5 กลับไปเยี่ยมตระกูลซุนสายหลัก

5

กลับไปเยี่ยมตระกูลซุนสายหลัก

เฟยเมี่ยวมาถึงโรงสุราท้ายตรอกแล้ว โรงสุราแห่งนี้ไม่ใช่สถานที่คนทั่วไปรู้จักกัน คนที่มาใช้บริการที่นี่ส่วนใหญ่จะเป็นชาวยุทธภพที่เดินทางเข้าเมืองหลวง และอยากได้ที่พักราคาเป็นกันเองพร้อมกันนั้นแบบไม่ต้องการคนรับใช้มาก เพราะที่นี่ไม่มีเสี่ยวเอ้อให้เรียกรับใช้ มีเพียงห้องและเครื่องนอนให้เท่านั้น ทำความสะอาดวันละครั้ง มีร้านอาหารที่เน้นสุราขนาดเล็ก ให้บริการ ทว่าโรงสุราแห่งนี้มีอีกบริการหนึ่งที่คนในเครือข่ายจะรู้กัน นั่นคือ บริการหางานรับจ้างนั่นเอง เจ้าของที่นี่มีสายสัมพันธ์กว้างขวางรับงานจากใครก็ตามที่ต้องการคนทำงานแบบเงียบ ๆ และหาคนมาทำงานให้ ซึ่งเฟยเมี่ยวก็รู้บริการนี้จากสายข่าวหนึ่งในขอทาน นางจึงมารับงานไปทำบ่อยครา หาเงินเพิ่มจากที่ตระกูลซุนส่งมาให้ใช้ประจำนั่นล่ะ

“ขอข้าวสารหน่อย”

รหัสในการขอรายนามภารกิจในตอนนี้นั่นเอง

เฟยเมี่ยวส่งเงินค่าขอดูข่าวให้และรับกระดาษแผ่นใหญ่มา นางเลือกโต๊ะที่ว่างอยู่มุมร้านเพื่อไล่ดูงาน เกณฑ์การเลือกงานของเฟยเมี่ยวคือ ลงแรงแล้วต้องได้เงินคุ้มค่าเหนื่อย จะเป็นงานอันใดนางทำได้หมด

แต่ไม่ต้องกังวลนะ งานของที่นี่เลือกรับแต่งานสุจริต หรือไม่อย่างมากก็เป็นเนื้องานสีขาวออกเทาหน่อย ๆ เท่านั้น

อย่างงานที่เฟยเมี่ยวเลือกคราวนี้นางอ่านแล้วดูน่าสนใจยิ่งนัก ฮูหยินตระกูลขุนนางระดับกลางท่านหนึ่งต้องการให้

ตามหาสามีขุนนาง เขาออกไปจากจวนไม่ติดต่อกลับมาเป็นเวลาสามวันแล้ว มิใช่เรื่องแปลกที่ขุนนางคนหนึ่งจะออกจากบ้าน แต่คราวนี้เขาออกไปทำงานแล้วก็หายไปเลย ฮูหยินจึงสงสัยกลัวถูกฆ่าหรือเป็นอันตรายนั่นล่ะ จึงจ้างคนสืบข่าวสามีให้หน่อยเท่านั้น ไม่ได้อยากให้ตามกลับมาเลยหรอก

เฟยเมี่ยวตัดสินใจเลือกงานนี้ล่ะ เพราะค่าจ้างสูงดี หากนางทำสำเร็จได้กลับมาสามารถเลี้ยงเด็ก ๆ กลุ่มขอทานของตนได้เป็นปีเลย เนื้องานก็ไม่ได้ดูเสี่ยงอันตรายหรือยืดเยื้ออันใด พรุ่งนี้เฟยเมี่ยวต้องไปพบฮูหยินคนนั้นเพื่อสอบถามรายละเอียดเพิ่มเติมอีกมาก วันนี้นางจึงไม่อยู่ที่โรงสุรานาน ได้งานแล้วก็รีบออกมาและมุ่งหน้ากลับวังหลวงทันที

ในที่สุดก็ถึงวันที่เฟยเมี่ยวต้องออกจากวังไปเยี่ยมญาติตระกูลซุนแล้ว ก่อนที่บุพการีอย่างแม่ทัพใหญ่ซุนและฮูหยินของเขาจะออกไปรบและทิ้งนางไว้คนเดียวในเมืองหลวงนั้น นอกจากมารดาของนางจะฝากให้ฮองเฮาเลี้ยงดูแล้ว ยังกำหนดวันให้กลับไปอยู่กับตระกูลซุนสายหลักอีกด้วย

โครงสร้างตระกูลซุนเท่าที่เฟยเมี่ยวรู้คือ ก่อนหน้าที่บิดาของเฟยเมี่ยวจะแยกออกมาสร้างจวนใหม่นั้น เขาอยู่กับสายหลักก่อน ก็คือพี่ชายสายเลือดเดียวกัน มียศเป็นถึงตำแหน่งท่านโหวอันได้รับสืบทอดจากท่านปู่ที่สิ้นชีวิตไปแล้วพร้อมกับตำแหน่งประมุขตระกูล มองผิวเผินอาจดูเหมือนอดีตท่านโหวเอาทุกอย่างให้บุตรชายคนโตหรือเปล่า แต่จากที่นางมีความทรงจำของร่างนี้บ้าง นางจำได้ว่าเป็นซุนเหวินเชา บิดาของนางเต็มใจยกให้เอง เพราะพี่ชายของเขานามซุนเหวินเจี๋ยนั้นสละหน้าที่ในกองทัพแล้วมาทำงานในเมืองหลวง เหมาะกับตำแหน่งเหล่านั้นมากกว่านั่นเอง

มารดาของนางไม่ได้ไปฝากตระกูลหลักเลี้ยงแต่มาฝากฮองเฮาที่เป็นสหายเลี้ยงแทนด้วยเหตุผลอันใดเฟยเมี่ยวก็พอรู้บ้างแล้ว จากการได้กลับไปเยี่ยมบ้านเมื่อปีที่แล้วมา

ตระกูลซุนสายหลักนั้นนอกจาก มีครอบครัวของท่านโหวซุนเหวินเจี๋ยแล้ว ยังมีท่านย่าที่ยังมีชีวิตอยู่อีก สตรีชราผู้นี้ล่ะที่อาจเป็นเหตุผลให้บุพการีของเฟยเมี่ยวไม่อยากนำมาฝากเลี้ยงเท่าไหร่นัก

“คารวะท่านย่า ท่านลุงเจี๋ย และท่านป้าสะใภ้ใหญ่ซูเจ้าค่ะ”

เฟยเมี่ยวโค้งคำนับหัวแนบพื้นสักพักก็ยังไม่ได้ยินเสียงใครเอ่ยให้ลุกขึ้นเลยจำต้องค้างอยู่ท่านั้น จวบจวนเสียงของท่านลุงเจี๋ยเอ่ยอนุญาตนั่นล่ะ นางถึงได้ลุกขึ้น เหล่าเลือดลมที่ไหลไปค้างที่หน้าผากไหลกลับมาตำแหน่งเดิมแทบไม่ทันเชียว

ท่านย่าผู้นี้ยังเลือดเย็นกับหลานคนนี้ไม่เสื่อมคลายจริง ๆ ท่านย่ายังไม่มองมาเลยสักวาบเดียว หากไม่มีสองสามีภรรยาคู่นี้คอยทำให้บรรยากาศดีขึ้น เฟยเมี่ยวคงขาดอากาศตายเพราะความอึดนี้เป็นแน่

“มาแล้วก็อย่าลืมไปไหว้บรรพบุรุษที่ศาลบรรพชนเล่า จะได้ไม่ลืมตระกูล ข้ามหัวตระกูลสายหลัก...”

มารดาของซุนเหวินเชาบิดาของนางเปิดปากทีก็ไม่วายแขวะคนที่ไม่รู้เรื่องไม่รู้ราวกับความบาดหมางนี้สักนิดอย่างนาง  ปีที่แล้วนางกลับมาเยี่ยมจวนหลักแห่งนี้เป็นเวลาเจ็ดวันแทบขาดใจ อึดอัดเสียยิ่งอยู่ในวัง เพราะบ่าวรับใช้ที่ท่านย่าผู้นี้ส่งมาดูแลเฟยเมี่ยวเป็นการส่วนตัวนั้นล้วนเหมือนถูกสั่งให้มาพร่ำบ่นเรื่องที่ตระกูลสายรองอย่างนางข้ามหน้าข้ามตาไป ทำให้เฟยเมี่ยวที่ไม่รู้เรื่องความบาดหมางใดใดเริ่มจับทางได้เลยล่ะ

ตามจริงแล้วหากบุพการีของนางจะไม่เอานางไปออกทัพที่ชายแดนด้วยนั้นควรจะฝากญาติด้วยกันเลี้ยงมากกว่าฝากฮองเฮาที่ไม่ได้มีความสัมพันธ์ใดนอกจากเป็นสหายใช่ไหมเล่า

นั่นล่ะ แต่มารดาของนางก็เลือกฝากให้ฮองเฮาเลี้ยงแทน นางไม่รู้หรอกนะว่าทำอย่างไรถึงทำให้ท่าย่ายอมได้แต่ผลที่ตามมาก็คือ มีข่าวลือไม่ดีเกี่ยวกับสายหลักว่าไม่มีความสามารถพอ หรือบางข่าวลือก็เอ่ยทำนองว่าสายรองกับสายหลักไม่ถูกกัน อันใดทำนองนี้ทำให้ ท่านย่าไม่พอใจนั่นเอง

แต่เฟยเมี่ยวเพียงทำตามที่ผู้ใหญ่จัดการนางไม่รู้เรื่องนี้เสียหน่อยไยเอาความไม่พอใจเหล่านั้นมาลงที่นางได้เล่า เฮ้อ

“เจ้าค่ะท่านย่า อย่างนั้นหลานขอตัวไปห้องบรรพบุรุษก่อนนะเจ้าคะ”

“ไม่ได้มานานเกือบปีก็อยู่คำนับบรรพบุรุษมากหน่อยเล่า เดี๋ยวให้บ่าวไปดูแลอยู่ข้างนอก”

ดูท่าแล้วตลอดเจ็ดวันนี้เฟยเมี่ยวคงต้องนอนที่ศาลบรรพชนตลอดเลยล่ะมั้ง เพราะท่านย่าเล่นไม่กำหนดวันสิ้นสุดอีกทั้งยังบอกให้คนมาเฝ้าอีกด้วย แต่เฟยเมี่ยวไม่ยอมทรมานนานเพียงนั้นหรอกนะ นางพอเตรียมทางหนีทีไล่ไว้บ้างแล้ว

“หลานยินดีคำนับจนเหล่าบรรพชนซาบซึ้งเจ้าคะ เพียงแต่ฮองเฮาได้ฝากฝังให้หลานไปเอาของที่จวนตระกูลซุนสายรอง และอาจต้องรีบกลับไปวังหลวงเจ้าค่ะ ไม่รู้ว่าฮองเฮาทรงรีบใช้ของสิ่งนั้นหรือไม่”

เป็นเพียงข้ออ้างของเฟยเมี่ยวเท่านั้น เจ็ดวันนี้นางคิดจะไปนอนที่จวนตระกูลซุนสายรองและออกไปทำงานที่รับมาเมื่อวานพอดี ครบกำหนดวันเยี่ยมบ้านค่อยกลับวังไป

“เหอะ เอาตามเจ้าเถอะ แต่อย่างน้อยก็คุกเข่าคำนับเสียหนึ่งคืนก็แล้วกัน อย่างไรเสียตระกูลซุนสายหลักก็ไม่อยู่ในสายตาของคนสายรองอยู่แล้ว”

เฟยเมี่ยวฉีกยิ้มจืดเจื่อนไม่โต้ตอบไป นางรอจนท่านย่าบ่นจนเหนื่อยก็ค่อยออกมา เดินตามบ่าวคนหนึ่งไปที่ศาล

บรรพชนตอนนี้เข้าช่วงบ่ายของวันแล้ว บรรยากาศในห้องนี้จึงไม่ได้วังเวงและน่ากลัวมากนัก อย่างน้อยบ่าวคนนั้นก็นำที่รองกันเจ็บเข่ามาให้เฟยเมี่ยวก็แล้วกัน

มาเป็นคราที่สองแล้ว สำหรับศาลบรรพชนของตระกูลซุนนี้ เป็นห้องสี่เหลี่ยมที่ใหญ่กว่าห้องของเรือนหลักอีก เต็มไปด้วยป้ายวิญญาณของบรรพบุรุษมีทั้งเขียนคือ นาม ตำแหน่งก่อนตายและชีวประวัติเล็กน้อย อ่านไปมาก็เพลินเหมือนกัน ปีก่อนนั้นนางเพิ่งอยู่ในยุคนี้ไม่นานยังอ่านตัวหนังสือของยุคนี้ไม่ออกทุกตัว แม้จะมีทักษะความรู้ของเฟยเมี่ยวคนก่อนบ้างแต่ก็ยังไม่คุ้นชินอยู่ดี คืนนี้อย่างไรก็ต้องนอนที่นี่นางอ่านชีวประวัติให้หมดเสียเลย

เมื่อคืนเฟยเมี่ยวกินมื้อเย็นและนอนในศาลบรรพชนนั่นล่ะ ตอนแรกเกือบจะไม่ได้กินมื้อเย็นแล้ว ดีที่บ่าวของท่านป้าสะใภ้ใหญ่นำมาให้ช่วงดึก นางเลยพอมีรองท้องบ้าง

“ลาก่อนเจ้าค่ะ ขอบคุณท่านป้าสะใภ้มาก ไว้หลานมีโอกาสจะมาเยี่ยมนะเจ้าคะ”

ป้าซูเม่ยยิ้มส่งนางขึ้นรถม้าของวังหลวงมา แม้ทั้งลุงและป้าสะใภ้จะไม่ได้แสดงออกถึงท่าทีขับไล่นางเท่าท่านย่า แต่ก็ไม่น่าจะยินดีหรอก ดูจากอาหารที่นางได้เมื่อวานก็ช่วยเพียงรองท้องคลายหิวเท่านั้น มิได้ทำให้อิ่ม

นางคิดไม่ผิดที่หาข้ออ้างเพื่อไม่พักที่นี่ รถม้าขับไปส่ง

เฟยเมี่ยวที่จวนตระกูลซุนสายรอง อันคือจวนที่บิดาและมารดาของร่างนี้ซื้อไว้ก่อนจากเมืองหลวงไปกับพี่ชายและน้องชาย ทิ้งเฟยเมี่ยวไว้กับฮองเฮา

ในจวนแห่งนี้ก็เงียบสงบดี ไม่มีเหล่าบรรดาเจ้านาย มีเพียงบ่าวไพร่อันมีหน้าที่ดูแลทำความสะอาดจวนเท่านั้น อำนาจสูงสุดก็เป็นท่านพ่อบ้านฉิงนั่นล่ะ ด้วยความที่เฟยเมี่ยวไม่ได้บอกคนที่นี่ก่อนว่าจะมาจึงไม่มีใครทำความสะอาดห้องของเฟยเมี่ยวไว้

นางเดินเข้าจวนมาก็ตรงเข้าไปห้องนอนเลย บ่าวอย่างมู่กวาที่ตามมาด้วยจากวังหลวงนางก็ให้ไปพักผ่อนแล้วเช่นกัน

“คุณหนูรองต้องการอันใดเพิ่มไหมเจ้าคะ”

“ไม่หรอก ข้ามาอาศัยอยู่เท่านั้นหากจะกินหรือต้องการอันใดจะให้พี่มู่ไปบอก ไม่ต้องมาถามอันใด”

บ่าวของจวนตระกูลซุนเอ่ยถามก่อนที่เฟยเมี่ยวจะปิดประตูห้องไป อย่างไรนางก็เพียงกลับมาเก็บของและจะออกไปข้างนอกทันทีอยู่แล้วจึงไม่ต้องการคนมายุ่งในเขตของห้องตนเท่าใดนัก

ณ โรงน้ำชาซูฮวา สถานที่ที่นางนัดเจ้าของงานไว้ ห้องส่วนตัวถูกจองไว้โดยฮูหยินขุนนางเจ้าของงาน เฟยเมี่ยวในชุดบุรุษในนามแฝงว่า มี่เฟิง เดินเข้าห้องไป  ฮูหยินท่านนั้นก็รออยู่ก่อนแล้ว

ฮูหยินเจ้าของงานนี้น่าจะอายุประมาณสามสิบกว่าเห็นจะได้ สีหน้าเต็มไปด้วยความวิตกกังวล และคงไม่สบายใจอย่างมากตลอดหลายวันมานี้แน่ เพราะเกิดร่องจาง ๆ ที่หว่างคิ้ว ดูท่าแล้วฮูหยินผู้นี้คงกังวลเรื่องที่สามีหายไปจริง แปลกใจที่ไยไม่ไปแจ้งกับทางการแต่มาจ้างคนอื่นสืบหาแทนนั่นล่ะ เฟยเมี่ยวคิดว่านางคงมีความกังวลอื่นมากกว่าจนไม่อาจเปิดเผยต่อคนของทางการได้  นางคงจะได้รู้ในวันนี้กระมัง

“ท่านคือคนรับงานนี้หรือ ?”

“ขอรับ เรียกข้าว่ามี่เฟิงได้เลยขอรับ ฮูหยินหลี่”

พอฮูหยินหลี่เห็นเฟยเมี่ยวก็ดูเหมือนอยากเปลี่ยนคนรับงานเป็นคนอื่นทันใดเลย คงเพราะนางดูอ่อนเยาว์ กลัวทำงานให้ไม่ได้  แต่เฟยเมี่ยวไม่สนใจท่าทีเหยียดหยามของคนตรงหน้า นางสนใจเพียงทำงานเท่านั้น

“ก่อนหายตัวไปฮูหยินหลี่ช่วยเล่าคร่าว ๆ เกี่ยวกับสิ่งที่ท่านหลี่ทำให้ฟังหน่อยได้ไหมขอรับ โดยเฉพาะสิ่งที่เขาดูทำผิดไปจากวันอื่น ๆ”

ท่าทีอึกอักเหมือนคนไม่อยากเล่าของฮูหยินหลี่นั้นเฟยเมี่ยวแก้ด้วยการนั่งคอยนิ่ง ๆ แต่ดวงตาจ้องมองเจ้าของงานอย่างกดดันแทน นางคิดว่าสตรีผู้นี้แม้ไม่อยากให้นางทำงานให้ แต่ก็ไม่น่ามีทางเลือกอื่นแล้วหรอก ในที่สุดก็ต้องยอมเปิดปากอยู่ดี

“นายท่านก็ออกไปทำงานแต่เช้าตรู่ทุกวัน กลับมาก็ดึกดื่นโดยเฉพาะช่วงเดือนนี้ มีบางวันที่เขาไม่กลับในตอนกลางคืนแต่อย่างไรวันรุ่งขึ้นก็กลับมาอยู่ดี อีกทั้งหลายวันมานี้นายท่านก็ใช้เงินเยอะขึ้นด้วย”

“ฮูหยินเคยคุยกับเขาเรื่องนี้หรือไม่ขอรับ”

“เคยในช่วงแรก ๆ แต่เขาก็มักจะโมโหกลับมา พร้อมเอ่ย บอกว่าเขาทำงานหนักเครียดเพราะพวกข้าอยู่แล้ว อันใดทำนองนั้นน่ะ”

สีหน้าของฮูหยินหลี่บ่งบอกได้ว่ามีบางอย่างที่นางยังเล่าไม่หมด อีกทั้งสังเกตจากชุดและกริยาการเดิน นั่ง ของสตรีผู้นี้แล้ว นางดูเป็นคนขี้กลัว หรือไม่มีความไม่มั่นใจในตนเองบางอย่างอยู่แล้ว ทั้งที่เป็นฮูหยินเอกแต่กลับดูหวาดกลัวไม่ภาคภูมิอย่างที่ควรเป็น ดังนั้นเฟยเมี่ยวจึงสันนิฐานว่าสถานะของฮูหยินหลี่ในจวนต้องไม่ใช้ผู้มีอำนาจมากเท่าไหร่นักแน่ อาจมีอนุอื่นหรือไม่ก็แม่สามีคอยกดข่มไว้...

แต่ข้อมูลจวนตระกูลหลี่ที่นางได้รับมาจากโรงสุราท้ายตรอกคร่าว ๆนั้นบอกไว้ว่าในจวนมีภรรยาคนเดียว เพราะฉะนั้นต้องเป็นผลมาจากแม่สามีนั่นล่ะ ซึ่งอาจเป็นสาเหตุให้ฮูหยินหลี่ไม่อยากไปแจ้งทางการเรื่องสามีหายไปก็เป็นได้

“อย่างนั้นเพื่อให้สืบเรื่องต่อได้ข้าต้องรบกวนฮูหยินหลี่ช่วยนำบัญชีรายการใช้จ่ายเงินของสามีท่านมาให้ข้าหน่อยแล้ว”

อาจเพราะร้อนใจฮูหยินหลี่จึงรีบนำใบรายการใช้จ่ายของสามีมาให้เฟยเมี่ยวทันทีในวันต่อมา พวกนางนัดกันที่เดิม

นางไล่สายตาตรวจดูรายการร้านที่ท่านหลี่ใช้จ่ายไปชั่วครู่ก็เงยหน้าถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

“ช่วงนี้ฮูหยินมีไปออกงานบ่อยเลยหรือขอรับ”

เพราะในรายจ่ายนั้นมีบันทึกไว้ว่าใช้จ่ายซื้อชุดที่ร้านชุดสตรีสำหรับชนชั้นสูงด้วย หากเป็นเพียงขุนนางขั้นต่ำคนหนึ่งแล้วอีกทั้งดูจากการแต่งตัวของฮูหยินหลี่ไม่น่าสวมชุดจากร้านนั้นในชีวิตประจำวัน ต้องสวมออกงานทางการหรือใหญ่เท่านั้น

“ไม่เลย หากเจ้าสงสัยว่านายท่านจะซื้อชุดให้สตรีอื่นนั้น ข้าเคยได้คำตอบแล้วว่าเขามักซื้อชุดไปเป็นของกำนัลให้ขุนนางชั้นผู้ใหญ่ที่ทำงานด้วยน่ะ เจ้าคงเห็นว่าเขามิได้ไปรับชุดด้วยตนเองแต่ให้ทางร้านส่งให้ทั้งหมด”

“ขอรับ อย่างนั้นข้าน้อยขอยืมใบสั่งชุดนี้ก่อนนะขอรับ”

เฟยเมี่ยวดูใบรายการนั้นต่ออีกหน่อยก็แยกย้ายกับฮูหยินหลี่มา นางเดินทางไปยังร้านขายชุดสตรีที่เขียนไว้ในใบรายจ่ายเพื่อสอบถามสิ่งที่ตนข้องใจอยู่เล็กน้อย

นางถามแบบอ้อม ๆ เรื่องจุดหมายที่ชุดเหล่านั้นไปส่งก็ตัดสินใจว่าจะลองหาเบาะแสเพิ่มจากข้อสังเกตจุดนี้นั่นเอง

ปลายทางของชุดนี้ล้วนถูกส่งไปนอกเมืองหลวงยังเมืองซีเปียน ที่ประหลาดคือจุดหมายมิใช่จวนขุนนางอันใดแต่เป็นโรงเตี๊ยมในเมืองนั้นต่างหาก

ด้วยความที่เวลาที่เฟยเมี่ยวจะมีอิสระอยู่นอกวังหลวงนั้นน้อยลงทุกที นางจึงตัดสินใจออกนอกเมืองในวันนั้นเลย เฟยเมี่ยวอาศัยนามแฝงเป็นชาวยุทธภพนามมี่เฟิงออกทำงาน สวมชุดบุรุษสีขาวพิสุทธิ์เดินทางด้วยรถม้ารับจ้างมุ่งหน้าไปเมืองซีเปียนใช้เวลาราวสองวันก็เข้ามาในเมืองทันก่อนประตูปิดพอดี