ตลาดสด คือโลกอีกหนึ่งใบ

รถเก๋งยี่ห้อดังคันใหญ่ มาจอดที่หน้าร้านกาแฟ ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ผิวเข้มหน้าตาดีเป็นเจ้าของ เขาก้าวขาลงมาจากรถ ลูกค้าภายในร้านกาแฟต่างก็จ้องมอง รถราคาแพงแถมคนขับก็หน้าตาและท่าทางดี ชายหนุ่มพาร่างสูงใหญ่ของเขาก้าวขาเข้าไปในบริเวณร้านอาหารที่มีลูกค้านั่งอยู่เกือบเต็มทุกโต๊ะ เพราะเป็นเวลาอาหารกลางวันพอดี

โยธิน เขาขับรถผ่านร้านอาหาร และเหลือบไปเห็นรถเก๋งของพี่สาวจอดอยู่ที่ลานจอดรถ เลยคิดว่าพี่สาวคงออกมากินข้าวและดื่มกาแฟ แปลกใจว่าทำไมวันนี้พี่สาวเขาถึงได้มากินข้าวไกลจัง ปกติพี่สาวเขาไม่ค่อยชอบออกมาข้างนอกจะสั่งข้าวไปกินที่ร้าน หรือไม่ก็กินแถวๆ ร้านขายผ้า

“โยๆ ทางนี้ๆ” เยาวภาโบกไม้โบกมือให้กับน้องชาย

“พี่ภา วันนี้ทำไมมากินข้าวไกลจังเลยครับ ผมกำลังจะกลับไปกินข้าวที่ร้านด้วย พอดีเห็นรถพี่จอดที่นี่เลยแวะมาหา” โยธินเขามองหน้าพี่สาวแค่แว๊บเดียว จากนั้นเขาไม่อาจละสายตาไปจากคนที่นั่งโต๊ะเดียวกับพี่สาวของเขาได้เลย

“โย นั่งลง พี่กำลังกินข้าวมาๆ” เยาวภาขยับเก้าอี้ให้น้องชายมานั่งใกล้ๆ

เยาวภารู้ว่าเมื่อเห็นสายตาของน้องชาย ที่มองมาที่เธอเหมือนพยายามถามว่าผู้หญิงที่มาด้วยเป็นใคร

“นี่พี่จะแนะนำให้รู้จัก จำขนมไทยที่เรากินบ่อยๆ ได้ไหม”

“จำได้ครับ ผมชอบอร่อยทุกอย่าง” ปากก็ตอบพี่สาว แต่สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่ผู้หญิงตรงหน้า

“นี่ไง ปัทมาหลานสาวคนสวยของย่ากุล และเป็นลูกสาวของคุณน้าประภาพรเจ้าของขนมไทยที่อร่อยที่สุดในโลก”

“น้องปัทคะ นี่น้องชายพี่เองค่ะ ชื่อโยธิน น่าจะเป็นพี่นะคะ โยธิน 31 ปีแล้ว”

“สวัสดีค่ะ” ปัทมายกมือไหว้ผู้ชายที่เยาวภาแนะนำว่าเป็นน้องชายของเธอ ผู้ชายรูปร่างสูงเรียกว่าสูงมาก หน้าตาเขานิ่งเหมือนไม่มีความรู้สึกถึงจะรับไหว้จากเธอ ก็ยังคงนิ่งเหมือนเดิม และเสียงของเขาก็ฟังแล้วก็นิ่งเหมือนกับหน้าตาและบุคลิกของเขา ไม่เห็นเหมือนพี่สาวเลย เยาวภาผิวขาวมาก แต่น้องชายกลับผิวเข้ม หรืออาจเพราะเขาเป็นผู้ชายก็ได้

“สวัสดีครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ”

“ว่ายังไง กินข้าวมาหรือยัง ทำไมถึงแวะมาที่นี่ได้ เห็นว่าจะกลับกรุงเทพฯวันนี้ไม่ใช่เหรอ”

“ว่าจะกลับครับ พอดีเห็นรถพี่ภาจอดอยู่หน้าร้าน ผมเลยแวะเข้ามา”

“ดีงั้นมากินข้าวด้วยกัน แล้วค่อยออกเดินทาง”

“น้องปัทจะรีบไปที่ไหนอีกไหมคะ ช่วงบ่าย”

“มีแวะไปซื้อวัตถุดิบที่ตลาดนิดหน่อยค่ะพี่ภา”

“ร้านขนมนี่หยุดทุกวันจันทร์ใช่ไหมคะน้องปัท”

“เมื่อก่อนหยุดทุกวันจันทร์ค่ะ แต่ตั้งแต่ปัทกลับมาอยู่บ้าน ปัทขอให้ย่ากับแม่หยุดสองวันค่ะ จันทร์กับอังคาร เพราะสองคนเหนื่อยย่าอายุมากแล้ว แต่ไม่แน่ค่ะถ้าทำร้านที่บ้าน ย่ากับแม่อาจได้พักผ่อนมากขึ้น อาจกลับมาหยุดแค่วันจันทร์วันเดียวเหมือนเดิม”

“ไว้วันหลังพี่แวะไปหาที่ร้านขนมนะคะ”

“ได้เลยค่ะ แต่ที่ร้านจะเจอแค่ย่ากับแม่สองคนนะคะ ส่วนปัทไปบางวัน ไปส่งแล้วก็กลับมาทำงานที่ร้าน วันไหนไม่มีงานตัดเสื้อผ้า ถึงจะได้ไปช่วยทั้งวันค่ะ”

“เหรอ งั้นวันไหนรู้สึกเบื่อๆ พี่ไปเยี่ยมน้องปัทที่ร้านตัดเสื้อดีกว่า บางทีอยู่ร้านทั้งวันก็เบื่อนะ เราเคยทำงาน แต่พอนั่งรอลูกค้า บางครั้งก็ยังทำใจไม่ได้เลย”

“ยินดีเลยค่ะ แต่อาจจะคับแคบหน่อยนะคะ ปัทกำลังจะขยับขยายค่ะ”

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่จะเลือกผ้าสวยๆ ไปให้น้องปัทตัดชุดให้ใส่อีกสักสองสามชุด”

ระหว่างที่นั่งกินข้าวด้วย มีเพียงเยาวภาที่ชวนปัทมาคุย ส่วนผู้ชายที่นั่งร่วมโต๊ะนิ่งฟังอย่างเดียว เขาเอาแต่ตั้งหน้าตั้งตากินข้าว และดูโทรศัพท์กระทั่งจ่ายเงิน

“ปัทขอบคุณมากนะคะพี่ภา งั้นเดี๋ยวปัทขอตัวกลับก่อนวันไหนว่างก็เชิญที่ร้านนะคะ”

ปัทมาขับรถออกมาจากร้านขายผ้า หญิงสาวตรงไปที่ตลาดเพื่อซื้อวัตถุดิบสำหรับทำขนม แรกเลยเธอตั้งใจจะตระเวณดูคาเฟ่อยากดูให้ทั่วทุกที่ ค้นหาทางโซเชียล จังหวัดที่เธออยู่มีหลายอำเภอ และแต่ละอำเภอก็มีคาเฟ่หลายที่มาก ล้วนแล้วแต่น่าสนใจทั้งนั้น หญิงสาวเคยคิดว่าถ้าหากเธอเปิดคาเฟ่ขนมไทยจริงๆ ต้องทำให้แตกต่าง เธอมีขนมไทยอยู่แล้วไม่เหมือนร้านอื่นๆ ไม่แน่อาจมีของในสวนของย่า หรือผักผลไม้ของคนในชุมชนมาวางขายก็เป็นไปได้

เธอไม่กลัวว่าร้านที่จะเปิดจะเป็นซอยตัน เพราะที่ดินตรงซอยตันเป็นของย่าทั้งหมด และอีกอย่างเธอมีงานฝีมือที่ทำเองหลายอย่าง ไม่ว่าจะเป็นกระเป๋าถักเชือกร่ม ผ้าห่ม ผ้าพันคอ แบบสมัยใหม่ และผ้าต่อ ไม่ว่าจะเป็นผ้าปูที่นอน ผ้าคลุมเตียง ผ่าม่าน สามารถวางขายได้ ถ้าขยัน

หญิงสาวเริ่มวางแผนการขาย หลายสิ่งหลายอย่างที่อยากทำเต็มไปหมด นี่ถ้าน้องชายเธอกลับมาอยู่บ้านคงจะดีกว่านี้มาก อย่างน้อยเธอเชื่อว่า ถ้าหากจะทำร้าน ประภาษ ต้องทำได้แน่นอน อย่างน้อยก็ลดค่าใช้จ่ายในการจ้างผู้รับเหมา เธอเองไม่มีความรู้ด้านนี้ อีกอย่างไม่คุ้นเคยกับคนแถวนี้สักเท่าไหร่ เพิ่งเริ่มที่จะสนิทคุ้นเคย ก็เมื่อต้องมาช่วยย่ากับแม่

ปัทมาถือกระดาษที่แม่จดให้มาซื้อวัตถุดิบในตลาด สมัยเด็กเธอมากับย่าบ่อย พอที่จะคุ้นเคยกับพ่อค้าแม่ค้าบางคนบ้าง บางคนจำเธอไม่ได้ พอได้พูดคุยทักทายกัน กลับชมเชยว่าหลานย่ากุลสวยมาก เป็นเรื่องธรรมดาที่ใครๆ ก็อยากรู้ว่าเธอมีแฟนหรือยัง ทำไมกลับมาอยู่บ้าน แล้วจะมาทำอะไร หลายคนไม่รู้ว่าเธอรับตัดเสื้อผ้า เพราะส่วนมากเธอรับงานออนไลน์ ต้องอธิบายและพูดคุยกว่าจะซื้อของเสร็จแต่ละร้าน

“นี่หนูปัท ป้าได้ข่าวว่า ย่าเขาจะไปเปิดร้านขนมที่บ้านเหรอลูก แล้วที่ร้านนี่จะทำยังไง” ป้าอุไรเจ้าของแผงมะพร้าว ชวนปัทมาคุยระหว่างที่ลูกน้องปอกมะพร้าวและคั้นกะทิใหม่ๆ ให้เธอ ต้องทำใจเวลาเข้าตลาด ต้องได้หยุดพูดคุยทักท่ายกับบรรดาแม่ค้าแน่นอน และเป็นอย่างที่เธอคิดไว้จริงๆ

“คิดไว้ค่ะป้า น่าจะอีกหลายเดือนค่ะ ปัทเป็นคนเสนอย่ากับแม่เอง สองคนอายุมากแล้วอยากให้หยุดทำและพักผ่อนได้แล้ว ย่ากับแม่ก็ไม่เลิกทำสักที เลยเลือกที่จะทำที่บ้านดีกว่า”

“ก็ดีนะลูก ป้าเห็นด้วย ย่าเราน่ะอายุมากแล้ว แต่ก็นั่นละนะ คนแก่ก็เหงามีอะไรทำก็เพลินไป ดีแล้วลูก แล้วถ้าไปจริงๆ ร้านที่ตลาดนี่จะทำยังไงล่ะหลาน”

“ก็ว่าจะให้เช่า หรือไม่ก็จะให้คนอื่นเซ้งต่อ ต้องรอดูอีกที่ค่ะ หรือไม่บางทีภาษอาจมาขายที่ตลาดก็ได้ค่ะ”

“ป้าน่ะไม่อยากให้หยุดทำหรอกนะ เพราะขนมของย่าเราน่ะอร่อย สะอาด คนเขาติดกันทั่วบ้านทั่วเมือง ร้านค้าทั่วไปเขาหวงเครื่อง ทำอะไรก็ไม่อร่อยเหมือนของย่าหนูหรอก”

“ขอบคุณนะคะป้า ดีใจแทนย่ากับแม่เลยค่ะ”

“เออ นี่แม่คุณเห็นสวยๆ แบบนี้มีแฟนหรือยังล่ะลูก” ป้านอมคนขายไข่ที่มีแผงอยู่ใกล้กันโอกาสที่จะถามคำถามนี้มานานแล้ว

“ยังค่ะป้านอม ปัทเพิ่งอายุยี่สิบหกเอง ไม่รีบหรอกค่ะอยากอยู่ดูแลย่ากับแม่ไปนานๆ”

“โอ้ย....ตั้งยี่สิบหกแล้วลูก นี่ไม่เรียกว่าเด็กแล้วนะ อายุเยอะแล้วเด็กสาวๆ แถวบ้านเราน่ะจบ ม.6 ปุ๊ป ก็แต่งงานแล้ว บางคนยังเรียนไม่จบด้วยซ้ำ เขาก็แต่งงานแต่งการมีลูกมีเต้าแล้ว เรียกว่ามีลูกทันใช้”

ปัทมาได้แต่ยิ้มให้ป้านอม เธอรู้มาว่าลูกสาวป้านอม มีสามีตั้งแต่ยังเรียนไม่จบ ม.6 และตอนนี้ก็มีลูกแล้วหลายคน มีสามีสองหรือสามคนเธอจำไม่ได้ และมีลูกกับสามีทุกคน สรุปว่าตอนนี้ลูกสาวป้านอมมีลูก 4 คน นั่นหมายความว่า ป้านอมมีลูกเขย 4 คน และตอนนี้ลูกสาวของป้านอมไปทำงานที่ประเทศเกาหลี โชคดีได้สามีเป็นคนเกาหลีฐานะดี ส่งเงินมาให้แม่และลูกใช้ ชีวิตสบายมากกว่าอยู่เมืองไทย เธอเองดีใจกับเขาไปด้วย เธอเคยเห็นหน้าตาของลูกสาวป้านอม ผิวคล้ำๆ แต่มาเห็นอีกทีเมื่อปีที่ผ่านมา กลับมาเที่ยวเมืองไทยพร้อมสามีเกาหลี หน้าตาสวยกว่าเดิมมาก และสีผิวเปลี่ยนไป จากที่คล้ำๆ กลายเป็นขาวออร่า ป้านอมก็พอได้คุยโอ่อวดว่าลูกสาวได้ดีมีเงินมีหน้ามีตา ใส่ทองเต็มตัว เรื่องราวทั้งหมดที่เธอรู้มา ก็มาจากย่าทั้งนั้นเป็นคนเล่าให้ฟัง

“หนูปัทมา นี่หลานป้ากุลลูกแม่ประภาพรใช่ไหม” เสียงแหลมเล็กดังมาจากอีกฟากฝั่งของแผงไข่ไก่ ไม่รู้ว่าเรียกว่าเป็นการทักทายหรือเปล่า แถมกวักมือเรียกให้เธอไปหา น้าเรไรเจ้าของแผงผัก และเธอจะต้องเดินไปซื้อใบเตยอยู่แล้ว จริงๆ ทุกอย่างที่เธอมาซื้อ มีหมดแล้วที่บ้าน แต่ย่าอยากอุดหนุนแม่ค้าด้วยกัน เพื่อไม่ให้เป็นการน่าเกลียด ซื้อแม่ค้าด้วยกันบ้าง ใช้ของในสวนบ้าง อุดหนุนชาวบ้านบ้างสลับกันไป เพราะบางทีเธอกับแม่ก็เตรียมของไม่ทัน เพราะมัวแต่เสียเวลาไปเก็บพวกใบเตย ผ่ามะพร้าว ขูดมะพร้าว โน้นนี่นั่น ทำมากก็ต้องซื้อ เพื่อเป็นการไม่เสียเวลา ร้านทำให้เลย

“สวัสดีค่ะน้าเรไร สบายดีนะคะ ย่าให้มาซื้อใบเตยกับดอกอัญชัญค่ะ ช่วยจัดให้ปัทตามนี้เลยนะคะน้า”

“โอ้ย....แม่คุณ ป้ากุลนี่แกเป็นคนดีจริงๆ นะ ที่บ้านก็มีแต่ก็ยังไม่วายมาอุดหนุนแม่ค้าด้วยกัน น้านี่นับถือย่ากับแม่หนูจริงๆ เลย เดี๋ยวๆ น้าจัดให้เลย จะแถมไปให้ด้วย”

“ขอบคุณมากนะคะน้าเรไร”

“ไม่เป็นไรคนกันเอง แล้วนี่ทำไมวันนี้ถึงได้มาซื้อของเองล่ะลูก ย่ากับแม่ไปไหนล่ะ”

“ปัทให้ย่ากับแม่พักเองล่ะค่ะ เมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมาย่ากับแม่เหนื่อยกันมาก ปัทเลยอาสาออกมาซื้อของเอง”

“อ่อๆ เข้าใจแล้วลูก นี่หนูปัท แผงไข่เขาคุยอะไรกับหนูล่ะลูก อย่าบอกนะว่าคุยอวดเรื่องลูกสาวไปได้สามีใหม่ที่เกาหลี นี่รู้ไหมว่า นางนิ้งน่ะ ไปทำหน้ามาทำที่เกาหลี เขาพูดกันว่าหมดเป็นล้าน น้าว่าก็น่าจะใช่นะ หนูเคยเห็นรึยัง นิ้งมันสวยมากเลยรู้ไหม สวยแบบจำหน้าเก่าไม่ได้เลยนะ” น้าเรไรเบาเสียงลงเมื่อพูดถึงคนอื่น มือก็จัดของ ปากก็พูด เธอนับถือแม่ค้าในตลาดจริงๆ แยกสมองได้ดีมากๆ

“เคยเห็นค่ะน้า ปัทว่าเขาก็สวยดีนะคะ”

“แต่น้าว่ามันสวยไม่ธรรมชาติ แบบหนูปัทนี่ซิ สวยธรรมชาติ มองสบายตาดี เออ...แล้วนี่ปีนี้อายุเท่าไหร่แล้วลูก มีแฟนหรือยัง นี่น้าจะบอกให้นะ ถ้าจะหาแฟนต้องเอาไอ้ที่รวยๆ นะ เอามาที่เลี้ยงเราได้ ไม่ต้องให้เราลำบาก”

“ค่ะน้า”

“นี่ดูอย่างลูกสาวน้าซิ ตอนนี้สบายแล้ว มันเลิกกับผัวเก่า ที่ขี้หึงคอยตบตีอยู่ตลอด ล่าสุดมันทะเลาะกันรุนแรง ลูกสาวน้าแจ้งตำรวจ เลิกกันแล้วตอนนี้มันอยู่กับเศรษฐีสบายไปแล้ว น้านะขายของก็งั้นๆ แหละ แก้เหงา อาศัยที่ลูกสาวเขาช่วยทุกอย่างก็พออยู่ได้”

“ปัทดีใจด้วยนะคะน้าเรไร”

“นั่นแหละลูก ดูลูกสาวน้าเป็นตัวอย่างนะ เอาเรียบร้อยแล้วลูก วันหลังแวะมาหาน้าใหม่นะ มีหลายเรื่องอยากเล่าให้ฟัง”

“ค่ะน้า ป้ทขอตัวกลับก่อนนะคะ “

ปัทมาก้มหน้าก้มตาหิ้วของเดินออกจากตลาดสด เธอรู้ว่ามีอีกหลายคนที่อยากจะคุยด้วย ทั้งอยากถามเรื่องส่วนตัว และอยากพูดเรื่องของตัวเองให้เธอฟัง ถือเป็นการเปิดโลกอีกอย่างหนึ่ง หญิงสาวยอมรับเลย เจ้าของร้านหลายคนพูดคุยเก่งมาก มีแต่ย่ากับแม่ของเธอที่เป็นแม่ค้าแต่พูดไม่เก่งเลย ขายของอย่างเดียว ขายหมดก็กลับบ้าน พูดคุยเฉพาะเรื่องสำคัญๆ เท่านั้น ตลาดสดเหมือนโลกอีกหนึ่งใบ