ดวงใจราชาปีศาจ

ตอนที่ 1

40,000 ปีก่อน บนโลกนี้มี เผ่ามนุษย์ เผ่าเทพ เผ่าปีศาจ เผ่ามนุษย์ ผู้อ่อนแอที่สุด อยู่ท่ามกลางระหว่างเผ่าเทพและเผ่ามารที่กำลังทำสงครามกัน เกิดความสูญเสียมากมายขนานับ

ราชาปีศาจเฉาเฟิง ผู้นำเผ่าปีศาจนำทัพปีศาจนับแสนนาย บุกสวรรค์ที่เผ่าเทพอาศัยอยู่ เผชิญหน้าสู่รบเผ่าเทพ ซึ่งนำทัพด้วยเทพสงครามเย่วหมี การทำสงครามสู่รับกันอยากรุนแรงและกินเวลายาวนานต่างฝ่ายต่างสูญเสีย เผ่ามนุษย์ได้รับผลกระทบอย่างหนักชาวบ้านอดอยากล้มตาย แผ่นดินแห้งแล้ง ต้นไม้ไร้ดอกออกผล ถ้ายังเป็นเช่นนี้ต่อไป เผ่ามนุษย์ต้องสูญสิ้นเป็นแน่

องค์เง็กเซียน ทรงทราบถึงความลำบากยากแค้นของเผ่ามนุษย์ ผู้อยู่ท่ามกลางระหว่าง 2 เผ่า จึงสั่งการให้เทพสงครามเย่วหมี รีบเร่งทำศึกให้จบโดยเร็วไม่เช่นนั้นความสูญเสียจะเพิ่มขึ้นแน่นอน

"ท่านเทพสงครามเย่วหมี เราขอให้ท่านจงรีบเร่งทำศึกกำจัดราชาปีศาจเฉาเฟิงที่โหดร้ายและพวกทหารของเผ่าปีศาจนั้นให้หมดสิ้น ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด จงทำให้สุดความสามารถของท่าน เราเชื่อว่าท่านทำได้ เหล่าทวยเทพจงไปช่วยกันกำกัดเผ่าปีศาจให้สิ้นสาก !!"

"รับด้วยเกล้า ข้าจะต้องเอาชนะและกำจัด พวกผองเผ่าปีศาจให้หมดสิ้นเจ้าค่ะ"

"เราเชื่อใจเจ้า ท่านเทพสงครามเย่วหมี ถึงแม้ท่านจะเป็นสตรี แต่ความสามารถและความแข็งแกร่งองอาจเจ้าหาแพ้บุรุษไม่ จงรีบเร่งไป เราขอมอบทหารสวรรค์ให้เจ้าอีกหนึ่งแสนนาย ให้เจ้านำทัพกำจัดศัตรูและนำชัยกับมาให้จงได้"

ร่างบางอรชร แต่ดูแข็งแกร่งและห้าวหาญในชุดอาภรณ์สีขาวทับด้วยเกราะทำศึกที่ดูประณีต สวมหน้ากากปิดบังครึ่งใบหน้า ดูโดดเด่นและสง่า โดดขึ้นหลังม้าคู่กายแล้วลอยออกไปเป็นลำแสงสีขาวพร้อมทหารสวรรค์หนึ่งแสนนาย ชั่วพริบตานางและทหารกองทัพสวรรค์มาถึงเขตแดนระหว่างเผ่าเทพ และเผ่าปีศาจซึ่งด้านล่างก็คือเผ่ามนุษย์ที่ไม่รู้อีโนอีเน้ ต้องทนรับเคราะห์รับความลำบากอยู่ด้านล่างนั้น

"คิดจะกำจัดศตรูต้องกำจัดหัวหน้าก่อน ทหารสวรรค์จงฟังข้า เมื่อข้าให้สัญญาณให้พวกเจ้าตั้งค่ายกลดักมารแปดทิศ ข้าจะเผด็จศึกราชาปีศาจเฉาเฟิงเอง"

"รับทราบ" ทหารสวรรค์นับแสนแสนนาย กล่าวพร้อมกันทำให้เสียงดังสนั่น สะเทือนกึกก้องไปทั่วท้องฟ้า

เผ่าปีศาจ

"หึ มาแล้วสินะ ข้าจะดู นางจะต้านข้าได้นานสักแค่ไหน"

"ขอนายท่านอย่าประมาท นางเป็นถึงเทพสงครามของเผ่าเทพ ชื่อเสียงและความเก่งกาจเป็นที่ล่ำลือ นายท่านโปรดระวังตนด้วยด้วยขอรับ" ไป่รุ่ย (ปีศาจนกดึกดำบรรพ์คนสนิทราชาปีศาจ)

"ข้ารู้ จะแค่ไหนกันเชียว ได้เวลาแล้ว กองทัพเผ่าปีศาจจงฟังข้า จงอย่ากลัวตาย จงสู้รบเคียงบ่าเคียงไหล่กับข้า เผื่อปากท้องของเรา แล้วคนที่เผ่า จงเอาชัยกับมา บุก !!!!!"

ทั้งสองเผ่าพุ่งเข้าหากันสู่รบฟาดฟันกันอยากเอาเป็นเอาตาย เสียงดาบกระทบดังกึกก้องทั่วฟ้า

ไม่มีใครยอมใคร การทำศึกกินเวลาผ่านไป 3 วันแล้ว เบื้องล่างที่เผ่ามนุษย์นั้นบ้างที่ลุกเป็นไฟบ้านเมืองเสียหาย ผู้คนล้มตาม เด็กกำพร้าพ่อแม่เพราะภัยจากสงครามเบื้องบน 

"ไม่ได้การแล้ว ข้าต้องรีบจบศึก ต้องเข้าใกล้ราชาปีศาจเฉาเฟิงให้ได้"

เทพสงครามเยว่หมี ใช่พลังและดาบคู่ใจ ฟาดฟันศัตรูจนนับไม่ถ้วน จนมาเผชิญหน้ากับราชาปีศาจเมื่อทั้งสองเผชิญหน้ากัน

"นี้สินะ เฉาเฟิง ราชาเผ่าปีศาจแววตาของเขาช่างดูโหดเหี้ยมยิ่งนัก"

"วันนี้ข้าจะต้องบั้นคอเจ้าด้วยดาบของข้า หยุดความเหี้ยมโหดของเจ้าให้ได้"

เทพสงครามกล่าวด้วยท่าทีที่ดูองอาจพลันปลายดาบชี้ไปที่ราชาปีศาจ

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า เจ้าช่างดูเย่อหยิ่งและองอาจยิ่งนัก ข้าจะดูว่าเจ้าจะทำได้อย่างที่พูดไหม"

ไม่รอช้าทั้งสองต่างพุ่งเข้าหาฟาดฟันกันอย่างเอาเป็นเอาตาย ลำแสงสีขาวและสีน้ำเงินต่างพุ่งเข้าหากันอย่างไม่หยุดยั่ง ราชาปีศาจเฉาเฟิงผู้ซึ่งครอบครองพลังจากไฟโลกันต์ฟาดฝ่ามือออกไปพร้อมลูกไฟโลกันต์นั้น ถ้าใครได้โดนก็ยากจะมีชีวิตรอด แต่เทพสงครามนั้นใช้ความไวหลบหลีกได้อย่างคล้องเเคล้ว

เทพสงครามนางชูดาบขึ้น พลัดปลายดาบก็ปราฏสายฟ้าอัคนี นางตวัดดาบแล้วฟาดสายฟ้าใส่ ราชาปีศาจเฉาเฟิงอย่างไม่ยั้ง แต่ก็หาได้ระคายเคืองไม่ ราชาปีศาจเฉาเฟิงใช้วิชาหลบหลีกจนหาตัวจับไม่ทัน

เมื่อสายฟ้าหยุดลง ไฟโลกันต์ลูกใหญ่ก็พุ่งเข้าหาเทพสงครามอย่างรวดเร็ว นางรีบหลบอย่างไวแต่หาหลบทันไม่ ลูกไฟนั้นได้เฉียดนางไป ทำให้นางล้มลงได้รับบาดเจ็บอยู่บ้าง

นางรีบฝืนกายลุกขึ้นยืนเพื่อไม่ให้เสียเวลา รวบรวมพลังและปล่อยดาบออกไปอย่างรวดเร็ว ยังไม่ทันที่ราชาปีศาจตั้งต้วได้ ด้วยความประมาทที่คิดว่านางจะบาดเจ็บอยู่ จึงไม่ทันระหว่างดาบก็พุ่งเข้ามาแทงตรงกลางอก

ทำให้เฉาเฟิงเสียหลัก และสามารถหยุดราชาปีศาจได้สักชั่วคราว นางเห็นดังนั้นเผื่อไม่ให้เสียโอกาส จึงเรียกทหารสวรรค์ นางตะโกนอย่างสุดเสียง

"ตั้งค่ายกล"

ทหารสวรรค์ทั้งหลายได้ยินดังนั้นจึงรุจไป ล้อมรอบตั้งค่ายกลตามที่เคยฝึกฝนและล่ำเรียนมา และปล่อยพลังปราณเป็นลำแสงสีขาว ล้อมรอบราชาปีศาจไว้อย่างสุดกำลัง ด้านราชาปีศาจเฉาเฟิงเมื่อเห็นว่าตนเองกำลังเสียเปรียบจึงใช้ไฟโลกันต์แผดเผาออกไปทั้งที่ดาบยังปักคาอยู่ที่อก

เหล่าทหารถึงมีจำนวนคนมากกว่าแต่ก็ไม่สามารถต้านทานไฟโลกันต์ของราชาปีศาจได้นานนัก เทพสงครามเห็นดังนั้นจึงคิดที่จะเสียสละดวงจิตของตนเองเพื่อผนึกราชาปีศาจไว้ ไม่รอช้านางรวมรวบพลังทั้งสองสาย

คือพลังปราณทั้งหมดจากการบำเพ็ญตบะมานับหมื่นๆ ปี และพลังจากต้นจิตของนาง นางเรียกดาบคู่กายนางกับมาและปล่อยพลังทั้งหมดอย่างสุดกำลังพุ่งออกไปใส่ราชาปีศาจ

"ข้าต้องทำวิธีนี้ ผู้คนทุกเผ่าถึงจะปลอดภัย ชีวิตผาสุขไร้กังวล"

ร่างของนางทรุดลงกองกับพื้นอย่างหมดเรียวแรงเหม่อมองดูภาพตรงหน้า ไม่ทันที่ราชาปีศาจจะตั้งตัว พลังอันแข็งแกร่งมหาศาลนั้นพุ่งเข้าใส่ลำตัวเข้าอย่างจัง เหมือนเวลาจะหยุดลง ทุกสิ่งรอบๆตัว เหล่าทหารทั้งสองเผ่าต่างตะลึงอึึ้ค้าง ราชาปีศาจนิ่งเงียบตัวลอยอยู่กลางอากาศมีปรานพลังหมุนรอบตัว

ชั่วอึดใจปราณพลังมหาศาลนั้นหมุนเร็วขึ้นและหนาขึ้นจนมองไม่ร่างของเฉาเฟิง

พร้อมกับล่วงลงไปยังเขาอู่หลิงหยวน เผ่ามุษย์ซึ่งอยู่ห่างไกลนับหมื่นลี้ ทหารสวรรค์สองสามนายวิ่งไปหาเทพสงครามไต่ถามว่าเกิดอะไรขึ้น

"ข้าใช้พลังปราณทั้งหมดที่บำเพ็ญมา ผสานกับพลังจากต้นจิตของข้าต่อสู่กับราชาปีศาจ และตอนนี้สามารถผนึกราชาปีศาจเฉาเฟิงไว้ได้แล้ว และจะไม่มีผู้ใดปลดผนึกนั้นได้นอกจากข้า"

"แต่ท่านใช้พลังปราณทั้งหมด และพลังจากต้นจิตเช่นนี้ ดวงจิตท่านจะแตกสลายไม่อาจเรียกคืน และท่านจะตายด้วยนะท่านเทพ"

ใบหน้าซีดขาวยกยิ้มเจือดๆ

"ข้ารู้ แต่มีแค่วิธีนี้ ที่สามารถหยุดราชาปีศาจได้ พวกเจ้าไม่ต้องกังวล ข้าเต็มใจ และต่อจากนี้ราชาปีศาจจะถูกผนึกตลอดไป"

น้ำเสียงแหบและค่อย ๆ เบาลง พร้อมกับรางบางอรชรในชุดอาภรณ์ ทำศึกค่อยๆ สลายเป็นประกายสีขาวลอยตามลมไปบนฟากฟ้าไม่นานก็จางหายไป สร้างความเศร้าโศกาให้แก่พวงผองทหารที่เหลืออยู่ยิ่งนัก ทหารทุกนายต่างยืนไว้อาลัยให้แก่เทพสงครามเย่วหมีอย่างสุดซึง

ฝั่งพวกเผ่าปีศาจ เมื่อเห็นว่าราชาของเผ่าตนเสียท่าถูกเทพสงครามผนึกไว้ จึงหนีหายกระจัดกระจายไปคนละทิศคนละทาง

สงครามจบลง เผ่าเทพและมนุษย์อยู่อย่างสงบไร้กังวล เผ่าปีศาจได้กายเป็นที่รกร่างแห้งแล้ง บางตนล้มตายเพราะอดอยาก บางตนแฝงตัวอยู่ในเผ่ามนุษย์บำเพ็ญเพิ่มตบะกลับตัวสะสมความดี ปีศาจบางตัวแม้มีตบะสูงแต่ทำชั่วมักจะถูกเผ่าเทพตามล่าและจับตัวไปขังคุกสวรรค์ จนเวลาล่วงเลยไป..............