ตอนที่ 10 รอฉันหน่อยนะ

ตอนที่ 10 รอฉันหน่อยนะ

มาถึงบ้านเจี่ยหยางให้เสี่ยวถงขึ้นไปพักผ่อน เขาเดินไปที่ห้องรับรองเห็นว่าตอนนี้ซินอี๋ยังอยู่ที่นี่กับคุณแม่เขาเดินเข้าไปหาเพราะอยากพูดคุยเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้

“กลับมาแล้วหรือ” แม่ถังเห็นลูกชายตัวเองเดินเข้ามารีบถามทันที

“กลับมาเมื่อครู่ครับ โชคดีที่ถูกจุดไม่สำคัญทำให้ไม่ได้รับบาดเจ็บมาเท่าไหร่”

“ค่อยยังชั่วที่ไม่ได้เป็นอะไรมาก เสี่ยวถงคนนี้ร้ายเสียจริงทำร้ายตัวเองได้ลงคอจิตใจโหดเหี้ยมยิ่งกว่าที่คิดเอาไว้เสียอีก ช่วงนี้ก็มีนิสัยเปลี่ยนไปราวกับคนละคน เมื่อก่อนไม่เคยแม้แต่จะกล้าตอบโต้หรือทำอะไรที่ไม่ได้สั่ง เดี๋ยวนี้ทำทุกอย่างโดยที่ไม่เคยมาบอกฉันสักนิด น่าปวดหัวเสียจริงที่มีลูกสะใภ้เช่นนี้ แม่ขอตัวไปพักผ่อนที่ห้องสักหน่อย ฝากดูแลหนูซินอี๋ด้วยล่ะ น้องตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นจนขวัญผวาไปหมด” แม่ถังลุกขึ้นเดินออกจากห้องปล่อยให้ทั้งสองได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน

ซินอี๋เงยหน้าจ้องมองคนรักด้วยสายตาออดอ้อนก่อนจะลุกขึ้นเดินเข้าหาสองมือสอดเข้าไปกอดเอวของเจี่ยหยางแน่น

“พี่เจี่ยหยางเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ใช่ฝีมือฉันนะคะ ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยพี่เสี่ยวถงทำตัวเองเพื่อใส่ร้ายฉัน พี่ต้องเชื่อฉันนะ พี่รู้จักฉันดีนี่น่าว่าฉันไม่กล้าแม้แต่จะตบยุงด้วยซ้ำ แล้วนี่ชีวิตคนทั้งคนฉันจะกล้าลงมือได้อย่างไร แต่ถ้าพี่ไม่เชื่อฉันก็จนปัญญา ฉันเสียใจที่ทำให้พี่เสี่ยวถงได้รับบาดเจ็บ” เพียงคำพูดอ่อนหวานของร่างเล็กที่ซุกหน้าอยู่แนบอกของเขามีหรือที่เจี่ยหยางจะไม่ใจอ่อน

“ซินอี๋ฉันเชื่อใจเธอเสมอ และเชื่อว่านี่ไม่ใช่ฝีมือเธอ ไม่ต้องกลัวไปนะเสี่ยวถงทำอะไรเธอไม่ได้หรอก ต่อจากนี้พยายามอย่าเข้าใกล้เธอก็พอแล้ว”

“อย่างนั้นก็เท่ากับว่าพี่ไม่ให้ฉันมาที่นี่หรือคะ การที่จะให้ฉันหลีกเลี่ยงพี่เสี่ยวถงคือการไม่มาบ้านถังฉันทำไม่ได้ ใจของฉันมันเอาแต่คิดถึงพี่เจี่ยหยาง ไม่ว่าจะกินจะนอนก็เอาแต่คิดถึงพี่เสมอ ฉันรักพี่จนยากจะตัดใจเดิมทีตั้งใจขอแค่อยู่เคียงข้างเสมือนพี่น้อง แต่นานวันฉันเห็นพี่เคียงข้างพี่เสี่ยวถง ยิ่งวันนี้สายตาของพี่ที่มองพี่เสี่ยวถงทำให้หัวใจของฉันปวดร้าวไปหมด หรือว่าตอนนี้หัวใจของพี่เป็นของพี่เสี่ยวถงแล้ว คงจะมีแต่ฉันที่รักพี่คนเดียว”

“ไม่ใช่เช่นนั้นนะซินอี๋ที่ฉันต้องเข้าไปประคองและพาเสี่ยวถงไปหาหมอไม่ใช่เพราะฉันรักเสี่ยวถง แต่ว่าใครก็ตามที่ได้รับบาดเจ็บฉันจะช่วยเป็นคนแรกเสมอ” 

“อย่างนั้นพี่จะบอกว่าพี่รักฉันอย่างนั้นหรือ ? ถ้าพี่รักฉันเรารักกันพี่เจี่ยหยางหย่ากับพี่เสี่ยวถงแล้วรับฉันเข้ามาเป็นภรรยาไม่ได้หรือคะ ฉันไม่ถือสาเรื่องที่พี่เคยร่วมใช้ชีวิตกับพี่เสี่ยวถง ต่อจากนี้เราสองคนจะได้ใช้ชีวิตกันอย่างมีความสุข ป้าถังเองก็ไม่ชอบพี่เสี่ยวถง คงจะดีใจไม่น้อยหากพี่ยอมหย่า” ซินอี๋กอดเอวของเจี่ยหยางแน่นพูดน้ำเสียงอ่อนหวานมากกว่าเดิม ทว่าใจของเจี่ยหยางกลับร้อนรุ่มในใจเขาไม่เข้าใจตัวเองเช่นเดียวกัน ไม่รักเสี่ยวถงและไม่เคยจะเหลียวมองเธอด้วยซ้ำ ทว่าได้ยินขอคำของซินอี๋ให้หย่ากับเสี่ยวถงเขากลับไม่อยากหย่าขึ้นมา ครั้นนั้นภาพที่เสี่ยวถงยิ้มกริ่มกับหมอเมื่อตอนที่ไปโรงพยาบาลยิ่งทำให้เขาไม่อยากหย่าเข้าไปใหญ่ รีบใช้สองมือจับซินอี๋ออกจากกายของตนเอง

“ซินอี๋เรื่องหย่าของพี่นั้นมันละเอียดอ่อนไม่ใช่จะหย่าได้ง่าย ๆ พี่เป็นลูกผู้ชายที่รับปากคุณพ่อก่อนที่ท่านจะเสีย ว่าจะดูแลเสี่ยวถงไปตลอดชีวิต เธอเข้าใจใช่มั้ย”

“พี่เห็นแก่ตัว พี่ไม่ได้รักฉันจริง ๆ ในเมื่อตอนนี้พ่อของพี่เจี่ยหยางก็จากไปแล้วพี่เองก็ไม่ได้รักจะทนอยู่ด้วยกันไปทำไม แล้วฉันล่ะ จะให้ฉันทำยังไงให้ฉันตัดใจจากพี่อย่างนั้นหรือ ? ถ้าพี่ไม่หย่าฉันเองก็จะเป็นคนที่เดินออกจากชีวิตพี่เอง” ร่างเล็กสั่นเทาดวงตาเอ่อคลอด้วยหยาดน้ำตา ใบหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวดเดินหนีเจี่ยหยางทันที เขารีบดึงแขนของเธอเอาไว้ พร้อมกอดร่างบางแน่น

“ซินอี๋ไม่ใช่แบบนั้นนะ เธอก็รู้ดีว่าฉันรักเธอ ให้เวลาหน่อยนะฉันจะจัดการทุกอย่างอีกไม่นานหรอกนะช่วยรอฉันหน่อย” เจี่ยหยางเห็นน้ำตาของซินอี๋เขาไม่อาจจะทนไหวใจอ่อนระทวยไม่อยากให้เธอเจ็บปวดไปมากกว่านี้รีบดึงร่างบางเข้ามาโอบกอดและบอกให้เธอช่วยรอเขา

“จริงนะ พี่ไม่ได้โกหกฉันใช่มั้ย ? ฉันดีใจที่สุดเลยฉันจะรอวันนั้นที่เราสองคนจะได้อยู่กันอย่างมีความสุข ต่อจากนี้ไม่มีอะไรมาพรากเราจากกันอีกแล้ว” ใบหน้าของซินอี๋พลันเปลี่ยนสี รอยยิ้มบนใบหน้าปรากฏดวงตาแวววาวราวกับเป็นผู้ชนะ

ฝั่งด้านเสี่ยวถง

หลังจากกลับจากหาหมอ ลี่ไป๋กับชิงเหมยได้เข้ามาหาเธอที่ห้องสอบถามอาการด้วยความเป็นห่วง

“พี่เสี่ยวถงเป็นอย่างไรบ้างคะ คุณหมอว่าอย่างไร”

“คุณหมอบอกว่าไม่ถูกจุดสำคัญไม่เป็นอะไรมากหรอกอีกไม่กี่วันแผลก็หายดีแล้ว ตอนนี้ซินอี๋กลับหรือยัง”

“ยังค่ะ เมื่อครู่ก่อนขึ้นมาที่ห้องของคุณเสี่ยวถงฉันเห็นคุณนายใหญ่เดินออกมาจากห้องรับรองก่อนหน้านั้นเห็นคุณชายเจี่ยหยางเดินเข้าไป ตอนนี้ทั้งสองคงจะอยู่ด้วยกัน” ลี่ไป๋รีบรายงานทันที

“พี่เสี่ยงถงอย่ายอมนะคะ ฉันเชื่อว่าซินอี๋ต้องฟ้องพี่เจี่ยหยางกับคุณแม่แน่ ๆ ว่าตัวเองไม่ได้ทำ ใบหน้าสวยเสียเปล่าแต่ทำตัวเลวทรามต่ำช้าสิ้นดีไม่เข้าใจว่าพี่เจี่ยหยางรักคนแบบนั้นได้ยังไง ทั้ง ๆ ที่เห็นเขามีภรรยาข้างกายยังหน้าด้านเข้ามาหาถึงที่”

“นี่ไม่ใช่ฝีมือของซินอี๋” เสี่ยวถงพูดออกมาทำให้ทั้งสองคนตกตะลึงไม่เชื่อหูของตนเองส่งเสียงอุทานออกมาทันที

“ฮ่ะ! เมื่อครู่พี่เสี่ยวถงพูดอะไรหรือคะ ที่ว่าไม่ใช่ฝีมือของซินอี๋”

“แขนนี่ไง นี่ไม่ใช่ฝีมือของเธอแต่เป็นฝีมือฉันเอง”

“คุณเสี่ยวถง คุณใช้มีดแทงตัวเองอย่างนั้นหรือคะ”

“ใช่แล้ว ที่ฉันทำแบบนี้เพราะรับมือจากซินอี๋ ผู้หญิงคนนั้นเป็นคนที่ข้างนอกอ่อนหวานจิตใจเมตตาแต่ใจของเธอมืดบอดร้ายยิ่งกว่าอะไรดี ก่อนหน้าที่ฉันจะลงมือทำร้ายตัวเองเพราะซินอี๋เข้ามาหาเรื่องต่อว่า แถมตอนนั้นเธอกำลังทำร้ายตัวเองด้วยการตบเข้าที่ใบหน้าของตัวเองส่งเสียงร้องดังสนั่นเพื่อให้ทุกคนมาดูและโยนความผิดมาที่ฉันว่าฉันเป็นคนทำเธอ แต่ฉันรู้ทันจึงใช้วิธีนี้เพื่อรับมือจากเธอให้เธอได้รู้ว่าการถูกใส่ร้ายจะรู้สึกอย่างไร”

“พี่เสี่ยวถงต่อจากนี้พี่อย่าทำอะไรอันตรายอย่างนี้อีกนะ รู้มั้ยว่าฉันเป็นห่วงพี่แค่ไหน”

“ใช่ค่ะฉันเห็นด้วยกับชิงเหมย แม้ว่าซินอี๋จะร้ายแค่ไหนแต่มีวิธีอื่นมากมายที่จะรับมือไม่ใช่หรือคะ” 

“ตอนนั้นฉันคิดอะไรไม่ทันเห็นอะไรต่อหน้าก็คว้ามาก่อน ขอบใจทั้งสองนะที่เข้าใจ เรื่องนี้ห้ามถึงหูแม่ถังกับเจี่ยหยางเข้าใจมั้ย แต่ถึงพวกเธอไม่พูดตอนนี้เจี่ยหยางคงคิดว่าเป็นฝีมือของฉันอยู่ดี”

“พี่ไม่ต้องห่วงยังไงฉันก็อยู่ข้างพี่อยู่แล้ว ลี่ไป๋ลงไปข้างล่างกันเถอะให้พี่เสี่ยวถงได้พัก”

“ได้ค่ะ เดี๋ยวฉันจะต้มซุปไว้รอนะคะ” ทั้งสองพากันออกจากห้องปล่อยให้เสี่ยวถงได้นอนพักตอนนี้ก็บ่ายแล้วได้พักบ้างร่างกายจะได้ฟื้นตัวเร็ว ๆ