ตอนที่ 9 เจอเพื่อนเก่า

ตอนที่ 9 เจอเพื่อนเก่า

มาถึงโรงพยาบาลเสี่ยวถงเข้าไปพบหมอทำแผลล้างแผลนั่งรอยากลับบ้านระหว่างนั้นเจี่ยหยางเดินไปจ่ายเงินให้เธอ มีชายรูปร่างดีคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเสี่ยวถงพร้อมรอยยิ้มเต็มดวงหน้า ราวกับพบเจอเพชรเม็ดงาม

“โม่เสี่ยวถง นั่นใช่โม่เสี่ยวถงใช่มั้ย?”น้ำเสียงอ่อนนุ่มเอ่ยถามสองเท้ามาหยุดตรงหน้าของร่างบางเธอคิ้วขมวดชนกันด้วยความสงสัยชายคนนี้คือใครกัน แถมยังรู้จักเสี่ยวถงอีกด้วย

“เอ่อ...ขอโทษนะคะฉันจำไม่ได้ว่าเรารู้จักกันด้วยเหรอ”

“ฉันเยี่ยเจี้ยนจื่อไง เพื่อสมัยเด็กของเธอโตมาฉันแทบจำเธอไม่ได้เลยนะ สวยยิ่งกว่าตอนเด็ก ๆ เสียอีกแล้วนี่เกิดอะไรขึ้นทำไมที่แขนของเธอถูกพันด้วยผ้าแบบนั้น” เสี่ยวถงพยายามครุ่นคิดความทรงจำในวัยเด็กของเจ้าของร่างกลับคืนมาอีกครั้ง นี่คือเพื่อนสนิทที่คอยเหลือเธอในตอนเด็ก ๆ ไม่ว่าจะทำอะไรไปที่ไหนหรือมีคนมากลั่นแกล้งจะมีเจี้ยนจื่อคอยช่วยเหลือเสมอ และเขาก็ยังเคยบอกความรู้สึกที่เขามีต่อเธอครั้นก่อนที่เขาจะย้ายไปอยู่มณฑลอื่น หลายปีมากแล้วที่ไม่เคยพบเจอกันเด็กชายคนนั้นคือชายที่รูปหล่อคนนี้ที่ยืนต่อหน้าเธอ เสี่ยวถงยิ้มกว้างเอ่ยทักทายด้วยความดีใจ

“ฉันดีใจจริงที่เจอนายอีกครั้ง ขอโทษด้วยที่จำนายไม่ได้ตั้งแต่ครั้งแรก ส่วนแขนของฉันเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยไม่ได้เป็นอะไรมากแล้วนายมาที่นี่บาดเจ็บหรือไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า”

“น่าน้อยใจจังทั้ง ๆ ที่ฉันจำเธอได้ไม่เคยลืมเลือน ทุกครั้งที่มองฟ้ามักจะเห็นใบหน้าของเธอเสมอ ตอนนี้หัวใจของฉันไม่เคยมีใครเข้ามาแทนที่ ยังคงมีแต่เธอตลอดมานะเสี่ยวถง ฉันพยายามตามหาเธอ ไม่คิดเลยว่าโลกจะกลมทำให้เรามาพบกันอีกครั้งด้วยความบังเอิญ ฉันเป็นหมออยู่ที่นี่นะ”

“ว้าว นายเป็นหมอเหรอดีจริง ๆ มีหน้าที่การงานที่ดี” เสี่ยวถงว้าวุ่นในใจ ไม่คิดว่าชายที่พบกันครั้งแรกคนนี้จะยังรู้สึกดี ๆ กับเสี่ยวถงแต่เธอไม่อยากจะเชื่อคำพูดของผู้ชายเท่าไหร่นัก เพราะมีบาดแผลในใจที่ยังไม่แห้งสนิทและตอนนี้เธอคือภรรยาของผู้อื่นอีกด้วย จึงไม่อยากจะพูดถึงเรื่องความสัมพันธ์กับเจี้ยนจื่อ

“ตอนนี้เธอทำอะไรอยู่ที่ไหนหรือ สบายดีใช่มั้ยแล้วเอ่อ...เอ่อ ตอนนี้เธอแต่งงานมีครอบครัวหรือยัง” ใบหน้าของเจี้ยนจื่อแดงระเรื่ออย่างเขินอาย เอ่ยถามเสี่ยวถงด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักแต่ทว่าไม่ทันที่เสี่ยวถงจะได้ตอบอะไรกลับออกไป เสียงทุ่มต่ำดังขึ้นด้านหลังพร้อมดึงกายของเธอไปแนบชิดกับแผ่นอกของเขาเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ

เจี่ยหยางจ่ายเงินค่ารักษาเสร็จแล้วกำลังเดินกลับไปหาเสี่ยวถงที่นั่งรอรับยาสายตาเหลือบไปเห็นชายหนุ่มยืนคุยกับเสี่ยวถงมองดูผิวเผินแหมือนจะเป็นหมอคุยกับคนไข้ทว่าการพูดคุยดูสนิทสนมแถมเสี่ยวถงยังยิ้มระรื่นให้กับชายผู้นั้นอีกด้วย รอยยิ้มนั้นเขาเองยังไม่เคยได้รับจากเธอด้วยซ้ำ สองเท้าเร่งรีบก้าวไปหาเสี่ยวถงทันที

‘ชายคนนั้นหรือว่าจะเป็นคนรักใหม่ที่เธออยากจะหย่าและออกไปอยู่ด้วย ฮึ ! วางแผนร่วมกันสินะ ถึงได้รู้ว่าเธออยู่ที่โรงพยาบาล ไม่มีทางเสียหรอกที่ฉันจะปล่อยให้เธอไปมีความสุข’ เจี่ยหยางคิดในใจเดินเข้าไปดึงตัวของเสี่ยวถงมาแนบอกตนเองอย่างใกล้ชิด

“ตอนนี้เสี่ยวถงสบายดี เธอเป็นภรรยาของฉัน ของบ้านตระกูลถัง ขอบคุณที่เป็นห่วงและอยากรู้ความเป็นอยู่ของเธอ เสี่ยวถงได้รับยาหรือยังจะได้กลับไปพักผ่อน”

“อะไรของคุณปล่อยฉันนะ” เสี่ยวถงกระซิบบอกให้เขาปล่อยตนเองเพราะเขาไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน และไม่เข้าใจทำไมต้องทำแบบนี้

“ฉันไม่ปล่อยจะทำไม เธอคือภรรยาของฉัน ฉันอยากทำอะไรกับเธอต้องทำได้ทุกอย่าง ทำไมกลัวชายชู้ของเธอจะอกแตกตายหรือไง อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าชายคนนี้คือชายชู้ที่เธอจะไปอยู่ด้วยหลังจากหย่ากับฉัน แผนตื้น ๆ คิดว่าฉันโง่จนมองไม่ออกหรือไง” เจี่ยหยางกระซิบตอบกลับเสี่ยวถงทว่าใบหน้ากลับยิ้มให้เจี้ยนจื่อ เสี่ยวถงถอนหายใจก่อนจะตอบกลับเจี้ยนจื่อในคำตอบเมื่อครู่

“ฉันสบายดี และนี่คือสามีของฉันถังเจี่ยหยาง ฉันดีใจนะที่ได้พบนายอีกครั้ง หวังว่าต่อจากนี้เราจะได้พบกันบ่อย ๆ นายคิดถึงฉันเมื่อไหร่ไปหาฉันที่บ้านถังได้เสมอ ฉันจะต้อนรับเป็นอย่างดี และฉันมีเรื่องมากมายอยากเล่าให้นายฟัง นั่งกินขนมนอนกองฟางเล่าเรื่องต่าง ๆ ให้กันฟังเพียงนึกถึงก็คิดถึงวันเวลาที่เราเคยใช้ด้วยกันมา ฉันมีความสุขมากจริง ๆ และชอบตอนนั้นมาก หลังจากที่เราแยกจากกันตอนนั้นฉันร้องไห้ตามนายจนกินข้าวไม่ได้ถึง 3 วัน แล้วพบกันนะเจี้ยนจื่อ” เสี่ยวถงดีใจที่เจี้ยนจื่อเข้ามาทักทายในเวลาที่เหมาะเจาะในเมื่อเจี่ยหยางคิดว่าเขาคือชายชู้ที่เธอจะหย่าออกไปอยู่ด้วยและเจี้ยนจื่อเองก็ชอบเธอ การมีเขาอยู่ต่อจากนี้มีประโยชน์ต่อเธอเป็นอย่างมากที่จะทำให้เจี่ยหยางยอมหย่ากับเธอง่าย ๆ

เจี้ยนจื่อใบหน้าพลันเปลี่ยนสีในใจลึก ๆ เสียดายที่เสี่ยวถงแต่งงานมีครอบครัว แต่เขาก็ยินดีหากเธอมีความสุขอย่างน้อยเป็นเพื่อนกับเธอยังได้เจอเธอตลอดชีวิต

“ฉันก็ดีใจที่ได้พบเธออีก สบายดีฉันก็สบายใจ เอาไว้วันหยุดฉันจะไปเยี่ยมเธอที่บ้านถังนะ ผมชื่อว่าเยี่ยเจี้ยนจื่อเป็นหมอประจำการอยู่ที่นี่ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับคุณถังเจี่ยหยาง เสี่ยวถงเป็นคนอ่อนหวานและเป็นคนดีคุณโชคดีที่มีเธอเป็นภรรยา ผมขอฝากดูแลเธอด้วยนะครับ” 

“อ่อนหวานหรือ ? เฮอะ ! ฉันไม่เคยเห็นความอ่อนหวานในตัวของเสี่ยวถงสักนิดเลือกปฏิบัติจริง ๆ นะ” เจี่ยหยางคิดในใจก่อนจะตอบกลับไปและพาเสี่ยวถงกลับบ้าน

“นั่นสินะครับ ผมโชคดีจริง ๆ เช่นนั้นขอตัวก่อนนะครับภรรยาของผมต้องกลับไปพักผ่อน” เจี้ยนจื่อยิ้มบาง ๆ โบกมือลาเสี่ยวถงก่อนจะกลับเข้าไปในห้องทำงานของตนเองต่อ

รับยาเสร็จทั้งสองพากันเดินออกมาเสี่ยวถงปัดมือของเขาออกจากการโอบกอด และไม่พอใจในสิ่งที่เขาทำวันนี้สักนิด

“ทำแบบนั้นทำไม ต้องการอะไรกันแน่”

“ฉันต่างหากที่ต้องเป็นคนพูด เธอต้องการอะไรกันแน่ สำนึกตนหรือยังว่าตัวเองเป็นผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว ชักชวนผู้ชายเข้าบ้านสามีมีที่ไหนเขาทำกันห่ะ ! ..”

“แล้วทีคุณพาคนรักเก่าเข้าบ้านฉันเคยต่อว่าหรือไง อย่างนั้นอย่ามาต่อว่าหากฉันจะชักชวนใครไปหาเพราะคุณไม่ยอมหย่าให้ฉันเอง และเจี้ยนจื่อคือเพื่อนสนิทของฉันไม่ใช่ชายชู้หรือคนรักเก่าเหมือนใครบางคน” เสี่ยวถงอดที่จะไม่พูดจาถากถางไม่ได้ในเมื่ออีกฝ่ายเป็นคนเริ่มก่อน เจี่ยหยางแสดงความไม่พึงพอใจ ในใจเริ่มหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก เดินนำหน้าเธอขึ้นรถและพาเธอกลับบ้านระหว่างทางเต็มไปด้วยความอึดอัดและเงียบขรึมของทั้งสอง