บทที่ 1411

หลี่หลงหลินส่ายศีรษะ “ไม่ใช่เช่นนั้น แต่เป็นเพราะเรือต่างหาก”

ซูเฟิ่งหลิงชะงัก “เรือ?”

หลี่หลงหลินเอ่ย “โจรสลัดแคว้นโวกั๋วล้วนมาจากตงอิ๋ง หากหวังจะมาถึงต้าเซี่ย จำต้องอาศัยเรือเป็นพาหนะ ด้วยวิทยาการการต่อเรือของตงอิ๋งในเวลานี้ เรือลำหนึ่งจุคนได้มากสุดเพียงไม่กี่สิบคน ส่วนเรือรบที่ต้าเซี่ยมีอยู่ในตอนนี้ อย่าว่าแต่จะข้ามทะเลตงไห่ไปถึงตงอิ๋งได้หรือไม่เลย แม้แต่จำนวนคนที่บรรทุกได้ยังน้อยกว่าเรือรบของตงอิ๋งเสียอีกครึ่ง”

“เหตุใดภัยจากโจรสลัดแคว้นโวกั๋วแห่งตงอิ๋งจึงไม่อาจกำจัดเสียได้โดยง่าย หรือเป็นเพราะทหารที่ประจำการอยู่ ณ ทะเลตงไห้ไม่ได้กล้าหาญชาญชัย หรือมีจำนวนน้อยกว่าโจรสลัดแคว้นโวกั๋ว?”

หลี่หลงหลินเอ่ย “ไม่ใช่ทั้งสองประการ เพียงเพราะเรือรบที่ตงอิ๋งใช้อยู่ในขณะนี้ล้ำหน้ากว่าต้าเซี่ย สามารถไปมาได้อย่างอิสระในท้องทะเล”

ซูเฟิ่งหลิงพยักหน้า พลางครุ่นคิดอย่างจริงจังถึงสิ่งที่หลี่หลงหลินเอ่ย

หลี่หลงหลินเอ่ย “เหตุที่ให้เจ้าพักเพื่อรอดูก่อน ไม่ใช่ว่าเพิกเฉยต่อภัยจากโจรสลัดแคว้นโวกั๋ว เพียงแต่ยังไม่ถึงเวลาอันสมควร แม้ตอนนี้ข้าจะออกคำสั่งให้เจ้านำทัพตระกูลซูไปยังหัวเมืองชายทะเลที่ประส