LOGINShare
บทที่ 4 ลากทุกคนที่เกี่ยวข้องลงนรก
Last Updated:
2025-05-02 18:39:49หลังจากภานุวัฒน์กับพ่อสามารถหนีข้ามแดนไปได้
เขาไม่เคยลืม ไม่เคยลืมว่ามีใครคนหนึ่ง...ยอมเดินเข้ามาในไฟนรกเพื่อช่วยชีวิตเขา แม้ว่าตัวเองจะไม่ได้อะไรเลย ... และนั่นคือเหตุผล ที่หลายปีต่อมา เมื่ออคินตกอยู่ในอันตรายกลางขบวนขนของเถื่อน เมื่อทุกคนทอดทิ้งเขา ภานุวัฒน์ ในฐานะเด็กชายที่เคยได้รับการช่วยเหลือจากอคิน จึงไม่มีวันยอมปล่อยให้ชายคนนี้ตายเหมือนหมาข้างทาง เขาฝ่าแนวปืน ฝ่าอำนาจมืด เขาพาอคินกลับมา...แม้จะต้องเสี่ยงชีวิตตัวเองก็ตาม หลังจากที่ธุรกิจของเขากับพ่อมั่นคงขึ้น เขาก็นำเงินมาลงทุนเปิดสถานที่แห่งนี้ และมอบมันให้กับอคิน ... อคินหลุบตาลงช้า ๆ เมื่อนึกถึงอดีตเหล่านั้น ความขอบคุณ ความซาบซึ้งในใจ...ไม่เคยจางหายไปเลยตลอดชีวิตของเขา เขาเข้าใจดี ว่าหนี้บางหนี้...ไม่ต้องพูด แต่จะผูกมัดไว้จนวันสุดท้ายของลมหายใจ และเพราะอย่างนั้น... ไม่ว่าภานุวัฒน์จะทำอะไร ไม่ว่ามันจะขัดกับตรรกะ หรือทำให้เขาเดือดร้อนมากแค่ไหน เขาจะไม่มีวันหักหลังภานุวัฒน์ อคินยิ้มจาง ๆ หันมามองคนที่เป็นมากกว่าคำว่าเพื่อน "ฉันเข้าใจ..." เสียงเขาแหบพร่า แต่แน่วแน่ "เพราะถ้าไม่มีแกวันนั้น ฉันก็คงไม่ได้มายืนอยู่ตรงนี้เหมือนกัน" ภานุวัฒน์มองเขาเงียบ ๆ แล้วเอ่ยเสียงราบลึก "แกก็อยู่ข้างฉัน...ในวันที่ครอบครัวฉันไม่มีใครเหลือ" "ต่อให้ต้องเดินลงนรก พวกเราก็จะได้เดินลงไปพร้อมกัน" ไม่มีการสาบาน ไม่มีการจับมือ แต่ระหว่างเขากับอคิน พันธสัญญานั้นแข็งแกร่งกว่าคำพูดใด ๆ ภานุวัฒน์ลุกขึ้นอย่างสงบนิ่ง ดึงสูทพาดบ่าอย่างเฉียบขาด “ฉันต้องกลับไทย” เสียงเขาทุ้มต่ำ เย็นเยียบจนทำให้ผนังห้องเหมือนหดตัว “มีบางอย่างที่ต้องถูกสะสาง...” อคินเงยหน้าขึ้นสบตาเขา ไม่ได้ถามอะไรอีก เพราะเขารู้อยู่แก่ใจว่าภานุวัฒน์ในเวลานี้ ไม่ใช่ผู้ชายที่สามารถห้ามปรามได้อีกต่อไป เขาคือคนที่พร้อมจะลากทุกคนที่มีส่วนทำลายชีวิตของเขา ลงนรกไปด้วยกัน...ไม่ว่าต้องแลกด้วยอะไร ภานุวัฒน์หยุดยืนตรงประตู ก่อนหันกลับมาอีกครั้ง ดวงตาสีฟ้าวาววับเหมือนเหล็กกล้าในเปลวไฟ “ระหว่างที่ฉันไม่อยู่..." "ดูแลเด็กนั่นให้ดี” น้ำเสียงเขาเย็นเฉียบ ราบเรียบจนเหมือนแผ่นน้ำแข็งบางเฉียบที่พร้อมแตกหักได้ทุกเมื่อ “อย่าให้เธอเข้าไปยุ่งกับแขก VIP" "จัดเธอให้อยู่แค่ข้างนอก ชงเหล้า เสิร์ฟไวน์" แล้วเสียงของเขาก็กดต่ำลงอีก จนแทบจะกลายเป็นเสียงกระซิบลอดไรฟัน “อย่าให้เธอต้องเจอกับอะไรที่ฉันไม่อยู่ควบคุมเอง” แม้ถ้อยคำนั้นจะถูกห่อหุ้มด้วยความเย็นเยียบ แต่มันเต็มไปด้วยแรงอารมณ์ที่กดลึกอยู่ใต้ผิว ราวกับพายุที่ซ่อนตัวในน้ำแข็งบาง ๆ อคินมองเขาเงียบ ๆ หัวใจที่กร้านโลกยังอดสั่นสะเทือนเล็กน้อยไม่ได้ เพราะเขารู้ดีว่า... ถึงปากของภานุวัฒน์จะพูดถึงหนี้แค้น แต่หัวใจของเขา ไม่ได้โหดร้ายอย่างที่เขาแสดงออก อคินถอนหายใจแผ่ว ยิ้มจาง ๆ ที่เต็มไปด้วยความเข้าใจลึกซึ้ง “เข้าใจแล้ว” เขาเอ่ยรับคำ ภานุวัฒน์ไม่พูดอะไรอีก เขาหันหลัง ก้าวออกไปด้วยฝีเท้าหนักแน่น เงาร่างสูงใหญ่ของเขาทอดยาวไปตามโถงมืด แต่กลับไม่หลงเหลือเงาแห่งความอ่อนล้าไว้เลย มีเพียงแรงแค้นที่เดือดพล่านอยู่ในอก พร้อมจะเผาไหม้ทุกอย่างที่เคยพรากชีวิตของเขาไป และศักดิ์ศรี...ที่เขาตั้งใจจะทวงคืน ไม่ว่าต้องจมกี่คนลงไปพร้อมกันก็ตาม ... ห้องแต่งตัวโซนหลังคลับ ไฟนีออนสีขาวขุ่นสาดลงบนห้องแต่งตัวขนาดใหญ่ บรรยากาศข้างในอวลไปด้วยกลิ่นแป้งฝุ่น น้ำหอมราคาถูก และความเครียดที่แทบมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า ลาริสานั่งนิ่งอยู่หน้ากระจก มือเรียวเล็กกำชายกระโปรงแน่นจนข้อนิ้วซีดขาว รอบตัวเธอ พนักงานหญิงอีกหลายคนจับกลุ่มกระซิบกระซาบกันไม่หยุด ทุกสายตาที่มองมา ต่างเต็มไปด้วยหลากหลายอารมณ์ บางคนหรี่ตาอย่างสมเพช บางคนแสยะยิ้มเยาะ และบางคน...มีแววเวทนาเจือปนอยู่ในดวงตา "ก่อเรื่องในห้อง VIP น่ะเหรอ?" เสียงหนึ่งกระซิบแผ่วในอากาศ "ยัยนี่น่ะนะ? หน้าตาแบบนั้นน่ะเหรอจะเอาตัวรอดได้?" อีกเสียงหัวเราะเบา ๆ อย่างดูแคลน ลาริสากัดริมฝีปากแน่น หัวใจเธอเต้นแรง เจ็บแปลบไปทั้งอก เธอไม่รู้ว่าตัวเองกำลังจะถูกลงโทษอย่างไร ไม่รู้ว่าชะตากรรมต่อจากนี้...จะพาเธอไปถึงไหน ความกลัวไหลวนในอก เหมือนมือเย็นเฉียบกำลังบีบคอเธอช้า ๆ ขณะที่กำลังจมอยู่กับเสียงซุบซิบและความคิดที่ตีวน หญิงสาวคนหนึ่ง พนักงานรุ่นพี่ที่ดูเงียบขรึมกว่าใคร เดินเข้ามาใกล้เธอ น้ำเสียงของเธอเบา แต่มั่นคง "ที่นี่..." เธอพูด "ไม่บังคับให้ผู้หญิงลงไปทำอะไรที่ไม่อยากทำ" ลาริสาเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาเต็มไปด้วยความหวังริบหรี่ หญิงคนนั้นยิ้มบาง ๆ ก่อนพูดต่อ "พวกที่ลงไปรับรองแขก... ส่วนใหญ่เป็นพวกที่สมัครใจเอง เพราะอยากได้เงินเพิ่ม อยากได้โบนัส" "แต่ถ้าทำผิดกฎ ก็จะถูกไล่ออก ง่าย ๆ แบบนั้น" ลาริสากระพริบตาถี่ ความหวังเล็ก ๆ ก่อตัวขึ้นในใจ 'ถ้าโดนไล่ออก...ฉันจะได้กลับบ้าน...ใช่ไหม?' เธอคิดในใจ มือที่กำเสื้อกระโปรงแน่นคลายลงเล็กน้อย แต่ทันใดนั้น หญิงสาวคนนั้นก็กระซิบต่อ เสียงเธอเย็นเยียบจนขนลุก "แต่อย่าคิดนะ..." "ว่าคนที่ออกไปจากที่นี่ จะได้กลับบ้านจริง ๆ" ลาริสาเบิกตากว้าง หญิงคนนั้นขยับเข้าใกล้อีกนิด สีหน้าไร้แวว เหมือนกำลังพูดความจริงที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง "ข้างนอกนั่น..." "พวกค้ามนุษย์รออยู่เต็มไปหมด" "บางคนออกไปได้ไม่กี่ก้าว ก็ถูกจับลากเข้าไปในซ่องเถื่อนฝั่งชายแดน" "ถูกกักขัง โดนข่มเหง โดนทำร้ายทุกวันทุกคืน..." "ไม่มีแสง ไม่มีอากาศ ไม่มีอิสรภาพ" เธอเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนทิ้งท้ายด้วยเสียงแผ่วราวกับลมกระซิบ "ที่นี่น่ะ...ต่อให้โหดร้ายยังไง...ก็ยังนับว่าเป็นสวรรค์ ถ้าเทียบกับขุมนรกข้างนอกนั่น" ลาริสานั่งนิ่งเหมือนหุ่นแข็ง เลือดในกายเย็นเยียบลงทุกวินาที ความหวังที่เพิ่งก่อเกิดเมื่อครู่นี้ ถูกความจริงโหดร้ายฉีกกระชากจนขาดวิ่นไม่เหลือ เธอก้มหน้าลง ไหล่บางสั่นเทาเล็กน้อย
Latest chapter
หนี้หัวใจใต้กลลวง บทที่ 18 อย่าสร้างปัญหา
การ์ดยังพูดต่อ สั้น กระชับ และกรีดลึกเข้าไปในใจเธอ "ทำงานเงียบ ๆ อย่าสร้างปัญหา" "ถ้ามีปัญหาอีก...เธอจะไม่ได้รับโอกาสครั้งที่สอง" จากนั้นเขาก็หมุนตัวเดินจากไปอย่างเงียบเชียบ เหมือนไม่มีตัวตน ทิ้งให้ลาริสานั่งตัวแข็งทื่ออยู่ตรงนั้น เหมือนนักโทษที่เพิ่งได้รับคำสั่งให้ใช้ชีวิตต่อไป...ในเรือนจำที่ไร้กำแพง เธอก้มมองมือตัวเองที่กำแน่นอยู่บนตัก เหมือนกำความหวังที่แหลกสลายเอาไว้ในอุ้งมือ มีเพียงเธอเท่านั้น ที่ต้องแบกทุกอย่าง...และเดินหน้าต่อไปด้วยตัวเอง ... แม้จะยังไม่หมดอาการบอบช้ำ แต่ลาริสาก็กลับมาทำงานในโซนด้านนอกของคลับตามคำสั่ง เครื่องแบบใหม่สะอาดเรียบร้อย ช่วยกลบซ่อนรอยแดงช้ำที่ยังไม่จางหายได้เพียงบางส่วน เธอก้มหน้าก้มตาเดินเสิร์ฟเครื่องดื่มไปตามโต๊ะ สายตาหลายคู่จับจ้องมาที่เธอ มีทั้งสายตาสงสัย สายตาเยาะเย้ย และสายตาเหยียดหยามอย่างเปิดเผย บางคนกระซิบกระซาบกับเพื่อนข้างตัว บางคนปรายตามองเธออย่างสมเพช ราวกับเธอเป็นเพียงสิ่งมีชีวิตต่ำต้อยที่ไม่ควรโผล่มาในที่แห่งนี้อีก ลาริสารู้ดี...ทุกคำพูด ทุกแววตาเหล่านั้นล้วนแทงลึกเข้ามาในหัวใจ แต่เธอไม่ตอบโต้ ไม่แม้
หนี้หัวใจใต้กลลวง บทที่ 17 นักโทษในเรือนจำที่ไร้กำแพง
ทางเดินกลับห้องช่างยาวนานเหลือเกินในค่ำคืนนี้ ลาริสาเดินเหม่อลอยตามแรงพยุงของส้ม หัวใจเธอไม่อาจรับรู้อะไรได้อีก ประตูห้องพักปิดลงอย่างแผ่วเบา ลาริสาทิ้งตัวลงบนเตียงเก่า ๆ ที่เธอเคยนั่ง เคยนอน เคยร้องไห้ คืนนี้ เธอไม่แม้แต่จะเหลือแรงจะถอนหายใจ ดวงตากลมโตที่เคยมีประกายแห่งชีวิต บัดนี้กลับมืดหม่นราวกับเทียนที่โดนพายุพัดดับ เธอกอดเข่าตัวเองแน่น... กอดตัวเองอย่างคนที่หลงเหลือแค่ตัวเปล่า ๆ และหัวใจที่พังทลาย พ่อ... ภาพของผู้ชายคนนั้นฉายชัดขึ้นมาในหัว รอยยิ้มใจดีที่เคยยิ้มให้เธอทุกเช้า มืออบอุ่นที่เคยลูบผมเธอเบา ๆ ก่อนนอน "ลูกของพ่อ...เด็กดีของพ่อ..." เสียงกระซิบจากอดีตยังดังสะท้อนในหูเธอ แต่บัดนี้ ชายคนเดียวกันนั้น...กลับกลายเป็นปีศาจในเรื่องเล่าที่เธอเพิ่งได้รับฟังมา มือที่เคยปกป้องเธอ เคยทำลายชีวิตของผู้หญิงคนอื่นอย่างโหดเหี้ยม อ้อมแขนที่เคยโอบเธอไว้แน่น เคยผลักคนบริสุทธิ์เข้าสู่นรกโดยไม่ลังเล "ไม่จริง..." ลาริสาพึมพำในลำคอ น้ำตาร้อนผ่าวไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ เธอหลับตาแน่น พยายามลบล้างภาพบาดแผลเหล่านั้นออกไปจากหัวใจ พยายามเชื่อ...ว่าทั
หนี้หัวใจใต้กลลวง บทที่ 16 ปีศาจในเรื่องเล่าที่เธอได้รับฟังมา
เช้าวันใหม่ค่อย ๆ คลี่ตัวออกจากม่านหมอกแห่งความเหนื่อยล้า ลาริสาค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาในห้องพักเล็ก ๆ อันเงียบสงัด เสียงขยับตัวแผ่วเบาทำให้เธอเห็นพี่ส้มที่พึ่งกลับมา จากการทำงานในช่วงค่ำคืนที่ผ่านมา เธอกำชายเสื้อตัวเองแน่น ก่อนจะกลั้นใจพูดเสียงแผ่ว "พี่ส้ม...ริสาขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ?" พี่ส้มหันมา ดวงตาเปี่ยมความห่วงใย ก่อนจะก้าวมานั่งลงข้างเตียง กุมมือเธอไว้แน่น "มีอะไรจ๊ะ ริสา?"ลาริสาสูดลมหายใจเข้าลึก ๆพยายามกลั้นไม่ให้เสียงสั่นจนเกินไป"เมื่อคืน...ริสาคิดทั้งคืนเลยค่ะ""ริสาอยากขอให้พี่ส้มช่วยถามคุณอคินให้หน่อยได้ไหมคะ ว่าริสาขอคุยกับเขาได้หรือเปล่า..."ส้มขมวดคิ้วนิด ๆ อย่างลังเล"ริสาอยากบอกเขาว่า...ถ้าเขาต้องการเงินทองอะไร ริสาจะกลับไปขอจากพ่อมาให้""แค่ขอให้ริสาได้กลับบ้าน...ไม่ว่าต้องแลกกับอะไร ริสาก็ยอมค่ะ"คำพูดสุดท้ายของเธอเบาหวิวเหมือนกำลังฝากชีวิตไว้กับลมบาง ๆ ที่ลอยอยู่ในห้องส้มเงียบไปนาน...นานจนลาริสาใจหายวาบแต่สุดท้ายพี่สาวคนนั้นก็ลูบหัวเธอเบา ๆ"พี่ไม่รับปากนะจ๊ะ ริสา...แต่พี่จะลองถามให้"...ทั้งวันนั้น ลาริสาต้องอยู่แต่ในห้องตามคำสั่งเด็ดขาดของคุณภานุวัฒน
หนี้หัวใจใต้กลลวง บทที่ 15 อย่าหาเรื่องใส่ตัว
ภานุวัฒน์นั่งนิ่งอยู่คนเดียวในความเงียบที่เจ็บปวด ในหัวของเขา... ภาพคืนนั้นย้อนกลับมาชัดเจน ราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน ... ประตูบ้านถูกผลักเปิดออกอย่างแรง เสียงรองเท้ากระแทกพื้นไม้ดังลั่นไปทั่วทั้งตัวบ้าน พี่สาวของเขา พี่พลอย วิ่งเข้ามา น้ำตาท่วมเต็มสองแก้ม เสื้อผ้ายับย่น ใบหน้าขาวซีดด้วยความตื่นตระหนก “แม่...พ่อ...” เสียงสะอื้นจนแทบจับความไม่ได้ พ่อกับแม่ถลาเข้ามาหาเธอทันที พ่อจับไหล่พี่พลอยแน่น มือแม่สั่นเทาเช็ดน้ำตาลูกสาวพลางเอ่ยถามเสียงสั่น "เกิดอะไรขึ้นลูก...บอกแม่สิลูก..." แต่พลอยพูดไม่ออก มีเพียงเสียงสะอื้นสะท้านใจ มือบางจิกเสื้อของแม่แน่นราวกับจมน้ำ และแม่คือท่อนไม้สุดท้ายที่เธอเกาะไว้ สุดท้าย ในที่สุด... คำพูดที่ปิดกั้นหัวใจพี่พลอยก็หลุดออกมา เสียงเบาเหมือนลมหายใจ "หนู...ถูกท่านรัฐมนตรีทำร้าย..." โลกทั้งใบของครอบครัวพังครืนลงในเสี้ยววินาที พ่อ มือสั่นระริก ตาค้าง แม่ ทรุดฮวบลงกับพื้น ภานุวัฒน์ในวัยเด็ก ยืนแข็งค้างอยู่ตรงนั้น ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกตะลึงที่ไม่มีวันลืม ... คืนนั้น พวกเขาพาพี่พลอยไปโรงพยาบาลทันที ผลการตรวจร่างกายระบุชัด มีร่องรอยการล่
หนี้หัวใจใต้กลลวง บทที่ 14 เลวร้ายเกินกว่าที่คิด
คีรณัฐกำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูดนูนบนหลังมือไม่รู้ว่าความผิดพลาดเกิดขึ้นจากจุดไหนหลังเคลียร์พื้นที่และถอนกำลัง ทีมของเขากลับมายังฐานลับในเขตปลอดภัยเอกสารกองโตถูกโยนกระจายเต็มโต๊ะกลางห้องประชุม"รีเซ็ตทุกอย่างใหม่ ตั้งแต่เส้นทางการขนส่งจนถึงเจ้าหน้าที่ประจำด่าน"เสียงเขาเย็นเยียบ ราวกับมีน้ำแข็งเกาะแนบอยู่บนริมฝีปากคีรณัฐนั่งอยู่ในห้องทำงานเล็ก ๆ ที่ถูกดัดแปลงจากห้องประชุมชั่วคราวภายในหน่วยภาคสนามแสงจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ส่องสะท้อนแววตาคมเข้มที่ยังไม่ยอมลดละแม้เพิ่งผ่านค่ำคืนที่ไร้ความสำเร็จเขาทบทวนข้อมูลทั้งหมดซ้ำแล้วซ้ำเล่า...เส้นทางขนส่ง จุดตรวจ หมายเลขทะเบียนรถต้องสงสัยแต่ทุกอย่างกลับสะอาดเกินไปสะอาด...เหมือนมีใครจงใจลบทุกหลักฐานออกจากสายตาเขา"มันเป็นไปไม่ได้..."เสียงพึมพำในลำคอแหบพร่ามือหนาไล่เช็กรายงานเล็กน้อยที่เข้ามาในระบบข่าวกรองของหน่วยพิเศษจนสายตาเหลือบไปเห็นแฟ้มเอกสารเล็ก ๆ ฉบับหนึ่งที่เพิ่งอัปเดตเข้ามา"เด็กหายตัวจากหน้าโรงเรียนอนุบาล – ฝาแฝดชายสองคน"หัวใจของคีรณัฐกระตุกวูบเขาคว้าแฟ้มขึ้นมาเปิดอ่านแทบจะทันทีสองเด็กชาย อายุห้าขวบ หายตัวไปช่วงบ่าย ในเวลาใกล้เคี
หนี้หัวใจใต้กลลวง บทที่ 13 ความแค้นที่ฝังลึกในใจ
ค่ำคืนคลี่ตัวลงอย่างเชื่องช้าความเงียบงันแผ่ซ่านไปทั่วห้องพักพนักงานเล็ก ๆ ชั้นล่างลาริสานอนนิ่งอยู่บนเตียงแคบ ๆ ราวกับร่างกายและหัวใจของเธอถูกกลืนหายไปกับความมืดส้มที่นั่งอยู่ข้างเตียง ใช้ผ้าชุบน้ำค่อย ๆ เช็ดคราบน้ำตาที่แห้งติดข้างแก้มให้อย่างเบามือนิ้วมือของส้มสั่นน้อย ๆ ขณะก้มลงกระซิบเสียงแผ่ว"พักก่อนนะริสา...พักซะนะ"น้ำเสียงนั้นอ่อนโยนจนเหมือนน้ำอุ่น ๆ รินลงกลางใจที่แตกร้าวแต่ความอบอุ่นเพียงชั่วขณะ ก็ไม่อาจไล่ความเย็นชืดในอกของลาริสาไปได้เมื่อพี่ส้มค่อย ๆ ลุกออกจากห้อง ปิดประตูเบา ๆ ทิ้งเธอไว้เพียงลำพังในความเงียบ...ลาริสานอนขดตัวอยู่บนเตียงเก่า ๆกอดตัวเองแน่นราวกับจะประคองเศษเสี้ยวสุดท้ายของหัวใจที่แตกร้าวไม่ให้สลายหายไปกับความมืดน้ำตาไหลพรากอย่างไม่มีเสียงไหลลงเปื้อนหมอนเปียกชื้น ดั่งความทุกข์ที่ซึมลึกจนไม่มีถ้อยคำใดจะเอ่ยออกมาได้ในความเงียบงัน...ใบหน้าของพ่อกับแม่ผุดขึ้นมาในความคิดเหมือนเงาสะท้อนพ่อคะแม่คะ...หนูเหนื่อยเหลือเกิน...หนูอยากกลับบ้าน...ตั้งแต่วันที่โดนลักพาตัวอย่างไร้ทางสู้ถูกขู่ ถูกยัดเยียดให้เผชิญหน้ากับความกลัวและความต่ำช้าในโลกที่เธอไม่รู้จักว
หนี้หัวใจใต้กลลวง บทที่ 12 ฉันไม่ชอบบังคับใคร
“อ๊ะ…!”เสียงหวีดเบา ๆ หลุดจากริมฝีปากเธอยังไม่ทันได้ตั้งตัวเสื้อเชิ้ตตัวบางบนร่างเธอก็ถูกกระชากจนขาดวิ่นดัง แคว่ก!เศษผ้าหลุดรุ่ย เผยผิวขาวซีดที่สั่นระริกใต้สายตาแข็งกร้าวของเขาริมฝีปากของภานุวัฒน์กดลงมาอย่างรุนแรงบดขยี้ทุกสัมผัสด้วยความโกรธที่สุมอยู่เต็มอกจูบของเขา...ไม่ใช่จูบที่อ่อนโยน ไม่ใช่ความโหยหามันคือการลงทัณฑ์ การลงโทษที่บาดลึกยิ่งกว่ามีด"ฮึก...อย่า...ขอร้องล่ะ..."เสียงอ้อนวอนของลาริสาสั่นพร่า น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าหลั่งรินลงไม่หยุดเธอพยายามดิ้นหนี บิดกายขัดขืนสุดแรงเกิดแต่ยิ่งเธอดิ้น ภานุวัฒน์ยิ่งกระชับวงแขนแน่นขึ้นเขากดตัวเธอแนบแน่นกับโซฟาใช้ริมฝีปากขบเม้มลงที่ซอกคอขาวจนขึ้นรอยแดงเป็นจ้ำแรงกัดนั้น...ไม่ได้มีแม้แต่เศษเสี้ยวของความเมตตาเสียงสะอื้นของเธอดังสะท้อนในห้องแต่สำหรับเขาในตอนนี้...มันเหมือนเชื้อเพลิงที่ยิ่งสุมไฟแค้นในอกให้ลุกโชน"แกล้งทำเป็นใสซื่อเก่งนัก..."เสียงเขากระซิบชิดใบหูเธอเสียงต่ำลึกจนแทบเป็นเสียงคำราม"ถ้างั้น...ฉันจะดูให้เห็นกับตา ว่าเธอไร้เดียงสาจริง...หรือมันก็แค่เปลือกนอกหลอกลวง"คำพูดนั้นบาดลึกเหมือนมีดกรีดใจริมฝีปากร้อนชื้นของเขาเลื่
หนี้หัวใจใต้กลลวง บทที่ 11 เครื่องมือเรียกร้องความสนใจ
ลาริสาเปิดประตูเดินเข้าไปเสียงบานประตูไม้ปิดลงช้า ๆ ด้านหลังลาริสาเงยหน้าขึ้นมองความมืดสลัวตรงหน้าเพียงแสงไฟเพดานดวงเล็กที่เปิดสลัวไว้ ทำให้เห็นเพียงเงาราง ๆ ของชายคนหนึ่งที่นั่งทอดกายอยู่กลางห้องเขานั่งเอนหลังบนโซฟาหนังสีเข้มแสงบางเฉียบจากโคมไฟสาดเฉียงผ่านใบหน้าข้างหนึ่ง...เผยให้เห็นเสี้ยวหน้าคมเข้มที่นิ่งงันจนดูน่ากลัวหญิงสาวก้าวขาอย่างลังเลหัวใจเธอเต้นแรงจนน่ากลัวว่าจะได้ยินออกไปนอกอกเธอไม่รู้ว่าใครรอเธออยู่ข้างหน้าแต่สัญชาตญาณบอกได้เพียงอย่างเดียว...คน ๆ นั้นกำลัง "รอเธออยู่"ลาริสากลืนน้ำลายเหนียว ๆ ลงคอ ก้าวเข้าไปใกล้ทีละก้าว ทีละก้าวและทันทีที่เธอเดินเข้ามาถึงระยะเพียงเอื้อม...แขนแกร่งที่เธอไม่ทันมองเห็นก็คว้าข้อมือเล็กของเธออย่างรวดเร็ว แล้วดึงร่างเธอขึ้นไปนั่งบนตักอย่างไร้ความลังเล"อ๊ะ!"เสียงหวีดเบา ๆ หลุดจากริมฝีปาก ก่อนที่สติจะตามทันกลิ่นกายชายคุ้นเคยแผ่กระจายร้อนระอุไปทั่วผิวเธอสายตาเธอเบิกกว้าง มองสบกับดวงตาสีฟ้าราวน้ำแข็งคู่นั้นภานุวัฒน์ อนันตรเวศน์เขากลับมาแล้ว...โดยไม่มีใครเตือนเธอเลยสักนิดแววตาของเขามืดดำจนเหมือนเหวลึก ไม่มีแสง ไม่มีความหวัง มีเพีย
หนี้หัวใจใต้กลลวง บทที่ 10 คำสั่งที่ไม่มีใครขัดได้
ลาริสาเดินผ่านโถงทางเดินมืดมาที่ด้านหลังเพื่อล้างแก้ว เสียงส้นรองเท้าหนัก ๆ ก้องกังวานตามหลังเธอมาในทางเดินแคบ สะท้อนคล้ายกับเสียงหัวใจของลาริสาที่เต้นโครมครามอยู่ในอก เธอหันขวับไปตามสัญชาตญาณ... ตึง! ร่างสูงใหญ่ของการ์ดหนุ่มกระชากเข้ามาหาเธออย่างรวดเร็ว มือสากกดปิดปากเธอแน่น ลมหายใจเขาร้อนฉ่า เป่ารดข้างแก้มอย่างจาบจ้วง "เงียบซะ..." เสียงกระซิบทุ้มต่ำเฉียดใบหูของเธอ "คืนนี้ฉันจะทำให้เธอร้องไม่หยุด..." ลาริสาตัวแข็งทื่อ แต่ผิวเนื้อกลับร้อนวาบจนขนลุกเกรียว แรงจากแขนแข็งแรงลากเธอเข้าไปในห้องเก็บของเล็ก ๆ เขาปิดประตูทันที เสียง "ปัง!" ของประตูดังกึกก้องในความเงียบ ภายในห้องเก็บของ เธอถูกผลักกระแทกกับผนังปูนแข็ง ร่างของหญิงสาวสั่นเทิ้ม อากาศในอกพร่องหายจนแทบหายใจไม่ออก มือหยาบกร้านลากช้า ๆ ไล่ตั้งแต่ลำคอ...ลงไปถึงต้นแขน ผิวเธอสั่นระริกด้วยความหวาดกลัว เสียงหอบกระเส่าของเขาแตะอยู่ที่ข้างใบหู ทำให้สติของเธอแทบพร่าเบลอ "อย่าเล่นตัวเลยน่า..." เสียงแหบพร่าเหมือนสัตว์นักล่าไล่ต้อนเหยื่ออ่อนแอ นิ้วแข็งแรงบังคับไล้ลงมาที่เอว... กดบังคับให้แผ่นหลังของเธอแนบแน่นกับแผ่นอกแข็
You may also like
ภรรยาที่(ไม่)รัก
ชะนีติดมันส์11.7K viewsพันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก
กวักทรัพย์เข้ากรุสมบัติ51.3K viewsคู่หมั้นสุดหวงของท่านอ๋องกระหายเลือด
ชาไทยเย็น36.0K viewsวิศวะร้อนรัก(20+)
Re-match I รีแมทช์10.3K viewsSo Sexy Girl สยบรักร้ายนายเจ้าชู้
Phat_sara158 viewsLove At First Sight ปิ๊งรักยัยสวยเวอร์
พลอยแก้ว155 viewsตราบาปหัวใจ
อิ่น เยว่126 viewsมะนาวลายส้ม My Lemon My Orange
ลิขิตา Likita40 views
