ตอนที่ 7 ถูกทำร้าย

ตอนที่ 7 ถูกทำร้าย

หลังจากเก็บผ้าเสร็จเสี่ยวถงเดินลงมากจากห้องไปหาลี่ไป๋พาเธอเดินดูทั่วบ้านและบอกงานของเธอที่จะต้องทำต่อจากนี้ เวลาล่วงเลยจนดวงอาทิตย์กำลังเคลื่อนค่ำลง เสียงรถประจำทางจอดเทียบหน้าบ้าน ชิงเหมยกลับมาจากเรียบนหนังสือเห็นพี่สะใภ้เดินอยู่หน้าบ้าน เธอรีบเข้าไปทักทายพอดี

“ว๊าว ตกใจหมดคิดว่าพี่สาวที่ไหนที่แท้พี่เสี่ยวถงพี่สะใภ้ฉันนี่เอง พี่สวยมากเลย ถ้าพี่แต่งตัวแบบนี้ทุกวันคงจะดีใบหน้าของพี่สวยหวานเพียงแค่แต่งนิดหน่อยทำให้พี่เป็นคนสวยจนละสายตาไม่ได้เลย ว่าแต่วันนี้ทำไมพี่ถึงมาอยู่ตรงนี้ได้ปกติเวลานี้พี่ต้องอยู่ในห้องครัวมิใช่หรือ”

“ชิงเหมยกลับมาแล้วหรือ ? ต่อจากนี้พี่จะไม่ทำงานบ้านอีกพี่จะใช้ชีวิตเป็นสะใภ้บ้านถังอย่างสมเกียรติจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาหยามหน้าอีกแล้ว”

“ฉันชอบพี่เสี่ยวถงตอนนี้จริง ๆ เลย อย่างนั้นพี่จะไม่ยอมให้ซินอี๋อะไรนั่นเข้ามาใกล้พี่เจี่ยหยางอีกแล้วใช่มั้ย? ฉันละไม่ชอบขี้หน้าผู้หญิงคนนั้นสักนิด ไม่ถูกชะตาตั้งแต่คราแรกที่พบเจอ”

“ไม่เอาน่า ชิงเหมยแม้ฉันจะเปลี่ยนไปแต่ว่ามีสิ่งหนึ่งที่ฉันอยากบอกให้ชิงเหมยรู้เอาไว้ถึงเป้าหมายที่ฉันเปลี่ยนแปลงตัวเอง ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่ต่อไม่อยากอยู่ในบ้านที่ไม่เคยสนใจและเหยียดหยามความรู้สึกของฉันสักนิด ทำกับฉันราวไม่ใช่คน เป้าหมายคือการทำตัวให้แม่สามีเกลียดมากกว่าเดิม และทำให้เจี่ยหยางเอือมระอาจนยอมหย่าให้ ฉันขอโทษชิงเหมยด้วยนะที่ต้องบอกความรู้สึกเกี่ยวกับคนบ้านถังด้วยความจริง”

“ฉันเข้าใจพี่ค่ะ ไม่ว่าพี่ตัดสินใจทำอะไรฉันยอมรับการตัดสินใจของพี่ ไม่ว่าพี่เสี่ยวถงจะไปที่ไหนอย่าลืมติดต่อมาหาฉันด้วยเข้าใจมั้ย ”

“ฉันจะลืมชิงเหมยคนที่ดีกับฉันขนาดนี้ได้ยังไงกัน เข้าบ้านกันเถอะ วันนี้ฉันออกไปเดินตลาดซื้อของที่เหมาะกับชิงเหมยมาฝากด้วย” เสี่ยวถงอุ่นใจและสบายใจทุกครั้งที่ได้พูดคุยกับชิงเหมยราวกับเธอเป็นคนในครอบครัวคนเดียวของเธอตอนนี้

หลายวันต่อมา

ตั้งแต่พาลี่ไป๋เข้ามาในบ้านชีวิตของเสี่ยวถงเปลี่ยนไป เธอตื่นสายไม่สนใจว่าใครจะต่อว่าหรือมองเช่นไร แม่ถังแม้ไม่พอใจในสิ่งที่เสี่ยวถงทำแต่เธอก็ไม่ได้ว่าอะไร ยอมให้ลี่ไป๋อยู่ในบ้านหลังนี้ ส่วนชิงเหมยถูกคอเมื่อมีหญิงรุ่นราวคราวเดียวกันมาอยู่ด้วย เธอไม่เคยถือตัวและเป็นเพื่อนกับลี่ไป๋ ส่วนเจี่ยหยางดูเหมือนช่วงนี้ที่โรงงานทอผ้าจะมีปัญหาในการส่งออกทำให้เขาไม่ค่อยหาเรื่องเสี่ยวถง ช่วงนี้เธอเลยสบายมากกว่าเมื่อก่อนแม้จะระแวงตอนที่เธอต้องนอนหลับเพราะเธอต้องนอนห้องเดียวกับเจี่ยหยางอยู่ และเขาก็ไม่ได้แตะต้องตัวเธอเหมือนที่เคยทำผ่านมา แม้จะนอนหลับยากในทุกคืนแต่ก็หลับสบาย

“อากาศวันนี้เย็นดีจริง ๆ เฮ้อ! ช่วงนี้เงียบผิดปกติดฉันชักไม่ชอบใจแล้วสิ อย่างนี้เมื่อไหร่จะได้หย่า” เสี่ยวถงนั่งอยู่บนเก้าอี้ศาลารับลมกลางบ้าน กวาดสายตามองไปรอบ ๆ พรางถอนหายใจด้วยความเบื่อหน่าย

ครั้นนั้นเองเสียงฝีเท้าได้เดินเข้ามาใกล้ ๆ เสี่ยวถงรีบหันไปมองคนมาเยือนทันที และเหมือนสวรรค์จะได้ยินคำที่เธอพูดออกมาเมื่อครู่ ส่งซินอี๋มาหาเธอถึงที่

“มาที่นี่ทำไม ไม่เข้าไปหาแม่ถังหรือไง ไม่กลัวว่าฉันจะทำร้ายเธอเหรอ"

“เฮอะหากฉันกลัวฉันจะกล้ามาหรือไง เกิดอะไรขึ้นทำไมคนอ่อนแอเอาแต่ร้องห่มร้องไห้ถึงกล้าที่จะลุกขึ้นสู้ วันนั้นเธอจงใจใส่เกลือลงในน้ำแกงฉันใช่มั้ย ? ร้ายดีนี่ คิดว่าทำแบบนั้นแกล้งบีบน้ำตาว่าฉันใส่ร้ายเธอ จะทำให้ป้าถังกับพี่เจี่ยหยางเชื่อเธอหรือไง ไม่มีทางคนที่พวกเขารักและห่วงใยคือฉันคนนี้ คนที่อยู่ในใจของพี่เจี่ยหยางคือฉัน เธอไม่มีทางเข้าไปอยู่ในใจของเขาแน่นอน ฮ่า ฮ่า”

“แล้วยังไง ไม่ได้อยู่ในใจแต่ฉันอยู่บนเตียงมีเขานอนเคียงข้างในทุก ๆ คืน ตอนที่อยู่ต่อหน้าเธอเขาอาจจะแค่แสดงน้ำใจให้กับคนรักเก่า แต่ตอนค่ำคืนเขากลับทำหน้าที่สามีที่ดีบนเตียงในทุก ๆ คืน เธอเคยได้ยินเขาพูดเรื่องหย่ากับฉันหรือไม่ ? เขาบอกว่าเขารักเธออย่างนั้นหรือ…หากเขารักเธอแล้วทำไมเขาไม่หย่ากับฉันล่ะ สำคัญตนเองเกินไปแล้ว” เสี่ยวถงต่อปากต่อคำทันควันโมโหที่ซินอี๋หยามเธอ เธอจึงนำเรื่องหย่ามาพูดเพื่อกระตุ้นอารมณ์ของซินอี๋ เธอจะได้เอาเรื่องนี้ไปพูดกับเจี่ยหยาง หากเขารักซินอี๋จริง ๆ เขาต้องยอมหย่ากับเธอแน่ ๆ

“กรี๊ด ๆ ! นี่แกจะหยามฉันใช่มั้ยว่าฉันไม่มีสิทธิ์ได้โอบกอดพี่เจี่ยหยาง เขารักฉัน ...ฉันไม่เชื่อว่าเขาจะนอนกับเธอ”

“ไม่เชื่อหรือ? ฉันแต่งงานกับเขามา 3 ปี เธอคิดว่าเราสองคนไม่นอนด้วยกันเลยสักครั้งหรือไง เจี่ยหยางไม่ใช่หุ่นยนต์นะ และฉันเองก็ไม่ได้น่าเกลียดจนเขาไม่สนใจหรอก เอาสิแย่งเขาไปจากฉันสิ เอาเขากลับไปเป็นของเธอให้ได้สิถ้าทำได้” เสี่ยวถงยิ้มเยาะอีกฝ่ายที่ยืนตัวสั่นเทาด้วยความโมโหร่างกายของซินอี๋ร้อนรุ่มด้วยไฟแค้น ดวงตาร้อนผ่าวไปหมดกำมือแน่นก่อนจะยกมือตบใบหน้าตนเองครั้งแล้วครั้งเล่า ส่งเสียงกรี๊ดร้องดังสนั่น ทุกคนในบ้านตกใจรีบวิ่งออกจากบ้านมาที่สวนกลางบ้านทุกคน

และตอนนั้นเองเจี่ยหยางก็กลับมาจากที่นี่ทำงานพอดีหลังจากที่เขาจัดการเซ็นสัญญากับลูกค้าที่ต้องการผ้าจากโรงงานของเขา เขาอยากเอาเรื่องน่ายินดีมาบอกครอบครัวแต่ไม่คิดเลยว่าเมื่อสองเท้าก้าวลงจากรถยนต์ส่วนตัวจะได้ยินเสียงกรี๊ดร้องที่คุ้นเคย นั่นคือเสียงของซินอี๋ใจของเขาหล่นวูบรีบวิ่งตามเสียงไปหาเธอทันที แต่เมื่อมาถึงทุกคนต่างตกใจในสิ่งที่เกิดขึ้น

“พี่เสี่ยวถง เกิดอะไรขึ้น ทำไมพี่ถึงเลือดไหลออกมาอย่างนี้ พี่ซินอี๋จะเกินไปแล้วนะไม่ชอบพี่สะใภ้จนถึงขั้นเอามีดมาแท่งกันถึงในบ้านเลยหรือ? น่ากลัวจริง ๆ นี่หรือคนที่พี่ชายฉันเคยรัก ลี่ไป๋รีบพยุงพี่เสี่ยวถงไปขึ้นรถเร็วเข้า" วันนี้ชิงเหมยไม่ได้ไปเรียนเป็นวันหยุดของเธอ เธอวิ่งมาด้วยความแตกตื่นเมื่อได้ยินเสียงของซินอี๋แต่เมื่อมาถึงกลับพบว่าซินอี๋ยืนนิ่งใบหน้าซีดเซียวแม้ใบหน้าจะมีรอยแดงเป็นริ้วๆ ทว่าอีกคนกลับมีเลือดสีแดงไหลออกมาจากแขน รีบเข้าไปพยุงเสี่ยวถงด้วยความเป็นห่วงพร้อมขึ้นเสียงต่อว่าซินอี้อย่างเหลืออด แม่ถังได้เห็นกับตาแทบไม่เชื่อว่าสิ่งที่เห็นอยู่ต่อหน้าเป็นฝีมือของซินอี๋

“หนูซินอี๋ทำไมถึงลงมือทำร้ายกันถึงเพียงนี้”

“ไม่ใช่นะคะ คุณป้าฉันไม่ได้ทำ ฉันต่างหากที่ถูกพี่สะใภ้ทำ ดูสิคะใบหน้าของฉันถูกเธอตบจนหน้าแดงไปหมด”

“หยุดพูดเถอะ!! เธอจะบอกว่าพี่สะใภ้เอามีดแทงแขนตัวเองหรือไงกัน มีแต่คนสติไม่ดีเท่านั้นแหละที่จะทำร้ายตัวเองได้ พี่เสี่ยวถงฉันจะพาพี่ไปหาหมอเองพี่คงเจ็บมากใช่มั้ย” ชิงเหมยตอบกลับอีกฝ่ายจนหน้าชา เสี่ยวถงรีบบอกชิงเหมยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“ชิงเหมยฉันไม่เป็นอะไร ซินอี๋ไม่ได้ตั้งใจบาดแผลไม่ได้ใหญ่อะไรฉันทำแผลที่บ้านก็ได้ อย่าทำให้เป็นเรื่องใหญ่เลยนะ”

“พี่สะใภ้ต่างหากที่เป็นคนตัวเอง ป้าถังอย่านะคะ พี่เจี่ยหยางฉันไม่ได้ทำนะคะ"สายตาของซินอี้เหลือบไปเห็นเจี่ยหยางมาพอดี เธอเลยรีบส่งสายตาเว้าวอนและบอกว่าตนเองไม่ได้เป็นคนทำ เจี่ยหยางตกใจเมื่อหันเห็นแขนของเสี่ยวถงเลือดไหลโดยมีชิงเหมยกับลี่ไป๋ประคองอยู่