บทที่ 1

บทที่ 1

ตอนกลางวัน สวีเหยียนซีและฉินเซียวเพิ่งจะจดทะเบียนสมรสกัน และในคืนนั้นเธอก็ได้ย้ายเข้าไปอยู่ในเรือนหอของพวกเขาแล้ว

บนโต๊ะอาหารเป็นดินเนอร์ใต้แสงเทียนที่เธอตั้งใจเตรียมไว้เป็นพิเศษ

แต่ในเวลานี้ เธอนั่งอยู่บนโซฟา จ้องมองหน้าจอโน้ตบุ๊กด้วยดวงตาแดงก่ำขณะกำลังกดโทรศัพท์โทรหาฉินเซียว

ในหน้าจอนั้น ปรากฏใบหน้าอันหล่อเหลาที่เต็มไปด้วยกามารมณ์ของฉินเซียว

พร้อมกับเสียงที่น่าขยะแขยงดังกระหึ่มออกมาอย่างชัดเจน

ในขณะที่เสียงเรียกเข้าดังขึ้น สมองของเธอกลับว่างเปล่า เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าถ้าฉินเซียวรับสาย เธอควรจะเริ่มต้นบทสนทนาด้วยท่าทีแบบไหน

แต่ใครจะไปคิดว่าชายหนุ่มเพียงเหลือบมองเบอร์ที่โทรเข้า แล้วหยุดชะงักไปสองวินาที แต่สุดท้ายด้วยไฟราคะที่ลุกกล้า เขาก็เลือกที่จะเพิกเฉยโดยไม่ลังเล

ในวินาทีนั้น ความอดทนครั้งสุดท้ายของสวีเหยียนซีก็พังทลายลงอย่างสิ้นเชิง

เธอใช้มือที่แทบจะแข็งทื่อปิดหน้าจอโน้ตบุ๊กอย่างแรง

สวีหว่านหนิงชนะแล้ว

เธอยั่วยวนผู้ชายที่เป็นเพื่อนสนิทที่โตมาด้วยกัน 22 ปี และเพิ่งเป็นสามีที่ถูกต้องตามกฎหมายของเธอยังไม่ทันจะพ้นข้ามวันได้สำเร็จ

-

ตอนกลางวันขนของเข้ามาอย่างไร สวีเหยียนซีก็ขนมันกลับไปทั้งอย่างนั้น แม้แต่อาหารมื้อค่ำเธอก็จัดการเก็บกวาดจนสะอาดหมดจดราวกับว่าเธอไม่เคยมาที่นี่มาก่อนเลย

เมื่อกลับถึงคอนโด เธอก็ขดตัวอยู่ในผ้าห่มเงียบ ๆ เหมือนกับโดนดูดพลังจนหมด

จนกระทั่งเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

เธอคิดว่าฉินเซียวโทรกลับมา แต่ความจริงแล้วเป็นสวีหว่านหนิงที่โทรมาโอ้อวดชัยชนะของเธอ

“สวีเหยียนซี ฉันได้กับฉินเซียวก่อนเธออีกนะ” น้ำเสียงของผู้หญิงในสายฟังดูสะใจสุด ๆ

สวีเหยียนซีกำโทรศัพท์แน่นจนปลายนิ้วมือซีดขาว เธอข่มอารมณ์ไว้ก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบเย็นว่า “ยินดีด้วยนะ”

คำพูดนั้นทำให้สวีหว่านหนิงพึงพอใจอย่างยิ่ง พูดยั่วยุเธอต่อว่า “ถ้าเขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับฉัน แล้วทำไมถึงยอมมีอะไรกับฉันล่ะ จริงไหม?”

ไม่ว่าจะมีความรู้สึกหรือไม่ก็ตาม สำหรับสวีเหยียนซีแล้วมันคือการนอกใจ

เมื่อบังคับตัวเองให้ยอมรับความจริงข้อนี้ได้แล้ว เธอหัวเราะเย็นชาแล้วพูดว่า “ใช่สิ ในเมื่อเธอมั่นใจขนาดนั้น งั้นเธอก็ลองดูสิว่าเขาจะยอมหย่ากับฉันเพื่อเธอไหม”

เธอทิ้งคำพูดนั้นไว้ก่อนจะตัดสายไปทันที

อันที่จริงเธอรู้ดีว่าสวีหว่านหนิงไม่ได้ชอบฉินเซียวจริง ๆ หรอก เธอก็แค่อยากจะแย่งของรักที่เหลืออยู่ไม่มากของเธอไปทีละน้อยเท่านั้น

แต่เธอถือดีอะไรมาแก้แค้นเธอ

ต้นเหตุที่พวกเธอถูกสลับตัวตั้งแต่เกิดก็เป็นฝีมือของศัตรูของตระกูลสวีทั้งนั้น และสาเหตุที่สวีหว่านหนิงเป็นโรคซึมเศร้าก็เป็นเพราะพ่อแม่บุญธรรมของเธอที่บีบบังคับเธอ

เมื่อแปดปีก่อนตอนที่สวีเหยียนซีรู้ว่าเธอไม่ใช่ลูกสาวแท้ ๆ ของตระกูลสวี เธอก็ได้เสนอที่จะจากไป แต่ตระกูลสวีกลับไม่ยอม เมื่อหกปีก่อนตอนที่สวีหว่านหนิงถูกตามตัวกลับมา เธอก็เสนอที่จะจากไปอีกครั้ง แต่ตระกูลสวีก็ยังคงรั้งเธอไว้โดยอ้างบุญคุณที่เลี้ยงดู และสัญญาว่าจะช่วยตามหาพ่อแม่แท้ ๆ ให้เธอ

หลายปีที่ผ่านมา เธอพยายามทำตัวเป็นเหมือนอากาศตลอดเวลาที่อยู่ในตระกูลสวี ไม่ว่าจะเป็นสถานะ พี่ชาย หรือพ่อแม่ ทุกอย่างที่ไม่ใช่ของเธอ เธอก็คืนให้สวีหว่านหนิงทั้งหมด และไม่เคยแตะต้องมันแม้แต่น้อย

ต่อมาตระกูลสวีไม่เพียงแต่ไม่ทำตามสัญญา แถมยังปล่อยให้เธอกลายเป็นที่ระบายอารมณ์ของสวีหว่านหนิงอีก

เธอคิดว่าการแต่งงานกับฉินเซียวจะทำให้เธอหนีจากตระกูลสวีได้ แต่สวีหว่านหนิงกลับทำลายเกราะกำบังสุดท้ายของเธอ

และคนเดียวที่เธอไว้ใจก็หักหลังเธอ

สวีเหยียนซีซ่อนตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม สะอื้นไห้จนแทบขาดอากาศหายใจ ขณะที่เธอกำลังงัวเงียจะหลับไป จู่ ๆ ก็มีคนหนึ่งเข้ามาโอบกอดเธอ วินาทีที่ต้นคอของเธอถูกจูบ เธอก็ตัวแข็งไปชั่วขณะ เขาคนนั้นคือฉินเซียว

“ที่รัก” ฉินเซียวเรียกเธออย่างอ่อนโยน “เราตกลงกันแล้วไม่ไช่เหรอว่าจะย้ายเข้าเรือนหอวันนี้ ทำไมถึงยังไม่ย้ายไปอีก?”

“ประจำเดือนฉันมา ก็เลยปวดท้องน่ะ” เสียงที่อ่อนแรงของเธอทำให้ข้ออ้างนี้ดูสมจริงยิ่งขึ้น และยังสามารถยับยั้งความคิดของฉินเซียวที่อยากจะทำอะไรกับเธอได้สำเร็จ

“ประจำเดือนของคุณมาตรงเวลาตลอด ทำไมคราวนี้ถึงมาก่อนกำหนดสองอาทิตย์เลยล่ะ?”

“อาจเป็นเพราะสองวันก่อนเจออากาศหนาวมามั้ง”

ฉินเซียวบีบปลายจมูกของเธออย่างจนใจ “ดูสิว่าต่อไปนี้คุณยังจะกล้าใส่เสื้อผ้าน้อยชิ้นอีกไหม รอเดี๋ยวนะ ผมจะไปต้มน้ำขิงให้”

สวีเหยียนซีไม่ได้ตอบอะไร เพียงแต่มองตามแผ่นหลังที่รีบร้อนเดินออกไปของเขา เธอวางแขนพาดหน้าผากขณะที่หัวใจเหมือนถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ

ในใจของเธอ ฉินเซียวเป็นคนอบอุ่นและเอาใจใส่แบบนี้เสมอ เขาจำทุกความชอบและนิสัยของเธอได้ จำได้แม้กระทั่งวันที่เธอมีประจำเดือน แล้วก็เตรียมน้ำขิงกับถุงประคบร้อนให้ล่วงหน้า ตั้งแต่สมัยเรียนจนกระทั่งตอนทำงาน ไม่ว่าจะเป็นตัวเขาหรือในรถของเขา จะมียาแก้แพ้ฉุกเฉินและลูกอมแก้เจ็บคอของเธอติดอยู่เสมอ

ทุกคนต่างอิจฉาเธอที่มีคนรักที่ทุ่มเทให้เธออย่างหมดใจขนาดนี้

แน่นอนว่าความกดดันและความเจ็บปวดที่ตระกูลสวีมอบให้เธอ ได้รับการเยียวยาด้วยการอยู่เคียงข้างของฉินเซียว เธอยอมตกลงที่จะอยู่ในบ้านตระกูลสวีต่อ ส่วนหนึ่งก็เพื่อฉินเซียว

ไม่นานนักชายหนุ่มก็ถือถ้วยน้ำขิงเข้ามา และถือถุงประคบร้อนด้วยมืออีกข้าง “ที่รัก มา ดื่มซะหน่อย เดี๋ยวผมจะช่วยนวดท้องให้ด้วย”

สีหน้าของสวีเหยียนซีดูไม่ดีจริง ๆ ดูซูบซีดและไร้ชีวิตชีวา

เธอรับน้ำขิงมาแล้วดื่มไปเพียงสองสามอึกอย่างขอไปที

เมื่อเห็นดังนั้น ฉินเซียวก็พูดโน้มน้าวอย่างอดทน “ดีมาก ดื่มให้หมดนะ”

เธอไม่อยากดื่ม เลยเปลี่ยนเรื่อง “ฉินเซียว ทำไมเมื่อคืนฉันโทรหาคุณแล้วคุณถึงไม่รับสาย?”

ทันทีที่พูดจบ สายตาของฉินเซียวก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย แม้จะเป็นเพียงชั่วขณะหนึ่ง แต่สวีเหยียนซีก็สังเกตเห็นได้อย่างชัดเจน

เธอรอคอยว่าเขาจะอธิบายอย่างไร

วินาทีต่อมา ฉินเซียวลูบผมของเธอพลางอธิบายอย่างใจเย็นว่า “คุณก็รู้ว่าคุณพ่อเพิ่งยกอำนาจให้ผมบางส่วน ผมต้องใช้โอกาสนี้สร้างผลงานให้ดีสักหน่อย เพื่อให้เขาเชื่อมั่นในตัวผมมากขึ้น ขอโทษนะที่รัก ตอนนั้นผมกำลังประชุมอยู่เลยตั้งโหมดปิดเสียงไว้ เลยไม่ทันสังเกต”

เมื่อเห็นเขาโกหกหน้าตาเฉย สวีเหยียนซีก็หัวเราะอย่างขมขื่น

ครั้งหนึ่ง เขาเคยสัญญาไว้อย่างหนักแน่นว่าจะซื่อสัตย์กับเธอตลอดไป จะไม่นอกใจและไม่หลอกลวง

เธอถามว่า “แล้วทำไมประชุมเสร็จถึงไม่ส่งข้อความมาให้ฉันเลยล่ะ”

ฉินเซียวแสดงสีหน้าขอโทษ “ผมตั้งใจจะส่งข้อความหาคุณนะ แต่ใครจะไปคิดว่าพอเริ่มงานยุ่งแล้วก็ลืมไปเลย ดูสิ พอผมทำงานเสร็จก็รีบกลับมาหาคุณทันทีเลยนี่ไง? ที่รัก นี่เป็นครั้งแรกที่ผมทำผิดพลาด ให้อภัยผมหน่อยไม่ได้เหรอ?”

ทำผิดพลาดครั้งแรก... เหอะ เรื่องแบบนี้ให้อภัยกันได้ง่าย ๆ อย่างนั้นเหรอ

เขาทำมันแล้ว แถมยังหาข้ออ้างมาปกปิดอีก การลักลอบคบชู้แบบนี้ ไม่ก็ไม่มีเลย หรือก็มีอีกนับครั้งไม่ถ้วน

เมื่อเห็นใบหน้าของชายหนุ่มเข้ามาใกล้ สวีเหยียนซีก็ขมวดคิ้ว รู้สึกว่าความขยะแขยงดันขึ้นมาในอกทันที เธอแสร้งทำเป็นหันหน้าไปอีกทาง และพูดอย่างอ่อนแรงว่า “คุณไปเอายาแก้ปวดให้ฉันหน่อยสิ คราวนี้ปวดจริง ๆ”

ฉินเซียววางถุงประคบร้อนลงแล้วรีบออกไปหายา

คอนโดไม่ใหญ่มาก ในเวลานี้เงียบสงบมาก สวีเหยียนซีจึงได้ยินเสียงฉินเซียวรื้อค้นลิ้นชัก และในขณะนั้นเอง โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น เขาแทบจะรับสายในทันที และรีบเดินไปคุยโทรศัพท์ที่ระเบียง

เพียงแค่ได้ยินเสียง สวีเหยียนซีก็สามารถจินตนาการได้ว่าการโทรครั้งนี้ทำให้ฉินเซียวรู้สึกผิดและประหม่ามากแค่ไหน ราวกับกลัวว่าเธอจะค้นพบอะไรบางอย่าง

เธอหลับตาลงอย่างเงียบ ๆ ไม่ยากที่จะเดาว่าคนที่โทรมาคือสวีหว่านหนิงแน่นอน

ไม่นานฉินเซียวก็วางสาย เขาหายาแก้ปวดเจอแล้วกลับเข้ามาในห้องนอน

“ที่รัก มา ทานยาแก้ปวดซะนะ ถ้ายังไม่ดีขึ้น เราก็ไปหาหมอกัน อย่าเป็นเหมือนครั้งที่แล้วอีกนะ เกือบทำให้ผมช็อคตาย”

ความรักและความห่วงใยของเขาในตอนนี้ช่างดูตลบตะแลงสุด ๆ ในสายตาของสวีเหยียนซี

เธอกลืนยาแก้ปวด ก่อนจะถามอย่างไม่ใส่ใจว่า “ใครโทรมาตอนดึกดื่นขนาดนี้?”

ฉินเซียวหน้าเจื่อนอย่างเห็นได้ชัด จากนั้นเขาก็อธิบายว่า “ผู้ช่วยโทรมายืนยันตารางงานวันพรุ่งนี้กับผมน่ะ”

สวีเหยียนซีหลบตาลงบดบังความเศร้าหมองในดวงตาของเธอเอาไว้ ภายในไม่ถึงสิบนาที เขาโกหกเธอถึงสองครั้ง

ทันใดนั้นเธอก็ตระหนักได้ว่า บางทีเธออาจไม่เคยรู้จักผู้ชายคนนี้ที่อยู่เคียงข้างเธอมา 22 ปีอย่างถ่องแท้เลย

ในขณะนั้นเอง โทรศัพท์ของเธอดังขึ้น ซึ่งก็คือสวีเหยียนเช่อ พี่ชายคนโตของเธอโทรหา

“พี่คะ”

ตามมาด้วยเสียงทุ้มนุ่มลึกของชายหนุ่มดังมาจากปลายสาย “หนิงหนิงกรีดข้อมือตัวเอง”