Novels by มายุมายูมายา

บทที่ 11นี่หรือ...สตรีของท่านแม่ทัพ?เสียงแตรเขาควายเรียกยามย่ำรุ่งก็ดังขึ้นทั่วค่าย ฝุ่นดินปลิวลอยบางเบาตามแรงลมที่โบกผ่านลานฝึกซ้อม เสียงรองเท้าทหารกระทบพื้นดินดังก้องเป็นจังหวะคล้ายเพลงของเหล่ากองทัพในมุมหนึ่งของกระโจมที่พักรวม ชิงหรูกับเสี่ยวเฉินลุกขึ้นเงียบ ๆ รอให้เหล่าทหารไปใช้ลำธารแระจำของค่ายล้างหน้าล้างตาเสร็จสิ้นก่อน พอฝูงคนซาลงพวกนางจึงค่อยเดินตามไปช้า ๆหลายวันที่ผ่านมา พวกนางได้รับหน้าที่ช่วยงานในกระโจมครัวของค่าย อาหารนับร้อยจานต้องเตรียมทั้งเช้าและเย็น วัตถุดิบส่วนใหญ่หยาบกระด้างผักใบแข็ง ข้าวสารป่นหยาบ และเนื้อหมูเค็มหนึ่งชิ้นบางทียังต้องแบ่งกันหลายสิบคนแรก ๆ เสี่ยวเฉินแทบล้มทั้งยืนเพราะไม่เคยจับมีดหั่นผักหั่นเนื้อสัตว์ด้วยตัวเองมาก่อน มือบางเต็มไปด้วยรอยแดงพองจากการถูกน้ำมันกระเด็น ทว่าชิงหรูนั้นกลับคล่องแคล่วราวกับสิ่งเหล่านี้นางทำมาแล้วร้อย ๆ รอบเช้านี้ทั้งสองคนมาที่ลำธารข้างค่าย เพื่อล้างผักสำหรับทำมื้อกลางวัน ชิงหรูก้มลงจัดเรียงผักก่อนจะยื่นมือไปช่วยเสี่ยวเฉินที่ยังล้างไม่สะอาด“อย่าขัดเพียงผิวนอก เจ้าต้องบี้โคลนออกจากรอยตัดเช่นนี้” นางว่า พลางสาธิตให้อย่างใจเ

บทที่ 10นางพักกระโจมเดียวกับพวกนายทหารอื่น !ชิงหรูในชุดผ้าสีทึม ใบหน้าซีดขาวไร้การแต่งแต้มเครื่องประทินโฉมใด มือหนึ่งถือห่อผ้าขนาดเล็กที่ภายในบรรจุเพียงเสื้อผ้าใช้สอยที่จำเป็นสองสามชุด ล้วนเป็นผ้าธรรมดาสีเรียบ มิมีแม้แต่งานปักหรือลวดลายใดใดเสี่ยวเฉินที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ถือห่อผ้าอีกห่อหนึ่ง แยกใส่ข้าวต้มแห้ง ขนมเปี๊ยะไม่ใส่ไส้ และของกินที่เก็บได้นาน ซึ่งล้วนเป็นของที่นางเตรียมไว้ให้นายหญิงและตนเองเผื่อจะหิวในยามค่ำเบื้องหน้าคือรถม้าคันเก่าคันหนึ่ง ไม่ใช่รถม้าประจำจวนของเจ้านาย แต่ก็ยังดีที่มิใช่รถขนฟืนขนของเสียออกไปทิ้งนอกจวนเช่นกันชิงหรูยืนนิ่งรอจนรถม้าจอดสนิท นางถึงก้าวไปข้างหน้าเพื่อขึ้นรถ แต่ยังไม่ทันได้ก้าวเท้าขึ้น ก็มีเสียงตะโกนห้วน ๆ ดังขัดขึ้น“หยุด!”นายทหารร่างสูงคนหนึ่งก้าวออกมาจากรถม้าคันนี้เอง เขาเป็นคนของค่ายทหาร ดูจากสีเสื้อที่สวมและท่าทีแข็งกระด้างไร้การเคารพย่ำเกรงนางที่เป็นฮูหยินของจวนแล้วพอเดาได้ว่าเหยียนหลงส่งมาแน่“ส่งสัมภาระมาให้ตรวจก่อน”ชิงหรูลังเลชั่วครู่ก่อนจะยื่นห่อผ้าให้แต่โดยดี แต่เสี่ยวเฉินกลับยื้อของไว้ในมือเล็กน้อย ดวงตาแสดงแววไม่ยินยอมอย่างชัดเจน เพรา

บทที่ 9นางได้คุยกับสามีจริง ๆ จัง ๆแล้วรถม้าของจวนเซียวเคลื่อนเข้ามาหยุดที่ลานหน้าประตูใหญ่ สตรีสองนางก็ลงจากรถม้าเดินหายเข้าไปในจวนโดยไม่เอ่ยคำให้มากความเพราะต่างฝ่ายต่างก็เหนื่อยอยู่แล้วเมื่อทั้งสองเดินเข้ามาถึงศาลาพักอันเป็นจุดพักระหว่างสองทางเดินแยกภายในจวนก็ต้องหยุดชะงักทันใดที่โต๊ะไม้เล็กปรากฎเป็นเซียวเหยียนหลงนั่งนิ่งอย่างไม่รู้อารมณ์ใด เขาดื่มชาเงียบ ๆ ไม่แม้แต่จะปรายตามามองคนที่เพิ่งเดินเข้ามาเลยอีกฝั่งของโต๊ะคือเวินซื่อฟาง มารดาของเขา นั่งตัวตรง สีหน้าเต็มไปด้วยความไม่พอใจจนไม่แม้แต่จะจิบชารื่นรมย์ได้อย่างบุตรชายของนางชิงหรูชะงักเท้าพร้อมกับยอบกายคารวะตามธรรมเนียม เช่นเดียวกับอี้หลันที่อยู่ข้าง ๆสายตาของเวินซื่อฟางเหลือบมองชิงหรูก่อนเสียงตะโกนเสียงดังลั่นอย่างที่เห็นได้ไม่มากทันใด“คุกเข่าลง สำนึกในความผิดเสีย!”ชิงหรูขมวดคิ้วมุ่น นางไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นเหตุใดถึงถูกบอกให้สำนึกความผิด นางยืนอยู่อย่างนั้นด้วยสีหน้าสับสนปนความเหนื่อยล้า“ลูกสะใภ้ทำอันใดผิดหรือเจ้าคะ? เหตุใดต้อง...”ยังไม่ทันได้กล่าวต่อจนจบ บ่าวชายสองคนก็เข้ามาขนาบหลัง ก่อนจะกดบ่าให้นางทรุดลงบนพื้นทาง

บทที่ 8ร่วมงานเลี้ยงในฐานะฮูหยินเซียวคราแรกกลิ่นหอมอ่อนจากดอกไม้ลอยล่องในอากาศยามราตรี แสงไฟจากตะเกียงส่องลอดกิ่งไม้สร้างเงาริ้วลงบนพื้นทางเดินหินดูงดงามชวนมองเสียงหัวเราะและบทสนทนาจากเรือนเลี้ยงด้านในค่อย ๆ จางหาย เมื่อชิงหรูกับเสวี่ยหยางเดินห่างออกมาชิงหรูเดินสำรวมกว่าเคย ใบหน้างามเรียบเฉย นางยอมเดินเคียงข้างเขาแม้รู้ว่าตนจะต้องสร้างศัตรูมากก็ตาม อย่างน้อยนางก็สามารถปลดพันธนาการบุญคุณได้ ถือว่าคุ้มอยู่ล่ะนะ“เอ้อ องค์ชายสามทรงทราบได้อย่างไรว่าหม่อมฉันเป็นฮูหยินสกุลเซียวเพคะ?”เสวี่ยหยางหยุดชะงักก้าวไปครู่หนึ่ง หันมามองนาง ใบหน้าที่เคยสงบนิ่งเริ่มมีร่องรอยยิ้มฝืดฝืนปรากฏอยู่จาง ๆไม่ต้องรอฟังคำตอบ ชิงหรูก็เดาได้เสียแล้วเขาเป็นถึงองค์ชายสาม…มากอำนาจก็ย่อมหาวิธีสืบตัวตนของนางได้อยู่แล้ว การให้คนติดตามสืบคงมิใช่เรื่องลำบากสำหรับเขาเสวี่ยหยางทอดตามองนางต่อครู่หนึ่งก่อนเอ่ยถามต่ออย่างนุ่มนวล “แล้ว…ท่านแม่ทัพเซียวเล่า เข้าไปในบริเวณจัดเลี้ยงแล้วหรือ?”คำถามนั้นดูธรรมดาทั่วไป ทว่าเมื่อเป็นเรื่องนี้สำหรับฮูหยินที่ขึ้นชื่อว่าสามีไม่ยอมรับเช่นนางกลับเหมือนมีอะไรบางอย่างทิ่มแทงโดยตรงชิงห

บทที่ 7องค์ชายสามขอความช่วยเหลือเซียวอี้หลันมาหานางแต่เช้าในวันหนึ่งก่อนวันเลี้ยงตระกูลหลี่จะมาถึง“พี่สะใภ้ วันนี้พอจะว่างหรือไม่เจ้าคะ?” นางเอ่ยถามด้วยดวงตาวาววับ “ข้าคิดจะออกไปเลือกเครื่องประดับใส่ไปงานเลี้ยงในวันพรุ่งนี้ อยากให้พี่สะใภ้ไปช่วยเลือกด้วยหน่อยเจ้าค่ะ”ลู่ชิงหรูวางพู่กันในมือ สีหน้าเรียบสงบแย้มยิ้มรับเล็กน้อย นางเพิ่งจัดการบัญชีร้านค้าแห่งหนึ่งเสร็จไปครึ่งส่วน พอเห็นอีกฝ่ายเข้ามาหาก็พยักหน้าตกลงอย่างง่ายดายเพราะนางก็อยากออกไปข้างนอกอยู่แล้ว นางได้โอกาสไปสำรวจความต้องการตลาดเผื่อลู่ทางในอนาคตด้วยก็ย่อมดีกว่าฟังคำรายงานของผู้อื่น“ดี ข้าก็ยังมิได้เลือกเครื่องประดับให้เข้ากับชุดเลยเช่นกัน ถือโอกาสออกไปเปิดหูเปิดตาก็ไม่เลว”ไม่นาน รถม้าสลักลายประณีตของจวนเซียวก็เคลื่อนตัวออกจากประตูหน้าจวน เจ้านายสาวทั้งสองนั่งเคียงกันด้านใน ส่วนบ่าวสองคนของทั้งสองก็นั่งร่วมอยู่ข้างสารถีที่นอกรถม้ารถม้าหยุดลงหน้าร้านเครื่องประดับขึ้นชื่อ หงส์หยูหลง ร้านขนาดใหญ่ ด้านหน้าประดับม่านไหมสีชมพูอ่อนที่ปลิวเบา ๆ ตามลม แสดงออกชัดเจนว่าภายในร้านนี้มีแต่สิ่งงดงามเหมาะกับสตรีและคนที่มาซื้อของให้สต

บทที่ 6จะให้นางสร้างทายาทกับผ้าห่มหรืออย่างไรยามโหย่ว (17.00 – 18.59 น.) ล่วงเลยไป ค่ายทหารแสงจากตะเกียงน้ำมันที่ค่อย ๆ ปรากฏขึ้นทีละดวง ท่ามกลางสายลมหนาวเยียบที่พัดผ่านต่างจากช่วงกลางวันสุดโต่งภายในกระโจมแม่ทัพ เสียงสนทนาอันหนักแน่นที่เคยกึกก้องเมื่อครู่ค่อย ๆ ซาลง บรรดารองแม่ทัพและนายกองต่างทยอยล่าถอยออกจากกระโจมบัญชาการ ทิ้งไว้เพียงร่างสูงในชุดสีเข้มได้นั่งลงพักผ่อนเสียทีเซียวเหยียนหลงทอดกายพิงพนัก หยิบถ้วยชาขึ้นจิบ ดวงตาคมคิ้มเข้มทอดมองแผนที่เมืองเบื้องหน้าโดยไร้อารมณ์ มุมปากเฉยเมยอย่างผู้ไม่เคยหวั่นไหวต่อผู้ใดในใต้หล้ากระทั่งเสียงทหารยามหน้ากระโจมดังขึ้น“นายทหารหวังมาขอเข้าพบขอรับ!”คิ้วเข้มของเขาขมวดเล็กน้อยเพียงชั่ววูบ ก่อนเอ่ยเสียงทุ้มต่ำตอบรับ“ให้เข้ามา”หวังจื่อเฉินก้าวเข้ากระโจมมาด้วยท่วงท่าระมัดระวัง ค้อมกายให้ตามธรรมเนียม ไม่พูดอ้อมค้อมให้เสียเวลาเพราะตามจริงเขารออยู่นานตั้งแต่เลิกฝึกประจำวัน กว่าจะหักใจมาที่นี่ได้ใช้ความกล้าไปมาก“ข้าน้อยมีเรื่องจำเป็นต้องเรียนท่านแม่ทัพขอรับ” เขากล่าวเสียงเข้ม “เมื่อช่วงกลางวันฮูหยินของท่านแม่ทัพ…นางถูกนายทะ-”เซียวเหยียนหลงวางถ้

ณ วัดจู้จื่อ ที่รอบข้างปกคลุมด้วยต้นไผ่ลำต้นเหยียดตรง โดยนอกจากวัดนางชีแห่งนี้จะเป็นวัดที่ขึ้นชื่อเรื่องป่าไผ่อันแสนเงียบสงบแล้ว วัดแห่งนี้ยังเป็นตัวแทนของความคุณธรรมอันเป็นลักษณะของวิญญูชน ด้วยลำต้นเหยียดตรงไม่คดงอ เปรียบกับความซื่อตรง เมื่อมีพายุหรือลมแรงพัดมาก็ไม่ล้มยังคงตั้งเหยียดตรงเช่นเดิม ดั่งวิญญูชนเมื่อมีอุปสรรคผ่านมาก็ยังเข้มแข็งและผ่านพ้นมาได้ ด้วยคุณลักษณะทั้งภายนอกและนัยยะของวัดเหล่านี้ทำให้วัดจู้จื่อแห่งนี้เหมาะสำหรับเป็นที่ให้บุคคลที่จิตใจเต็มไปด้วยความคดงอ เต็มไปด้วยความโลภอย่างฮองเฮาจ้าวเหวินเจียมาพำนักเพื่อสวดมนต์เพิ่มคุณธรรมให้กับจิตใจตามรับสั่งของฮ่องเต้ “พี่สาวขาดเหลืออะไรก็สามารถบอกหม่อมฉันได้นะเพคะ ข้าผู้เป็นน้องรักจะรีบจัดเตรียมมาให้ เพราะพี่สาวอยู่ที่นี่คงไม่สะดวกสบายเท่าอยู่ในวัง และส่วนเรื่องในวังพี่สาวไม่ต้องเป็นกังวลไป เรื่องดูแลวังหลังทั้งหมดฝ่าบาทมีรับสั่งให้น้องเป็นผู้ดูแลทั้งหมดแล้ว อะไรที่พี่หญิงเคยได้ควบคุมดียิ่งน้องก็จะช่วยดูแลแทนให้อย่างดีไม่แพ้กันเพคะ” พระสนมกุ้ยเฟยแย้มยิ้มหวานหยาดเยิ้ม นัยน์ตาเปี่ยมสุขยิ่ง อีกทั้งการแต่งกา

#####บทส่งท้ายมือหนาควานหาร่างอุ่นนุ่มอย่างที่ทำเป็นประจำทุกวัน ทว่าควานไปพบแต่ความว่างเปล่า สองตาค่อย ๆลืมขึ้น ไฉนวันนี้เขาถึงรู้สึกมึนหัวประหลาดหือ วันนี้เขาตื่นสายหรือ ไยเป็นภรรยาเขาที่ตื่นก่อนได้เล่า นางตื่นแล้วไยไม่เรียกเขาเสียหน่อยล่ะ“ใครอยู่ด้านนอกเข้ามาที”เป็นเย่าถิงที่เดินเข้ามา นางชะงักนิดหน่อยเพราะกลิ่นที่เกิดจากการทำกิจกรรมของสองข้าวใหม่ปลามันคละคลุ้งทั่วห้อง ซึ่งเมื่อคืนพวกนางต่างรู้ดีกว่าเกิดอะไรขึ้นในห้อง เพราะเสียงที่ดังทะลุกำแพงออกมาตลอดคืน“นายหญิงไปไหนหรือ?”เย่าถิงยกคิ้วฉงนก่อนตอบ “ก็ไม่ได้อยู่ในห้องหรอกหรือเพคะ” พูดพลางสอดส่องมองทั่วห้องก็ไม่เห็นคุณหนูของตนจริง จึงขออนุญาตเรียกไป๋จื่อและบ่าวคนอื่น ๆมาถามไถ่ แต่ก็ไม่มีใครพบเห็นเลย พอไม่เจอสตรีที่ตนเรียกหาจึงกลายเป็นเรื่องใหญ่ คนของชินหวังทั่วทั้งจวนต่างกระจายกำลังหาทั่วจวน แต่หานานหลายชั่วยามก็ไม่มีใครพบ“พวกเจ้าดูแลนางอย่างไรนายหญิงออกจากห้องไปไยไม่มีใครเห็น!”บรรยากาศโดยรอบของบุรุษผู้ทรงอำนาจเย็นยะเยือกลามไปทั่วทั้งจวน นัยน์ตาดุดันจ้องมองเขม็งไปที่เหล่าบ่าวใช้ที่คุกเข้าตรงหน้า“หม่อมฉันเฝ้าหน้าห้องตลอดไม่เห็

#####บทที่ 50นับจากวันที่กลับจากไปเยี่ยมจวนตระกูลไป๋ซูเมิ่งก็รอบางอย่างจนสิ่งที่นางรอคอยก็มาถึง ไป๋จื่อเข้ามาหาซูเมิ่งในห้องหนังสือพร้อมปิดประตูแน่น จนในห้องเหลือเพียงซูเมิ่งและไป๋จื่อสองคน“ครานี้ได้เรื่องแล้วเพคะพระชายา”“ว่ามา...”ตามที่ให้ไป๋จื่อออกไปรับเรื่องที่นางให้เป่าต้ง บ่าวบุรุษที่ซูเมิ่งไว้ใจในจวนตระกูลไป๋ทำเรื่องบางอย่างในจวน การมารายงานครานี้ของเป่าต้งนั้นต่างออกไปจากครั้งก่อน ๆแล้ว เรื่องที่ซูเมิ่งกำลังเฝ้าคอยเป็นเรื่องเกี่ยวกับไป๋หย่งคังบิดาของซูเมิ่งเอง ในวันที่นางกลับไปเยี่ยมบ้านนั้นนอกจากซูเมิ่งจะเข้าไปขอพบหย่งคังเป็นการส่วนตัวแล้วนางยังเรียกเป่าต้งเพื่อมอบหมายงานให้ทำด้วยนั่นก็คือ ให้เขาคอยจับตาดูไป๋หย่งคังตลอดทุกฝีก้าวตอนที่อยู่ในจวนไม่เว้นแม้กระทั่งช่วงกลางคืน และให้มารายงานนางทุก ๆสามวัน ในช่วงแรก ๆ สิ่งที่ไป๋หย่งคังทำนั้นซูเมิ่งคิดว่าปรกติทั่วไป แต่พอได้ฟังคำจากเป่าต้งรายงานหลาย ๆคราซูเมิ่งเริ่มสงสัยบางอย่างเข้าให้แล้ว กิจวัตรหนึ่งที่น่าสงสัยคือไป๋หย่งคังมักจะเทียวไปเรือน ๆหนึ่งทุก ๆสองหรือสามวันเสมอและใช้เวลาอยู่ที่นั่นราวสองเค่อ สิ่งที่น่าประหลาดคือเรือนแห่ง

#####บทที่ 49และแล้ววันที่ท่านหมอพิษมาถึงจวนชินหวังก็มาถึง เขาเข้ามาพร้อมกับหยางเหวินเพื่อมาตรวจอาการของซูเมิ่ง “แปลก พระชายาไม่น่ามีพิษชนิดนี้อยู่ในกายได้พะยะค่ะ”หมอพิษพูดพลางลองตรวจสอบพิษอีกรอบผลปรากฎว่าเลือดที่มาจากร่างกายซูเมิ่งนั้นเป็นพิษชนิดที่เขาคิดจริง ๆ“อย่างไรหรือท่านหมอ”ซูเมิ่งเอ่ยถาม นางอยากรู้อย่างที่สุดว่าพิษที่อยู่ในร่างกายนางแต่กำเนิดนั้นคือชนิดใดกันแน่โดยท่านหมอพิษบอกว่าพิษนี้คือพิษที่มีแหล่งกำเนิดจากอาณาจักรชิงจง ซึ่งคืออาณาจักรข้างเคียงที่เป็นศัตรูกับอาณาจักรที่นางอยู่นี้มาช้านานแล้ว โดยพิษนี้เป็นพิษที่หากออกฤทธิ์จะค่อย ๆทำลายอวัยวะทั้งหมดในร่างกาย แต่เงื่อนไขการออกฤทธิ์จะออกฤทธิ์เมื่ออยู่ในกระแสเลือดของบุคคลผู้นั้นนานเป็นเวลาสองปี ซึ่งพิษนี้ไม่ค่อยมีผู้คนนำมาใช้เท่าไหร่นัก แทบไม่มีคนในอาณาจักรนี้รู้จักเลยด้วยซ้ำ แต่สำหรับอาณาจักรชิงจงพิษชนิดนี้จะใช้เฉพาะกับทหารที่ฝึกไว้เพื่อเป็นสายลับเท่านั้น ด้วยเงื่อนไขการออกฤทธิ์นี้ทำให้สามารถใช้เพื่อควบคุมเหล่าทหารยามต้องออกไปปฏิบัติการได้ โดยการให้สายลับทุกคนดื่มพิษชนิดนี้เข้าไปและหากต้องการมีชีวิตต่อเพียงแค่กลับไปที่ฐาน

#####บทที่ 48“คุณหนูเจ้าคะ ตื่นได้แล้วเจ้าค่ะ”เป็นเย่าถิงที่เข้ามาปลุกซูเมิ่งที่กำลังกอดกองผ้าห่มนุ่มด้วยอาการมึนงง นางลืมตามองเย่าถิงอย่างเกียจคร้าน“ข้าขอนอนอีกหน่อยได้หรือไม่”ไม่พูดเปล่าซูเมิ่งปิดเปลือกตาลงอีกครั้ง นางรู้สึกอ่อนเพลีย และปวดเนื้อปวดตัวไปหมดจนไม่อยากขยับเขยื้อน แต่ก็ต้องลืมตาขึ้นอีกครั้งเพราะแขนตัวเองถูกดึงให้ลุกขึ้นและทันทีที่เย่าถิงดึงแขนของซูเมิ่งพ้นผ้าห่มก็ต้องตกใจ นางมองไปยังรอยสีกุหลาบบนผิวขาวผุดผาดของผู้เป็นนายที่ตอนนี้ขึ้นรอยแดงราวถูกแมลงกัดต่อย และยิ่งพอซูเมิ่งเอนตัวขึ้นตามแรงดึงของเย่าถิงแล้วผ้าห่มที่คลุมร่างอยู่ไหลกองลงปิดเพียงเอวยิ่งตระหนกไปใหญ่ ทั้งรอยมือและบางแห่งเกิดเป็นรอยช้ำ เย่าถิงพอนึกถึงว่าที่มารอยพวกนี้มาจากไหนจึงใบหน้าแดงขึ้นลามจนถึงใบหู“ไป๋จื่อเตรียมน้ำอุ่นผสมสมุนไพรให้แล้วเจ้าค่ะ ให้บ่าวพยุงไปนะเจ้าคะ”ซูเมิ่งพยักหน้ารับคำอย่างว่าง่าย นางรู้สึกล้าเกินจะลืมตาตื่นด้วยซ้ำ แต่ก็รู้ว่าตามธรรมเนียมแล้วตนจะต้องไปไหว้บุพการีของซือหมิง ซูเมิ่งแทบจะอยากไปหักคอของบุรุษน่าตายนามซือหมิงให้ตายคามือเสียเดี๋ยวนี้เลย เมื่อคืนเขารู้ทั้งรู้แท้ ๆว่าไม่ควรเข้

บทที่ 47 (ต่อ)“คุณหนู พร้อมแล้วออกมาได้เลยนะเจ้าคะขบวนของชินหวังใกล้มาถึงแล้วคุณหนูออกมาได้เลยเจ้าค่ะ”ร่างงามระหงเดินตามนางกำนัลเจี่ยงและคนอื่นออกจากห้องนอนเพื่อไปยังโถงจัดงานไม่นานขบวนเสด็จของชินหวังก็หยุดลง ทั้งขุนนาง และทหารรักษาพระองค์ตั้งขบวนจนหางยาวไปไกลลิบตา บนม้าต้นขบวนร่างกำยำงามสง่าในชุดแดงผ่าเผย นัยน์ตานิ่งลึกล้ำยากคาดเดา ยามปรายตาไปทางใดเหล่าบ่าวใช้ที่ติดตามเจ้านายจวนตระกูลไป๋ออกมาต้อนรับต่างเขินหน้าแดงเป็นลูกตำลึง ซือหมิงเหวี่ยงตัวลงจากอานม้าท่าทางงามสง่าเต็มไปด้วยอำนาจแม้วันนี้เขาจะยังคงท่าทาดุดันเข้าถึงยากอยู่แต่หากเป็นคนสนิทของซือหมิงย่อมมองออกมาเจ้านายของพวกเขานั้นนัยน์ตาเปล่งประกายเจิดจ้ากว่าวันใด และริมฝีปากบางนั่นก็หยักยกเล็กน้อยด้วยพอซือหมิงถูกเชิญเข้ามาในจวนเพื่อไปยังห้องโถงกลาง ก็พอดีกับที่นางกำนัลเจี่ยงจูงมือซูเมิ่งซึ่งมีผ้าสีแดงผืนใหญ่ปิดใบหน้าเดินออกมา ขนาดไม่เห็นหน้าตาซือหมิงยังรู้สึกใจเต้นแรงขึ้นมา เขามองเห็นเพียงทรวดทรงและท่าทางการเดินนั่นก็รู้สึกภาคภูมิใจเป็นไหน ๆ พอถึงย้อนไปคราที่เขาพบนางครั้งแรก ท่ามความมืดมิดในค่ำคืนหนึ่งในป่ากว้าง ร่างงามสง่าผิวข

บทที่ 13ยุติทุกอย่างพร้อมกลับมาเริ่มใหม่“คุณหนูสามกับคุณชายรองไป๋...ได้ของสำคัญไปแล้วขอรับ”พู่กันในมือหลินเจิ้งหาวหยุดนิ่งกลางอากาศทันที หยดหมึกสีดำร่วงลงบนกระดาษตรงหน้าเป็นจุดกลมก่อนแผ่ซึมออกช้า ๆ ความเงียบเข้าปกคลุมอยู่พักหนึ่ง เขาเพียงเงยหน้าขึ้นดวงตาที่มักนิ่งสงบกลับคมดั่งคมมีด“เจ้ามันไร้ความสามารถ” เสียงของเขาไม่ดังนักแต่แผ่วเย็นจนอีกฝ่ายตัวแข็งทื่อ “ของนั่น...คืออันใด?”ชายชุดดำกลืนน้ำลาย “ไม่ทราบขอรับ คราวนี้คุณชายใหญ่มิได้แจ้งให้ท่านทราบก่อนเราเลยไม่ทันได้ไปสำรวจที่กระท่อมนั่น นายท่าน แต่ข้าเกรงว่า...หากพวกนั้นสืบลึกกว่านี้ เรื่องอาจลุกลาม ควบคุมไม่อยู่ขอรับ”หลินเจิ้งหาวหัวเราะในลำคอ เสียงแห้งเย็นราวเหล็กขูดหินจนกร่อน “เจ้าคิดไม่ทันแม้เด็กกลุ่มหนึ่ง เล้ยงไว้เสียข้าวสุกนัก”เขาลุกขึ้นอย่างช้า เงาเสื้อคลุมยาวลากไปบนพื้นไม้ เสียงผ้าลากดังครืดเบา นิ้วมือแตะขอบโต๊ะขณะหมุนตัวกลับมามองผู้รายงาน แววตาสว่างวาบขึ้นชั่วขณะก่อนจะกลับมามืดสงัด“ไป” น้ำเสียงเรียบ แต่ชัดทุกถ้อยคำ “จัดการชิงของนั่นให้มาให้ได้ ...ครานี้ห้ามผิดพลาดเด็ดขาด ส่วนเรื่องหลังจากนี้ข้าจัดการเอง”ชายชุดดำสะดุ้งรีบ

บทที่ 12เบาะแสใหม่พร้อมใจที่หวั่นไหวแสงยามบ่ายลอดผ่านกลีบดอกเหมยที่เริ่มโรยรา กลิ่นชาหอมร้อนลอยคลอในอากาศ ศาลาไม้หลังจวนหลินไร้เสียงสนทนาจนได้ยินเสียงลมหายใจสลับกันเบา ๆ บนโต๊ะไม้สักกลางศาลา แผนที่กับเอกสารถูกกางทับไว้ด้วยถ้วยชาอุ่น ๆ อวี้เซียนพลิกกระดาษด้วยปลายนิ้วเรียว ดวงตานิ่งแต่ในนั้นมีประกายวูบเหมือนคมมีดที่ซ่อนอยู่ในฝัก ส่วนไป๋เจี้ยนหงพิงพนัก เงาของเขาทาบลงบนโต๊ะครึ่งหนึ่งมองน้องสาวที่มุ่งมั่นเกินเข้าใจ“สถานที่บริเวณป่านั่นมีทางมุ่งสู่วัดแล้วก็เมืองหลวงเท่านั้น แต่เราก็พยายามสืบหาตัวตนแล้วก็ยังไม่เจอเสียที ไหนจะเบาะแสโจรที่รอดจากตลาดมืด...ก็หายไปอีกแล้ว”เสียงทุ้มต่ำของเจิ้งหลิงไม่ดังนักแต่หนักพอให้ลมในศาลาแน่นตึงอวี้เซียนยกถ้วยชาแนบริมฝีปากหยุดดูแผนที่แล้วพักสายตาผ่อนคลายด้วยกลิ่นหอมร้อนของชา ก่อนวางกลับลงอย่างแผ่วเบา“เช่นนั้นก็คงต้องกลับไปเริ่มที่จุดเริ่มต้น” เสียงนางนิ่งแต่เนื้อความลึกล้ำพอให้สะดุดใจ “บ้านร้างในป่า... หากได้กลับไปอีกครั้ง อาจเห็นสิ่งที่มองข้ามไปก็ได้”หากไม่ยอมแพ้อวี้เซียนคิดว่าอย่างไรก็ต้องมีทางเป็นไปได้!ไป๋เจี้ยนหงนิ่งอยู่พักหนึ่ง แสงจากข้างนอกส่องผ่

บทที่ 11มีใครนำพวกนางหนึ่งก้าวเสมอค่ำคืนหนึ่งหลังฝนหยุดตก หลินเจิ้งหลิงสวมเสื้อคลุมสีเข้ม เตรียมม้าพร้อมบ่าวคนสนิทอยู่เงียบ ๆ แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังขึ้นจากด้านหลัง“พี่ใหญ่จะออกไปไหนหรือ?”อวี้เซียนยืนอยู่ตรงประตู เงาร่างนางทอดยาวบนพื้นไม้ แววตานิ่งเรียบแต่มีบางอย่างที่อ่านยาก เจิ้งหลิงหันกลับมามองส่งยิ้มแหย ๆ ไปให้“มีสายรายงานมาว่า มีคนเห็นคนหน้าคล้ายภาพที่เจ้าให้ไว้หลบซ่อนตัวอยู่ในตลาดมืด ข้าเพียงจะไปดูให้แน่ใจก่อนค่อยมาบอกเจ้าน่ะ”“ข้าไปด้วย”คำพูดนั้นทำให้เจิ้งหลิงขมวดคิ้วทันที “ที่นั่นอันตราย เจ้ารออยู่ที่จวนนี่แหละ ข้าได้เรื่องอย่างไรจะรีบกลับมาบอกเจ้า”อวี้เซียนหยักคิ้วบางขึ้นสูง “หากท่านไม่ให้ข้าไปด้วย หลังจากท่านออกไปข้าจะออกไปเอง”เจิ้งหลิงลังเลอยู่ครู่หนึ่งในที่สุดก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ยอมแพ้ให้กลับความดื้นรั้นของน้องสาว“ก็ได้ แต่อย่าเดินห่างข้าแม้แต่ครึ่งก้าวแล้วกัน”ณ ตลาดมืดยามค่ำคืนอบอวลไปด้วยกลิ่นคาวและควันไฟ เสียงเหล็กกระทบกันดังแว่วจากตรอกลึกราวไม่ใช่กลางคืนแห่งการพักผ่อน แสงตะเกียงสลัวสะท้อนเงาคนที่เดินไปมาอย่างระแวดระวัง อวี้เซียนก้าวตา

บทที่ 10สตรีไม่ควรยุ่งเกี่ยวเรื่องเช่นนี้ประตูห้องหนังสือของตระกูลหลินตั้งตระหง่านอยู่ใต้ชายคาเรือนใหญ่ กลิ่นไม้สนแห้งอบอวลเจือกลิ่นหมึกเก่าที่แทรกอยู่ในอากาศ อวี้เซียนหยุดยืนอยู่ตรงนั้น หน้าประตูไม่สีเข็มดูเคร่งขรึมที่คุ้นตา“คุณหนูรองกลับไปก่อนเถิดขอรับ นายท่านกำลังคุยธุระกับคุณชายใหญ่อยู่”บ่าวหน้าห้องรีบมาขวางห้าม น้ำเสียงเข้มอย่างไม่เคารพ“ข้าไม่ใช่คนอื่นเสียหน่อย อีกอย่างเจ้าก็ยังไม่แม้แต่จะรายงานเข้าไปด้วยซ้ำ” อวี้เซียนตอบเรียบ ดวงตาเยือกแต่มั่น “ข้ามีมีเรื่องต้องพูดกับท่านพ่อเดี๋ยวนี้”“แต่ว่า...”นางไม่รอฟังต่อ ก้าวขึ้นหน้าแล้วตะโกนเสียงชัดทันที “ท่านพ่อเจ้าคะ! อวี้เซียนมีเรื่องสำคัญ ขอเข้าพบเจ้าค่ะ!”เสียงพู่กันข้างในหยุดลงกะทันหัน เงียบไปครู่ใหญ่ก่อนเสียงทุ้มของหลินเจิ้งหาวลอดออกมา “เข้ามา”บ่าวหน้าห้องสะดุ้ง แต่รีบเปิดประตูให้นางอย่างไม่กล้าขัดกลิ่นหมึกและกระดาษตีขึ้นมาทันทีที่ก้าวเข้าไป ด้านในมีเพียงแสงแดดส่องลอดช่องหน้าต่างต้องกระดาษเขียนตัวอักษรเต็มโต๊ะ หลินเจิ้งหาวนั่งหลังตรง มือถือพู่กันที่เพิ่งวางลง ดวงตาคมดั่งคมมีดมองตรงมาอย่างไม่ปิดความไม่พอใจ ข้างโต๊ะมีหลินเจิ้

บทที่ 9บิดาที่น่ายกย่องเสียงล้อรถม้าเก่าหยุดลงหน้าจวนหลิน อวี้เซียนเงยหน้าประตูตรงหน้าไม่มีใครออกมาต้อนรับ ไม่มีแม้เงาบ่าวรับใช้สักคน นางก้าวลงจากม้าอย่างไม่ใส่ใจ ฝีเท้าหนักแน่นขยับเดินเสียดสีกับชุดคลุมที่เปื้อนโคลนจนเริ่มแห้งกรังในตอนเดินมุ่งหน้าไปยังเรือนตนก็ได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้นจากศาลาพักระหว่างทาง“พี่รอง!”อวี้เซียนชะงัก หันหน้าขึ้นมองตามเสียง เห็นอวี้เยี่ยนในชุดผ้าขาวบางสะอาดวิ่งลงจากศาลา ใบหน้าสดใสเปื้อนรอยยิ้มและแววดีใจแท้จริง“พี่รองกลับมาแล้วหรือเจ้าคะ! ตอนพวกเรากลับมาพี่ใหญ่ก็รีบให้คนเอาม้าออกไปรับพี่--” “กลับมาแล้ว...ก็อย่างที่เห็น” เสียงราบเรียบไม่แข็งเกินแต่ก็ไม่อ่อนโยน ร่างกายนางอยากพักผ่อนเต็มแก่นางเต็มไปด้วยความเหนื่อยที่ฝังลึก “ข้าขอตัวก่อน”อวี้เยี่ยนชะงักเล็กน้อยอย่างไม่เข้าใจกับท่าทีเย็นชาของพี่รอง นางก้าวเข้ามาอีกก้าว ดวงตาฉายความลังเลปนห่วง “ข้า...อยากขอบคุณที่พี่รองช่วยพวกเราไว้ในป่านั้นเจ้าค่ะ หากไม่ได้ท่านพี่ขะ--”อวี้เซียนเม้มริมฝีปากแน่นนิดนึงก่อนตอบกลับก่อนจะสายไป “เรื่องนั้นข้าทำเพื่อตนเองเจ้าไม่ใส่ใจ”บนศาลาหลินเจิ้งหลิงที่นั่งดื่มชากับอวี้เยี่ยนร

บทที่ 8ข้าแค่...ผ่านมาแถวนี้ไม่ได้ตามเจ้ามาเสียงแมลงยามค่ำคืนขับกล่อมแข่งกับเสียงลมพัดอ้อยอิ่งผ่านยอดไม้ภายในป่าใหญ่ กลิ่นฝนหลังหยุดตกอีกครั้งยังคลุ้งอยู่ทั่วผืนป่า อวี้เซียนเดินไปตามเส้นทางที่แฉะชื้นเท้าเหยียบดินโคลนจนเปื้อนชายกระโปรงแต่แววตานางยังนิ่งเช่นเคยในที่สุดนางก็หยุดเดินและนั่งลงใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง ขาล้าเกินกว่าจะเดินต่อแล้ว“คืนนี้คงต้องค้างในป่าจริง ๆ สินะ”เสียงพึมพำเบาราวลมหายใจ ก่อนจะก้มลงเก็บใบไม้แห้งที่ค้างอยู่ใต้กิ่งใหญ่ซึ่งน้ำฝนซะไม่ถึง ใช้เศษไม้หอมในถุงหอมของตนมาเป็นเชื้อเพลิง แล้วจึงค่อยจัดเรียงเป็นกองเท่าที่หาได้หาหินที่สามารถใช้จุดไฟได้มากระทบกันจนเกิดประกายไฟใช้ลมหายใจเป่าช้า ๆ จนเกิดเปลวไฟเล็ก ๆ ค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นจากความพยายามนั้นขอบคุณชาติก่อนที่นางชอบเข้าป่าไปพักผ่อนกายและใจ นางและป่าจึงเปรียบเสมือนเป็นเพื่อนกันมากกว่าศัตรูที่น่ากลัว...ไป๋เจี้ยนหงยืนอยู่ไกลออกไปภายใต้ความมืด สายตาคมมองภาพตรงหน้าเงียบ ๆคิ้วขมวดมุ่นอยู่ตลอด...เขาไม่ได้ตามมาเพราะห่วงนาง แต่ตามมาเพราะอยากเห็นว่านางจะเล่นตัวต่ออย่างไร สตรีที่พูดว่าจะกลับเองจากป่าทึบในยามค่ำคงอยากเรียกร้อง

บทส่งท้าย“ถวายพระพรชินอ๋องพะยะค่ะ”คนตระกูลซุนที่ออกมาต้อนรับยังไม่ทันลงไปทำความเคารพที่พื้นก็ต้องชะงักลงก่อนเพราะคำพูดแปลกประหลาดผู้สูงศักดิ์ที่มาใหม่นั่นเอง“ไม่ต้องเคารพถึงเพียงนั้นหรอกท่านว่าที่พ่อตา...”เฟยเมี่ยวอึ้งเช่นเดียวกันกับคนอื่น เพราะเขาไม่เห็นบอกนางล่วงหน้าให้ทำใจก่อนเล่า ใครจะคิดว่าอยู่ที่ดีก็ยกขบวนหมั้นหมายมาโดยไม่แจ้งล่วงหน้า“ท่านอ๋องหมายความอันใดหรือ ? กระหม่อมไม่เข้าใจ”ขนาดไม่เข้าใจของบิดานางนะเนี่ย น้ำเสียงยังแข็งกร้าวขึ้นเปลี่ยนไปจากตอนแรกมากเลยดูท่าการเป็นอริอย่างเช่นข่าวลือบิดาของนางจะอินเกินจนเข้ากระแสเลือดไปแล้วกระมัง“ก็วันนี้ข้ามาสู่ขอเมี่ยวเมี่ยวไปเป็นพระชายาเอกอย่างไรเล่า เดี๋ยวก็คงจะได้เรียกพ่อตาแล้วในอนาคต”เฟยเมี่ยวเห็นประกายไฟระหว่างสองสายตาที่จ้องกันอยู่ตอนนี้ของแม่ทัพใหญ่ซุนเหวินเชาและชินอ๋องขึ้นมาลาง ๆ แล้ว ดีที่มารดาของนางรีบเข้ามายืนขวางหน้าซุนเหวินเชาเสียก่อน“ท่านอ๋องมาแล้วก็เชิญข้างในจวนก่อนเถอะเพคะ เรื่องนี้คงต้องคุยกันอีกยาว...”“ไม่ให้แต่ง อย่างไรก็ไม่ให้แต่ง !!!”“ใช่ขอรับ ลูกไม่ให้แต่งเช่นกัน!!”สองพ่อลูกตระกูลซุนตะโกนแทบจะพร้อมกันต่อ

24ตัดขาดภายในห้องรับรองตระกูลซุนสายรอง มีเจ้าของจวนนั่งเรียงหน้าเครียด โดยเฉพาะซุนเหวินเชา แม่ทัพไร้พ่ายที่หน้านิ่งแผ่รังสีความไม่พอใจ จนทำให้เหล่าแขกของจวนที่นั่งรวมกันอยู่ฝั่งที่นั่งแขกพากันนั่งเกร็งจนเฟยเมี่ยวที่มองอยู่แทบกลั้นขำไม่ไหวเหล่าแขกที่ว่าคือ พวกตระกูลซุนสายหลักนั่นเอง มีท่านลุงซุนโหว ท่านป้าสะใภ้ซูเม่ย และท่านย่า พวกเขามาคราวนี้เพื่อมาขอขมา ให้สายรองให้อภัยกับเรื่องที่เกิดขึ้น“อาเหวิน เจ้าก็ให้อภัยพี่ชายเจ้าหน่อยเถอะ อย่างไรก็คนตระกูลซุนเช่นเดียวกัน”ท่านย่าเอ่ยเสียงอ่อน รอยยิ้มเหี่ยวย่นของหญิงชราผู้นี้จืดเจื่อนยิ่งนัก แต่ก็ทำใจดีสู้เสือเอ่ยทั้งที่น้ำเสียงติดสั่นระริกจากรังสีกดดันของแม่ทัพไร้พ่าย“ท่านแม่มิคิดหรือเจ้าคะ หากอาเมี่ยวรักษาไม่ทันจะเป็นเช่นไร ท่านพี่สะใภ้นั้นอาจถูกหลอกใช้ก็จริง แต่ว่าอย่างไรเสียเมื่อไม่รู้แหล่งที่มาดีดีไยต้องเสี่ยงให้บุตรสาวของข้ากินด้วย หรือว่าเพราะไม่ใช่บุตรสาวของตนจึงจะให้กินอันใดก็ได้”“ไม่เลย ๆ น้องสะใภ้อย่าได้เข้าใจผิด ข้าไม่ได้ตั้งใจทำร้ายใครทั้งสิ้น เจ้าอย่าได้คิดเช่นนั้น ทว่าอย่างไรบุตรสาวเจ้าก็ไม่เป็นอันใดนี่ เจ้าสบายดีใช่ไหมอาเ

23ไปหาหลักฐานเมื่อเป็นเรื่องความเป็นไประดับแคว้น พอเฟยเมี่ยวไปปรึกษากับชินอ๋องนางก็เพิ่งได้รู้ว่าเขากำลังติดตามเรื่องมีคนลักลอบจำหน่ายฝิ่นอยู่เช่นเดียวกัน พอเฟยเมี่ยวเอาสิ่งที่นางสืบมาโดยตลอดผนวกเข้ากับความจริงจากปากมารดามันทำให้เฟยเมี่ยวสงสัยไปที่ตระกูลซุนสายหลักโดยเฉพาะท่านป้าซูเม่ยทันที พอเอ่ยขอให้ชินอ๋องไปติดตามและสืบเชิงลึกที่ตระกูลหลิงก็พบเบาะแสบางอย่างที่พุ่งไปว่าเขาอาจมีส่วนเกี่ยวข้องกับการลอบค้าฝิ่นจริง โดยประมุขตระกูลหลิงที่เป็นถึงหัวหน้ากรมตุลาการหากลักลอบขายฝิ่นย่อมสะเทือนต่อแคว้นมากแน่ตอนนี้ขอเพียงหาหลักฐานมาก็สามารถจับกุมตัวการหลักแล้ว สิ่งที่ชินอ๋องกำลังทำอยู่ตอนนี้คือติดตามคนของตระกูลหลิงที่มีการเดินทางไปมาที่ชายแดนกับเมืองต่าง ๆ โดยแน่นอนว่าเฟยเมี่ยวขอติดตามมาด้วยซึ่งตอนแรกบิดานางจะไม่ให้ไปแต่เพราะชินอ๋องเอ่ยปากและบอกว่าให้พี่ใหญ่ตามมาด้วยได้ เฟยเมี่ยวจึงมีโอกาสได้ติดตามไปชายแดนเยี่ยงตอนนี้“อาเมี่ยวไหวหรือไม่อีกไม่ไกลก็ได้เข้าเมืองแล้ว”พี่ใหญ่เอ่ยถามนางมาตลอดทางทุก ๆ ครึ่งชั่วยาม เขาเป็นห่วงนางเกินไปจนเฟยเมี่ยวเหนื่อยจะตอบแล้ว คงเพราะการเดินทางครานี้รีบเร่งจนมิอ

22ไหน้ำส้มใครแตกกันนะวันนี้เฟยเมี่ยวออกจากจวนไปร่วมงานชมดอกไม่ที่ตระกูลไป๋จัดขึ้น นางมาถึงก็มีเหล่าคุณหนูที่ยังไม่ออกเรือนมาบ้างแล้ว พอเลี่ยงเหลียงซูเห็นเฟยเมี่ยวเข้างานมาก็รีบมาเดินด้วยกันทันที ทำให้เฟยเมี่ยวไม่เดินเหงาคนเดียวอีกต่อไปรอเวลาผ่านไปจนเริ่มงานชมดอกไม้แล้ว บ่าวตระกูลไป๋จึงมาเชิญเหล่าคุณหนูไปยังลานนั่งล้อมโต๊ะที่มีชาดอกไม้กลิ่นหอมกรุ่นวางตรงหน้า เป็นการให้ลิ้มรสชาก่อนที่จะไปยังสวนเพื่อชมดอกไม้นั่นล่ะ“ชาดีทีเดียว หนิงอันยังมีรสนิยมดีเยี่ยงเดิมนะ”ท่านหญิงเจียวจินเอ่ยชมเป็นคนแรก แล้วคุณหนูคนอื่น ๆ ก็เอ่ยชมตามมาอีกไม่ขาดส่วนเฟยเมี่ยวนั้นมิได้มางานชมดอกไม้เพียงหาสหาย แต่นางต้องการมารับข่าวสารจากวงสตรีด้วย โดยเฉพาะเรื่องที่พี่ใหญ่สงสัยว่าตระกูลซุนสายหลักกำลังสู่ขอท่านหญิงตรงหน้านี้อยู่“ขอบคุณเจ้าค่ะ ท่านหญิงถูกใจข้าน้อยก็เบาใจลงมากเลยเจ้าค่ะ”หนิงอันยิ้มหวานน้อมรับคำชม บทสนทนาของเหล่าสตรีลื่นไหลอย่างหยุดไม่อยู่ ส่วนเฟยเมี่ยวนั้นก็มีคุยบ้างเป็นครั้งคราวไม่ให้เงียบและแปลกพวกเกินไป แต่ไม่มีใครเอ่ยเข้าประเด็นที่เฟยเมี่ยวอยากรู้เลย“ว่าแต่ท่านหญิงเจียวจินผ่านวัยปักปิ่นมาแล้ว ค

21ลอบเข้าตำหนักเฮยลู่จากการที่มีข่าวลือในวันต่อมาว่ามีกลุ่มโจรซุ่มทำร้ายซุนฮูหยินที่ขอบเมืองหลวง สิ่งที่ชาวเมืองเดาไปต่าง ๆ นานา ก็คือกลุ่มโจรนั้นอาจเป็นคนของชินอ๋องก็ได้ เหตุเพราะการที่สองฝ่ายไม่ลงรอยกันนั่นเองเฟยเมี่ยวที่คุ้นชินกลยุทธ์การสร้างข่าวเท็จนี้มองออกทันที นางอยากไขข้อสงสัยมากจนตัดสินใจว่าจะไปสอบถามความจริงจากตัวการใหญ่ ทำให้ดึกคืนนั้นเองเฟยเมี่ยวในชุดดำล้วนอาศัยทางลับที่ตนสร้างไว้สมัยอยู่ในวังเข้ามาได้ในที่สุด นางพุ่งตรงไปยังตำหนักเฮยลู่ อันเป็นตำหนักที่มีเวรยามรัดกุมที่สุดจนนางไม่สามารถมีคนของตนในตำหนักแห่งนี้ได้เลยที่น่าแปลกคือ ตอนนี้เฟยเมี่ยวแอบเข้ามาจนจะถึงตำหนักหลักส่วนในแล้ว นางยังไม่เจอทหารเฝ้ายามเลยสักคน เฟยเมี่ยวคิดว่าตนเองอาจกำลังหลงกลไกการเฝ้ายามซับซ้อนอยู่นางจึงรีบหมุนตัวรีบกลับกลังทางเดิมเสียก่อนที่จะถูกจับได้ทันที“เมี่ยวเมี่ยวจะหนีอีกแล้ว เข้ามาไม่ใช่เพราะคิดถึงข้าหรือ ยังไม่ทันเจอก็จะกลับเสียแล้ว...”นั่นอย่างไร ที่แท้ชินอ๋องผู้นี้ก็คิดว่านางต้องมาหาเขาอยู่แล้ว ทหารเฝ้ายามจึงหายไปหมดเช่นนี้เมื่อเจอตัวการที่นางต้องการเจอแล้ว อันใดคือต้องหนีกันเล่า !“ทห

20อยากแสร้งเป็นลมล้มสลบให้ไม่ต้องพบหน้าใครอีกงืม ๆ“เช้าแล้วหรือ?...”“ใช่ เช้าแล้ว เมี่ยวเมี่ยวตื่นแล้ว ขี้เซายิ่งนัก”หืม นางไม่ได้นอนอยู่ในห้องคนเดียวหรือไร ไยรู้สึกเหมือนเสียงพูดเมื่อครู่เกิดขึ้นที่ข้างหูนางนี้เองกันนะ ลมที่พัดผ่านใบหูมันชวนให้จั๊กกะจี้จนต้องย่นคอหนีทั้งที่ยังหลับตา ไหนจะสัมผัสบางอย่างที่คลอเคลียแก้มจนทนไม่ไหวต้องลืมตาขึ้นดูแล้วค่อยหลับอีกคราก็แล้วกัน“ท่านอ๋องมาอยู่นี่ได้อย่างไร ! โอ๊ะ”ไม่สิ ตอนนี้นางนอนอยู่ในป่านี่นา นางลืมไปเสียได้ คงเพราะเมื่อวานเหนื่อยมากจนหลับไม่รู้เรื่องแน่เลย“แล้วไยถึงถูกท่านกอดได้ !! ปล่อยนะ”ได้สติแล้วเฟยเมี่ยวก็สังเกตว่าตนเองถูกเต๋อรุ่ยกอดอยู่ แก้มของนางแนบคางของเขาจนรู้สึกประหลาดไปหมด แต่แรงกอดรัดของคนที่บาดเจ็บนั้นเฟยเมี่ยวสู้ไม่ไหวจริง นี่ขนาดเขาบาดเจ็บนะแรงยังมากเพียงนี้เลย ไม่อยากจะคิดยามปรกติจะแรงเยอะเพียงใด แต่ที่แน่นอนคือแรงสตรีตัวเล็กอย่างนางสู้เขาไม่ได้แน่นอน“เมี่ยว ๆ กอดข้าเองนะ อีกทั้งยังกอดไม่ปล่อยอีกด้วย ข้าเลยต้องนอนรออยู่เยี่ยงนี้อย่างไรล่ะ”“แต่เมื่อคืนหม่อมฉันไม่ได้นอนท่านี้ หม่อมฉันเพียงให้ความอบอุ่นแก่พระองค์ผ่า