ข้ามเส้นเงา

“ยิ้มอีกนิดสิคะคุณจันทร์ กล้องจะได้รัก”

เสียงจากช่างภาพหนุ่มดังขึ้นพร้อมแฟลชวาบ หญิงสาวเจ้าของชื่อเพียงกระตุกยิ้มเล็กน้อย มุมปากที่ยกขึ้นนิดเดียวกลับเต็มไปด้วยแรงดึงดูดราวกับกำลังปิดบังอะไรบางอย่างเอาไว้

เธอสวมเดรสซาตินแดงเข้มที่แนบไปกับร่างระหง ผิวขาวอมชมพูทำให้แสงไฟที่สะท้อนบนเนื้อผ้าเหมือนเล่นกล เส้นผมสีน้ำตาลเข้มถูกรวบหลวม ๆ ดวงตาคมลึกของเธอมองกล้องโดยไม่มองใครเลย

“ได้แล้วครับ!” ช่างภาพยกนิ้ว เขาหันไปพึมพำกับทีม “สวยแบบนี้ไม่ต้องรีทัช”

แต่เธอไม่ได้ยิน และถ้าจะได้ยินก็คงไม่ใส่ใจ จันทร์สิตาหันหลังให้แสงไฟ ก้าวเดินออกจากสตูดิโอราวกับทุกการเคลื่อนไหวผ่านการซ้อมมาอย่างแม่นยำ ผู้ช่วยสาวของเธอรีบวิ่งตามมาพร้อมแฟ้มเอกสาร

“คุณจันทร์คะ เย็นนี้มีงานเลี้ยงต้อนรับของเครือโรงพยาบาลใหญ่ที่เราจะเข้าไปร่วมงานด้วย ให้ฉันตอบรับไหมคะ?”

“ไม่” เธอพูดทันที โดยไม่หันกลับไปมอง

“แต่ในลิสต์แขกมีบอร์ดบริหารหลายท่านเลยนะคะ ถ้าเราสร้างสัมพันธ์ไว้ก่อน—”

“ฉันไม่ได้สนใจบอร์ดพวกนั้น” เธอหยุดกะทันหัน ทำให้ผู้ช่วยแทบชนหลัง

“ฉันสนใจคนที่ไม่มีข้อมูล” เธอพลิกแฟ้มขึ้น “หมออนล ศิระภพ ศัลยแพทย์สมองที่ไม่มีประวัติในโลกออนไลน์ ไม่มีข่าว ไม่มีโซเชียล ไม่มีรูปถ่ายเล่น ๆ ไม่มีแม้แต่ข้อมูลส่วนตัวในระบบโรงพยาบาล”

ผู้ช่วยอ้าปากค้าง “แต่เขา...เขาดังมากนะคะ ได้รับรางวัลมาหลายสาขาเลยด้วย”

“หมอที่เก่งมีเยอะ แต่คนที่จงใจ ‘ล่องหน’ น่ะ มีไม่กี่คน”

หญิงสาวเดินไปยังระเบียงโรงแรม มองลงไปยังวิวเมืองที่เริ่มปกคลุมด้วยเงามืดของเย็นวันฝนครึ้ม ลมแรงเริ่มพัดราวกับเตือนอะไรบางอย่าง

“เตรียมตัวให้พร้อม ฉันจะเข้าไปในฐานะเจ้าหน้าที่ฝ่าย CSR ของบริษัทคู่ค้าของโรงพยาบาล เราต้องเริ่มแผนเร็วที่สุด”

“รับทราบค่ะ”

แต่ในใจผู้ช่วยมีคำถามเต็มไปหมด...

สองวันต่อมา — โรงพยาบาล B

ห้องประชุมเงียบสนิทเมื่อประตูเปิด หญิงสาวในชุดสูทเรียบหรูเดินเข้ามาอย่างมั่นใจ ไม่มีชื่อของเธอในรายชื่อแขกอย่างเป็นทางการ แต่ไม่มีใครกล้าทักท้วง เธอเลือกนั่งมุมห้อง ปิดบังตัวตนแต่เปิดตาให้กว้างที่สุด

แล้วเขาก็ปรากฏตัว อนล ศิระภพ ชายหนุ่มในชุดกาวน์ขาวสะอาด สูง ผิวขาวจัด ผมดำสั้นระเบียบเรียบร้อย ใบหน้าคมเหมือนถูกสลักขึ้นด้วยมือของประติมากรผู้ไร้หัวใจ ดวงตาไร้อารมณ์ แต่เต็มไปด้วยประกายของคนที่ไม่เคยเชื่อใจใคร

เขาเดินไปยังหัวโต๊ะอย่างเงียบเชียบ เปิดโน้ตบุ๊กขึ้นแล้วพูดเพียงคำเดียว

“เริ่ม”

บรรยากาศในห้องประชุมเงียบลงเหมือนถูกตัดเสียง เขาพูดน้อย ใช้ศัพท์ทางการแพทย์แบบกระชับเฉียบคม ไม่เบี่ยงเบน ไม่เสียเวลา แต่ในขณะเดียวกัน...เขาไม่เคยหยุดมองผู้คนรอบตัวเลย

จันทร์สิตารู้ว่าเขากำลังจับตาเธออยู่

เมื่อการประชุมจบลง เธอแกล้งเก็บของช้า ๆ แล้วเดินตามเขาออกจากห้อง รอจนแน่ใจว่าระยะห่างพอดี ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงสุภาพ

“ขอโทษค่ะ คุณอนลใช่ไหม?”เขาหยุดเดินและหมุนตัวกลับมาช้า ๆ ดวงตาเรียบนิ่งจ้องมาอย่างวิเคราะห์

“ฉันเป็นเจ้าหน้าที่ใหม่ฝ่าย CSR มาช่วยเรื่องโปรเจกต์สนับสนุนชุมชนค่ะ พอดีเพิ่งเริ่ม เลยอยากทำความรู้จักไว้ล่วงหน้า”

เขาเงียบไปเพียงครู่ ก่อนตอบเรียบ ๆ

“ยินดีครับ”

เธอยื่นมือไป “จันทร์สิตาค่ะ”

เขามองมือเธอหนึ่งวินาทีก่อนจะจับเบา ๆ แล้วปล่อยทันที

“ครับ”

นั่นคือทั้งหมดที่เขาพูด...แต่แววตานั้นบอกว่าเขาจดจำเธอแล้ว

“เขาเย็นชาชะมัดเลยว่าไหม” ผู้ช่วยบ่นทันทีที่เธอขึ้นรถ

“ไม่ใช่แค่เย็นชา” จันทร์สิตาถอดต่างหู พลางมองออกไปนอกหน้าต่าง “เขาระแวดระวังกับทุกคำพูด ทุกการเคลื่อนไหว เหมือนเขารู้ว่ามีคนพยายามเข้ามาใกล้”

“แล้วเขารู้ไหมคะ...ว่าเป็นเรา?”

“ยัง” เธอยิ้มบาง ๆ “แต่เขาจะรู้แน่ ถ้าเราเผลอ”

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วพิมพ์คำสั่ง “ดึงประวัติการรักษาของหมออนลย้อนหลัง 5 ปี ทั้งหมด ต้องรู้ว่าเขาไปที่ไหน ทำอะไร ป่วยอะไรหรือเปล่า”

“ถ้าเขาไม่เคยป่วยเลยล่ะคะ?”

“นั่นแหละ จุดที่น่าสงสัยที่สุด”

คืนนั้นฝนตกหนักจันทร์สิตานั่งในห้องพักของโรงแรม เปิดโน้ตบุ๊กพร้อมฐานข้อมูลภายในที่ทีมเธอแฮกเข้ามาได้ เธอเจาะลึกลงไปในรายชื่อผู้ป่วยระดับสูง ไล่รายชื่อจนพบสิ่งที่ไม่ควรมี

‘อนล ศิระภพ – ไม่มีประวัติการเข้ารับการรักษา – ไม่มีประวัติเข้าตรวจสุขภาพประจำปี – ไม่มีใบสั่งยา’

“เป็นไปไม่ได้...” เธอพึมพำ

แม้แต่คนสุขภาพแข็งแรงก็ยังต้องมีประวัติการตรวจพื้นฐานบ้าง อย่างน้อยก็เพื่อประกัน หรือระบบการเงินของโรงพยาบาล

แต่กับเขา ไม่มีอะไรเลย

เว้นแต่ว่าเขาจะไม่ใช่แค่ศัลยแพทย์

เว้นแต่ว่าเขาจะควบคุมข้อมูลตัวเองได้หมด...

“นายคือใครกันแน่ อนล ศิระภพ”