บทที่ 22

บทที่ 22 ดูแลเอาใจใส่

@กลางดึกของวัน

ร่างบอบบางยังคงนอนหลับลึกและไม่ไหวติง แต่ไอความร้อนที่แผ่กระจายออกมาทำให้คนที่นอนอยู่ข้างๆจำเป็นต้องลุกขึ้นมาปลุกเธอ พิษไข้เล่นงานจนนอนซมไม่ยอมลุกไปไหนนอกจากจะนอนอย่างเดียวจะกอดอย่างเดียว

"เราต้องไปโรงพยาบาลแล้วนะตัวเล็ก" ว่าจบก็จัดแจงหาเสื้อผ้ามาสวมใส่ให้น้ำฝนทั้งที่เธอยังคงนอนหลับตาพริ้มอยู่แบบนั้น

ร่างบอบบางถูกอุ้มขึ้นมาแนบอกในท่าเจ้าสาวแล้วพาไปโรงพยาบาลทันที

"อื้อ~" หญิงสาวเปล่งเสียงครางอื้อออกมาเบาๆเมื่อรู้สึกเจ็บที่หลังมือตัวเอง น้ำฝนค่อยๆปรือตาขึ้นมามองสิ่งรบกวนอย่างมึนงง

"หนูอยู่ที่ไหน" เธอเอ่ยถามคนข้างๆด้วยความมึนงง พยาบาลยิ้มหวานให้แล้วตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน "ตอนนี้คุณฝนอยู่ที่โรงพยาบาลค่ะ" น้ำฝนนิ่งไปเธอพยายามปะติดปะต่อภาพเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ว่าทำไมถึงมาอยู่โรงพยาบาลได้ จนกระทั่งเป้เดินเข้ามา

"ไข้ขึ้นสูงมากป๋าเลยต้องพามาโรงพยาบาล"

"ป๋าไปไหนมา~" เธอถามเขากลับเสียงอ่อนพลางเหลือบตามองพยาบาลด้วย เมื่อพยาบาลออกไปจากห้องแล้วเธอก็อ้าแขนออกกว้างเพื่อให้ชายหนุ่มเข้าไปกอดทันที

"อยากนอนบนอกของป๋าได้ไหม~" น้ำเสียงยังแหบพร่าเอยขอชายหนุ่มพร้อมขยับตั