บทที่6 ต่อปากต่อคำ

“ นี่เจ้าจะไปไหน? ข้าสั่งให้เจ้าไปทำงานบ้านไม่ใช่หรือไง แต่นี่เจ้ากล้าต่อปากต่อคำกับคนอย่างข้าเหรอ! นังตัวไร้ค่า นังคนไร้ประโยชน์!!! ” นางจางพูดด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว นางโมโหจนอยากจะดึงทึ้งร่างของนางให้แหลกเป็นชิ้นๆเลยด้วยซ้ำ

“ แม่สามี ที่ผ่านมาข้ายอมแล้วก็เชื่อฟังท่านกับพ่อสามีมาตลอด แต่เหตุใดแม่สามีถึงไม่เห็นใจข้าบ้างเล่า? ” เธอพูดออกมาด้วยความรู้สึกข้างในเหมือนความรู้สึกที่ยังตกค้างของเจ้าของร่างคนเก่า

“ หึ! เพราะคนอย่างเจ้ามันก็เป็นแค่อีตัวที่ไร้ประโยชน์ยังไงล่ะ ถ้าลูกชายของข้าได้แต่งงานกับคนที่ข้าหามาให้ป่านนี้บ้านจางก็คงจะสบายกันไปตั้งนานแล้ว ” 

“ ถ้าเป็นอย่างนั้นแม่สามีก็ให้สามีเขียนใบหย่าให้กับคนไร้ประโยชน์อย่างข้าไปเถิด ข้าเองก็สุดจะทนแล้วเหมือนกัน เพราะไม่ว่าจะทำอย่างไรไปก็ไม่มีใครเห็นค่าอยู่ดี ”

“ หน็อย! ทำปากดีไปเถอะ รอลูกชายของข้ากลับมาก่อนเถอะ ข้าจะให้ลูกชายของข้าหย่าร้างกับหล่อนเสีย แต่ยังไงกว่าลูกชายข้าจะกลับมาหล่อนก็อย่าทำตัวให้มันไร้ประโยชน์นัก รีบออกไปทำงานบ้านให้เรียบร้อยเสีย ถ้าไม่ทำก็อย่าคิดว่าจะได้กินข้าว หึ! ” ทันทีที่พูดจบนางจางก็เดินจากไปด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว เธอได้แต่ทอดถอนหายใจออกมาด้วยความเบื่อหน่าย พร้อมกับหันหลังเดินกลับเข้าห้องนอนที่ทั้งเล็กและแคบ ที่ในห้องมีกลิ่นของความอับชื้นมากกว่า70ส่วน ไม่รู้ว่าเยว่อิงอิงคนเก่าอยู่ไปได้อย่างไร?

หลังจากดูสภาพห้องเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอก็ทำการยกมือขึ้นมาตรวจดูว่าแหวนมิตินั้นได้ตามเธอมาด้วยหรือไม่? และสรุปได้ก็คือเธอมีแหวนมิติติดตัวมาด้วยเพียงแต่จากที่เป็นแหวนก็ได้เปลี่ยนกลายมาเป็นรอยรูปแหวนที่เป็นคล้ายๆรอยสักขึ้นมา เธอจึงได้ทดลองเข้าไปในมิติดู

และเมื่อได้เข้ามาในมิติแล้วก็ได้แต่ตกใจเพราะไม่ว่าจะเป็นสมุนไพรหายาก หรือสมุนไพรทั่วไป พักผลไม้ก็ต่างล้วนโตพร้อมเด็ดกินได้แล้ว ไหนในโกดังที่เธอนำเข้ามาก็มีของต่างๆจัดอยู่อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย แต่ที่เธอแปลกใจที่สุดก็คือบ้านที่เธอเคยใช้อยู่อาศัยก็อยู่ในมิติแห่งนี้ด้วยทั้งๆที่เธอยังไม่เคยได้นำเข้ามาเลยด้วยซ้ำ เธอจึงลองเดินเข้าไปตรวจสอบบ้านที่เข้ามาในมิติปรากฏว่าไม่ว่าจะเป็นไฟ น้ำ หรืออินเทอร์เน็ตใช้ได้ปกติ เพียงแต่ว่าเธอไม่สามารถคุยหรือติดต่อกับใครได้เท่านั้น ใช้ได้เพียงแค่เอาไว้ค้นหาข้อมูลต่างๆเท่านั้น แต่เท่านี้ก็ถือว่าเพียงพอแล้วสำหรับเธอ