บทที่ 4 เมียของข้า ช่างขี้โวยวายยิ่งนัก

บทที่ 4

เมียของข้า ช่างขี้โวยวายยิ่งนัก

“ทะ ท่านจะทำอะไรเจ้าคะ”

“เจ้าไม่รู้ หรือแกล้งไม่รู้ หืม?” บุรุษไม่เอ่ยเพียงอย่างเดียว ยังแลบลิ้นเลียริมฝีปากของตนเองอย่างจงใจ

“ขะ ข้าไม่แน่ใจ...”

“เจ้าคิดว่าอย่างไร?”

“ข้า ข้าคิดว่าท่านจะทำให้ข้าเป็นภรรยาของท่าน”

“เจ้าเข้าใจถูก”

“แล้วเหตุใดจึงต้องให้ข้าอ้าขาเช่นนี้เจ้าคะ”

“หึหึ เรื่องนี้เจ้าไม่รู้จริงๆ หรือ?”

บุรุษหยั่งเชิงสตรีตัวน้อย แม้นางจะเพิ่งอายุสิบหกปีในวันนี้ หากแต่สงสัยเสียจริงว่าในเรื่องธรรมชาติของการสืบพันธ์ นางไม่รู้จริงๆ หรือ?

“ไม่รู้เจ้าค่ะ” ทว่าคำตอบกลับเป็นเสียงหวานสั่นเครือเล็กน้อย และนัยน์ตากลมแสนใสซื่อ

“อ่า เจ้านี่ช่าง... ไร้เดียงสาเสียจริง เช่นนั้นคืนนี้ข้าคงต้อง ‘ทำให้เจ้ารู้’ หลายอย่างเลยล่ะ”

“ข้ายินดีรับการสั่งสอนจากท่าน ทว่าโปรดท่านช่วยปล่อยข้า...!”

“มิได้ สิ่งนี้ต้องทำ เจ้าถึงจะรู้” จบถ้อยคำนั้น เรียวลิ้นสากก็ลากเลียตั้งแต่ด้านล่างขึ้นด้านบน ทำเอาสตรีตัวน้อยร้องเสียงหลงกับสัมผัสไม่คุ้นชิน จนก่อให้เกิดอารมณ์วาบหวามที่มิอาจควบคุมได้ง่าย

...อึก ตะ ตรงนั้นมัน...

ฟางเหนียงไม่รู้มาก่อนเลยว่าที่ตรงนั้นมันทำให้เกิดความรู้สึกเช่นนี้ได้ด้วย เรียวลิ้นที่ปาดเลียตามรอยแยกกลีบกายของนางแล้วบดขยี้จุดอ่อนไหว ทำเอาฟางเหนียงเผลอกลั้นหายใจไปหลายรอบ

เรียวลิ้นสากช่างร้ายกาจเหลือเกิน มันไม่เพียงแต่สัมผัสที่ภายนอกเท่านั้น แต่กลับรุกล้ำเข้าไปด้านในสร้างความรัญจวนใจเหลือเกิน ความอุ่นร้อนของกายสตรีโอบรักเรียวลิ้นของบุรุษเอาไว้แน่น

...อ่า หวาน น้ำหวานๆ นี่ข้าดูดเลียทั้งวันทั้งคืนก็ยังได้...

สตรีตัวน้อยสั่นสะท้านไปทั่วทั้งร่าง ยิ่งนางถดถอยสะโพกหนีลิ้นร้ายกาจ มันก็ยิ่งตามติดนางไม่ต่างไปจากเงา เรียวขาที่พยายามหุบเข้าหากันถูกจับอ้าออกกว้างอย่างง่ายดาย สิ่งที่จินหมิงเยว่อนุญาตให้นางทำได้มีเพียงสิ่งเดียว นั่นก็คือการร้องครวญคราง

แต่ฟางเหนียงกลับเขินอายและมีสติเกินกว่าที่จะส่งเสียงน่าอายเช่นนั้น นางอดทนอดกลั้นเม้มริมฝีปากแน่น ไม่ยอมเปล่งเสียงออกมาเลยแม้แต่นิดเดียว บางครั้งก็เผลอกลั้นหายใจจนหน้าแดงก่ำ มารู้ตัวอีกทีก็ต้องรีบโกยอากาศเข้าปอด

ลิ้นสากจ้วงแทงเข้าไปด้านในซ้ำ แม้จะเป็นครั้งแรกของนางแต่จินหมิงเยว่กลับไม่อ่อนโยนสักเท่าใดนัก นั่นก็เพราะว่าบุรุษเองก็แทบจะคลั่งแล้วเช่นกัน!

สัญชาตญาณดิบเถื่อนของบุรุษถูกเผยออกมาทีละนิด!!

จนในที่สุดฟางเหนียงก็สุขสม แต่นางก็ยังคงเม้มริมฝีปากแน่นจนเลือดซึมออกมา ปลดปล่อยน้ำสีใสไหลเต็มปากบุรุษ เขาดูดเลียอย่างหื่นกระหายจนได้ยินเสียงน่าอาย

“เจ้านี่ช่างดื้อดึงเสียจริง อย่าได้อดกลั้น มิเช่นนั้นเจ้าอาจจะกัดลิ้นตนเองได้” บุรุษเอ่ยเสียงดุ ก่อนจะถอนใบหน้าคมคายออกจากกายสตรี แลบลิ้นเลียน้ำกามที่ติดริมฝีปากก่อนจะปล่อยข้อมือเล็กให้เป็นอิสระ

ฟางเหนียงตะเกียดตะกายลุกขึ้นจากเตียง แต่ก็ไม่ทันบุรุษร่างกำยำที่ตามไปคว้าเอวบางแล้วลากให้มาอยู่ใต้อาณัติตามเดิม

“อย่าทำให้ข้าโกรธ เหนียงเอ๋อร์”

“ข้ากลัว ฮึก ข้ากลัวแล้ว”

แม้ในยามแรกนางจะยินยอมพร้อมเป็นของจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ตนนี้ หากแต่นางยังเยาว์วัยอีกทั้งยังไม่ประสีประสา จะเกิดความหวาดกลัวขึ้นมาโดยฉับพลันมิใช่เรื่องแปลก

“ชู่ว” จินหมิงเยว่โน้มกายทาบทับบนร่างของนาง ก่อนจะพรมจูบทั่วดวงหน้าหวานเพื่อปลอบประโลมคนขวัญอ่อน “ข้ามิได้จะสังหารเจ้า ข้าปรารถนาเจ้ามาตลอดจะทำเช่นนั้นได้อย่างไร หืม”

สตรีตัวน้อยร่ำไห้สะอึกสะอื้นอย่างน่าเวทนา บุรุษพรมจูบซับน้ำตาให้นาง ก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่วเบา

“ข้าบอกเจ้าแล้วไง หากเจ้ายินยอมแต่โดยดี ข้าผู้นี้จะอ่อนโยนกับเจ้า...”

แล้วก็เป็นอีกครั้งที่จินหมิงเยว่มอบจูบหวานๆ ให้กับนางเพื่อปลอบขวัญ หว่านล้อมให้นางโอนอ่อนยอมตกเป็นของตนเอง อารมณ์วาบหวามที่บุรุษมอบให้ทำให้ฟางเหนียงมิอาจคุมสติได้อยู่ นางพยายามควบคุมมันแล้วแต่ช่างยากเย็น จินหมิงเยว่มีชั้นเชิงในการหว่านล้อมให้ร่างกายของนางตกเป็นทาสกามของเขาเหลือเกิน

กว่าจะรู้ตัวอาภรณ์ของบุรุษก็ถูกจับโยนไปปลายเตียง แล้วจ่อแก่นกายอยู่หน้าปากทางช่องรักนุ่มนิ่มของนาง ดวงหน้าหวานฉายแววหวาดกลัวอย่างชัดเจน ในขณะเดียวกันนั้นจินหมิงเยว่ก็กดแก่นกายของตนเองเข้าไปด้านใน

กึด!

“อ่า” บุรุษถึงกับหลุดครางเสียงกระเส่า ด้วยความต่างของร่างกาย รวมถึงรู้ว่านางยังครองพรหมจรรย์ บุรุษก็รู้แล้วว่าภายในของนางต้องรัดแน่นมากเพียงใด ทว่าความคิดนั้นเทียบมิได้เลยกับความจริงที่กำลังเผชิญอยู่ มันช่าง...

...อ่า แน่นเหลือเกิน...

“ฮึก ท่าน ไม่ อึก มะ เมตตาข้า ได้โปรด!”

“ชู่ว! เจ้าอย่าเกร็ง”

จินหมิงเยว่ถอนแก่นกายออกอย่างเชื่องช้า มันทำให้ฟางเหนียงคิดเข้าข้างตนเองว่าบุรุษคงจะใจอ่อนยอมให้นางแล้ว แต่ยามต่อมากลับต้องร้องเสียงหลง เมื่อสะโพกแกร่งกดกระแทกความแข็งแกร่งเข้ามาด้านในอีกครั้ง ซึ่งคราวนี้ค่อนข้างหนักหน่วงกว่าเดิม

“อ๊า เจ็บ ฮึก!”

“เหนียงเอ๋อร์ ผ่อนคลายเสีย…!!”

บุรุษเอ่ยเสียงต่ำ หางที่เก็บเอาไว้ถูกปล่อยออกมาเนื่องจากมิอาจวบคุมพลังได้ จิ้งจอกที่กำลังลุ่มหลงมัวเมาในกายของสตรีผู้นี้

สองแขนสอดเข้าใต้แผ่นหลังเล็ก แล้วโอบกอดนางแนบลำตัว รับรู้ได้ถึงหัวใจเต้นระรัวและร่างกายที่สั่นระริกของนาง

...ข้าอยากตอกกระแทกเข้าไปในกายเจ้าแรงๆ เหลือเกิน!...

ทุกสิ่งอย่างที่ฟางเหนียงกระตุ้นกำหนัดของบุรุษได้ดีเกินไป ทั้งกลิ่นเลือดที่ริมฝีปากของนาง กลิ่นกายหอมๆ กลิ่นเหงื่อของนางมันช่างรัญจวนใจ เสียงหวานที่ร้องออกมาเมื่อครู่ด้วยความเจ็บปวดเองก็ช่างน่าฟังเหลือเกิน

“อะ เอาออก ฮึก เอาออกไป!” สองมือเล็กๆ ทุบตีหัวไหล่หนาเต็มแรง มันไม่สร้างความเจ็บให้กับบุรุษเท่าใดนัก มีเพียงความรำคาญเท่านั้น

กึด!

“อื้อ!” ฟางเหนียงหลั่งน้ำตาเป็นสาย นางรู้สึกเจ็บกลางลำตัวราวกับร่างกายจะฉีกออกจากกัน สิ่งแปลกปลอมที่รุกล้ำเข้ามาภายในกายของนางนั้นมันช่างน่ากลัวเหลือเกิน นางอยากเอามันออกไปเดี๋ยวนี้!

“ปล่อยข้า ฮึก เอาออกไป!”

“เมียของข้า ช่างขี้โวยวายยิ่งนัก”

กึด!

“อื้อ!”

จินหมิงเยว่ไม่คิดที่จะถอย พยายามกดแก่นกายลงไปแต่ก็เข้าไปได้แค่เพียงครึ่งเดียวเท่านั้น กลิ่นคาวเลือดจากใจกลางลำตัวของนางทำเอาเลือดภายในกายบุรุษสูบฉีดพล่าน

การทำให้นางเลือดออกก็มิใช่เรื่องแย่ ทว่ายิ่งยืดเยื้อนางจะยิ่งทรมานเสียเปล่า เช่นนั้นแล้ว...

กึด!!

“กรี๊ด!”

บุรุษกดความแข็งแกร่งของตนเองเข้าไปในกายสตรีรวดเร็ว ความอุ่นร้อนภายในครอบครองแก่นกายของเขา ตอดหนึบเสียจนจินหมิงเยว่แทบคลั่ง กระนั้นช่องรักนุ่มนิ่มของนางก็ยังครอบครองแก่นกายของบุรุษได้ไม่สุดลำเสียที

มือเล็กจิกลงบนแผ่นหลังกว้าง ขูดจนเกิดเป็นรอยเล็บชัดเจน นางมิได้ตั้งใจทำร้ายบุรุษ หากแต่ความเจ็บปวดทำให้นางเผลอจิกเล็บลงไป แล้วโอบกอดบุรุษแนบแน่น

“เด็กดี”

“ฮึก ฮือ”

“ชู่ว ไม่ร้อง เจ็บแค่ชั่วครู่ ข้าจะอ่อนโยนกับเจ้า” ริมฝีปากหยักพรมจูบดวงหน้าหวานแล้วปลอบโยนนาง แม้ว่าสตรีตัวน้อยจะส่ายหน้าไปมาแล้วร่ำไห้ก็ตาม หากแต่จินหมิงเยว่กลับเผยรอยยิ้ม

ไม่ว่านางจะกระทำสิ่งใด เหตุใดบุรุษจึงรู้สึกเอ็นดูถึงเพียงนี้ ไม่แน่ว่าจิ้งจอกตนนี้อาจจะวิกลจริตไปเสียแล้ว

จินหมิงเยว่เก็บหางทั้งเก้าของตนเองก่อนจะขับเคลื่อนแก่นกายเข้าออกอย่างเชื่องช้า ถือว่ายังมีเมตตากับนางอยู่บ้าง ฟางเหนียงร้องเสียงหลงแล้วโอบกอดบุรุษแน่น ความเจ็บปวดกลางลำตัวยากเกินจะรับไหว ใบหน้าคมคายก้มลงบดจูบอย่างอ่อนหวานราวกับปลอบประโลมนาง ดูดดื่มเรียวลิ้นเล็กเข้าไปในปากของตนเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ถอนริมฝีปากออกเล็กน้อย แล้วดูดกลีบปากอวบอิ่มติดปาก ออกแรงขบเบาๆ ตามอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน จินหมิงเยว่อยากที่จะกลืนกินนางไปทั้งตัวเสียเดี๋ยวนี้จริงๆ ยิ่งดวงตาคู่งามจ้องมองบุรุษอย่างหวาดหวั่น เลือดในกายบุรุษสูบฉีดพล่านไปทั่วทั้งร่าง

ในที่สุดก็ได้ครอบครองนาง!!

สตรีตัวน้อยรับรู้ได้ถึงสิ่งแปลกปลอมอันแข็งแกร่งที่พยายามสอดแทรกเข้ามาในร่างกายของนาง มันช่างใหญ่โตยิ่งนัก ราวกับจะทะลุทะลวงช่องท้องของนาง ฟางเหนียงเกร็งไปทั่วทั้งร่าง ยิ่งส่งผลให้ช่องรักของนางตอดลำแก่นของบุรุษแนบแน่น

“อ๊า!” เสียงหวานหลุดร้องเสียงน่าอาย เมื่ออยู่ดีๆ จินหมิงเยว่ก็ปล่อยริมฝีปากของนางให้เป็นอิสระ ซุกเข้าที่ลำคอขาวระหง ทั่งดอมดมและฝากฝังรอยรักเป็นจ้ำๆ ราวกับกลีบของดอกเหมยกุ้ย[1]

แรงขับเคลื่อนของร่างกายบุรุษช่างหนักหน่วงเหลือเกิน คล้ายกับจะกระแทกให้ร่างของนางแหลกสลาย จากความเจ็บปวดมลายหายไปกลายเป็นความรู้สึกอันน่าสับสน ภายในช่วงท้องของนางก่อเกิดอารมณ์บางอย่างวูบวาบขึ้นมา คล้ายกับจะทรมาน หากแต่กลับรู้สึกดีอย่างน่าประหลาดใจ

ฟางเหนียงไม่รู้มาก่อนเลยว่าการร่วมรักจะให้ความรู้สึกเช่นนี้ นางนั้นต่ำต้อยไร้การศึกษา สตรีขุนนางหลายคนจะได้รับการศึกษาในเรื่องของค่ำคืนวสันต์ การปรนนิบัติสามีบนเตียง หากแต่ฟางเหนียงนางไม่แม้แต่จะได้แตะต้องตำราปกขาว ตื่นเช้ามาในวันคล้ายวันเกิด ที่ไม่ต่างจากวันธรรมดา ก็ถูกจับแต่งงานในอาภรณ์แสนล้ำค่าเสียแล้ว

เรียวลิ้นสากแลบลิ้นเลียติ่งหูแล้วลากเลียไปทั่วทั้งใบหู ขณะตอกกระแทกความกำยำเข้าไป แก่นกายบุรุษผงาดขึ้นใกล้สุขสมเต็มทน ทว่าร่างบอบบางกระตุกสุขสมไปก่อนหน้า สองแขนโอบกอดร่างบุรุษแนบแน่น ในขณะเดียวกันนั้นจินหมิงเยว่ยิ่งโหมกระหน่ำแก่นกายของตนเองอย่างรุนแรงและสุขสมตามนางมาติดๆ

“แฮ่ก แฮ่ก!” ฟางเหนียงหอบหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อย ร่างบอบบางยังคงสั่นระริกจากการฝืนกำลัง

เม็ดเหงื่อผุดขึ้นแพรวพราวทั่วเรือนร่าง ในสายตาของจิ้งจอกตัวร้ายมันช่างน่าดูชม ราวกับน้ำทิพย์จากสรวงสวรรค์หยดลงบนร่าง เชิญชวนให้บุรุษได้เชยชิม หรืออาจจะราวกับอัญมณีประกายแสงบริสุทธิ์อันหาที่ใดเปรียบมิได้

“เด็กดี” พรมจูบดวงหน้าหวานไม่นึกรังเกียจเหงื่อของสตรี ก่อนจะดึงแก่นกายออก

ฟางเหนียงจึงดีใจที่บุรุษเมตตานาง หากแต่ต่อมาก็แทบกัดลิ้นตนเองเมื่อบุรุษจับขาของนางพาดบ่าข้างหนึ่ง แล้วเริ่มเด้งสะโพกโถมใส่ร่างของนางอีกครั้ง

ริมฝีปากพรมจูบทั่วเท้าของนางอย่างไม่นึกรังเกียจ แล้วอ้าปากกัดจนเลือดซึมออกมา ก่อนจะดูดเลือดของนางราวกับสัตว์ร้าย สตรีตัวน้อยคิดต่อต้านแต่มิอาจทัดทานบุรุษได้เลย

ทรวงอกกระเพื่อมไปตามแรงกระแทกอันดุเดือด สองมือยื่นออกไปกอบกุมมันอย่างย่ามใจ ก่อนจะโน้มตัวไปข้างหน้าแล้วเหยียดขาตรง ตอกกระแทกแก่นกายอย่างรุนแรง

“อ๊า อ๊า!!” สตรีแสนไร้เดียงสา บัดนี้ทำได้เพียงร้องครางเสียงหวาน แม้นางจะพยายามเม้มปากอดกลั้นเสียงนั้น แต่สัมผัสของจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ตัวนี้กระตุ้นกำหนัดของนางเหลือเกิน

จินหมิงเยว่ไม่ปล่อยค่ำคืนนั้นให้ผ่านล่วงเลยไปอย่างเสียเปล่าแม้แต่หนึ่งจิบน้ำชาเดียว ทั้งค่ำคืนนั้นจับร่างบอบบางพลิกคว่ำพลิกหงาย เคี่ยวกรำนางตลอดทั้งคืน

[1] เหมยกุ้ย = ดอกกุหลาบ