท่านั้นแล้วจ้องมองเขาด้วยสีหน้าแปลกใจ

เรฟเองก็วางสีหน้าไม่ถูกเช่นเดียวกัน เพราะเขาพูดความจริง ชายหนุ่มไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเธอเลยสักอย่าง นอกจากชื่อเล่น ‘น้องนา‘ ที่ตติยะเรียกบ่อยๆ เพราะเขาไม่รู้ชื่อจริงของเธอ แล้วถ้าวันนี้เธอไม่อยู่ในชุดพยาบาลเขาคงไม่คิดว่าคนที่ดูเด็กมากๆ อย่างน้องสาวนอกไส้ของเขาจะทำหน้าที่แสนอบอุ่นนี้

แต่ก็อีกนั่นแหละ เมื่อถูกเลี้ยงมาแบบไม่ขาดความอบอุ่นก็ย่อมมีสิ่งนั้นมอบให้คนอื่นได้...ไม่แปลก

คิดมาถึงตรงนี้ ความไม่ชอบใจก็แล่นริ้วขึ้นมาอีกครั้งจนเรฟต้องระงับมันเอาไว้ ดีที่เขาใส่แว่นดำไม่เช่นนั้นหญิงสาวผู้เป็นประชาสัมพันธ์คงจะคิดว่าเขาดูไม่น่าไว้ใจอย่างแน่นอน

“คือ...ผมจำชื่อจริงเธอไม่ได้เพราะมันยาวมาก”

เขาพยายามลากเสียงยาวเน้นว่ามันยาวเกินกว่าที่เขาจะสามารถใช้สมองจำมันได้จริง แม้จะเป็นการโกหก แต่เขาเรียกมันว่ากลยุทธต่างหากและเมื่อเห็นเธอพยักหน้ารับชายหนุ่มพูดต่อ

“แล้วก็ออกเสียงยากด้วย แต่ผมจำชื่อที่ผมใช้เรียกเธอได้ เพราะมันสั้นกว่าแล้วก็ออกเสียงง่ายกว่าตั้งเยอะ” เขาพยายามพูดอ้อม ยืดเยื้อ เพื่อให้เธองงเข้าไว้ แล้วในที่สุดเธอก็ทนไม่ไหวจนได้

“เอาล่ะค่ะ เอาล่ะ ชื่อสั้นๆ ที่คุณเรียกเธอน่ะเป็นชื่อเล่นใช่ไหมคะ งั้นเธอชื่ออะไรคะ”

“น้องนาครับ”

เรฟบอกพร้อมยิ้มกว้างขวาง จนหญิงสาวที่กำลังดูเหมือนอารมณ์จะเสียอดยิ้มตอบไม่ได้ แต่ก็เป็นยิ้มแหยๆ ราวกับอยากให้กำลังใจเขาซะเต็มที่ เพราะช่วยอะไรไม่ได้จริงๆ

“แต่นางพยาบาลที่ชื่อน้องนานี่ดิฉันไม่เคยได้ยินนะคะ”

“จะเป็นไปได้ยังไง ก็คุณทิวเรียกเด็กนั่นแบบนี้นี่” เขาบ่นกับตัวเองเป็นภาษาอังกฤษแบบรัวเร็วชนิดที่หญิงสาวฟังไม่ทัน เธอจึงหน้าเหวอ

“คุณว่าอะไรนะคะ”

“เอ่อ...เปล่าครับ แต่...ผมเรียกเธอแบบนี้จริงๆ นะครับ”

“นี่เธอ ฉันว่าน่าจะชื่อนาเฉยๆ นะ แล้วเขาเรียกน้องนาเพราะอายุมากกว่าอะไรประมาณนั้นน่ะ” เพื่อนพนักงานประชาสัมพันธ์ที่ยืนฟังทั้งคู่ได้สักพักสะกิดบอก

“ใช่ ครับ ใช่”

เรฟตอบโดยเร็ว เขาลืมข้อนี้ไปซะสนิทเลย บื้อจริงๆ ชายหนุ่มอดว่าตัวเองไม่ได้ที่ใจร้อนจนลืมคิดหน้าคิดหลังให้ดีก่อน แต่ถึงอย่างนั้นสาวประชาสัมพันธ์คนสวยก็ยังส่งยิ้มที่แสนจืดเจื่อนกลับมาให้ชายหนุ่มอีกเช่นเดิม

“ถึงจะรู้ว่าชื่อเล่นนา แต่โรงพยาบาลนี้มีนางพยาบาลที่ชื่อเหมือนกันตั้งหลายคนนะคะ ลำพังคนที่ดิฉันรู้จักก็ชื่อนาสามคนแล้ว ส่วนคนที่ไม่รู้จักนี่ ดิฉันก็ไม่ทราบว่าจะตามตัวให้คุณได้ยังไงเหมือนกันค่ะ”

“พอจะทราบไหมคะว่านามสกุลอะไร” สาวประชาสัมพันธ์อีกคนพยายามช่วย

เรฟได้ยินแล้วแทบเหวอ ก็ชื่อเขายังไม่รู้จัก จะไปรู้ถึงนามสกุลได้อย่างไร แม้เด็กคนนั้นจะเป็นลูกของแม่เขา แต่ก็ต้องใช้นามสกุลพ่อของเธอ เขาไม่มีทางรู้เรื่องราวของผู้ชายคนใหม่ของแม่อย่างแน่นอน ที่สำคัญชายหนุ่มไม่อยากรู้ด้วย

“ไม่ทราบ” น้ำเสียงเริ่มแข็งตามอารมณ์ที่ชักจะกรุ่นขึ้นมาดื้อๆ

สองสาวหน้าสลดลงทันควัน

“ถ้าอย่างนั้นดิฉันคงไม่ทราบว่าจะตามใครมาพบคุณแล้วล่ะค่ะ”

“ใช่ค่ะ...เพราะพยาบาลก็มีหน้าที่กันทุกคน จะเรียกมาให้คุณดูหน้าทุกคนเห็นทีจะไม่ไหวล่ะค่ะ”

ในระหว่างที่สองสาวประชาสัมพันธ์กำลังพยายามอธิบายอยู่นั้น สายตาภายใต้แว่นดำก็เหลือบไปเห็นร่างสมส่วนที่พอจะคุ้นตาในช่วงสองวันนี้ กำลังเดินออกจากลิฟต์และกำลังจะก้าวไปยังประตูหน้าซึ่งเป็นทางออก

“คงไม่รบกวนแล้วล่ะครับ ผมเห็นเธอแล้ว...ขอบคุณมากนะครับ”

พูดจบร่างสูงใหญ่ก็เคลื่อนตัวย่างรวดเร็วไปทางชินานาง สองสาวประชาสัมพันธ์มองตามด้วยความสนอกสนใจเป็นพิเศษ ว่าหนุ่มหล่อล่ำอย่างกับดาราฮอลลีวูดมีเจ้าของหัวใจเป็นใครกันแน่ แม้ไม่ต้องบอกพวกเธอก็เดาได้ว่าเป็นแฟนกัน

“น้องนา!” สองสาวอุทานพร้อมกันเมื่อเห็นเขาคว้าข้อมือของชินานางแล้วพาเดินออกไป สรุปว่าสองสาวคิดถูก...แฟนกันแหงๆ

“มิน่าล่ะไม่เคยเห็นว่าจะสนใจใคร ที่แท้ก็มีตัวจริงอยู่แล้วนี่เอง”

“สงสัยคงกำลังจะงอนกันอยู่ แฟนเลยมาง้อ”

“เฮ้อ...น่าอิจฉาจัง ทำไมเราถึงหาแบบนี้ไม่ได้บ้างน้า”

“นั่นน่ะสิ”

===================

คนร่างสมส่วนที่กำลังเดินอย่างไม่เร่งรีบนักสะดุ้งตกใจ เมื่ออยู่ๆ ก็ถูกคว้าหมับเข้าที่ข้อมือแล้วโดนลากตัวทันที

“อุ๊ย!” หญิงสาวเงยหน้ามองก็เห็นชัดว่าเป็นใคร ดวงตากลมโตที่โตอยู่แล้วยิ่งเบิกกว้างขึ้นเข้าไปอีก “คุณ?”

“ใช่...ผมเอง” ชายหนุ่มพร้อมกับทำหน้าเอือมระอา

“คุณมาได้ยังไง”

“ก็ขับรถมาสิ ถามได้”

“ฉันหมายถึง คุณมาทำไม”

คราวนี้เรฟหยุดเดินกะทันหัน แล้วหันมาจนคนที่ไม่ทันรู้ล่วงหน้าว่าเขาจะหยุดอย่างชินานางจึงชนเข้าให้

“โอ๊ย!”

เรฟปล่อยมือเธอแล้ว ยืนกอดอกจ้องมองหญิงสาวที่ผงะหน้าหงายด้วยสายตาเย็นชา และเมื่อเห็นว่าเธอตั้งตัวได้เองโดยไม่ล้มลงไปกองก็พูดขึ้น

“ผมจะมาทำอะไรที่โรงพยาบาลเหรอ นั่นสิ...คนที่ไม่ได้เจ็บป่วยอย่างผมจะมาทำอะไรที่นี่ ทั้งๆ ที่ไม่รู้จักแม้แต่ชื่อของโรงพยาบาลด้วยซ้ำ”

ชินานางลูบหน้าผากที่เพิ่งชนอกหนาของเขาพลางจ้องหน้าดุ และสายตาที่ไม่บ่งบอกอารมณ์พร้อมกับคิดตามคำพูดของเขา จะว่าไปแล้วมันก็ถูกอย่างที่เขาพูด แล้วเขาจะมาทำไม ในเมื่อ…

“คุณทิวให้ผมมารับคุณ”

เรฟเอ่ยแทรกก่อนที่หญิงสาวตรงหน้าจะคิดจบด้วยความรำคาญ ก่อนจะเดินนำไปโดยไม่หันมาสนใจชินานางอีก ปล่อยให้หญิงสาวตาโตอย่างคาดไม่ถึง

พี่ติวให้มารับ แล้วเขาก็มาทั้งที่ไม่ชอบหน้าเธอเนี่ยนะ

“เดี๋ยวคุณ” ชินานางวิ่งตามไปขวางหน้าชายหนุ่ม ก่อนถามออกไปตามตรง “ที่คุณยอมมารับฉันตามที่พี่ติวบอก ก็เพราะว่าคุณจำทางกลับบ้านไม่ได้ใช่ไหม”

สีหน้าที่เรียบเฉยเปลี่ยนไปเล็กน้อยก่อนจะกลับมาตึงเหมือนเดิม สายตาภายใต้กรอบแว่นดำจ้องหน้าหญิงสาวแวบเดียว ก่อนจะเมินหลบแล้วเดินเลี่ยงร่างเล็กสมส่วนเพียงนิดให้พ้น เพื่อจะได้ไปยังรถที่จอดอยู่ไม่ไกล

ชินานางมองตามคนที่แสนเคร่งขรึมจนเหลียวหลัง ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างขบขันที่สามารถแหย่คนดุให้เหวอได้

ใช่...เขาเหวอ แม้ว่าจะเพียงแวบหนึ่งของเศษเสี้ยววินาทีแต่เธอก็ยังสังเกตเห็น และมันทำให้เธอรู้สึกว่า หน้าแบบนี้ของเขาดูน่ารักน่าเอ็นดูจัง

=====